Kim jest Jezus Chrystus?
Spotkawszy się z Dwunastoma w Cezarei Filipowej, Jezus zapytał: „A wy za kogo mnie uważacie? A odpowiadając Szymon Piotr rzekł: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego” (Ew. Mateusza 16:15–16). Piotr złożył potem świadectwo, że Jezus był „na to przeznaczony już przed założeniem świata” (I List Piotra 1:20). On był „na początku z Ojcem i [jest] Pierworodny” (NiP 93:21).
Kiedy plan Ojca — plan zbawienia i szczęścia (zob. Alma 34:9) — został ogłoszony (zob. Alma 42:5, 8), wymagane było, by jeden zadośćuczynił, by zapewnić odkupienie i łaskę wszystkim, którzy ów plan przyjmą (zob. Alma 34:16; 39:18; 42:15). Ojciec zapytał: „Kogóż wyślę?” Ten, który miał być znany jako Jezus, dobrowolnie i chętnie odpowiedział: „Otom jest, wyślij mnie” (Abraham 3:27). „Ojcze, niech się stanie według Twej woli i niech chwała będzie Twoja na zawsze” (Mojżesz 4:2).
W ramach przygotowań została stworzona Ziemia: „I stworzyłem [Ziemię] przez Syna, który jest moim Jednorodzonym” (Mojżesz 1:33; zob. także List do Efezjan 3:9; Helaman 14:12; Mojżesz 2:1).
Tytuły Jezusa Chrystusa
Prorokom Starego Testamentu był znany jako Jehowa (zob. Abraham 1:16; II Ks. Mojżeszowa 6:3). Prorokom pokazano Jego przyjście: „Oto Baranek Boży, Syn Wiecznego Ojca!” (1 Nefi 11:21; zob. także Ew. Jana 1:14). Jego matce powiedziano: „Nadasz mu imię Jezus. […] będzie […] nazywany Synem Najwyższego” (Ew. Łukasza 1:31–32).
Wiele z tytułów i imion opisuje Jego boską misję i służbę. On sam nauczał: „Jestem światłem i życiem świata. Jam jest Alfa i Omega, początek i koniec” (3 Nefi 9:18). „Jam jest waszym orędownikiem u Ojca” (NiP 29:5; zob. także NiP 110:14). „Ja jestem dobry pasterz” (Ew. Jana 10:11). „Jam jest Mesjasz, Król Syjonu, Opoka Niebieska” (Mojżesz 7:53). „Ja jestem chlebem żywota; Kto do mnie przychodzi, nigdy łaknąć nie będzie […] [ani] pragnąć” (Ew. Jana 6:35). „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest winogrodnikiem” (Ew. Jana 15:1). „Jam jest zmartwychwstanie i żywot” (Ew. Jana 11:25). „Jam jest […] gwiazda jasna i poranna” (Objawienie 22:16). „[Jezus Chrystus, wasz Odkupiciel, Wielki] Jam Jest” (NiP 29:1).
Jest Pośrednikiem (zob. I List do Tymoteusza 2:5), Zbawicielem (zob. Ew. Łukasza 2:11), Odkupicielem (zob. NiP 18:47), Głową Kościoła (zob. List do Efezjan 5:23), jego Głównym Kamieniem Węgielnym (zob. List do Efezjan 2:20). A ostatniego dnia „według ewangelii […] Bóg sądzić będzie […] [ludzi] przez Jezusa Chrystusa” (List do Rzymian 2:16; zob. także Mormon 3:20).
„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał” (Ew. Jana 3:16), „dlatego następuje odkupienie przez Świętego Mesjasza, który jest pełen łaski i prawdy” (2 Nefi 2:6).
Często pytano Proroka Józefa Smitha: „Jakie są podstawowe zasady waszej religii?”
„Podstawowymi zasadami naszej religii są świadectwa Apostołów i Proroków mówiące o Jezusie Chrystusie, że umarł On, został pochowany, powstał ponownie trzeciego dnia i wstąpił do nieba; wszystkie pozostałe rzeczy, które dotyczą naszej religii są tylko do nich dodatkiem”1.
