Ruhlara Yol Göstermek
Başkalarına sevgiyle elimizi uzatırız çünkü Kurtarıcımız bize bunu yapmamızı emretmiştir.
Bir arkadaşımla olan yakın bir zamandaki sohbetimde, arkadaşım Kilise’nin yeni vaftiz olmuş genç üyesiyken, bir anda kendisini bir şekilde mahallesine uygun olmadığını hissettiğini bana söyledi. Ona öğretmiş olan görevliler başka bir alana geçmişlerdi ve kendini yalnız hissetmişti. Mahallede arkadaş bulamadığından, eski arkadaşlarını buldu ve onlarla beraber onu kiliseye gitmekten uzaklaştıran faaliyetlere katıldı; öyle ki sürüden uzaklaşmaya başladı. Gözlerindeki yaşlarla, bir mahalle üyesi ona hizmet eli uzattığında ve içten ve kucaklayıcı bir yolla onu Kilise’ye dönmeye davet ettiğinde ne kadar minnettar olduğunu açıkladı. Birkaç ay içinde, sürünün güvenliğine geri dönmüştü, artık hem kendisini hem de başkalarını güçlendiriyordu. Şu anda Yetmişler Başkanlığının bir üyesi olarak arkamda oturan Yaşlı Carlos A. Godoy olan bu genç beye yardım etmiş Brezilya’daki çobana minnettar değil miyiz?
Bu tür küçük gayretlerin ebedi neticeler doğurabileceği harika bir şey değil midir? Bu hakikat Kilise’nin hizmet gayretlerinin merkezindedir. Cennetteki Baba basit günlük gayretlerimizi alıp bunları harika bir şeye çevirebilir. Başkan Russell M. Nelson’un şunu açıkladığından beri sadece altı ay geçti: “Rab birbirimizle ilgilendiğimiz usulde önemli ayarlamalar yapmıştır”1 ve “Başkalarıyla ilgilenmek ve onlara hizmet etmek için daha yeni ve daha kutsal bir yaklaşımı uygulayacağız” diye açıklamıştır. Bu gayretlere basitçe ‘hizmet etme’ diyeceğiz.’”2
Başkan Nelson ayrıca şunu açıkladı: “Rab’bin gerçek ve yaşayan Kilisesi’nin ayırıcı bir özelliği, Tanrı’nın her bir çocuğuna ve onların ailelerine hizmet çabasının her zaman düzenli, yönlendirilmiş olacağıdır. Bu O’nun Kilisesi olduğu için O’nun hizmetkarı olarak bizler, aynen O’nun yaptığı gibi birine hizmet edeceğiz. Bizler O’nun adıyla, O’nun gücü ve yetkisiyle ve O’nun sevgi dolu şefkati ile hizmet edeceğiz.”3
Bu duyurudan beri, sizin tepkiniz olağanüstü olmuştur! Yaşayan peygamberimizin yönlendirdiği şekilde dünyadaki hemen hemen her çadır kazığında bu değişiklikleri uygulamadaki büyük başaranın raporlarını aldık. Örneğin, hizmet eden erkek ve kız kardeşler aileler için görevlendirildiler, genç beyler ve genç hanımlar dahil olmak üzere yoldaşlıklar kuruldu ve hizmet etme görüşmeleri yapılmaktadır.
Dünkü vahiysel duyurudan -“Evde ve Kilise’de sevindirici haber eğitimi arasındaki yeni bir denge ve iletişim”4- altı ay önce hizmet etmeyle ilgili vahiysel duyurunun yapılması rastlantı değildir. Ocak ayından itibaren, kilise ibadetimizden bir saat eksik zaman harcarken, hizmet etmede öğrendiğimiz her şey ailemiz ve sevdiklerimizle olan daha yüksek ve daha kutsal ev odaklı Şabat günü deneyimi yeniden dengelememize yardım edecek.
Kuruluşa ait bu yapılandırmalar oldukça, kendimize şunu sorabiliriz: “Rab’bin hizmet ettiği şekilde hizmet ettiğimizi nasıl biliriz? O’nun tasarladığı şekilde İyi Çoban’a yardım ediyor muyuz?
