« សូមដោយចិត្តជឿ » ជំពូក ១ នៃ ពួកបរិសុទ្ធ ៖ រឿងអំពីសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ វ៉ុល ១ បទដ្ឋាននៃសេចក្តីជំនឿ ១៨១៥-១៨៤៦ ( ឆ្នាំ ២០១៨ )
ជំពូក ១៖ « សូមដោយចិត្តជឿ »
ជំពូក ១
សូមដោយចិត្តជឿ
ក្នុងឆ្នាំ ១៨១៥ កោះសាំបាវ៉ា នៅប្រទេស ឥណ្ឌូណេស៊ី មានទេសភាពគួរឲ្យគយគន់ និងខៀវស្រងាត់ដោយសារមានភ្លៀងធ្លាក់ជាប់ជានិច្ច ។ ក្រុមគ្រួសារជាច្រើនបានរៀបចំខ្លួនទទួលរដូវប្រាំងដែលជិតចូលមកដល់ ដូចដែលពួកគេធ្លាប់ធ្វើជារៀងរាល់ឆ្នាំអស់ជាច្រើនជំនាន់មកហើយ ក្នុងការធ្វើស្រែនៅជើងភ្នំភ្លើងមួយដែលហៅថា ថាមបូរ៉ា ។
នៅថ្ងៃទី ៥ ខែ មេសា បន្ទាប់ពីការគ្មានសកម្មភាពអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍មក ភ្នំភ្លើងនោះបានប្រែជាមានសកម្មភាពភ្លាមៗ ដោយបានផ្ទុះឡើង ។ មនុស្សជាច្រើនរស់នៅរាប់រយពាន់គីឡូម៉ែត្រពីទីនោះ បានឮសំឡេងដូចជាសំឡេងបាញ់កាំភ្លើងធំ ។ ការផ្ទុះតូចៗបានបន្តមានអស់ជាច្រើនថ្ងៃ ។ បន្ទាប់មក នៅល្ងាចថ្ងៃទី ១០ ខែ មេសា ភ្នំភ្លើងទាំងមូលបានផ្ទុះខ្ទេចទាំងស្រុង ។ សសរភ្លើងចំនួនបីដើមបានបាញ់ផ្ទុះទៅលើមេឃ ហើយបានផ្គុំចូលគ្នាជាអណ្តាតភ្លើងដ៏សន្ធោរសន្ធៅ ។ ម៉ាក់ម៉ាបានហូរចុះមកតាមចំហៀងភ្នំគ្របដណ្តប់លើភូមិដែលនៅជើងភ្នំនោះ ។ មានខ្យល់គួចបានបោកបក់យ៉ាងខ្លាំងកាត់តំបន់នោះ ធ្វើឲ្យដើមឈើបានរំលើងទាំងឫស និងប៉ើងផ្ទះសម្បែងខ្ទេចខ្ទី ។១
ភាពចលាចលនោះបានកើតមានឡើងពេញមួយយប់នោះ និងបន្តរហូតដល់យប់បន្ទាប់ទៀត ។ ផេះផង់បានប៉ើងពាសពេញផ្ទៃដី និងសមុទ្រ គរជាគំនរកម្ពស់ជាងកន្លះម៉ែត្រនៅតាមកន្លែងទាំងនោះ ។ ពេលកណ្តាលថ្ងៃត្រង់មើលទៅហាក់ដូចជាពេលកណ្តាលអាធ្រាត ។ រលកសមុទ្រធំៗបានបោកបក់ទៅលើច្រាំង ធ្វើឲ្យខូចខាតដំណាំ និងលិចលង់ភូមិឋាន ។ នៅ ថាមបូរ៉ា មានភ្លៀងធ្លាក់លាយឡំនឹងផេះផង់ ដុំថ្ម និងរងើកភ្លើងជាមួយគ្នាអស់ពេលជាច្រើនសប្តាហ៍ ។២
ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ឥទ្ធិពលនៃបន្ទុះភ្នំភ្លើងនោះបានរាលដាលនៅជុំវិញពិភពលោក ។ ទស្សនីយភាពដ៏អស្ចារ្យនៃសុរិយាអស្តង្គត ទាក់ទាញអារម្មណ៍មនុស្សនៅទូទាំងពិភពលោក ។ ប៉ុន្តែទស្សនីយភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនោះត្រូវបានបាត់បង់ ដោយសារតែឥទ្ធិពលនៃផេះផង់ភ្នំភ្លើងនេះ ដែលវាបានបាចសាចពាសពេញផែនដី ។ នាឆ្នាំបន្ទាប់មក អាកាសធាតុបានប្រែប្រួលហួសពីការស្មាន ហើយមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរទៀតផង ។៣
ការផ្ទុះភ្នំភ្លើងនោះបានបណ្តាលឲ្យសីតុណ្ហភាពនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាបានចុះត្រជាក់ខ្លាំង ហើយមានជំងឺអាសន្នរោគដែលបានសម្លាប់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ ហើយបំផ្លិចបំផ្លាញក្រុមគ្រួសារជាច្រើន ។ នៅក្នុងជ្រលងភ្នំប្រទេសចិន ដីដែលធ្លាប់មានជីវជាតិ អាកាសធាតុដែលធ្លាប់តែល្អស្រទន់ មិនក្ដៅពេកមិនត្រជាក់ពេក បែរទៅជាមានព្យុះទឹកកកនារដូវប្រាំង និងមានទឹកភ្លៀងជន់លិចលង់ដំណាំ ។ នៅទ្វីបអើរ៉ុប គ្រឿងឧបភោគបរិភោគបានរលោះបន្តិចម្តងៗ ធ្វើឲ្យកើតមានគ្រោះអត់ឃ្លាន និងការភ័យស្លន់ស្លោរ ។៤