Pokora Jezusa Chrystusa
Kiedy został aresztowany, przed Swoim ukrzyżowaniem, Pan szedł z Getsemane. W chwili zdrady Piotr dobył miecza, by walczyć przeciwko Malchusowi, słudze wyższego kapłana. Jezus powiedział:
„Włóż miecz swój do pochwy. […]
Czy myślisz, że nie mógłbym prosić Ojca mego, a On wystawiłby mi teraz więcej niż dwanaście legionów aniołów?” (Ew. Mateusza 26:52–53).
Cały czas, gdy z Niego szydzono i lżono, gdy Go biczowano i w czasie ostatecznego umęczenia na krzyżu, Pan pozostawał cichy i uległy — poza jedną chwilą tej przejmującej tragedii, która odkrywa samo sedno doktryny chrześcijańskiej. Ta chwila nadeszła w czasie procesu. Piłat, już pełen strachu, powiedział do Jezusa: „Ze mną nie chcesz rozmawiać? Czy nie wiesz, że mam władzę wypuścić cię i mam władzę ukrzyżować cię?” (Ew. Jana 19:10).
Możemy sobie tylko wyobrazić cichy majestat odpowiedzi Pana: „Nie miałbyś żadnej władzy nade mną, gdyby ci to nie było dane z góry” (Ew. Jana 19:11). To, co wydarzyło się potem, nie stało się dlatego, że Piłat miał władzę, by to sprawić, lecz dlatego, że wolą Pana było to przyjąć.
„Ja kładę życie swoje — powiedział Pan — aby je znowu wziąć.
Nikt mi go nie odbiera, ale ja kładę je z własnej woli. Mam moc dać je i mam moc znowu je odzyskać” (Ew. Jana 10:17–18).
Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa
Przed Ukrzyżowaniem i po nim wielu ludzi poświęcało swoje życie w akcie bezinteresownej odwagi. Jednak nikt nie przeżył tego, co Chrystus. Na Nim spoczął ciężar wszystkich ludzkich wykroczeń, całej ludzkiej winy. Na szali zaś było Zadośćuczynienie. Dzięki Jego dobrowolnemu uczynkowi, łaska i sprawiedliwość zostały zaspokojone, prawo wieczne utrzymane w mocy i doszło do porozumienia, bez którego żaden śmiertelnik nie mógłby dostąpić odkupienia.
Zdecydował się przyjąć karę za całą ludzkość, za wszystkie niegodziwości, za zepsucie, brutalność, rozpustę, perwersje i korupcję, za nałogi, mordy i tortury, za terror — za wszystko, co się kiedykolwiek wydarzyło i wszystko, co się jeszcze wydarzy na tej ziemi. Dokonując tego wyboru, stawił czoła niebywałej mocy złego, którego nie ograniczało ciało i który nie odczuwał bólu życia doczesnego. To było w Getsemane!
W jaki sposób dokonało się zadośćuczynienie, nie wiemy. Żaden ze śmiertelników nie widział, jak zło odeszło i skryło się pohańbione przed Światłem tej czystej istoty. Cała niegodziwość nie mogła przyćmić tego światła. Kiedy dokonało się to, co się dokonało, okup był zapłacony. Zarówno śmierć, jak i piekło wyrzekły się swego prawa do tych, którzy odpokutują. Ludzie wreszcie byli wolni. Wówczas każda dusza, która kiedykolwiek żyła, mogła zwrócić się ku temu światłu i zostać odkupiona.
Przez tą nieskończoną ofiarę, „przez zadośćuczynienie Chrystusa cała ludzkość, przestrzegając praw i obrzędów Ewangelii, może dostąpić zbawienia” (Zasady Wiary 1:3).
„Zadośćuczynienie” w pismach świętych
Angielskie słowo atonement (zadośćuczynienie) to w istocie trzy słowa: at-one-ment, co oznacza stać się jednym, jednym z Bogiem, pojednać, pogodzić, zmazać winy.
Jednak czy wiecie, że słowo atonement pojawia się w angielskim Nowym Testamencie tylko jeden raz? Tylko raz! Cytuję list Pawła do Rzymian:
„Chrystus za nas umarł.
[…] Zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Syna jego, tym bardziej, będąc pojednani, dostąpimy zbawienia przez życia jego.
A nie tylko to, gdyż chlubimy się w Bogu przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przez którego teraz dostąpiliśmy pojednania” (List do Rzymian 5:8, 10–11, kursywa dodana; w tłumaczeniu polskim to słowo występuje jako „pojednanie” — przyp. tłum.).
