Prawdziwa, czysta i prosta ewangelia Jezusa Chrystusa
Miłość do Pana i do naszych bliźnich jest doktrynalną podstawą posługi, doktrynalną podstawą nauki skupionej w domu i wspieranej przez Kościół, doktrynalną podstawą oddawania czci Bogu w dniu sabatu oraz doktrynalną podstawą pracy na rzecz zbawienia.
Moi bracia i siostry, trudno mi uwierzyć, że 71 lat temu, w 1948 roku, służyłem na misji w Anglii, a 44 lata temu wraz z moją żoną, Barbarą, przeprowadziliśmy naszą rodzinę do Kanady, gdzie zostałem prezydentem misji w Toronto. W czasie tej służby zostałem powołany do Pierwszego Kworum Siedemdziesiątych, a w 1985 roku niespodziewanie — do Kworum Dwunastu Apostołów. W przeciwieństwie do poprzednich powołań, moje obecne powołanie nie zakończy się odwołaniem. Jednak gdy dzień jego końca nadejdzie, chcę, by nastąpił tylko pod warunkiem, że wykonam wszystko, do czego powołał mnie Pan. O to się modlę.
Gdy przywołuję te 43 lata służby we Władzach Generalnych i zaszczyt posługi względem dzieci Ojca Niebieskiego, uświadamiam sobie jeszcze bardziej, że On pragnie dla wszystkich Swoich dzieci pokoju, radości i szczęścia w ich życiu.
Prorok Lehi głosił: „Ludzie przychodzą na świat, aby mogli osiągnąć szczęście”. Istnieje wiele powodów, dla których pokój, radość i szczęście mogą nas docześnie omijać. Są wśród nich ubóstwo, wojny, katastrofy naturalne, problemy z pracą, zdrowiem i relacjami w rodzinie.
Mimo że nie możemy kontrolować tego, co wpływa z zewnątrz na nasze życie, możemy odnaleźć spokój, radość i szczęście wbrew trudnościom, których doświadczamy, jeśli staramy się być wiernymi uczniami Pana Jezusa Chrystusa.
Jedno z moich dzieci powiedziało kiedyś: „Tato, czasami się zastanawiam, czy kiedykolwiek mi się to uda”. Odpowiedziałem: „Ojciec Niebieski prosi nas tylko o to, byśmy się uczciwie starali każdego dnia”. Bracia i siostry, uczciwie się starajcie dzień za dniem, a bardzo szybko zdacie sobie sprawę z tego, że wasz Ojciec Niebieski zna was i kocha. A kiedy się o tym przekonacie — naprawdę przekonacie — wasze życie będzie miało realny cel i sens, i zostaniecie napełnieni radością i pokojem.
Będący Światłością Świata Zbawiciel powiedział: „nie [pozostanie] w ciemności nikt, kto wierzy we mnie”.
„Oto imię Jezus Chrystus dane jest przez Ojca i nie ma żadnego innego imienia, przez które [możemy być zbawieni].
Przeto wszyscy ludzie muszą wziąć na siebie imię dane przez Ojca”.
Pisma święte głoszą, że Szatan pragnie pogrążyć ludzi w ciemności. Wszystkimi siłami stara się odciąć nas od światła i prawdy Jezusa Chrystusa i Jego ewangelii. Lehi uczył swoje dzieci, że diabeł „dąży do tego, aby wszyscy ludzie byli tak samo jak on nieszczęśliwi”. O ile „[dziełem] […] i [chwałą]” Ojca Niebieskiego jest „przynieść nieśmiertelność i wieczny żywot człowiekowi”, to „dziełem” Lucyfera jest przynieść dzieciom Boga niedolę i wieczne cierpienie. Grzech i występek tłumią w naszym życiu Światło Chrystusa. Dlatego naszym celem jest chłonąć Światło Chrystusa, które przynosi pokój, radość i szczęście.
W ciągu minionych osiemnastu miesięcy Pan zainspirował Swojego Proroka i Apostołów do tego, by wprowadzili wiele wspaniałych zmian. Obawiam się jednak, że duchowy cel tych zmian może zniknąć nam z oczu przez nadmierną ekscytację zmianami jako takimi.
Joseph F. Smith, powiedział: „Prawdziwa, czysta i prosta ewangelia Jezusa Chrystusa została przywrócona. Jesteśmy odpowiedzialni za to, by tu pozostała”. Dodał jeszcze, że prawdziwa, czysta i prosta ewangelia to „zbawcze doktryny Chrystusa”.
W Zasadach Wiary Prorok Józef Smith głosił, że „przez zadośćuczynienie Chrystusa cała ludzkość, przestrzegając praw i obrzędów Ewangelii, może dostąpić zbawienia”.
Podstawowymi zasadami ewangelii są: wiara w Pana Jezusa Chrystusa, pokuta, chrzest, dar Ducha Świętego oraz wytrwanie do końca. Hyrum Smith, brat Proroka, nauczał: „Głoś [podstawowe zasady ewangelii] raz po raz: okaże się, że dzień po dniu będą objawiane ci nowe idee i dodatkowe światło. Będziesz mógł je lepiej zrozumieć […], staną się dla ciebie bardziej jasne. Wówczas będziesz mógł sprawić, że będą bardziej zrozumiałe dla tych, których nauczasz”.
Najlepszym sposobem, by dostrzec duchowe cele Kościoła, jest żyć w zgodzie z prawdziwymi, czystymi i prostymi naukami Chrystusa, a także przestrzegać dwóch wielkich przykazań Zbawiciela: „Kochać będziesz Pana, twego Boga, całym swoim sercem […]. Kochać będziesz bliźniego swego jako siebie samego”.
Posłuszeństwo tym dwóm przykazaniom to sposób na odczuwanie pokoju i radości w większej mierze. Gdy kochamy Pana i służymy Mu oraz kochamy naszych bliźnich i służymy im, w naturalny sposób odczuwamy szczęście, którego nie można odnaleźć w żaden inny sposób.
Miłość do Pana i do naszych bliźnich jest doktrynalną podstawą posługi, doktrynalną podstawą nauki skupionej w domu i wspieranej przez Kościół, doktrynalną podstawą oddawania czci Bogu w dniu sabatu oraz doktrynalną podstawą pracy Stowarzyszeń Pomocy i kworów starszych na rzecz zbawienia po obu stronach zasłony. Wszystkie te kwestie opierają się na boskim przykazaniu miłości Boga i naszych bliźnich. Czy istnieje coś bardziej podstawowego, ważnego i prostego?
Żyjąc w zgodzie z planem prawdziwej, czystej i prostej ewangelii, mamy dość czasu, by odwiedzać wdowy, wdowców, sieroty, osoby samotne, chore i ubogie. Odnajdziemy pokój, radość i szczęście w życiu, gdy będziemy służyć Panu i naszym bliźnim.
Zmiany w organizacji dnia sabatu, które służą wspieranemu przez Kościół i skoncentrowanemu w domu nauczaniu i studiowaniu ewangelii, to sposobność, by odnowić naszego ducha i nasze oddanie Bogu w czterech ścianach własnego mieszkania. Co mogłoby być prostsze, bardziej elementarne i przenikliwe? Bracia i siostry, czy dostrzegacie, że uczenie się i nauczanie ewangelii w rodzinach to ważny przyczynek do radości i szczęścia w naszym życiu?
Mówiąc o sabacie, Zbawiciel rzekł: „Bowiem zaprawdę jest to dzień przeznaczony tobie, abyś odpoczął od trudów, i oddał cześć Najwyższemu”. Dodał też: „aby pełną była radość twoja […] [poprzez] radowanie się i modlitwę […], czynić będziecie te rzeczy z dziękczynieniem, z radosnymi sercami i obliczami […], z pogodnym sercem i radosnym obliczem”.
Proszę, abyście zwrócili uwagę na kluczowe słowa tego objawienia: radość, radowanie się, dziękczynienie, radosne serca, pogodne serce i radosne oblicze. Wynika z tego, że świętowanie dnia sabatu powinno sprowadzać uśmiech na nasze twarze.
Jeśli chodzi o posługę w doskonalszy i świętszy sposób, zwróćcie uwagę na to, jak ważne jest, byśmy odnosili się serdecznie do każdego, kto przychodzi na nasze spotkania kościelne, szczególnie jeśli jest nowym członkiem lub osobą odwiedzającą. Powinniśmy wszyscy z radością śpiewać hymny i uważnie, z otwartym sercem i umysłem, słuchać słów modlitw sakramentalnych.