មនុស្សនៅគ្រប់ទីកន្លែងស្រែករកការពន្យល់អំពីការឈឺចាប់ និងមរណភាពដែលបណ្តាលមកពីអាកាសធាតុដ៏ចម្លែកនោះ ។ ការបួងសួង និងការសូត្រធម៌ពីពួកអាចារ្យសាសនាបានឮសូរកងរំពងពេញព្រះវិហារហិនឌូនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ។ កំណាព្យជនជាតិចិនរៀបរាប់ពីចម្ងល់នៃការឈឺចាប់ និងការបាត់បង់នោះ ។ នៅក្នុងប្រទេសបារាំង និងអង់គ្លេស ប្រជាពលរដ្ឋបានលុតជង្គង់ចុះដោយភ័យខ្លាចថា ភយន្តរាយដ៏កាចសាហាវដែលបានទស្សន៍ទាយទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបនឹងធ្លាក់មកលើពួកគេ ។ នៅអាមេរិកខាងជើងឯណោះវិញ ពួកអាចារ្យបានប្រកាសថា ព្រះកំពុងដាក់ទោសដល់ពួកគ្រីស្ទានដែលពុំគោរពប្រតិបត្តិ ហើយពួកគេប្រកាសការព្រមាននោះម្តងហើយម្តងទៀត ដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សគិតអំពីសាសនា ។
នៅទូទាំងដែនដី មនុស្សម្នាបានមូរមីទៅព្រះវិហារ និងការប្រជុំខាងវិញ្ញាណយ៉ាងអន្ទះសាដោយចង់ដឹងអំពីរបៀបដែលពួកគេអាចបានសង្គ្រោះពីការបំផ្លិចបំផ្លាញដែលនឹងកើតឡើងនោះ ។៥
បន្ទុះភ្នំភ្លើងនៅ ថាមបូរ៉ា នោះបានបន្តជះឥទ្ធិពលលើអាកាសធាតុនៅក្នុងទ្វីបអាមេរិកខាងជើងពេញមួយឆ្នាំនោះ ។ និទិឃរដូវបែរជាមានធ្លាក់ព្រិល និងទឹកកកដែលបំផ្លាញដំណាំ ហើយឆ្នាំ ១៨១៦ បានកន្លងផុតទៅ ដែលគេដឹងថាជាឆ្នាំដែលគ្មានរដូវក្តៅឡើយ ។៦ នៅក្នុងរដ្ឋវ័រម៉ន្ត នៅភាគឦសាន្តក្នុងទឹកដីអាមេរិក នៅឯភ្នំថ្ម បានធ្វើឲ្យកសិករម្នាក់ឈ្មោះ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ស៊ីញ្ញ័រ មានការលំបាកអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងរដូវនោះ ពេលលោក និងភរិយា លោកស្រី លូស៊ី ម៉ាក ស្ម៊ីធ បានមើលផលដំណាំរបស់ពួកគាត់ ត្រូវបានបំផ្លាញដោយទឹកកកឥតឈប់ឈរ នោះពួកគេបានដឹងថា ពួកគេនឹងប្រឈមនឹងការខាតបង់ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងមានអនាគតដែលពុំប្រាកដប្រជាឡើយ ប្រសិនបើពួកគេបន្តរស់នៅកន្លែងនោះ ។
ក្នុងវ័យសែបសិបប្រាំឆ្នាំ យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ ពុំមែននៅក្មេងឡើយ ហើយគំនិតក្នុងការចាប់ផ្តើមជាថ្មីនៅលើទឹកដីថ្មីនោះធ្វើឲ្យមានការរុញរា ។ លោកដឹងថា កូនប្រុសច្បងរបស់លោក អាលវិន អាយុដប់ប្រាំបីឆ្នាំ និង ហៃរុម អាយុដប់ប្រាំមួយឆ្នាំ អាចជួយលោកជម្រះដីឲ្យស្អាត សង់ផ្ទះ ដាំដុះ និងប្រមូលផលដំណាំបាន ។ សូផ្រូនា កូនស្រីអាយុដប់បីឆ្នាំរបស់លោកធំល្មមអាចជួយ លូស៊ី ធ្វើកិច្ចការផ្ទះ និងកិច្ចការនៅជុំវិញកសិដ្ឋានបាន ។ កូនប្រុសតូចៗរបស់លោកឈ្មោះ សាំយូអែល មានអាយុប្រាំបីឆ្នាំ និង វិល្លាម អាយុប្រាំឆ្នាំអាចជួយកិច្ចការផ្សេងៗបាន ហើយ កាទេរិន អាយុបីឆ្នាំ និង ដុន ខាឡូស ទារកទើបកើតនោះ នឹងអាចរួមចំណែកជួយកិច្ចការបាន ពេលពួកគេធំឡើងនាថ្ងៃខាងមុខ ។