Tylko ten jeden raz słowo atonement pojawia się w angielskim Nowym Testamencie. Atonement — ze wszystkich słów właśnie to! Nie było to słowo nieznane, ponieważ w Starym Testamencie używa się go często w odniesieniu do prawa Mojżesza, lecz tylko raz użyto go w Nowym Testamencie. Moim zdaniem to niesamowite.
Znam tylko jedno wyjaśnienie. Znajdziemy je w Księdze Mormona. Nefi świadczył, że Biblia kiedyś „podawała pełnię ewangelii Pana, o którym dwunastu apostołów daje świadectwo” oraz że „gdy apostołowie Baranka ponieśli ją od Żydów do innych narodów, widziałeś, że nastąpiło założenie wielkiego i występnego kościoła, bardziej występnego niż wszystkie inne, bo usunął on z ewangelii Baranka wiele prostych i cennych prawd, a także wiele obietnic Pana” (1 Nefi 13:24, 26).
Jakub opisał ten wielki, występny kościół tymi słowy: „Dlatego ten, kto walczy przeciwko Syjonowi, tak Żyd, jak i ktoś spośród innych narodów, niewolnik czy wolny, mężczyzna czy kobieta, zginie, albowiem są oni nierządnicą całego świata i ci, którzy nie są ze Mną, są przeciwko Mnie, mówi nasz Bóg” (2 Nefi 10:16).
Nefi powiedział również: „Ponieważ wiele prostych i cennych prawd zostało usuniętych z tej księgi […] dla bardzo wielu będzie to przeszkodą, o którą będą się potykali, i szatan będzie miał nad nimi wielką władzę” (1 Nefi 13:29). Następnie prorokował, że te cenne prawdy zostaną przywrócone (zob. 1 Nefi 13:34–35).
I zostały przywrócone. W Księdze Mormona słowo atone (zadość uczynić) w różnych formach pojawia się 39 razy. Przytoczę jeden werset z księgi Almy: „I plan miłosierdzia nie mógł nastąpić bez zadośćuczynienia, dlatego sam Bóg zadośćuczynił za grzechy świata, aby plan miłosierdzia mógł nastąpić, aby wymaganiom sprawiedliwości stało się zadość, a Bóg pozostał doskonałym, sprawiedliwym i miłosiernym Bogiem” (Alma 42:15; kursywa dodana).
Zaledwie raz w Nowym Testamencie, ale 39 razy w Księdze Mormona. Czyż potrzebne jest lepsze świadectwo, że Księga Mormona jest w istocie jeszcze jednym świadectwem o Jezusie Chrystusie?
A to nie wszystko. Słowa atone, atoneth i atomenement (zadość uczynić w różnych formach) pojawiają się w angielskiej wersji Nauk i Przymierzy pięć razy, a w Perle Wielkiej Wartości — dwa. Czterdzieści siedem najwyższej wagi nawiązań. A to nie wszystko! Setki innych wersetów pomagają wyjaśnić Zadośćuczynienie.
Wolna wola
Pan zapłacił cenę Zadośćuczynienia bez przymusu, gdyż wolna wola jest nadrzędną zasadą. Podług planu wolna wola musi zostać uszanowana. Tak było od początku, od czasów Edenu.
„Rzekł Pan do Enocha: Oto twoi bracia; oto dzieło moich własnych rąk, dałem im wiedzę, w dniu stworzenia; a w Ogrodzie Edenu dałem człowiekowi wolną wolę” (Mojżesz 7: 32).
Za każdym razem, gdy coś działo się w Edenie, w momencie swej najcięższej próby Adam dokonywał wyboru. Po tym, jak Bóg nakazał Adamowi i Ewie rozmnażać się i zaludniać ziemię i zakazał im spożywać owoc drzewa poznania dobra i zła, powiedział: „Jednakże możesz sam wybrać, bo decyzja należy do ciebie; ale pamiętaj, że ja tego zakazałem, bo w dniu, w którym spożyjesz owoc z tego drzewa, umrzesz na pewno” (Mojżesz 3:17).
