„Nie może być niczego tak rozkosznego i słodkiego jak radość, której doznałem”

Starszy Craig C. Christensen

Siedemdziesiąty

Codzienna pokuta i kierowanie się ku Jezusowi Chrystusowi to sposób na doświadczanie radości — radości wykraczającej poza naszą wyobraźnię.

Podczas Swojej doczesnej posługi Zbawiciel okazywał wielkie współczucie wszystkim dzieciom Boga — szczególnie tym, które cierpiały lub się od Niego oddaliły. Kiedy Jezus był krytykowany przez faryzeuszy za to, że obcuje z grzesznikami i jada z nimi, On zareagował, nauczając trzech znanych przypowieści¹. W każdej z nich podkreślił, jak ważne jest poszukiwanie osób, które zbłądziły, oraz jaką radość odczuwa się po ich powrocie. Na przykład, w przypowieści o zagubionej owcy powiedział: „[Wielka] będzie radość w niebie z jednego grzesznika, który się upamięta”².

Moim pragnieniem dzisiaj jest pogłębienie więzi między radością a pokutą — w szczególności chodzi o radość, która przychodzi, gdy pokutujemy, i o odczuwanie radości, której doświadczamy, gdy zapraszamy bliźnich, aby przyszli do Chrystusa i przyjęli Jego zadość czyniącą ofiarę w swoim życiu.

Abyśmy mogli mieć radość

W pismach świętych słowo radość zazwyczaj oznacza o wiele więcej niż przemijające chwile zadowolenia czy nawet poczucie szczęścia. Radość w tym kontekście jest boską cechą, która osiąga swą pełnię, kiedy wracamy do przebywania w obecności Boga³. Jest ona głębsza, bardziej podnosząca na duchu, trwała i odmieniająca życie niż jakakolwiek przyjemność czy komfort, jakie może zaoferować ten świat.

Zostaliśmy stworzeni, aby odczuwać radość. To jest nasze zamierzone przeznaczenie jako dzieci kochającego Ojca Niebieskiego. On chce dzielić z nami Swoją radość. Prorok Lehi nauczał, że plan Boga dla każdego z nas polega na tym, żebyśmy „mogli mieć radość”⁴. Ponieważ żyjemy w upadłym świecie, trwała radość czy wieczna radość często wydaje się być poza naszym zasięgiem. Jednakże w następnym wersecie Lehi wyjaśnił również, że „Mesjasz [przyszedł] […], aby odkupić [nas] z upadku”⁵. Odkupienie dokonane przez Zbawiciela Jezusa Chrystusa sprawia, że radość jest możliwa.

Przesłanie ewangelii jest przesłaniem nadziei, „radością wielką”⁶ i sposobem, w jaki wszyscy mogą doświadczyć pokoju oraz mieć okazje do zaznania radości w tym życiu i dostąpienia pełni radości w życiu przyszłym⁷.

Radość, o której mówimy, jest darem dla wiernych, ale ma swoją cenę. Radość nie jest czymś tanim ani nie jest przypadkowa. Została kupiona „drogą krwią [Jezusa] Chrystusa”⁸. Gdybyśmy naprawdę rozumieli wartość prawdziwej boskiej radości, nie wahalibyśmy się poświęcić jakiejkolwiek ziemskiej własności ani dokonać niezbędnych zmian w życiu, aby ją osiągnąć.

Zrozumiał to potężny, a jednocześnie pokorny król z Księgi Mormona. Zapytał: „Co mam uczynić, abym został narodzony z Boga, wyrwawszy z korzeniami tego niegodziwego ducha z mej piersi, i abym otrzymał Jego Ducha, abym został napełniony radością […]? Oddam wszystko, co posiadam, zaiste, wyrzeknę się mego królestwa, bym mógł dostąpić tej wielkiej radości”⁹.

W odpowiedzi na pytanie króla misjonarz Aaron powiedział: „Jeśli pragniesz tego, [oddaj] pokłon Bogu […] i [odpokutuj] za wszystkie swe grzechy”¹⁰. Pokuta jest ścieżką prowadzącą do radości¹¹, ponieważ jest ścieżką, która prowadzi do Zbawiciela Jezusa Chrystusa¹².

Radość przychodzi dzięki szczerej pokucie

Dla niektórych osób łączenie pokuty z pojęciem ścieżki do radości może uchodzić za sprzeczność. Czasami pokuta może być bolesna i trudna. Wymaga przyznania, że niektóre nasze myśli i czyny — a nawet niektóre nasze wierzenia — były złe. Pokuta wymaga również zmiany, która czasami może nie być komfortowa. Jednakże radość i komfort to nie to samo. Grzech — łącznie z grzechem samozadowolenia — ogranicza naszą radość.

Jak stwierdził psalmista: „Wieczorem bywa płacz, ale rankiem wesele”¹³. Gdy pokutujemy za nasze grzechy, musimy skupić się na wielkiej radości, która następuje później. Noce mogą wydawać się długie, ale nadejdzie poranek i, och, jak rozkoszny jest pokój i olśniewająca radość, jakie odczuwamy, gdy Zadośćuczynienie Zbawiciela uwalnia nas od grzechu i cierpienia.

Nie może być niczego tak rozkosznego i słodkiego

Rozważmy doświadczenie Almy z Księgi Mormona. „[Cierpiał] wieczną mękę”, a jego dusza „doznała udręki” z powodu jego grzechów. Kiedy jednak zwrócił się do Zbawiciela po miłosierdzie, „nie [pamiętał] więcej o bólu”¹⁴.