កូនប្រុសកណ្តាលរបស់លោក យ៉ូសែប ជុញ្ញ័រ អាយុដប់ឆ្នាំជារឿងមួយផ្សេងទៀត ។ កាលពីបួនឆ្នាំមុន យ៉ូសែប ជុញ្ញ័រ បានទទួលការវះកាត់ដករោគឆ្លងចេញពីជើងរបស់គាត់ ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់បានដើរដោយប្រើឈើច្រត់ ។ ទោះជាជើងរបស់គាត់ចាប់ផ្តើមមានភាពមាំមួនឡើងវិញក្តី យ៉ូសែប ជុញ្ញ័រ ដើរខ្ចើចៗដោយឈឺចាប់បំផុត ហើយ យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រពុំដឹងឡើយថា តើកូនប្រុសគាត់នឹងធំឡើងមានភាពរឹងមាំដូចជា អាលវិន និង ហៃរុម ដែរឬអត់នោះទេ ។៧
ប្រាកដណាស់ ពួកគេអាចពឹងគ្នាទៅវិញទៅមកបាន គ្រួសារ ស្ម៊ីធ បានសម្រេចចិត្តបោះបង់ចោលផ្ទះរបស់ពួកគេនៅរដ្ឋវ័រម៉ន្ត ដើម្បីស្វែងរកទឹកដីដែលប្រសើរជាងនោះ ។៨ ដូចជាអ្នកជិតខាងរបស់លោកផងដែរ យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ បានសម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរទៅរដ្ឋ នូវ យ៉ោក ជាកន្លែងដែលលោករំពឹងថា អាចទិញកសិដ្ឋានដ៏ល្អមួយតាមបែបឥណទាន ។ បន្ទាប់មក លោកនឹងបញ្ជូន លូស៊ី និងកូនៗ ព្រមទាំងក្រុមគ្រួសារឲ្យមកតាមក្រោយ ។
នៅពេល យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ ចេញដំណើរទៅរដ្ឋ នូវ យ៉ោក អាលវិន និង ហៃរុម បានដើរជូនដំណើរលោកពីមុនពួកគេលាគ្នា ។ យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ ស្រឡាញ់ភរិយា និងកូនៗរបស់លោកយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែលោកមិនអាចផ្តល់ជីវិតដែលមានស្ថេរភាពបានទេ ។ ជាសំណាងអាក្រក់ និងការវិនិយោគមិនទទួលបានជោគជ័យ បានធ្វើឲ្យគ្រួសារនៅតែក្រីក្រ និងគ្មានផ្ទះសម្បែងឡើយ ។ ប្រហែលជារដ្ឋ នូវ យ៉ោក អាចនឹងធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរបាន ។៩
នៅសិសិររដូវបន្ទាប់នោះ យ៉ូសែប ជុញ្ញ័រ បានធ្វើដំណើរយ៉ាងលំបាកឆ្លងកាត់ព្រិលជាមួយម្តាយ និងបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់លោក ។ ពួកគេធ្វើដំណើរទៅភាគខាងលិចទៅភូមិមួយឈ្មោះថា ប៉ាលម៉ៃរ៉ា នៅជិតកន្លែងដែល យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ រកបានដីល្អ ហើយកំពុងរង់ចាំគ្រួសាររបស់ខ្លួន ។
ដោយសារស្វាមីរបស់គាត់ពុំអាចជួយក្នុងការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅបាន នោះលោកស្រី លូស៊ី បានជួលបុរសម្នាក់ឈ្មោះ ហាវើដ ឲ្យបររទេះឲ្យពួកគេ ។ នៅតាមផ្លូវ លោក ហាវើដ មិនបានមើលខុសត្រូវរបស់របររបស់ពួកគេដោយយកចិត្តទុកដាក់ឡើយ ហើយបានចាយប្រាក់ដែលគេបង់ឲ្យគាត់នោះ យកទៅលេងល្បែងស៊ីសង និងផឹកគ្រឿងស្រវឹងអស់ ។ ហើយបន្ទាប់ពីពួកគេបានចូលរួមជាមួយគ្រួសារមួយទៀតធ្វើដំណើរទៅភាគខាងលិច នោះលោក ហាវើដ បានបណ្តេញមិនឲ្យ យ៉ូសែប ជិះលើរទេះឡើយ ដើម្បីឲ្យកូនស្រីរបស់គ្រួសារផ្សេងទៀតនោះអាចអង្គុយជាមួយគាត់ ពេលគាត់បររទេះដឹកនាំក្រុមនេះ ។