Zbyt wiele od tego zależało, żeby wprowadzać człowieka w stan śmiertelny przymusem. Byłoby to sprzeniewierzenie prawu niezbędnemu dla tego planu. Plan zapewniał, że każde duchowe dziecko Boga otrzyma śmiertelne ciało i każde zostanie wypróbowane. Adam widział, że tak musi być i dokonał swego wyboru. „Upadek Adama nastąpił, aby ludzie mogli przyjść na świat, i ludzie przychodzą na świat, aby mogli osiągnąć szczęście” (2 Nefi 2:25).
Adam i Ewa poszli naprzód, by rozmnażać się i zaludniać ziemię, zgodnie z przykazaniem, jakie im dano. Stworzenie ich ciał na podobieństwo Boga, w osobnym akcie stworzenia, było niezbędną częścią planu. Upadek, który nastąpił potem, był niezbędnym warunkiem, jeśli miał istnieć stan śmiertelny, a plan miał się dalej rozwijać.
Konieczność Zadośćuczynienia
Nefi opisał, co by się stało z naszymi ciałami i duszami, gdyby nie „nieskończone zadośćuczynienie”. „Nasze duchy — powiedział — musiałby upodobnić się do [diabła]”. (Zob. 2 Nefi 9:7–10).
Rzadko używam słowa absolutnie. Ono rzadko pasuje. Teraz użyję go dwukrotnie:
Z powodu Upadku Zadośćuczynienie było absolutnie niezbędne, aby możliwe było zmartwychwstanie i pokonanie śmierci ciała.
Zadośćuczynienie było absolutnie konieczne, aby ludzie oczyścili się z grzechu i pokonali drugą śmierć, śmierć duchową, która oznacza oddzielenie od naszego Ojca w Niebie, gdyż pisma święte w ośmiu miejscach mówią nam, że żadna nieczysta rzecz nie może przebywać w obecności Boga (zob. 1 Nefi 10:21; 15:34; Alma 7:21; 11:37; 40:26; Helaman 8:25; 3 Nefi 27:19; Mojżesz 6:57).
Te słowa z pisma: „Możesz sam wybrać, bo decyzja należy do ciebie” (Mojżesz 3:17) wprowadziły Adama i Ewę oraz ich potomków w śmiertelność, ze wszystkimi jej niebezpieczeństwami. W życiu doczesnym ludzie mają wolność dokonywania wyborów, ale z każdym wyborem wiążą się konsekwencje. Decyzja Adama uruchomiła prawo sprawiedliwości, które wymagało, by karą za nieposłuszeństwo była śmierć.
Lecz słowa wypowiedziane podczas procesu: „Nie miałbyś żadnej władzy nade mną, gdyby ci to nie było dane z góry” (Ew. Jana 19:11), wykazały, że miłosierdzie było równie ważne. Odkupiciel został wysłany, by spłacić dług i wyzwolić ludzkość. Taki był plan.
Syn Almy, Korianton, sądził, że to niesprawiedliwe, że po grzechu następuje kara, że musi istnieć kara. Alma udzielił swemu synowi i nam podniosłej lekcji na temat planu odkupienia. Mówiąc o Zadośćuczynieniu Alma powiedział: „I nawrócenie nie mogło być udostępnione ludziom, jeśli nie byłoby kary” (Alma 42:16).
Jeśli kara to cena za pokutę, to jest to prawdziwa okazja. Konsekwencje, nawet te bolesne, są dla naszej ochrony. Możemy się o tym przekonać na przykładzie tak prostej rzeczy, jak bolesny krzyk dziecka, gdy dotknie ono ognia. Gdyby nie ból, dziecko mogłoby spłonąć.
Błogosławieństwa pokuty
Chętnie wyznam, że nie zaznałbym spokoju, szczęścia ani nie znalazłbym bezpieczeństwa w świecie pozbawionym pokuty. Nie mam pojęcia, co bym zrobił, gdyby nie istniał sposób, dzięki któremu mogę wymazać swoje błędy. Byłoby to cierpienie nie do zniesienia. Być może, w waszym przypadku jest inaczej, ale nie w moim.
Dokonano Zadośćuczynienia. Na wieki wieków daje ono możliwość otrzymania amnestii od grzechu i śmierci, jeżeli tylko odpokutujemy. Pokuta to sposób na uniknięcie tego wszystkiego. Pokuta to klucz, którym możemy otworzyć więzienie od wewnątrz. Trzymamy ten klucz w dłoniach i od naszej wolnej woli zależy, czy z niego skorzystamy.
