เรน่าลองอีกครั้ง

โดย เจน โชเอท

(เรียบเรียงจากเรื่องจริง)

“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่หนูจะลองทำสิ่งใหม่ๆ” เรน่าพูด

เรื่องนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา

เรน่าอ่านข้อความบนใบปลิวที่โรงเรียนของเธออีกครั้ง การประกวดเขียนเรียงความ: ลุ้นเที่ยวนิวยอร์กซิตี้ฟรี!

นี่เป็นการประกวดสำหรับนักเรียนจากหลายโรงเรียนในพื้นที่ เรน่านึกถึงตัวเองอยู่ในนิวยอร์กซิตี้ โดยมีตึกระฟ้าสูงตระหง่านอยู่รอบตัวเธอและมีเทพีเสรีภาพอยู่ใกล้ๆ เธออยากไป!

“เธอควรเข้าร่วมนะ” ซิดนีย์พูด “เธอเป็นนักเขียนที่ดีที่สุดในระดับชั้นของเรา!”

คำพูดของซิดนีย์ทำให้เรน่ารู้สึกดี เธอไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับการเขียนเรียงความ แต่เธออยากจะลองดู

เรน่านั่งที่โต๊ะของเธอหลังจากเลิกเรียน ป๊อก ป๊อก ป๊อก เธอเคาะดินสอบนกระดาษขณะกำลังคิด ในที่สุดเธอก็เริ่มเขียน

เรน่าใช้เวลาทั้งสัปดาห์ในการเขียนเรียงความ แต่ด้วยความช่วยเหลือจากคุณแม่ ในที่สุดเธอก็รู้สึกพร้อมที่จะส่งเรียงความแล้ว

สองสามสัปดาห์ผ่านไป เรน่ารู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เห็นว่าใครเป็นผู้ชนะ บางทีเธออาจจะได้ไปนิวยอร์กในเร็วๆ นี้ก็ได้!

“มีนักเรียนส่งเรียงความมากกว่าร้อยคน” ครูไรท์พูดจากหน้าห้องเรียน “ขอบคุณทุกคนที่เขียนเรียงความส่งเข้ามา”

หัวใจของเรน่าเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น

“แม้ว่าจะไม่มีนักเรียนคนใดของพวกเราชนะการแข่งขัน แต่เรน่าก็ติดห้าอันดับแรกจากผลงานทั้งหมดที่ส่งเข้าประกวด ขอแสดงความยินดีด้วย เรน่า” ครูไรท์พูด

เรน่ายิ้มในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นของเธอปรบมือ แต่ลึกๆ แล้วเธอไม่ได้ดีใจนัก การติดห้าอันดับแรกนั้นไม่ดีเท่ากับการชนะ ความฝันที่จะได้เห็นนิวยอร์กของเธอสลายไปแล้ว

เมื่อเรน่ากลับถึงบ้าน เธอทรุดตัวลงบนเก้าอี้ในห้องครัวข้างคุณพ่อคุณแม่ “หนูแพ้การประกวดค่ะ” เธอพูด “นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่หนูจะลองทำสิ่งใหม่ๆ หนูจะทำเฉพาะสิ่งที่หนูรู้ว่าตัวเองเก่งเท่านั้น” เธอเอามือกุมศีรษะ

เด็กหญิงรู้สึกเศร้าอยู่ที่โต๊ะในครัวกับคุณพ่อคุณแม่

“พ่อเสียใจด้วยที่ลูกไม่ชนะ พ่อกับแม่ภูมิใจในตัวลูกมากที่ได้พยายาม” คุณพ่อพูด เขานั่งลงข้างเรน่า “ลูกจำตอนที่พ่อออกจากงานเมื่อสองสามปีก่อนได้ไหม?”

เรน่าพยักหน้า

“พ่อสมัครงานไปหลายที่และไม่มีที่ไหนรับเลย” คุณพ่อพูด “พ่อรู้สึกท้อมาก”

เรน่าเงยหน้าขึ้น “จริงเหรอคะ?”

คุณพ่อพยักหน้า “แต่พ่อไม่ยอมแพ้ หลังจากนั้นไม่นานพ่อก็เจองานที่สมบูรณ์แบบ แต่นั่นจะไม่เกิดขึ้นถ้าพ่อหยุดพยายาม”

คุณแม่วางมือบนหลังของเรน่าเพื่อปลอบโยน “ลูกรู้ไหมว่าแม่ส่งบทความไปยังนิตยสารต่างๆ กี่บทความ?” เธอถาม “และมีกี่บทความที่ถูกปฏิเสธ? แต่แม่ก็ยอมแพ้ไม่ได้ถ้าอยากเห็นผลงานของตัวเองตีพิมพ์ การเขียนเป็นสิ่งสำคัญสำหรับแม่ ดังนั้นแม่จึงพยายามต่อไป”

เรน่าคิดมาตลอดว่าคุณพ่อคุณแม่ของเธอเก่งในทุกสิ่งที่พวกท่านทำ เธอไม่เคยรู้เลยว่าพวกท่านก็เคยถูกปฏิเสธเช่นกัน

เธอยังคงเศร้า แต่การไม่ลองทำสิ่งใหม่ๆ อีกเลย คงเป็นเรื่องที่งี่เง่ามาก นั่นไม่ใช่สิ่งที่พระบิดาบนสวรรค์ทรงต้องการสำหรับเธอ เรน่าตัดสินใจว่าเธอจะไม่ยอมแพ้ เธอสามารถลองทำสิ่งต่างๆ มากขึ้นได้ แม้ว่าเธอจะทำได้ไม่ดีในทันทีก็ตาม

“หนูคิดว่าหนูจะเข้าร่วมการประกวดอีกครั้งในปีหน้าค่ะ” เรน่าพูด การแพ้การประกวดไม่จำเป็นต้องเป็นจุดสิ้นสุดของความฝันของเธอ

เรน่าไปที่โต๊ะแล้วหยิบดินสอขึ้นมา การเขียนเป็นเรื่องสนุกดี ป๊อก ป๊อก ป๊อก แล้วเธอจะเขียนอะไรใหม่ๆ ต่อไปดีล่ะ?

เด็กผู้หญิงยิ้มนั่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมดินสอและกระดาษ