กล้าหาญพอ

โดย โนเอล แลมเบิร์ต บาร์รัส

(เรียบเรียงตามเรื่องจริง)

เทอร์รี่ตัวแข็งทื่อ เขาไม่รู้ว่าจะมีเด็กๆ ที่เขาไม่รู้จักในการฝึกซ้อมการแสดง

เรื่องนี้เกิดขึ้นที่ไต้หวัน

“พร้อมไหมจ๊ะ?” เฮลีย์พี่สาวของเทอร์รี่โผล่หน้าเข้ามาในห้องของเขา “ได้เวลาไปซ้อมการแสดงคริสต์มาสแล้ว”

โอ้ ใช่! เทอร์รี่กับเฮลีย์อยู่ในการแสดงพิเศษสําหรับงานเลี้ยงคริสต์มาสของวอร์ด

“เกือบพร้อมแล้ว!” เทอร์รี่สวมเสื้อแจ๊คเก็ตและเดินออกไปนอกประตูหน้าบ้าน “จะมีใครอยู่ที่นั่นอีกบ้าง?”

“มีอากับเจค และเด็กบางคนจากโรงเรียนของเจค” คุณแม่กล่าว “เด็กคนอื่นๆ ไม่ได้ไปโบสถ์เรา แต่พวกเขาตื่นเต้นที่จะช่วย”

เทอร์รี่ตัวแข็งทื่อ เขาไม่รู้ว่าจะมีเด็กที่เขาไม่รู้จักในการฝึกซ้อม ไม่มีทางที่เขาจะกล้าหาญพอจะพูดบทพูดต่อหน้าพวกเขา

“ผมไม่อยากไปแล้ว” เทอร์รี่พูด

“ทำไมล่ะ?” คุณแม่ถาม

“ผมไม่รู้จักเด็กคนอื่น” เทอร์รี่กล่าว เขามักจะประหม่าในการพูดคุยกับคนใหม่ๆ

“แต่เธอจะได้รู้จักเพื่อนใหม่นะ และพี่จะอยู่ที่นั่นกับเธอ” เฮลีย์กล่าว

เทอร์รี่ส่ายหน้า “อาจจะครั้งหน้านะ ตอนนี้เราซ้อมบทที่บ้านก่อนได้ไหมครับ?”

คุณแม่พยักหน้า “โอเค แต่ถ้าลูกอยากอยู่ในการแสดง ลูกจะต้องฝึกซ้อมกับเด็กคนอื่นๆ ในเร็วๆ นี้”

เทอร์รี่ชอบฝึกซ้อมที่บ้าน มันง่าย! แต่เขารู้ว่าเขาต้องฝึกซ้อมกับเด็กคนอื่นๆ ด้วย

เมื่อสวดอ้อนวอนเป็นครอบครัวในสองสามคืนต่อมา เทอร์รีย์คิดอย่างหนึ่งออก

“เราสวดอ้อนวอนขอให้ผมกล้าร่วมฝึกซ้อมได้ไหมครับ?” เทอร์รี่พูด “บางทีพระบิดาบนสวรรค์อาจจะช่วยผมได้”

“แน่นอนจ้ะ” คุณพ่อพูด “เป็นความคิดที่ดี”

ทุกคนหลับตาและกอดอก

“ข้าแต่พระบิดาบนสวรรค์” คุณพ่อสวดอ้อนวอน “โปรดช่วยให้เทอร์รี่กล้าไปซ้อมการแสดงด้วยเถิด”

ในวันซ้อมครั้งต่อไป เทอร์รี่เดินเข้าไปในโบสถ์กับคุณแม่และเฮลีย์ หัวใจเขาเต้นเร็ว แต่เขาอยากลองดู เขารู้สึกพร้อม พระบิดาบนสวรรค์และพระเยซูต้องช่วยผมแน่เลย! เขาคิด

“เทอร์รี่! เราดีใจมากที่ได้พบเธอ” ซิสเตอร์ตีพูด

เทอร์รี่ยิ้มและพยักหน้า เด็กอีกหลายคนกําลังพูดคุยและหัวเราะกันอยู่แล้ว เขาเห็นเจคและมีอา แต่เขาไม่รู้จักใครเลย

ซิสเตอร์ตีบอกเด็กๆ ว่าจะนั่งตรงไหนและพูดตอนไหนขณะซ้อม เทอร์รี่ยังคงประหม่าที่จะนั่งข้างเด็กที่เขาไม่รู้จัก แต่เขาพยายามนึกถึงคําสวดอ้อนวอนของคุณพ่อ นั่นทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

พวกเขาฝึกซ้อมเพลงและบทพูดของพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เด็กๆ นั่งข้างเทอร์รี่เป็นคนสนุก พวกเขาทําให้เทอร์รี่หัวเราะเยอะมาก!

สองสามวันต่อมา ถึงช่วงเวลาการแสดง โบสถ์ตกแต่งด้วยต้นคริสต์มาส ดวงไฟ และริบบิ้นมากมาย ทุกคนแต่งตัวสีแดงและสีเขียว

เทอร์รี่แทบไม่รู้สึกประหม่าอีกต่อไป เขาชอบอยู่กับเด็กคนอื่นๆ แม้แต่เด็กที่เขาไม่รู้จักมาก่อน!

ระหว่างการแสดง เทอร์รี่รู้สึกดี เมื่อถึงคราวที่เขาต้องพูด เขาพูดบทของเขาเสียงดังและชัดเจน

หลังจบการแสดง เทอร์รี่พบครอบครัวของเขา

“เยี่ยมเลย!” คุณพ่อบอก

คุณแม่ยิ้ม “ดูเหมือนลูกสนุกมากเลยนะ”

“ใช่แล้วครับ! ผมดีใจที่ผมกล้าหาญพอที่จะทําสิ่งนี้” เทอร์รี่พูด

เทอร์รี่คงทําไม่ได้หากไม่มีคุณแม่ คุณพ่อ เฮลีย์ และพระบิดาบนสวรรค์ การสวดอ้อนวอนขอความช่วยเหลือและการมีความกล้าหาญคุ้มค่าอย่างยิ่ง!