Qëndroni në Vende të Shenjta
Tomas S. Monson
President of the Church
Komunikimi me Atin tonë në Qiell – përfshirë lutjet tona ndaj Tij dhe frymëzimin e Tij ndaj nesh – është i nevojshëm në mënyrë që ne t’u shpëtojmë stuhive dhe sprovave të jetës.
Vëllezër dhe motra të mia të dashura, kemi dëgjuar mesazhe të shkëlqyera këtë mëngjes dhe e përgëzoj çdonjërin që ka marrë pjesë. Ne jemi veçanërisht të kënaqur të kemi me ne edhe një herë Plakun Robert D. Hejls dhe që ndihet më mirë (pas të qenit sëmurë). Ne të duam, Bob.
Ndërsa kam menduar se çfarë do të doja t’ju thoja këtë mëngjes, e kam ndier të nevojshme të ndaj disa mendime dhe ndjenja, që mendoj të jenë me vend dhe të kohës. Unë lutem që të mund të udhëhiqem në bisedën time.
Kam jetuar në këtë tokë për 84 vite tashmë. Për t’ju dhënë një përfytyrim të shkurtër, kam lindur në të njëjtin vit që Çarls Lindbërg bëri fluturimin e parë vetëm, pa ndalesa nga Nju-Jorku në Paris, vetëm me një motor, në një aeroplan me një palë krahë dhe një ndenjëse. Që nga ajo kohë, gjatë 84 viteve shumë gjëra kanë ndryshuar. U bë një kohë e gjatë që kur njerëzit kanë udhëtuar. Në fakt, gjërat që më parë ishin vetëm fantashkencë tani janë bërë realitet. Dhe në saje të teknologjisë së sotme, ai realitet po ndryshon kaq shpejt saqë mezi mund të njihemi me të – madje edhe mund të mos njihemi fare me të. Për ata prej nesh që i kujtojnë telefonat analogë dhe makinat e shkrimit të dorës, teknologjia e sotme është më shumë se thjesht e mahnitshme.
Standardet morale të shoqërisë kanë ndryshuar shpejt. Sjelljet që dikur konsideroheshin të papërshtatshme dhe të pamoralshme, tani jo vetëm që tolerohen, por konsiderohen edhe si të pranueshme nga shumë njerëz.
Kohët e fundit kam lexuar në gazetën “Wall Street” një artikull nga Xhonathën Saks, kryetari i rabinëve [mësues ose meshtar i fesë hebreje] të Britanisë. Ndër të tjera, ai shkruan: “Në pothuajse çdo shoqëri perëndimore në vitet 1960 ka pasur një ndryshim të papritur në standardet morale, një braktisje të një grupi rregullash tradicionale, sipas të cilave njerëzit do të kufizonin sjelljen e tyre. Gjithçka që ju nevojitet është dashuria, kënduan Bitëllsat. Standardet tradicionale të moralit të Judaizmit dhe Krishtërimit u braktisën. Në vend të tyre erdhi [një thënie e njohur]: [Bëj] çfarëdo që të sjell dobi ty. Dhjetë Urdhërimet u rishkruan si Dhjetë Propozimet Krijuese.”
Rabini Saks shpreh me keqardhje se:
“Ne jemi duke braktisur parimet tona morale me të njëjtën pakujdesi që jemi duke shpenzuar burimet tona financiare. …
Ka vende të mëdha [të botës] ku feja është një gjë e së kaluarës dhe nuk ka asnjë zë për balancimin e ideve kulturore që nxisin njerëzit për të blerë gjëra, për të shpenzuar para, për të veshur veshje që bien në sy dhe për t’i nxjerrë në publik sepse e meritojnë. Mesazhi është që parimet morale janë të dala mode, ndërgjegjja është për njerëzit e dobët dhe urdhërimi më i rëndësishëm është: ‘Ti nuk do të zbulohesh’.”1
Vëllezër dhe motra të mia, kjo – për fat të keq – përshkruan shumë për botën rreth nesh. A duhet të dëshpërohemi dhe të pyesim veten se si do të mbijetojmë vallë në një botë të tillë? Jo. Në të vërtetë, ne kemi ungjillin e Jezu Krishtit në jetën tonë dhe ne e dimë se parimet morale nuk janë të dala mode, se ne kemi ndërgjegjen tonë për të na udhëhequr dhe se ne jemi përgjegjës për veprimet tona.
