Υποτροφία λόγω μανιταριών

Υπό Τζουν Χόρι

Τι μαθήματα θα μπορούσα να μάθω από κάτι τόσο αηδιαστικό, όσο τα μανιτάρια;

νέα γυναίκα που φορά κιμονό με μανιτάρια

Εικονογράφηση υπό Julia Yellow

Δεν μου αρέσουν τα μανιτάρια. Εκείνη η μυρωδιά και η υφή – καθόλου δεν μου αρέσουν! Όμως οι γονείς μου άρχισαν να καλλιεργούν μανιτάρια όταν ήμουν παιδί κι έτσι τα τρώγαμε στα γεύματα κάθε μέρα. Την εποχή της συγκομιδής, βοηθούσα τους γονείς μου μέχρι αργά το βράδυ. Ζύγιζα 200 γραμμάρια μανιτάρια, τα συσκεύαζα σε μία σακούλα και σφράγιζα το πακέτο. Θυμάμαι ότι διασκέδαζα κουβεντιάζοντας συγχρόνως με την οικογένειά μου. Ήταν σχεδόν σαν να είχα κάθε ημέρα οικογενειακή βραδιά.

Ήταν επίσης πηγή εισοδήματος για την οικογένεια, γι’ αυτό έπρεπε να βοηθήσουμε. Υπήρχαν, όμως δύο μειονεκτήματα: Πρώτον ένα από τα αγαπημένα μου προγράμματα στην τηλεόραση ήταν την ώρα που έπρεπε να δουλέψουμε και δεν μπορούσα να το παρακολουθήσω. Και δεύτερον, όταν τέλειωνα τη δουλειά τα χέρια μου ήταν μαύρα από τα μανιτάρια και ήταν δύσκολο να απαλλαγώ με το σαπούνι από το χρώμα και τη μυρωδιά. Όταν ήμουν παιδί, παραπονιόμουν μερικές φορές που έπρεπε να βοηθώ τόσο πολύ κάθε μέρα.

Τα μανιτάρια πρόσφεραν ένα καλό εισόδημα για ένα διάστημα, όμως τελικά οι τιμές έπεσαν καθώς αυξανόταν ο αριθμός των καλλιεργητών μανιταριών και οι γονείς μου σταμάτησαν την καλλιέργεια μανιταριών. Νόμιζα ότι είχαν σταματήσει λόγω της πτώσης των τιμών, όμως έμαθα κάτι που με άφησε έκπληκτο όταν αποφοίτησα από το κολλέγιο.

Οι γονείς μου είχαν αρχίσει να καλλιεργούν μανιτάρια για να εξοικονομήσουν χρήματα για το κολλέγιο, για εμένα και τους αδελφούς μου. Είχαν σταματήσει μόνον επειδή είχαν συγκεντρώσει τα χρήματα που είχαν βάλει σαν στόχο. Όταν το ανακάλυψα, ένιωσα ντροπή που κάποτε είχα παραπονεθεί. Δεν ήξερα ότι δούλευα για τα μελλοντικά μου έξοδα του κολλεγίου. Και πάνω απ’ όλα, η οικογένειά μου με είχε βοηθήσει!

Παραπονιόμουν ξανά και ξανά χωρίς να ξέρω ότι καλλιεργούσαμε μανιτάρια για τη δική μου υποτροφία. Τα παράπονά μου ήταν σαν του Λάμαν και του Λεμουήλ στο Νεφί Α΄ 2:12: «Και έτσι ο Λάμαν και ο Λεμουήλ… παραπονούνταν, επειδή δεν γνώριζαν την επικοινωνία του Θεού αυτού που τους είχε πλάσει». Χαίρομαι που ο Κύριος με γνωρίζει καλά και με ευλόγησε, παρά τα παράπονά μου.

Δεν νομίζω πως θα μου αρέσει ποτέ να τρώω μανιτάρια. Όμως αν δεν ήταν τα μανιτάρια, πράγματι θα είχα στεναχωρηθεί λίγο, γιατί δεν θα είχα την ευκαιρία να θυμάμαι εκείνες τις εμπειρίες με την οικογένειά μου. Χάρη σε αυτές, έμαθα να εκτιμώ τις ευλογίες μου και να εμπιστεύομαι το σχέδιο του Κυρίου – και να μην παραπονιέμαι! Επομένως, παρόλο που δεν μου αρέσουν τα μανιτάρια, τώρα τα εκτιμώ. Είναι ένα σημαντικό σύμβολο για εμένα, για να θυμάμαι τους οικογενειακούς δεσμούς μου.

Ο συγγραφέας ζει στη Σιναγκάουα Σίτυ, στην Ιαπωνία.