Oświadczył: „I, och, jaką radość i jakie zdumiewające światło zobaczyłem; zaiste […] nie może być niczego tak rozkosznego i słodkiego jak radość, której doznałem”¹⁵.

Jest to rodzaj radości dostępny dla tych, którzy przychodzą do Jezusa Chrystusa poprzez pokutę¹⁶. Jak nauczał Prezydent Russell M. Nelson:

„Pokuta w połączeniu z wiarą otwiera nam dostęp do mocy Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa […].

Kiedy decydujemy się odpokutować, decydujemy się zmieniać! Pozwalamy Zbawicielowi przekształcić nas w naszą najlepszą wersję. Wybieramy duchowy wzrost i otrzymanie radości — radości odkupienia w Nim. Kiedy decydujemy się odpokutować, postanawiamy upodobnić się do Jezusa Chrystusa!”¹⁷.

Pokuta przynosi radość, ponieważ przygotowuje nasze serca do przyjęcia wpływu Ducha Świętego. Bycie napełnionym Duchem Świętym oznacza bycie napełnionym radością. Bycie napełnionym radością oznacza bycie napełnionym Duchem Świętym¹⁸. Nasza radość wzrasta, gdy codziennie pracujemy nad tym, by wnieść Ducha do naszego życia. Jak nauczał prorok Mormon: „Mimo to pościli i modlili się często, i tak umacniali się coraz bardziej w swej pokorze i byli coraz bardziej wytrwali w wierze w Chrystusa, aż dusze ich przepełniły radość i ukojenie”¹⁹. Pan obiecuje wszystkim, którzy starają się za Nim podążać: „Udzielę [wam] mojego Ducha, który oświeci [wasz] umysł i napełni radością duszę [waszą]”²⁰.

Radość płynąca z pomagania bliźnim w pokucie

Gdy odczujemy radość płynącą ze szczerej pokuty, w naturalny sposób chcemy dzielić się tą radością z bliźnimi. Kiedy to czynimy, nasza radość się mnoży. Dokładnie to miało miejsce w przypadku Almy.

Powiedział: „Moją chwałą jest, że być może stanę się narzędziem w rękach Boga, aby doprowadzić jakąś duszę do pokuty; i to jest moją radością.

I oto, gdy widzę tak wielu moich braci, którzy naprawdę się ukorzyli i przystąpili do Pana, Swego Boga, to moja dusza przepełnia się radością; wtedy pamiętam, co mi Pan uczynił, zaiste […] wtedy pamiętam, że wyciągnął do mnie swe miłosierne ramię”²¹.

Pomaganie bliźnim w pokucie jest naturalnym wyrazem naszej wdzięczności wobec Zbawiciela; i jest źródłem wielkiej radości. Pan obiecał:

„I choćbyście […] przywiedli do mnie zaledwie jedną duszę, jakże wielka będzie wasza radość z nią w królestwie mojego Ojca!

A jeżeli wielka będzie wasza radość z przyprowadzenia do mnie […] jednej duszy, jakże wielka będzie wasza radość, gdy przyprowadzicie do mnie wiele dusz!”²².

Jakże wielka jest Jego radość z duszy, która odpokutuje

Myślę, że warto wyobrazić sobie radość, jaką Zbawiciel musi odczuwać za każdym razem, gdy kosztujemy błogosławieństw Jego zadość czyniącej ofiary w naszym życiu²³. Jak cytował Prezydent Nelson²⁴, Apostoł Paweł w swoim Liście do Hebrajczyków podzielił się następującym czułym spostrzeżeniem: „[Złóżmy] z siebie wszelki […] grzech, który nas usidla […], patrząc na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary, który zamiast doznać należytej mu radości, wycierpiał krzyż […], i usiadł na prawicy tronu Bożego”²⁵. Często mówimy o bólu i cierpieniu w Getsemane i na Kalwarii, ale rzadko wspominamy o wielkiej radości, jakiej Zbawiciel musiał się spodziewać, gdy ofiarował za nas Swoje życie. Bez wątpienia Jego ból i cierpienie były przeznaczone dla nas, abyśmy mogli doświadczyć radości powrotu z Nim do obecności Boga.

Nauczając ludzi w starożytnej Ameryce, Zbawiciel wyraził Swą wielką miłość do nich, mówiąc:

„Teraz, moja radość jest wielka, wręcz pełna, dzięki wam […], zaiste, i Ojciec ze wszystkimi świętymi aniołami cieszy się […].

W [was] mam pełnię radości”²⁶.

Przyjdźcie do Chrystusa i przyjmijcie Jego radość

Bracia i siostry, na zakończenie podzielę się moim osobistym świadectwem, które uważam za święty dar. Świadczę, że Jezus Chrystus jest Zbawicielem i Odkupicielem świata. Wiem, że kocha On każdego z nas. W centrum Jego uwagi, „dziełem [Jego] i chwałą”²⁷, jest pomaganie nam w dostąpieniu pełni radości w Nim. Jestem naocznym świadkiem tego, że codzienna pokuta i kierowanie się ku Jezusowi Chrystusowi jest sposobem na doświadczanie radości — radości wykraczającej poza naszą wyobraźnię²⁸. Z tego powodu jesteśmy tu na ziemi. Z tego powodu Bóg przygotował Jego plan szczęścia dla nas. Jezus Chrystus naprawdę jest „drogą, prawdą i żywotem”²⁹, a Jego imię jedynym „[imieniem danym] pod niebem, poprzez które człowiek może być zbawiony w królestwie Boga”³⁰. Świadczę o tym w święte imię Jezusa Chrystusa, amen.