Βρίσκοντας χαρά στη μουσική υπηρέτηση

Ξεκίνησα τα μαθήματα πιάνου, όταν ήμουν πέντε ετών. Στην αρχή, ήταν δύσκολο να διαβάσω τις νότες της μουσικής και να δίνω προσοχή κατά τη διάρκεια των μαθημάτων μου. Απλώς δεν μου άρεσε να εξασκούμαι στο πιάνο.

Κατόπιν η μαμά μου μού ζήτησε να παίξω το «Όταν βαπτισθώ» (Παιδικό Βιβλίο Τραγουδιών, 53) στο βάπτισμά μου. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα ποτέ στην εκκλησία. Ήμουν νευρικός αλλά υπερήφανος για τον εαυτό μου, όταν το έκανα.

Σύντομα ήμουν πολυάσχολος με το σχολείο και ήθελα να σταματήσω το πιάνο, αλλά οι γονείς μου με παρότρυναν να συνεχίσω να μαθαίνω. Είπαν ότι αν συνέχιζα να παίζω, θα μπορούσα να βρω χαρά υπηρετώντας τον Κύριο.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά μου άρεσε να παίζω πιάνο. Άρχισα να παίζω στη συγκέντρωση μεταλήψεως και όταν έγινα 12 ετών, κλήθηκα επισήμως να είμαι ο πιανίστας τομέως. Ήμουν τόσο χαρούμενος! Έπαιζα σε παρουσιάσεις της Προκαταρκτικής και συνόδευσα τη χορωδία τομέως μας κατά τη διάρκεια συνελεύσεων και πνευματικών συγκεντρώσεων τομέως. Κλήθηκα ακόμη και ως πιανίστας χορωδίας πασσάλου και έπαιξα κατά τη συνέλευση πασσάλου.

Είμαι ευγνώμων στους γονείς μου που με παρότρυναν να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα. Θα είμαι παντοτινά ευγνώμων στον Επουράνιο Πατέρα για το ταλέντο που μου έχει δώσει. Ξέρω ότι θα μπορώ να χρησιμοποιώ τα ταλέντα μου στην ιεραποστολή μου και σε άλλη υπηρέτηση κάποια μέρα. Αληθινά βρίσκω χαρά υπηρετώντας τον Κύριο.

Ζυλ Σ., Περιοχή Εθνικής Πρωτεύουσας, Φιλιππίνες