ដោយដឹងថា បើយ៉ូសែបដើរនោះគាត់នឹងមានការឈឺចាប់ខ្លាំងដូច្នេះ អាលវិន និង ហៃរុម បានព្យាយាមជជែកតវ៉ានឹងលោក ហាវើដ ពីរបីដង ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានវាយពួកគេនឹងរំពាត់ខ្សែតីគ្រប់ពេល ។១០
ប្រសិនបើ យ៉ូសែប ធំជាងនោះ នោះលោកប្រហែលជាព្យាយាមជជែកតវ៉ានឹងលោក ហាវើដ ដោយខ្លួនលោកហើយ ។ លោកពុំអាចធ្វើការ ឬលេងបានឡើយ ដោយសារតែជើងឈឺនោះ ប៉ុន្តែឆន្ទៈដ៏ខ្លាំងមោះមុតរបស់លោក នឹងបំពេញបង្គ្រប់លើរូបកាយទន់ខ្សោយរបស់លោក ។ ពីមុនវេជ្ជបណ្ឌិតបានវះកាត់ជើងរបស់លោក ហើយជាយកបំណែកឆ្អឹងដែលបង្កមេរោគនោះចេញ ពួកគេចង់ចងគាត់ ឬឲ្យគាត់ផឹកស្រាដើម្បីស្ពឹកកុំឲ្យមានការឈឺចាប់ ។ ប៉ុន្តែ យ៉ូសែប គ្រាន់តែសូមឲ្យឪពុកលោកអោបលោកតែប៉ុណ្ណោះ ។
លោកនៅដឹងខ្លួនអំឡុងពេលធ្វើការវះកាត់នោះ ហើយទឹកមុខលោកស្លេកស្លាំង និងស្រក់ញើសតក់ៗ ។ ម្តាយរបស់លោកដែលធ្លាប់តែមានភាពរឹងប៉ឹងនោះ ស្ទើរតែត្រូវសន្លប់ពេលគាត់បានឮសម្រែករបស់កូន ។ ក្រោយពីពេលនោះមក ម្តាយលោកប្រហែលជាទទួលអារម្មណ៍ថា ខ្លួនគាត់អាចស៊ូទ្រាំអ្វីៗទាំងអស់បាន ។១១
ពេល យ៉ូសែប ដើរខ្ញើចៗក្បែររទេះ លោកអាចឃើញម្តាយលោកពិតជាអត់ទ្រាំនឹងលោក ហាវើដ នោះខ្លាំងណាស់ ។ ពួកគេបានធ្វើដំណើរអស់ចម្ងាយបីរយម្ភៃពីរគីឡូម៉ែត្រ ហើយម្តាយលោកបានអត់ទ្រាំយ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងអ្នកបរទេះដែលមានឥរិយាបថអាក្រក់នោះ ។
វានៅសល់ចម្ងាយប្រហែលជាមួយរយហុកសិបគីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុង ប៉ាលម៉ៃរ៉ាទៀតប៉ុណ្ណោះ ពេល លូស៊ី កំពុងរៀបចំខ្លួនដើម្បីធ្វើដំណើរមួយថ្ងៃទៀត នោះគាត់បានឃើញ អាលវិន រត់មករកគាត់ ។ លោក ហាវើដ បានបោះឥវ៉ាន់ និងវ៉ាលីរបស់ពួកគេចោលទៅលើថ្នល់ ហើយបំបោរយកសេះ និងរទេះចេញទៅ ។
លូស៊ី បានទៅរកបុរសនោះឃើញនៅក្នុងបារ ។ គាត់បានប្រកាសថា « ដូចជាព្រះគង់នៅក្នុងស្ថានសួគ៌ រទេះ និងសេះទាំងនោះ ព្រមទាំងឥវ៉ាន់នៅលើនោះផងគឺជារបស់ខ្ញុំ » ។
គាត់បានសម្លឹងមើលជុំវិញបារនោះ ។ មានមនុស្សប្រុសស្រីនៅពេញក្នុងបារនោះ ហើយភាគច្រើនពួកគេគឺជាអ្នកដំណើរដូចជារូបគាត់ដែរ ។ គាត់បាននិយាយពេលមនុស្សទាំងនោះសម្លឹងមើលគាត់ថា « បុរសនេះ មានចិត្តប្លន់យកទ្រព្យសម្បត្តិសម្រាប់ធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំ ដោយទុកខ្ញុំ និងកូនតូចៗប្រាំបីនាក់ទៀត ឲ្យគ្មានសេសសល់អ្វីសោះ » ។
លោកហាវើដ បាននិយាយថា គាត់ចាយប្រាក់ដែលលូស៊ី បានបង់ថ្លៃឲ្យក្នុងការបរទេះនោះអស់ហើយ ហើយគាត់បាននិយាយថា គាត់ពុំអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀតឡើយ ។
លូស៊ី បានពោលថា « ខ្ញុំមិនជួលលោកទៀតទេ ។ ខ្ញុំនឹងគ្រប់គ្រងក្រុមនេះដោយខ្លួនខ្ញុំ » ។
