“ความเมตตาที่ค่าย,” เพื่อนเด็ก, ตุลาคม 2024, 30–31.
ความเมตตาที่ ค่าย
แคทรู้ว่าการไม่เหมือนคนอื่นทำให้รู้สึกอย่างไร
เรื่องนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา
แคทลูบแขนเทียมของเธออย่างกังวลใจขณะที่คุณแม่ขับรถไปตามถนนลูกรัง “คุณแม่คะ หนูกลัว”
คุณแม่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ “แม่รู้ แต่แม่คิดว่าลูกจะชอบค่ายฤดูร้อนนะลูก นึกถึงเด็กใหม่ทุกคนที่ลูกจะเจอสิ”
แคทไม่พูดอะไร แต่ในใจเธอคิดว่า นั่นคือสิ่งที่ฉันกลัว
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงเดย์แคมป์ คุณแม่ไปกับแคทเพื่อพูดคุยกับไบรอันที่ปรึกษาค่ายของเธอ “แคทถูกตัดแขนตั้งแต่ยังเป็นทารก” คุณแม่บอกเขา “มันจะไม่ส่งผลต่อวิธีการเล่นของเธอ แต่บางครั้งมันก็ทำให้การพบปะผู้คนใหม่ๆ เป็นเรื่องยากสักหน่อยค่ะ”
“อย่ากังวลเลยแคท” ไบรอันบอก “เราทุกคนมีความสุขที่มีหนูที่นี่”
แคทสนุกกับการพบเด็กๆ ในกลุ่มของเธอ พวกเขาตั้งชื่อกลุ่มตัวเองว่าเสือสีม่วง พวกเขาไปเดินป่า กินชีสกับแครกเกอร์ และวิ่งแข่งกัน แคทเป็นหนึ่งในคนที่เร็วที่สุดในกลุ่ม
เมื่อสิ้นวัน ไบรอันประกาศว่าพวกเขาจะต้องแข่งกับอีกกลุ่มหนึ่งในการแข่งขันวิ่งกระสอบ แคทหวังว่าเสือสีม่วงจะชนะ!
เมื่อถึงตาเธอ แคทดึงกระสอบไว้รอบเข่าและเริ่มกระโดด แต่กระสอบนั้นถือได้ยากด้วยมือข้างเดียว และเธอก็สะดุดล้มทับผ้าหนาๆ แคทล้มและกลิ้งลงบนหญ้า พอเธอลุกขึ้น อีกทีมก็วิ่งถึงเส้นชัยแล้ว ทีมของแคทแพ้
คืนนั้นขณะรับประทานอาหาร แคทบอกพ่อแม่ของเธอเกี่ยวกับการแข่งวิ่งกระสอบที่แพ้อย่างราบคาบ “หนูไม่อยากกลับไปค่ายค่ะ” เธอบอก “ทีมแพ้เพราะหนู พวกเขาคงไม่ต้องการให้หนูกลับไป”
“เสียใจด้วยนะที่รัก” คุณแม่กอดแคทไว้ “แม่แน่ใจว่าเพื่อนใหม่ของลูกยังคงรักลูก และลูกรู้ไหมว่าใครจะรักลูกเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม?”
“แม่ไงคะ” แคทยิ้มนิดๆ
“ถูกต้อง เรารักลูก! และพระบิดาบนสวรรค์ทรงรักลูกเหมือนกัน ลูกเป็นลูกของพระองค์ด้วย จําได้ไหม?”
“ฟังดูเหมือนลูกก็สนุกก่อนแข่งวิ่งกระสอบนะ” คุณพ่อกล่าว “ทําไมลูกไม่ลองไปค่ายอีกสักครั้งล่ะ?”
แคทพยักหน้า “ตกลงค่ะ”
คุณพ่อยิ้ม “พยายามสังเกตเวลาที่คนมีน้ำใจต่อลูก และมองหาวิธีมีเมตตาต่อผู้อื่น สิ่งนี้ช่วยพ่อเสมอเมื่อพ่อมีช่วงเวลาที่ยากลําบาก”
วันรุ่งขึ้นที่ค่าย เด็กๆ จากกลุ่มของแคททักทายเธอด้วยการแตะมือทักทายและกอดเธอ ไม่มีใครพูดถึงการแข่งขันวิ่งกระสอบ และแคทลืมไปว่าเธอกังวลมากเพียงใด เธอเล่าเรื่องตลกกับเพื่อนใหม่ขณะพวกเขารอกิจกรรมเริ่ม
จากนั้นที่ปรึกษาไบรอันเดินไปหาที่กลุ่ม ถัดจากเขาคือเด็กผู้ชายอายุเท่าแคท “โปรดทราบ เสือสีม่วง” ไบรอันกล่าว “วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ ชื่อของเขาคือรอดริโก รอดริโกพูดได้แต่ภาษาสเปน ดังนั้นเราจึงพยายามหาที่ปรึกษาที่พูดภาษาสเปนได้เพื่อช่วยเขา”
แคทเรียนภาษาสเปนที่โรงเรียน แต่เธอรู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอกลัวเกินกว่าจะพยายามพูดกับรอดริโก
แล้วเธอก็มองไปที่เขา เขาดูกลัวเหมือนกัน เธอคิดในใจ คงเป็นเรื่องยากที่ไม่พูดภาษาเดียวกับเด็กคนอื่นๆ เธอรู้ว่าการไม่เหมือนคนอื่นทำให้รู้สึกอย่างไร
แคทจําได้ว่าเพื่อนใหม่ทุกคนต้อนรับเธอเข้ากลุ่มนี้อย่างไร พวกเขาทําให้เธอรู้สึกว่ามีคนรักเธอ เหมือนที่พระเยซูทรงรัก เธออยากทำแบบนั้นเพื่อรอดริโกด้วย
แคทจําวิธีพูด “สวัสดี” เป็นภาษาสเปนได้ เธอจึงสูดลมหายใจลึกๆ และเดินไปที่รอดริโก “Hola” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม
สีหน้าที่กังวลของรอดริโกหายไป และเขาก็ยิ้มตอบ แคทยื่นมือเทียมของเธอออกมา
“¿Amigos?” เธอถาม เป็นเพื่อนกันไหม?
รอดริโกยิ้มกว้างขึ้น เขาจับมือเธอเพื่อทักทาย “Amigos”
ภาพประกอบโดย ฟลาเวีย ดราโก