Świadectwom wiary podczas postnych spotkań świadectw przewodniczy członek rady biskupiej, który dzieli się krótko świadectwem o planie szczęścia i prawdziwej, czystej i prostej ewangelii Chrystusa. Wszyscy następni mówcy powinni pójść za jego przykładem. Musimy pamiętać o tym, że historie z życia i przygody z podróży należy opowiadać w innym miejscu. Jeśli nasze świadectwo jest proste i skupia się na ewangelii Chrystusa, On ześle nam duchową odnowę, gdy będziemy słuchać swoich świadectw nawzajem.
Efektywna posługa to taka, na którą patrzymy przez pryzmat miłości do Boga i do naszych bliźnich. Mówiąc najprościej, posługujemy dlatego, że kochamy naszego Ojca Niebieskiego i Jego dzieci. Nasza posługa spełni swoją rolę, gdy będzie prosta. Najwięcej radości przynosi to, co proste w życiu, dlatego bądźmy ostrożni, wysuwając opinię, że trzeba dodać coś jeszcze do wprowadzonych zmian, by budować wiarę i silne świadectwa w sercach dzieci Bożych.
Nie komplikujmy sprawy, dodając kolejne spotkania, wymagania i oczekiwania. Niech będzie to proste. W prostocie odnajdziecie pokój, radość i szczęście, o których mówię.
Przez lata celem przywódców Kościoła, jak podaje Handbook 2 [Podręcznik 2], były przejrzyste i proste rezultaty. Zacytuję ten podręcznik:
„Przywódcy powinni zachęcać każdego członka, aby przyjął wszystkie konieczne obrzędy kapłańskie, przestrzegał związanych z nimi przymierzy i kwalifikował się do wywyższenia i życia wiecznego […].
Dorośli: [Przywódcy powinni] zachęcać każdego dorosłego, aby był godny otrzymania obrzędów świątynnych. Nauczać wszystkich dorosłych, aby odnajdowali informacje o swoich przodkach i dokonywali dla nich w zastępstwie obrzędów świątynnych.
Młodzież: [Przywódcy powinni] pomóc w przygotowaniu każdego młodego mężczyzny do otrzymania Kapłaństwa Melchizedeka, otrzymania obrzędów świątynnych i bycia godnym, by służyć na pełnoetatowej misji. Pomóc każdej młodej kobiecie przygotować się do tego, aby była godna zawarcia i dotrzymania świętych przymierzy oraz otrzymania obrzędów świątynnych. Wzmacniać młodzież poprzez udział w wartościowych zajęciach.
Wszyscy członkowie: [Przywódcy powinni] pomóc przywódcom kapłaństwa i organizacji pomocniczych, radom okręgów, misjonarzom okręgu i misjonarzom pełnoetatowym oraz członkom, aby współpracowali ze sobą i zrównoważyli wysiłki w ratowaniu poszczególnych osób, wzmacnianiu rodzin i jednostek Kościoła, zwiększaniu aktywności kapłańskiej, a także gromadzeniu Izraela poprzez nawracanie, zatrzymywanie członków i uaktywnianie ich. Nauczać członków, aby zaopatrywali siebie i swoje rodziny oraz pomagali biednym i potrzebującym w Pański sposób”.
Moja służba w Kościele przyniosła mi błogosławieństwo wielu wspaniałych i szczególnych doświadczeń duchowych. Jestem świadkiem tego, że Pan prowadzi Swój Kościół ku wypełnieniu Swoich celów. Otrzymywałem boskie przewodnictwo, które wykracza daleko poza moją zdolność pojmowania. Radość życia w zgodzie z ewangelią koncentruje się dla mnie na prawdziwej, czystej i prostej doktrynie i ewangelii Jezusa Chrystusa.
Służyłem pod kluczami i kierunkiem sześciu proroków i Prezydentów Kościoła, od Spencera W. Kimballa po Russella M. Nelsona. Świadczę o tym, że każdy z nich był i jest wybranym prorokiem Boga. Uczyli nas podstawowych zasad Kościoła, ewangelii i doktryny Chrystusa. Prezydent Nelson sprawia, że dzieło Pana idzie naprzód i robi to w zawrotnym tempie. Mówię „zawrotnym”, bo jest on jedynym spośród Apostołów, który przewyższa mnie wiekiem, a sam mam trudności, by za nim nadążyć! Jestem świadkiem tego, że klucze kapłaństwa i płaszcz proroka Boga należą teraz do niego. Prezydent Nelson uczy nas prawdziwej, czystej i prostej ewangelii Jezusa Chrystusa. Składam świadectwo, że Jezus jest Chrystusem i to jest Jego Kościół — świadczę o tym pokornie w imię Jezusa Chrystusa, amen.