Edhe pse bota ka ndryshuar, ligjet e Perëndisë mbeten të pandryshuara. Ato nuk kanë ndryshuar; ato nuk do të ndryshojnë. Dhjetë Urdhërimet janë pikërisht ato – urdhërime. Ato nuk janë sugjerime. Ato sot janë njëlloj të nevojshme siç ishin kur Perëndia ua dha bijve të Izraelit. Nëse vetëm u vëmë veshin, dëgjojmë jehonën e zërit të Perëndisë, duke na folur këtu dhe tani:
“Nuk do të kesh perëndi të tjerë para meje.
Nuk do të bësh skulpturë ose shëmbëlltyrë të asnjë gjëje. …
Nuk do ta përdorësh emrin e Zotit, të Perëndisë tënd, kot. …
Mbaje mend ditën e shtunë për ta shenjtëruar. …
Do të nderosh atin tënd dhe nënën tënde. …
Nuk do të vrasësh.
Nuk do të shkelësh besnikërinë bashkëshortore.
Nuk do të vjedhësh.
Nuk do të bësh dëshmi të rreme. …
Nuk do të dëshirosh shtëpinë e të afërmit tënd.”2
Kodi ynë i sjelljes është përfundimtar; nuk është i diskutueshëm. Ai gjendet jo vetëm te Dhjetë Urdhërimet, por edhe në Predikimin në mal, që na u dha nga Shpëtimtari kur Ai eci mbi tokë. Ai gjendet në të gjitha mësimet e Tij. Ai gjendet në fjalët e zbulesës bashkëkohore.
Ati ynë në Qiell është i njëjtë dje, sot dhe përgjithmonë. Profeti Moroni na thotë se Perëndia është “i pandryshueshëm nga e gjithë përjetësia në të gjithë përjetësinë”3. Në këtë botë ku gjithçka duket sikur do të ndryshojë, qëndrueshmëria e Tij është diçka në të cilin mund të mbështetemi, një spirancë në të cilën ne mund të mbahemi mirë dhe të jemi të sigurt, kështu që mos të fshihemi në ujërat e panjohur.
Ndonjëherë mund t’ju duket se ata jashtë në botë po argëtohen më shumë se sa ju. Disa prej jush mund të ndjehen të kufizuar nga kodi i sjelljes, të cilit i përmbahemi ne në Kishë. Megjithatë, vëllezër dhe motra të mia, unë ju shpall juve, se nuk ka asgjë që mund të sjellë më shumë gëzim në jetën tonë ose më shumë paqe për shpirtin tonë se sa Shpirti i cili mund të vijë te ne ndërsa ndjekim Shpëtimtarin dhe mbajmë urdhërimet. Ai Shpirt nuk mund të jetë i pranishëm në llojet e aktiviteve në të cilat aq shumë nga bota marrin pjesë. Apostulli Pal deklaroi të vërtetën: “Dhe njeriu natyror nuk i rrok gjërat që janë të Frymës së Shenjtë; sepse për të janë marrëzi dhe nuk mund t’i njohë; sepse ato gjykohen frymërisht”4. Termi “njeriu natyror” mund t’i referohet secilit prej nesh nëse e lejojmë veten tonë të jemi të tillë.
Ne duhet të jemi të vëmendshëm në një botë në të cilën kultura është larguar shumë nga gjërat shpirtërore. Është e nevojshme që ne të refuzojmë çdo gjë që nuk përputhet me standardet tona, duke mos pranuar gjatë procesit që të dorëzojmë atë që dëshirojmë shumë: jetën e përjetshme në mbretërinë e Perëndisë. Herë pas here ne ende do të kemi vështirësi, por ato janë një pjesë e pashmangshme e përvojës sonë në vdekshmëri. Megjithatë, ne do të jemi shumë më të përgatitur për t’u marrë me to, për të mësuar prej tyre dhe për t’i kapërcyer ato, nëse kemi ungjillin që të jetë themeli i jetës sonë dhe dashurinë e Shpëtimtarit në zemrat tona. Profeti Isaia deklaroi: “Pasojë e drejtësisë do të jetë paqja, rezultat i drejtësisë qetësia dhe siguria përjetë”5.