Yakın zamandaki bir konuşmasında, Başkan Henry B. Eyring Azizleri bu önemli değişikliklere alıştıkları için takdir etmiştir ama ayrıca üyelerin hizmet etmenin “sadece iyi olmaktan” daha fazlası olduğunu anlamalarına dair içten umudunu belirtmiştir. İyi olmanın önemsiz olduğu anlamına gelmiyor ama hizmet etmenin doğru ruhunu anlayanlar bunun sırf iyi olmanın ötesine gittiğini bilirler. Rab’bin yaptığı gibi hizmet edilirse, hizmet etmenin Yaşlı Godoy için olduğu gibi tüm sonsuzluk boyunca dalgalanan iyiliğin geniş kapsamlı etkisi olabilir.
“Kurtarıcı sevgiyle hizmet ederken hizmet etmenin ne anlama geldiğini örnek olarak gösterdi. … O etrafındakilere öğretti, onlar için dua etti, onları teselli etti ve kutsadı ve herkesi O’nu takip etmesine davet etti. … Kilise üyeleri [daha yüksek ve daha kutsal yolla] hizmet ederken, O’nun yapacağı gibi dua ederek hizmet etmeyi -‘her zaman kilise üyelerine göz kulak olmak ve onlarla beraber olup onları güçlendirmeyi’- ve her birine İsa Mesih’in gerçek öğrencisi olmalarına yardım etmeyi isterler.”5
Doğru çobanın koyunlarını sevdiğini, her birini isimleriyle tanıdığını ve onlarla “şahsi şekilde ilgilendiğini” biliriz.6
Arkadaşım kayalık Rocky Dağları’nda sığır ve koyun yetiştirirken sıkı çalışarak hayatının çoğu yılını bir çiftlik işçisi olarak harcadı. Bir keresinde koyun yetiştirmenin getirdiği zorlukları ve tehlikelerini benimle paylaştı. İlkbaharın başında, geniş sıra dağlardaki karın çoğu eridiğinde, yaklaşık 2.000 koyunlu aile sürüsünü yaz için dağlara götürdüğünü açıkladı. Orada sonbaharın sonuna kadar koyunlara göz kulak oldu ve sonra onlar çölde yaz otlağından kış otlağına doğru götürüldüler. Büyük koyun sürüsüne bakmanın ne kadar zor olduğunu, erken ve geç saatleri gerektirdiğini, güneş doğmadan çok zaman önce kalktığını ve karanlık çöktükten çok zaman sonra işi bitirdiğini açıkladı. Bunu muhtemelen kendi başına yapamazdı.
Yoldaşlarının bilgeliğinden yararlanan genç çiftlik işçileri tarafından yardım edilen tecrübeli çiftlik işçileri dahil olmak üzere başkaları sürüye bakmaya yardım etti. Ayrıca iki yaşlı at, eğitilen iki sıpa, iki yaşlı çoban köpeği ve iki ya da üç yavru çoban köpeğine güveniyordu. Yaz boyunca, arkadaşım ve onun koyunları rüzgarla ve yağmur fırtınalarıyla, hastalıkla, yaralanmalarla, kuraklıkla ve birisinin düşünebileceği her türlü zorlukla yüzleşti. Bazı yıllar koyunları hayatta tutabilmek için tüm yaz boyunca su taşımak zorunda kaldılar. Ondan sonra, her yıl sonbaharın son zamanlarında, kış mevsimi başlarken ve koyunlar dağlardan çıkarılıp sayıldığında, genellikle 200’den fazlası kaybolmuş olurdu.
İlkbaharın ilk zamanlarında dağlara götürülen 2.000 koyun sürüsü 1.800’den aza düşmüştü. Kaybolan koyunların çoğu hastalıktan veya doğal ölümden dolayı değil aksine dağ aslanları veya çakallar gibi yırtıcı hayvanlardan dolayı kaybolmuşlardı. Bu yırtıcı hayvanlar, genellikle sürünün güvenliğinden uzaklaşmış ve çobanlarının korumasından kendilerini çekmiş kuzuları bulurlardı. Şu anki açıkladıklarımı bir dakikalığına ruhsal yönden düşünür müsünüz? Çoban kimdir? Sürü kimdir? Çobana yardım edenler kimdir?
