Waarom ik Jezus Christus nodig heb

Tracy Y. Browning

Tweede raadgeefster in het algemeen jeugdwerkpresidium

Het is van essentieel belang dat wij onze relatie tot de Heiland begrijpen.

‘Waarom heb ik Jezus Christus nodig?’ Dat is een belangrijke vraag om jezelf te stellen – niet ‘waarom heeft iedereen’ of ‘waarom hebben wij’. Maar echt ‘waarom heb ik’. Wat is mijn antwoord op die vraag?

Ik heb mijn antwoord gevonden door in geloof te handelen, dagelijks mijn verbonden na te leven – waaronder mijn doopverbond – en door met de hulp van de Geest naar de stem van de Heer te luisteren. En het allerbelangrijkste was mijn band met mijn Heiland.

Een band met de Heiland

Ik kan vol vertrouwen vertellen waarom ik mijn ouders of beste vrienden nodig heb. Ik onderhoud die relaties voortdurend. Hun waarde in mijn leven is net zo zichtbaar en groot als mijn tijd en moeite om dicht bij hen te zijn door eenvoudige dingen, zoals regelmatige gesprekken, ze leren kennen en hun rechtschapen wijsheid mijn leven laten beïnvloeden.

Onze band met Jezus Christus volgt een vergelijkbaar patroon. We moeten dagelijks in de naam van Jezus Christus tot onze hemelse Vader bidden. We moeten de Heiland ook leren kennen door de Schriften te onderzoeken, de woorden van profeten en apostelen te lezen en naar de Geest te luisteren. Ik trek die band aan door alles wat ik leer mijn leven en karakter te laten beïnvloeden.

Sta ook eens stil bij het heilsplan. De titel ‘heilsplan’ impliceert dat jij en ik – iedereen – gered moeten worden en dat het heil onderdeel is van het plan voor dit leven. We hebben hulp nodig en kunnen onszelf niet redden.

Maar God heeft ons naar de aarde gestuurd met een eeuwige belofte dat Hij ons een Heiland, Jezus Christus, zou geven om de obstakels die ons van Gods tegenwoordigheid scheiden, te overwinnen.¹ En als we een verbond met God sluiten, belooft Hij alles te doen wat Hij kan, zonder ons het vermogen om te kiezen te ontnemen, om ons te helpen onze heilige beloften aan Hem na te komen.²

Ik moest weten dat Hij mij begreep

Ik liet me dopen toen ik 16 was en in New York City woonde. Aanvankelijk had ik het gevoel dat ik druk bezig was om een balans te vinden tussen mijn nieuwe geloof – en verbondsrelatie met God – en mijn band met mijn vrienden.

Ik maakte me zorgen dat ik op school geen vrienden zou hebben met wie ik goed overweg kon. Maar mijn vrienden waren gewend om dingen te doen die naar mijn idee schadelijk voor mijn geest waren, en waarmee ik niet de naam van Jezus Christus op me kon nemen. Ik wist dat Jezus Christus wilde dat ik betere keuzes zou maken.

Ik wist niet of de Heiland begreep dat ik tegenstrijdige gevoelens had. Het werd elke dag moeilijker, omdat ik steeds werd gevraagd om dingen te doen waarvan ik wist dat ze niet goed waren. Soms praatte ik ze goed omdat ze ongevaarlijk waren, maar ik wist dat ik daarbij dingen rechtvaardigde die niet te rechtvaardigen waren.

Ik moest weten dat de Heiland begreep hoe eenzaam en schuldig ik me voelde als ik zelfs maar overwoog om de evangelienormen te verlagen, om het gevoel te krijgen dat ik bij mijn vrienden hoorde. Ik had het gevoel dat ik verdronk. Ik had een redder nodig. Ik had Jezus Christus nodig.

Een hechtere relatie met Hem

Ik kreeg een hechtere band met Jezus Christus toen ik erachter kwam waarom ik Hem nodig had. Dat gebeurde toen ik niet alleen wist dat ik het evangelie moest naleven, maar ook begon te begrijpen waarom ik het evangelie wilde naleven en daarbij om hulp vroeg. Ik knielde gewoon neer en stortte mijn hart voor God uit, in de hoop dat Hij om mij en mijn probleem gaf, dat het heilsplan ten doel had mij te helpen, en dat zelfs mijn geluk deel van het plan uitmaakte.

President Russell M. Nelson heeft gezegd: ‘Als u en ik eenmaal een verbond met God hebben gesloten, wordt onze relatie met Hem veel hechter dan vóór het sluiten van ons verbond. […] Vanwege ons verbond met God zal Hij het nooit moe worden ons te helpen, en zullen wij zijn barmhartige geduld met ons nooit uitputten.’³

Ik sprak met mijn hemelse Vader over mijn schuldgevoel en vertelde Hem dat ik niet wist hoe ik me aan mijn normen kon houden zonder mijn vrienden te verliezen. Ik zei tegen Hem dat ik ongelukkig was en dat ik zijn hulp echt nodig had.

Op mijn knieën begon ik gemoedsrust te voelen. Door dat vredige gevoel begreep ik dat de Heiland wel wist hoe ik me voelde en dat Hij echt om me geeft – heel veel zelfs.

Naarmate ik ouder word en meer perspectief krijg, merk ik dat telkens als ik God om hulp of vergeving smeek, ik figuurlijk naar de hof van Gethsémané word gebracht, waar onze Heiland van pijn beefde en in lichaam en geest begon te lijden voor de fouten en zonden die ons van God afscheiden.⁴ Het herinnert mij eraan dat Hij begrijpt wat ik moet doorstaan – beter dan wie dan ook.

Niet alleen

Toen ik opstond, hielp de Geest me om sommige dingen te onderscheiden en inspireerde Hij me om andere dingen te doen. Ik dacht allereerst aan een vriendin van me, die moslim was. Zij werd nooit gevraagd om haar normen op te geven, omdat we haar geloof respecteerden en begrepen dat ze bepaalde dingen niet wilde doen. Ik voelde me geïnspireerd om mijn vrienden over mijn nieuwe geloof te vertellen, zodat ze ook mij beter konden begrijpen, en konden inzien waarom mijn nieuwe normen belangrijk voor me waren.

Ik begon met iets kleins. Ik vertelde één vriendin dat ik het moeilijk had. Ze was vriendelijk en respectvol. Ze hielp me om met mijn andere vrienden te praten. Niet iedereen begreep het, maar na verloop van tijd zag ik dat ze hun best deden om dingen te doen waar ik ook aan mee kon doen zonder mijn beloften aan God te verbreken.

Ik weet dat we allemaal meer kracht nodig hebben om de voortdurende invloed van de wereld te weerstaan. Het helpt om onze verbonden na te komen, en Jezus Christus staat centraal in onze verbonden.⁵ Hier ben ik zelf achter gekomen – dit is waarom ik Jezus Christus nodig heb.

Het gaat me in mijn eentje niet lukken om bij God terug te keren. En er zijn veel kleine, dagelijkse stapjes en alledaagse ervaringen die ik – en iedereen – op die reis naar huis zal hebben. Maar hoe gezegend zijn wij als mensen die verbonden sluiten en nakomen, dat God ‘het nooit moe [zal] worden ons te helpen’ totdat we daar zijn.