‘Stevige fundamenten’, Voor de kracht van de jeugd, maart 2021, 14–15.
Stevige fundamenten
Een klimwand
Illustraties, Alyssa Petersen
Twintig jongevrouwen stonden naast mij naar een 3,5 meter hoge houten wand te staren. De opdracht was om alle meisjes eroverheen te helpen. Voor veel meisjes was dit hun eerste jaar in het jongevrouwenkamp. De oudere meisjes en ik waren jeugdleidsters, maar we hadden nog nooit een activiteit als deze gehad. We luisterden allemaal vol verwachting naar de regels.
Elke jongevrouw moest over de wand heen klimmen. Zodra iemand het had gehaald, kon ze op een platform gaan staan om anderen omhoog te trekken. Maar zodra ze op de grond stond, mocht ze niet meer met het optrekken van de resterende meisjes helpen.
We vonden het eerst moeilijk, maar al gauw slaagden we erin om samen te werken en begonnen we meisjes over de wand heen te helpen. Sommige meisjes hadden ondanks de veiligheidsmaatregelen hoogtevrees. Andere waren te zenuwachtig om de top op eigen kracht te bereiken. We moesten elkaar allemaal meer vertrouwen en steunen. Uiteindelijk slaagden we erin om de opdracht uit te voeren.
Toen de laatste jongevrouwen naar beneden klommen, kwamen we bijeen om de vele lessen van de klimactiviteit te bespreken.
We staan allemaal voor hindernissen die onoverkomelijk lijken. Maar we staan er niet alleen voor. Er zijn overal mensen om ons heen die ons helpen en steun geven. Onze hemelse Vader en Jezus Christus staan klaar om ons hulp en kracht te geven als we ons tot Hen wenden.
Megan B., Ohio (VS)
‘Ik had beloofd te komen’
Ik heb altijd al het evangelie met anderen willen delen, maar jarenlang lukte dat niet. Totdat ik vriendschap sloot met een jongen die Tiago heette. We woonden bij elkaar in de buurt en liepen elke dag samen naar school.
Op een dag namen we een andere route naar huis en kwamen we langs de kerk waar ik naartoe ging. Ik vertelde hem dat ik al heel lang lid van de kerk was. En ik vertelde wat we geloven, en hoeveel mijn familie eraan had. Toen nodigde ik Tiago uit om die zondag mee naar de kerk te gaan, en hij zei dat hij zou komen.
Het was zondag en ik stond in de kerk vol spanning op hem te wachten, maar hij kwam niet opdagen. Later die de week nodigde ik hem opnieuw uit. Dit ging twee of drie maanden zo door. Hij had altijd een excuus om niet te komen. Maar ik bleef hem uitnodigen.
Op een zondagochtend zat ik in de avondmaalsdienst toen ik Tiago ineens zag staan. Het verbaasde me om hem te zien, maar hij kwam naast me zitten en zei: ‘Ik had beloofd te komen!’
Ik stelde hem aan de zendelingen voor, en ze begonnen hem les te geven. Later liet hij zich dopen. En nu bereiden we ons allebei op een zending voor. Ik ben zo blij dat ik het niet opgaf!
Meiry R., Brazilië
Vertrouw op Gods timing
Mijn tante ging scheiden toen alleen haar oudste zoon nog maar was gedoopt. Om een vreedzame relatie met de biologische vader van haar kinderen te houden, vroeg ze hem om toestemming voor de doop van hun andere kinderen. Helaas weigerde hij die toestemming jarenlang.
Uiteindelijk besloot mijn tante dat ze ondanks de weigering van hun vader de kinderen toch wilde laten dopen. Maar toen mijn tante, neefjes en nichtjes erover hadden gevast en gebeden, kregen ze allemaal het gevoel dat ze langer moesten wachten.
Diezelfde week zei de biologische vader van mijn neefjes en nichtjes dat hij wilde dat ze de zendelingenlessen zouden volgen en zich lieten dopen. Ik kan me nog herinneren hoe blij ik was toen mijn moeder me het nieuws gaf. Ik wist dat onze hemelse Vader mijn neefjes en nichtjes na jarenlang geduldig wachten had gezegend.
Wij weten niet altijd wanneer de Heer onze gebeden beantwoordt, maar ik weet dat Hij dat altijd doet. Ik weet niet waarom onze hemelse Vader wilde dat mijn neefjes en nichtjes op hun doop zouden wachten, maar ik weet wél dat Hij ze voor hun getrouwheid zegende.
Bre J., Florida (VS)