Rab İsa Mesih’in Kendisi şöyle dedi: “Ben iyi çobanım. Benimkileri tanırım. … Ben koyunlarımın uğruna canımı veririm.”7
Peygamber Nefi aynı şekilde şunu öğretti ki İsa “koyunlarını otlatacak ve onlar O’nda otlaklarını bulacaklardır.”8 “Rab’bin benim çobanım”9 olduğunu bilmek bende kalıcı bir huzur bırakıyor ve öyle ki her birimiz O’nun tarafından biliniyoruz ve O bizimle ilgileniyor. Yaşamın rüzgarları ve yağmur fırtınalarıyla, hastalıkla, yaralanmalarla ve kıtlıkla yüzleştiğimizde, Çobanımız bize hizmet edecektir. Ruhlarımızı yenileyecek.
Arkadaşım genç ve yaşlı çiftlik işçilerin, atların, çoban köpeklerinin yardımıyla koyunlarına baktığı şekilde, Rab’de Kendi sürüsündeki koyunların bakılmasının zorlu işinde yardım ister.
Sevgi dolu Cennetteki Baba’nın çocukları ve O’nun sürüsünün koyunları olarak, İsa Mesih tarafından şahsi olarak hizmet edilme kutsamasının tadını çıkarırız. Aynı şekilde, kendimiz çobanlar olarak etrafımızdakilere hizmet etme yardımı sağlama sorumluluğumuz var. Rab’bin şu sözlerine kulak veririz: “Sen bana hizmet edecek ve benim adımla ilerleyerek koyunlarımı bir araya toplayacaksın.”10
Çoban kimdir? Tanrı’nın krallığındaki her erkek, kadın ve çocuk bir çobandır. Çağrılmaya gerek yoktur. Vaftiz sularından çıktığımız andan itibaren, bu işe görevlendirilmişizdir. Başkalarına sevgiyle elimizi uzatırız çünkü Kurtarıcımız bize bunu yapmamızı emretmiştir. Alma şöyle vurguladı: “Çünkü … çok koyunu olan ve kurtlar girip sürüsünü yemesin diye onları korumayan bir çoban var mıdır? … Çoban kurdu kovalamaz mı?”11 Arkadaşlarımız maddi veya manevi zorluklar yaşıyorlarsa, biz hemen onların yardımına koşarız. Başkalarının yükleri hafif olsun diye onların yükünü taşırız. Üzülenlerle beraber üzülürüz. Teselliye ihtiyacı olanları teselli ederiz.12 Rab sevgiyle bunu bizden bekler. Ve bir gün gelecek, O’nun sürüsüne hizmet ettiğimize göre sorumlu tutulacağız.13
Çoban arkadaşım çiftlikteki koyunlara göz kulak olmaktaki diğer önemli bir unsuru paylaştı. Kaybolmuş koyunun özellikle yırtıcı hayvanların tehlikesi karşısında korunmasız kaldığını anlattı. Aslında, onun ve takımının toplam sürelerinin yüzde 15’ine kadarı kaybolmuş koyunları bulmaya adanmaktaydı. Kaybolmuş koyunu ne kadar erken bulurlarsa, koyun sürüden çok fazla uzaklaşmadan önce, koyunun zarar görmesinin az ihtimali olurdu. Kaybolmuş koyunu kurtarmak çok fazlı sabrı ve disiplini gerektiriyordu.
Bir kaç yıl önce, sakladığım yerel gazetedeki bir makaleyi çok ilgi çekici bulmuştum. Ön sayfadaki başlıkta şunu yazıyordu: “Kararlı Köpek Kaybolmuş Koyunu Terk Etmeyecek.”14 Bu makale arkadaşımın çiftliğinden çok uzak olmayan bir çiftliğe ait küçük sayıdaki koyunlar nasıl olduysa yaz çiftliklerinde arkada bırakılmışlardı. İki ya da üç ay sonra, dağlarda çıkmaza düşmüşler ve kardan mahsur kalmışlardı. Koyunlar geride bırakıldığında, çoban köpeği onlarla kalmıştı çünkü onun görevi koyunlara bakmak ve korumaktı. Onlara bakmayı asla bırakmadı! Orada onlarla kalmıştı; aylarca soğuk karlı havada kaybolmuş koyunların etrafında dolaştı ve koyunlara zarar verecek çakallara, dağ aslanlarına veya herhangi bir diğer yırtıcı hayvana karşı onları korudu. Koyunları, çobanın ve sürünün güvenliğini sağlamak için onları yönlendirene veya sürünceye kadar orada kaldı. Bu makalenin ön sayfasında yansıtılan resim, birisinin bu çoban köpeğinin gözleri ve tavrında karakterini görmesine izin verir.