Për shkak se jemi në botë por jo të botës, është e nevojshme që ne të komunikojmë me Atin tonë Qiellor nëpërmjet lutjes. Ai dëshiron që ne të veprojmë kështu; Ai do t’u përgjigjet lutjeve tona. Shpëtimtari na këshilloi ne, siç është shënuar te 3 Nefi 18, për “[t’ju] lut[ur] gjithnjë, që të mos [biem] në tundim pasi Satani dëshiron [të na] ketë ne. …
Prandaj, [ne] duhet t’i lute[mi] gjithmonë Atit në emrin [e Tij];
Dhe çdo gjë që [ne] do [t’i] kërko[jmë] Atit në emrin [e Tij], që është e drejtë, duke besuar se do ta [marrim], vini re, ajo do [të na] jepet.”6
Unë e fitova dëshminë time për fuqinë e lutjes kur isha 12 vjeç. Kisha punuar shumë për të fituar disa të holla dhe kisha arritur të ruaja pesë dollarë. Kjo qe gjatë Depresionit të Madh, kur pesë dollarëshi ishte një shumë e konsiderueshme parash – sidomos për një djalë 12-vjeçar. Ia dhashë të gjitha monedhat e mia, të cilat kapnin shumën pesë dollarë, babait tim, dhe ai në këmbim më dha një kartëmonedhë pesë dollarëshe. E di se kishte diçka të veçantë që planifikova të blija me pesë dollarëshin, edhe pse gjithë këto vite më vonë unë nuk mund ta kujtoj se çfarë ishte. Unë thjesht mbaj mend se sa të rëndësishme ishin për mua ato pará.
Në atë kohë ne nuk kishim një makinë larëse, kështu që mamaja ime do të çonte në lavanderi çdo javë rrobat tona që kishin nevojë të laheshin. Pas disa ditësh, një ngarkesë të cilën e quanim “lavanderi e patharë” do të kthehej te ne dhe mamaja do t’i varte rrobat në telin tonë prapa shtëpisë për t’u tharë.
Unë e kisha vendosur kartëmonedhën time pesë dollarëshe në xhepin e xhinseve të mia. Dhe siç mund ta merrni me mend, xhinset e mia ishin dërguar në lavanderi me paratë ende në xhep. Kur e kuptova se çfarë kishte ndodhur, u mbusha me shqetësim. E dija se xhepat ishin kontrolluar në mënyrë rutine në lavanderi para se të laheshin. Nëse paratë e mia nuk ishin zbuluar dhe marrë gjatë atij procesi, e dija, isha pothuajse i bindur se paratë do të binin nga xhepi im gjatë larjes dhe se do të njoftohej nga punonjësi i lavanderisë, i cili nuk do kishte asnjë ide se kujt duhet t’i ktheheshin paratë, edhe nëse do të kishte mirësinë ta bënte këtë. Shansi për të marrë mbrapsht pesë dollarëshin tim ishte shumë i vogël – një e vërtetë që mamaja ime e dashur e pohoi kur i thashë se kisha lënë paratë në xhepin tim.
Unë i doja ato para; unë kisha nevojë për ato para; unë kisha punuar shumë për t’i fituar ato para. E kuptova se mund të bëja vetëm një gjë. Me ankth të madh u ktheva tek Ati im në Qiell dhe iu luta Atij që të m’i ruante në njëfarë mënyre paratë në atë xhep derisa lavanderia jonë e patharë të kthehej.