គាត់បានចេញពី លោក ហាវើដ ដែលនៅក្នុងបារនោះ រួចបានស្បថថា នឹងនាំកូនៗរបស់ខ្លួនទៅជួបជុំឪពុករបស់ពួកគេ ទោះបីជាមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ ។១២
ទោះជាផ្លូវនៅខាងមុខទៀត មានភក់ជ្រាំ និងរងារក្ដី ក៏ លូស៊ី ស៊្មីធ បាននាំគ្រួសារគាត់ទៅដល់ទីក្រុង ប៉ាលម៉ៃរ៉ា ដោយសុវត្ថិភាព ។ នៅពេល លូស៊ី មើលកូនៗឱបថើបឪពុករបស់ពួកគេ នោះគាត់មានអារម្មណ៍ថា វាជារង្វាន់ចំពោះការរងទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាង ដែលពួកគេបានមានមុនពេលមកដល់ទីនោះ ។
មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក គ្រួសារនោះបានជួលផ្ទះតូចមួយនៅក្នុងទីក្រុង ហើយបានពិភាក្សាគ្នាអំពីមធ្យោបាយដើម្បីទិញកសិដ្ឋានជាកម្មសិទ្ធិរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ។១៣ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តថា ផែនការដ៏ល្អបំផុតនោះ គឺត្រូវធ្វើការរហូតដល់ពួកគេអាចមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីកក់ ហើយបង់រំលោះយកដីនៅក្នុងព្រៃដែលនៅក្បែរនោះ ។ យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ និងកូនប្រុសច្បងរកប្រាក់ដោយការជីកអណ្តូង ការកាប់ឈើធ្វើរបង និងការច្រូតស្បូវ ខណៈដែល លូស៊ី និងកូនស្រីធ្វើ នំផាយ រ៉ូតបៀរ និងប៉ាក់ដិនសម្លៀកបំពាក់ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់អាហារដល់គ្រួសារ ។១៤
នៅពេល យ៉ូសែប ជុញ្ញ័រ ធំឡើង ជើងរបស់លោកបានរឹងមាំខ្លាំងឡើង ហើយលោកអាចដើរដោយងាយស្រួលកាត់ទីក្រុង ប៉ាលម៉ៃរ៉ា ។ លោកបានប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្សម្នាដែលមកពីគ្រប់តំបន់ទាំងអស់ដែលនៅក្នុងទីក្រុងនោះ ហើយពួកគេជាច្រើននាក់បាននិយាយទាក់ទងនឹងសាសនា ដើម្បីបំពេញក្តីស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណ និងពន្យល់ពីការលំបាកនៃជីវិត ។ យ៉ូសែប និងគ្រួសាររបស់លោកពុំមែនជាសមាជិកនៅក្នុងព្រះវិហារណាមួយឡើយ ប៉ុន្តែអ្នកជិតខាងរបស់ពួកគេជាច្រើននាក់បានថ្វាយបង្គំនៅក្នុងសាលាជំនុំខ្ពស់មួយរបស់ពួកប្រែសប៊ីធារាន សាលាប្រជុំពួកបាទីស្ទ សាល ឃ្វេឃើរ ឬកន្លែងបោះជំរំ ដែលមានពួកអាចារ្យ មេតូឌីសធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ ហើយមានការប្រជុំខាងវិញ្ញាណជាប្រចាំ ។១៥
កាលយ៉ូសែបមានអាយុដប់ពីរឆ្នាំ ការជជែកវែកញែកស្តីពីសាសនាបានកើតមានឡើងនៅទូទាំងប៉ាលម៉ៃរ៉ា ។ ទោះជាលោកពុំសូវចេះអានអក្សរក្តី ប៉ុន្តែលោកចូលចិត្តគិតយ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីយោបល់នានា ។ លោកបានស្តាប់ពួកអាចារ្យ ដោយរំពឹងចង់រៀនដឹងបន្ថែមទៀតអំពីព្រលឹងអមតៈរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែទេសនកថារបស់ពួកគេតែងតែទុកឲ្យលោកមានការច្របូកច្របល់ក្នុងចិត្ត ។ ពួកគេបានប្រាប់លោកថា លោកគឺជាមនុស្សមានបាបនៅក្នុងលោកិយដែលពោរពេញដោយអំពើបាបនោះពុំអាចបានសង្គ្រោះឡើយ បើគ្មានព្រះគុណនៃការសង្គ្រោះមកពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះ ។ ហើយខណៈដែល យ៉ូសែប បានជឿលើសារលិខិតនោះ ហើយមានអារម្មណ៍មិនល្អអំពីអំពើបាបរបស់លោក នោះក្ដីលោកក៏ពុំប្រាកដក្នុងចិត្តអំពីរបៀបស្វែងរកការអភ័យទោសដែរ ។១៦