Yeni Antlaşma’da çobanlar, hizmet eden kardeşler olarak kaybolmuş koyunlara olan sorumluluğumuzla ilgili daha fazla bilgi veren Kurtarıcı’dan bir benzetme ve talimatı buluruz:
“Sizlerden birinin yüz koyunu olsa ve bunlardan bir tanesini kaybetse, doksan dokuzu bozkırda bırakarak kaybolanı bulana dek onun ardına düşmez mi?
“Onu bulunca da sevinç içinde omuzlarına alır.”
“Evine döner; arkadaşlarını, komşularını çağırıp onlara, ‘Benimle birlikte sevinin, kaybolan koyunumu buldum!’ der.”15
Benzetmede öğretilen dersi özetlersek, şu değerli öğüdü buluruz:
-
Kaybolmuş koyunu tespit etmeliyiz.
-
Onlar bulunana kadar onları aramalıyız.
-
Onlar bulunduğunda, onları eve getirmek için onları omuzlarımıza almamız gerekebilir.
-
Onlar döndüğünde onların etrafını arkadaşlarla çevirmeliyiz.
Kardeşlerim, en büyük zorluklarımız ve en büyük ödüllerimiz kaybolmuş koyunlara hizmet ettiğimizde gelebilir. Mormon Kitabı’ndaki Kilise üyeleri “halklarını korudular ve onları doğrulukla ilgili değerlerle beslediler.”16 Onları örnek alabiliriz ve hizmet etmenin “Ruh tarafından yönlendirilmesi, … esnek olması ve her üyenin ihtiyaçlarına göre uyarlanması” gerekir. “Bireylere ve ailelere bir sonraki kutsal törenlerine hazırlanmalarına, antlaşmalarına sadık kalmalarına ve kendilerine güvenmelerine yardım etmeye istememiz” de önemlidir.7
Her ruh, Cennetteki Babamız için değerlidir. O’nun şahsi hizmet etme daveti O’nun için ve O’nun işi ve görkemi için en değerli ve en önemli olan şeydir. Bu tam olarak ebediyet işidir. O’nun çocuklarının her biri O’nun gözünde ölçülemez bir potansiyele sahiptir. O sizi anlamaya bile başlayamayacağınız bir sevgiyle sever. Kararlı bir çoban köpeği gibi, Rab rüzgar, yağmur fırtınaları, karda ve daha fazla şeyde sizi korumak için dağlarda kalacaktır.
Başkan Russell M. Nelson’un bize geçen konferansta öğrettiği gibi: “Dünyaya [ve şunu da eklemek isterim ki “hizmet ettiğimiz sürüye”] olan mesajımız basit ve içtendir: Perdenin her iki tarafında olan Tanrı’nın tüm çocuklarını Kurtarıcı’larına gelmelerine, kutsal tapınağın nimetlerini almalarına ve sonsuz sevince sahip olmalarına ve sonsuz hayatı hak etmelerine davet ediyoruz.”18
Görüş alanlarımızı bu peygamberliksel görüşe açalım ki böylece ruhları tapınağa ve en sonunda Kurtarıcımız İsa Mesih’e doğru çobanlık edebiliriz. Bizden mucizeler yaratmamızı beklemiyor. O sadece kardeşlerimizi O’na getirmemizi istiyor çünkü O’nun ruhları fidye ile kurtarmaya gücü vardır. Bunu yaparsak, şu vaadi elde edebiliriz ve edeceğiz: “Baş Çoban göründüğü zaman yüceliğin solmaz tacına kavuşacaksınız.”19 Bunlara ve İsa Mesih’in Kurtarıcımız ve Fidye İle Kurtaranımız olduğuna tanıklık ederim; İsa Mesih adıyla, amin.