Pas dy ditësh shumë të gjata, kur e dija se ishte koha që makina e shpërndarjes të sillte rrobat tona të lara, unë u ula duke pritur pranë dritares. Ndërsa kamioni ndali në buzë të trotuarit, zemra ime po rrihte. Sapo rrobat e pathara ishin në shtëpi, unë rrëmbeva xhinset e mia dhe vrapova për në dhomën time. Arrita te xhepi me duar të dridhura. Kur nuk gjeta gjë direkt, mendova se kishin humbur. Dhe më pas gishtërinjtë e mi prekën atë kartëmonedhë të lagur pesë dollarëshe. Ndërsa e tërhoqa nga xhepi, unë përjetova një ndjenjë të thellë besimi. I ofrova një lutje të çiltër mirënjohjeje Atit tim në Qiell, pasi e dija se Ai i ishte përgjigjur lutjes sime.
Që nga ajo kohë kam pasur përgjigje të panumërta të lutjeve. Asnjë ditë nuk ka kaluar që unë të mos kem komunikuar me Atin tim në Qiell nëpërmjet lutjes. Kjo është një marrëdhënie që unë e mbaj gjallë – do të isha i humbur pa atë marrëdhënie. Nëse nuk keni një marrëdhënie të tillë me Atin tuaj në Qiell, unë ju bëj thirrje për të punuar në drejtim të këtij qëllimi. Ndërsa e bëni këtë, ju do të keni të drejtën e frymëzimit të Tij dhe udhëzim në jetën tuaj – nevoja për secilin prej nesh, nëse duam të mbijetojmë shpirtërisht gjatë udhëtimit tonë këtu në tokë. Frymëzimi dhe udhëheqja e tillë janë dhurata që Ai na i jep bujarisht në qoftë se i kërkojmë ato. Ato janë thesare të mëdha.
Unë jam gjithmonë i përulur dhe mirënjohës kur Ati im Qiellor komunikon me mua me anë të frymëzimit të Tij. Kam mësuar ta njoh, t’i besoj dhe ta ndjek atë. Shumë herë unë kam marrë një frymëzim të tillë. Një përvojë mjaft dramatike ndodhi në gusht të 1987-ës gjatë dedikimit të Tempullit të Frankfurtit në Gjermani. Presidenti Ezra Taft Benson kishte qenë me ne ditën e parë ose të dytë të dedikimit, por u kthye në shtëpi, dhe kështu ishte mundësia ime për të drejtuar sesionet e mbetura.
Të shtunën ne kishim një sesion për anëtarët tanë hollandezë, që ishin në distriktin e tempullit të Frankfurtit. Unë e njihja mirë një nga udhëheqësit tanë të shquar nga Hollanda, vëllanë Pitër Morek. Vetëm pak para sesionit, unë pata përshtypjen e veçantë se Vëllait Morek duhej t’i kërkohej për të folur për anëtarët, miq të tij hollandezë gjatë sesionit dhe se, në fakt, ai duhet të ishte folësi i parë. Duke mos e parë në tempull atë mëngjes, unë lashë një pusullë te Plaku Karlos E. Esei, Presidenti ynë i Zonës, duke e pyetur nëse Pitër Morek ishte i pranishëm në sesion. Vetëm pak para ngritjes në këmbë për të filluar sesionin, unë mora një pusullë nga Plaku Esei, duke më treguar se faktikisht Vëllai Morek nuk ishte i pranishëm në mbledhje, se ai ishte angazhuar diku tjetër dhe se ai po planifikonte të merrte pjesë në sesionin e dedikimit të tempullit të nesërmen me kunjet e ushtrisë.
Ndërsa qëndrova në podium për t’u uruar mirëseardhjen njerëzve dhe për të prezantuar programin, unë përsëri mora frymëzim të pagabueshëm se duhet të njoftoja Pitër Morekun si folësin e parë. Kjo ishte kundër të gjitha instikteve të mia, sepse sapo kisha dëgjuar nga Plaku Esei se Vëllai Morek pa dyshim që nuk ishte në tempull. Megjithatë, duke i besuar frymëzimit, unë njoftova prezantimin e korit, lutjen dhe më pas tregova se folësi ynë i parë do të ishte Vëllai Pitër Morek.
Kur u ktheva në vendin tim, unë hodha shikimin drejt Plakut Esei; unë pashë në fytyrën e tij një vështrim alarmues. Ai më pas më tha se kur unë njoftova Vëllanë Morek si folësin e parë, ai nuk mund t’u besonte veshëve. Ai tha se e dinte se unë e kisha marrë shënimin e tij, se me të vërtetë e kisha lexuar atë dhe nuk mund ta kuptonte se përse atëherë unë do të njoftoja Vëllanë Morek si folësin e parë, duke e ditur se ai nuk ishte gjëkundi në tempull.