លោកបានគិតថា ការទៅព្រះវិហារអាចជួយលោកបាន ប៉ុន្តែលោកពុំអាចសម្រេចថាលោកត្រូវថ្វាយបង្គំនៅកន្លែងណាឡើយ ។ ព្រះវិហារផ្សេងៗគ្នាបានប្រកែកគ្នាឥតឈប់ឈរអំពីរបៀបដែលមនុស្សអាចបានរំដោះឲ្យមានសេរីភាពពីអំពើបាប ។ បន្ទាប់ពីស្តាប់ការជជែកវែកញែកទាំងនេះមួយរយៈមក យ៉ូសែប បានកើតទុក្ខ ដោយឃើញមនុស្សអានព្រះគម្ពីរប៊ីបដូចគ្នា ប៉ុន្តែមានការយល់ដឹងផ្សេងៗគ្នាអំពីអត្ថន័យនៅក្នុងគម្ពីរប៊ីបនោះ ។ លោកបានជឿថា សេចក្តីពិតរបស់ព្រះពិតជាមានមែន—នៅកន្លែងណាមួយ—ប៉ុន្តែលោកពុំដឹងអំពីរបៀបស្វែងរកវាឡើយ ។១៧
ឪពុកម្ដាយរបស់លោកក៏ពុំប្រាកដអំពីរឿងនេះដែរ ។ លោកស្រីលូស៊ី និង យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់កើតមកក្នុងគ្រួសារគ្រីស្ទាន ហើយពួកគាត់ទាំងពីរនាក់ជឿលើព្រះគម្ពីរប៊ីប និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ លោកស្រី លូស៊ី បានទៅព្រះវិហារហើយនាំកូនៗរបស់ខ្លួនទៅការប្រជុំជាមួយគាត់ជាញឹកញាប់ ។ គាត់បានស្វែងរកព្រះវិហារពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ចាប់តាំងពីបងស្រីរបស់គាត់បានទទួលមរណភាពអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ។
នៅពេលគាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ ពីមុនកំណើតរបស់យ៉ូសែប គាត់បានខ្លាចថាគាត់នឹងត្រូវស្លាប់ពីមុនស្វែងរកឃើញសេចក្តីពិត ។ គាត់ឃើញពីសេចក្តីងងឹត និងជ្រោះនៃភាពឯកោដែលមាននៅកណ្ដាលគាត់ និងព្រះអង្គសង្រ្គោះ ហើយគាត់បានដឹងថា គាត់ពុំទាន់បានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ជីវិតក្រោយឡើយ ។
បន្ទាប់ពីគាត់មិនបានសម្រាន្តអស់ពេញមួយយប់មក គាត់បានអធិស្ឋានទៅព្រះ ដោយបានសន្យានឹងទ្រង់ថា ប្រសិនបើទ្រង់ទុកជីវិតឲ្យគាត់ នោះគាត់នឹងស្វែងរកព្រះវិហារនៃព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ។ កាលគាត់អធិស្ឋាន នោះសំឡេងព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលមកកាន់គាត់ ដោយបញ្ជាក់ថា បើគាត់ស្វែងរក គាត់នឹងរកឃើញ ។ គាត់បានទៅមើលព្រះវិហារជាច្រើនតាំងពីពេលនោះមក ប៉ុន្តែគាត់នៅតែរកពុំឃើញថាព្រះវិហារណាមួយត្រឹមត្រូវឡើយ ។ ទោះបីជាគាត់មានអារម្មណ៍ថាសាសនាចក្ររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគ្មាននៅលើផែនដីនេះទៀតក្តី ក៏គាត់បន្តស្វែងរកដោយមានទំនុកចិត្តថា ការទៅព្រះវិហារគឺវាប្រសើរជាងមិនទៅដែរ ។១៨
ក៏ដូចជាភរិយារបស់លោកដែរ យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័របានស្រេកឃ្លានសេចក្តីពិត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្តី លោកមានអារម្មណ៍ថា ការមិនចូលជាសមាជិកក្នុងព្រះវិហារណាមួយ គឺប្រសើរជាងការធ្វើជាសមាជិកក្នុងព្រះវិហារដែលខុសដែរ ។ តាមរយៈការធ្វើតាមការទូន្មានរបស់ឪពុកលោកជាយ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ នោះលោកបានស្វែងយល់ក្នុងព្រះគម្ពីរ អធិស្ឋានដោយចិត្តស្មោះ ហើយបានជឿថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានយាងមកសង្រ្គោះពិភពលោក ។១៩ ប៉ុន្តែលោកមិនអាចសម្រុះសម្រួលអារម្មណ៍ដែលគាត់មានថាជាការពិតជាមួយនឹងការច្របូកច្របល់ ហើយនិងការទាស់ទែងដែលលោកបានឃើញនៅក្នុងព្រះវិហារដែលនៅជុំវិញខ្លួនលោកនោះទេ ។ នៅយប់មួយ លោកបានសុបិនឃើញថាពួកអាចារ្យដែលឈ្លោះប្រកែកគ្នានោះគឺដូចជាគោក្របីដែលយកស្នែងវាជល់នឹងដី ដែលធ្វើឲ្យលោកមានការសង្ស័យជាខ្លាំងថាពួកគេទាំងនោះគឺបានដឹងតែបន្តិចបន្តួចអំពីនគររបស់ព្រះ ។២០
ពេលឃើញពីការមិនពេញចិត្តរបស់ឪពុកម្តាយលោកជាមួយនឹងព្រះវិហារនៅក្នុងក្រុង នោះកាន់តែធ្វើឲ្យយ៉ូសែប ជុញ្ញ័រ រឹតតែច្របូកច្របល់ ។២១ លោកមានចម្ងល់កាន់តែខ្លាំង ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្តល់ចម្លើយដែលស្កប់ចិត្តលោកឡើយ ។
បន្ទាប់ពីពួកគាត់សន្សំប្រាក់បានជាងមួយឆ្នាំមក គ្រួសារស្ម៊ីធ មានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទិញដីព្រៃទំហំ សែបសិបហិចតានៅទីក្រុង ម៉ានឆែសស្ទើរ នៅភាគខាងត្បូងនៃទីក្រុង ប៉ាលម៉ៃរ៉ា ។ នៅទីនោះ ក្រៅពីការងារស៊ីឈ្នួលគេ ពួកគេខួងដើមម៉ាផល បង្ហូរយកជាតិស្ករ ដាំចម្ការផ្លែឈើហូបផ្លែ និងកាប់ឆ្ការទីវាលដើម្បីដាំដំណាំ ។២២
កាលលោកធ្វើការកាប់ឆ្ការនោះ យុវជន យ៉ូសែប បន្តព្រួយបារម្ភអំពីសុខុមាលភាពនៃព្រលឹងរបស់លោក ។ ការដាស់រំជួលខាងសាសនានៅទីក្រុងប៉ាលម៉ៃរ៉ា បានមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ ប៉ុន្តែពួកអាចារ្យបានបន្តប្រកួតប្រជែងគ្នារកអ្នកផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿនៅទីនោះ និងនៅពេញតំបន់នោះ ។២៣ យ៉ូសែប បានសម្លឹងមើលទៅព្រះអាទិត្យ ព្រះចន្ទ និងតារាទាំងឡាយដែលដើរតាមគន្លងនិងភាពដ៏សម្បើមរបស់វានៅលើផ្ទៃមេឃទាំងថ្ងៃទាំងយប់ ព្រមទាំងកោតសរសើរចំពោះសម្រស់នៃផែនដី ដែលមានជីវិតរីកលូតលាស់ ។ លោកក៏បានមើលមនុស្សម្នានៅជុំវិញលោក ហើយស្ញប់ស្ញែងចំពោះកម្លាំង និងបញ្ញារបស់ពួកគេផងដែរ ។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងហាក់ដូចជាធ្វើជាសាក្សីថា មានព្រះ ហើយព្រះបានបង្កើតមនុស្សឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់ ។ ប៉ុន្តែ តើយ៉ូសែបអាចទាក់ទងទៅកាន់ទ្រង់តាមរបៀបណាទៅ ?២៤