Gjatë kohës që e gjitha kjo po ndodhte, Pitër Morek ishte në një mbledhje në zyrat e zonës në Porthshtrase. Ndërsa mbledhja e tij po vazhdonte, ai papritur u kthye nga Plaku Tomas A. Houks i Riu, i cili atëherë ishte përfaqësuesi krahinor, dhe e pyeti: “Sa shpejt mund të më çoni në tempull?”
Plaku Houks, i cili ishte i njohur se e drejtonte disi me mjaft shpejtësi makinën e tij të vogël, sportive, iu përgjigj: “Mund t’ju çoj atje për 10 minuta! Por përse duhet të shkoni në tempull?”
Vëllai Morek pohoi se nuk e dinte se përse ai duhej të shkonte në tempull, por që ai e dinte se duhet të shkonte atje. Që të dy u nisën menjëherë për në tempull.
Gjatë numrit mahnitës të korit, unë hodha një shikim përreth, duke menduar se në një çast do të shihja Pitër Morekun. Unë nuk e pashë. Megjithatë, mrekullisht nuk u ndieva i alarmuar. Pata një siguri të ëmbël, të pamohueshme se gjithçka do të shkonte mirë.
Vëllai Morek hyri në derën kryesore të tempullit sapo lutja e hapjes po mbaronte, ende pa e ditur përse ai ishte aty. Ndërsa nxitoi poshtë shkallëve, ai pa figurën time në monitor dhe më dëgjoi mua të njoftoja: “Dhe tani do të dëgjojmë nga Vëllai Pitër Morek”.
Për çudinë e Plakut Esei, Pitër Morek menjëherë hyri në sallë dhe zuri vendin e tij në podium.
Pas sesionit, unë dhe Vëllai Morek diskutuam se çfarë kishte ndodhur përpara mundësisë së tij për të folur. Kam menduar thellë për frymëzimin që erdhi atë ditë jo vetëm tek unë, por edhe te Pitër Morek. Ajo përvojë e shënuar më ka dhënë një dëshmi të pamohueshme të rëndësisë së të qenit i denjë për të marrë frymëzim të tillë dhe më pas t’i besosh atij – dhe ta ndjekësh atë – kur të vjen. Unë e di pa dyshim se Zoti donte, për ata që ishin të pranishëm në atë sesion në dedikimin e tempullit të Frankfurtit, të dëgjonin dëshminë e fuqishme e prekëse të shërbëtorit të Tij, Vëllait Pitër Morek.
Vëllezër dhe motra të mia të dashura, komunikimi me Atin tonë në Qiell – përfshirë lutjet tona ndaj Tij dhe frymëzimin e Tij ndaj nesh – është i nevojshëm në mënyrë që ne t’u shpëtojmë stuhive dhe sprovave të jetës. Zoti na fton: “M’u afroni pranë dhe unë do të afrohem pranë jush; kërkoni me zell dhe do të më gjeni”7. Ndërsa e bëjmë këtë, ne do të ndiejmë Shpirtin e Tij në jetën tonë, duke na dhënë dëshirën dhe kurajën për të qëndruar të fortë dhe të qëndrueshëm në drejtësi – për të “qëndr[uar] … në vende të shenjta dhe mos të lëviz[im]”8.
Ndërsa bota rreth nesh ndryshon dhe ne shohim parimet e moralit të shoqërisë duke u dobësuar, i kujtofshim premtimet e çmuara të Zotit për ata që besojnë në Të: “Mos ki frikë, sepse unë jam me ty, mos e humb, sepse unë jam Perëndia yt. Unë të forcoj dhe njëkohësisht të ndihmoj dhe të mbaj me dorën e djathtë të drejtësisë sime.”9
Çfarë premtimi! Qoftë ky bekimi ynë, unë lutem në emrin e shenjtë të Zotit dhe Shpëtimtarit tonë, Jezu Krishtit, amen.