នៅរដូវក្តៅឆ្នាំ ១៨១៩ កាល យ៉ូសែប អាយុដប់បីឆ្នាំ ពួកអាចារ្យមេតូឌីសបានជួបជុំគ្នាក្នុងសន្និសីទមួយ នៅចម្ងាយពីរបីគីឡូម៉ែត្រពីកសិដ្ឋានរបស់គ្រួសារស្ម៊ីធ ហើយផ្សព្វផ្សាយនៅទូទាំងតំបន់ជនបទនោះ ដើម្បីជំរុញឲ្យគ្រួសារនានាដូចជាគ្រួសាររបស់យ៉ូសែបជាដើមឈានទៅរកការប្រែចិត្តជឿ ។ ភាពជោគជ័យរបស់ពួកអាចារ្យនេះ បានធ្វើឲ្យគ្រូអាចារ្យសាសនាផ្សេងទៀតនៅក្នុងតំបន់នោះមានការបារម្ភ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ក៏មានការប្រកួតប្រជែងឲ្យមានការប្រែចិត្តជឿកាន់តែខ្លាំងឡើង ។
យ៉ូសែបបានចូលរួមការប្រជុំទាំងឡាយ បានស្តាប់ការបង្រៀនដែលធ្វើឲ្យព្រលឹងមានភាពរំជើបរំជួល ហើយបានមើលឃើញពួកអ្នកប្រែចិត្តជឿស្រែកហ៊ោរដោយអំណរ ។ លោកចង់ស្រែកជាមួយពួកគេ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់លោកមានអារម្មណ៍ថាលោកនៅកណ្តាលសង្គ្រាមពាក្យសម្តី និងទស្សនៈទាំងឡាយ ។ លោកបានសួរខ្លួនឯងថា « តើក្រុមនេះ ក្រុមណាមួយត្រឹមត្រូវ ឬ ពួកគេសុទ្ធតែខុសទាំងអស់ ?» « បើមានក្រុមណាមួយត្រឹមត្រូវ តើក្រុមមួយណាទៅ តើខ្ញុំអាចដឹងដោយរបៀបណា ? » លោកបានដឹងថា លោកត្រូវការព្រះគុណ និងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែដោយសារជម្លោះរវាងមនុស្ស និងព្រះវិហារជាច្រើនស្តីពីចម្ងល់ខាងសាសនា នោះលោកពុំដឹងពីកន្លែងដែលត្រូវស្វែងរកវាឡើយ ។២៥
ក្តីសង្ឃឹមដែលលោកអាចរកឃើញចម្លើយ—និងភាពសុខសាន្តសម្រាប់ព្រលឹងលោក—ហាក់ដូចជារអិលចេញឆ្ងាយពីលោក ។ លោកបានឆ្ងល់ថា តើមនុស្សម្នាក់អាចរកឃើញសេចក្តីពិតនៅក្នុងភាពច្របូកច្របល់ដ៏ខ្លាំងបែបនេះយ៉ាងដូចម្តេចទៅ ។២៦
អំឡុងពេលចូលរួមក្នុងទេសនាកថាមួយ យ៉ូសែប បានឮពួកអាចារ្យដកស្រង់ខគម្ពីរចេញពីជំពូកទីមួយនៃគម្ពីរយ៉ាកុបនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ។ លោកបានថ្លែងថា « តែបើអ្នករាល់គ្នាណាមួយខ្វះប្រាជ្ញា មានតែសូមដល់ព្រះ ដែលទ្រង់ប្រទានដល់មនុស្សទាំងអស់ដោយសទ្ធា និងឥតបន្ទោសផង » ។២៧
យ៉ូសែបបានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយមើលបទគម្ពីរនោះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ។ ក្រោយមកលោកចងចាំថា ៖ « ពុំដែលមានបទគម្ពីរណាមួយ ដែលមានប្រសិទ្ធភាពទៅលើចិត្តមនុស្ស ដូចជាបទគម្ពីរនេះមានប្រសិទ្ធភាពមកលើចិត្តខ្ញុំឡើយ ។ » « វាហាក់បីដូចជាចូលមកពេញដួងចិត្តខ្ញុំដោយឥទ្ធិពលដ៏មហិមា ។ ខ្ញុំបានគិតពិចារណាអំពីបទគម្ពីរនេះម្តងហើយម្តងទៀត ដោយដឹងថា បើមានមនុស្សណាម្នាក់ត្រូវការប្រាជ្ញាពីព្រះ គឺរូបខ្ញុំនេះហើយ » ។ លោកបានស្រាវជ្រាវព្រះគម្ពីរប៊ីបពីមុន ហាក់ដូចជាវាមានចម្លើយទាំងអស់ ។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះព្រះគម្ពីរប៊ីបកំពុងប្រាប់លោកថា លោកអាចទាក់ទងទៅកាន់ព្រះផ្ទាល់ ដើម្បីដឹងពីចម្លើយទៅនឹងសំណួររបស់លោកផ្ទាល់ ។
យ៉ូសែបបានសម្រេចចិត្តអធិស្ឋាន ។ លោកពុំធ្លាប់អធិស្ឋានឮៗពីមុនឡើយ ប៉ុន្តែលោកបានទុកចិត្តលើការសន្យាពីព្រះគម្ពីរប៊ីប ។ ខគម្ពីរនោះបានបង្រៀនថា « សូមដោយចិត្តជឿ ឥតសង្ស័យអ្វីសោះ » ។២៨ ព្រះនឹងព្រះសណ្តាប់សំណួររបស់លោក—ទោះបីលោកសួរសំណួរទាំងនោះចម្លែកបន្តិចក្តី ។