Jakże niebywale cenna jest wolność, jak ogromne znaczenie ma wolna wola.
Lucyfer sprytnie manipuluje naszymi wyborami, zwodzi nas na temat grzechu i jego skutków. Wraz ze swoimi aniołami kusi nas, abyśmy byli niegodni, a nawet niegodziwi. A jednak nie może — choćby to trwało całą wieczność, choćby użył całej swej mocy, nie może — całkowicie nas zniszczyć, nie bez naszej zgody. Gdyby człowiek otrzymał wolną wolę bez Zadośćuczynienia, byłby to śmiercionośny dar.
Stworzeni na Jego podobieństwo
W I Księdze Mojżeszowej, w księgach Mojżesza, Abrahama, w Księdze Mormona, podczas obdarowania jesteśmy nauczani, że śmiertelne ciało człowieka powstało na podobieństwo Boga, w osobnym akcie stworzenia. Gdyby Stworzenie odbyło się w inny sposób, Upadek byłby niemożliwy.
Gdyby ludzie byli zaledwie zwierzętami, to logika wymagałaby wolności bez ponoszenia odpowiedzialności.
Jak dobrze wiem, że pośród uczonych są tacy, którzy spoglądają na zwierzęta i skały, i szukają wśród nich początków człowieka. Nie spoglądają w głąb siebie, aby odnaleźć tam duszę. Szkolą się w mierzeniu wszystkiego w czasie, w tysiącach i milionach i mówią, że zwierzę zwane człowiekiem powstało przez przypadek. I mają prawo to robić, mają wolną wolę.
Lecz my również ją mamy. Patrzymy w górę i we wszechświecie widzimy dzieło Boga, mierzymy rzeczy epokami, eonami, dyspensacjami i wiecznościami. Wiele z rzeczy, których nie znamy, przyjmujemy na wiarę.
Lecz to wiemy! To wszystko zostało zaplanowane, „zanim stworzony został świat” (NiP 38:1; zob. także NiP 49:17; 76:13, 39; 93:7; Abraham 3:22–25). Wydarzenia od Stworzenia do końcowej, wieńczącej sceny nie są dziełem przypadku, lecz wyboru! Tak to zaplanowano.
To wiemy! To prosta prawda! Jeśli nie byłoby Stworzenia i Upadku, nie istniałaby potrzeba Zadośćuczynienia ani nie potrzebowalibyśmy Odkupiciela, który by za nas pośredniczył. Wówczas niepotrzebny byłby Chrystus.
Symbole Zadośćuczynienia
W Getsemane i na Golgocie przelana została krew Zbawiciela. Wiele wieków wcześniej ustanowiono święto Paschy, jako symbol tego, co ma nastąpić. Był to obrzęd, który miał być zachowany na zawsze (zob. II Ks. Mojżeszowa 12).
Kiedy na Egipt miała spaść plaga śmierci, każda rodzina Izraela otrzymała przykazanie, by wziąć baranka — pierworodnego samca, bez skazy. Ten baranek paschalny był zabijany bez łamania kości, a jego krwią znaczono wejście do domu. Pan obiecał, że anioł śmierci ominie oznaczone w ten sposób domy i nie zabije nikogo w środku. Zbawiła ich krew baranka.
Po Ukrzyżowaniu Pana prawo poświęcenia nie wymagało już rozlewu krwi. Gdyż, jak nauczał Paweł Hebrajczyków, dokonano „raz na zawsze […] jedyną ofiarę za grzechy” (List do Hebrajczyków 10:10, 12). Od tej pory ofiarą ma być skruszone serce i pokorny duch — pokuta.
Pascha jest też na zawsze uwieczniona w sakramencie, podczas którego odnawiamy przymierze, które zawarliśmy przy chrzcie i który przyjmujemy na pamiątkę ciała Baranka Bożego i Jego krwi, którą za nas przelał.
Istotne jest też, że ten symbol pojawia się ponownie w Słowie Mądrości. Poza obietnicą, że posłuszni Święci z tego pokolenia, otrzymają zdrowie i wielkie skarby wiedzy, jest jeszcze ta: „A Ja, Pan, daję im obietnicę, że ominie ich anioł zagłady, jak dzieci Izraela, i nie zabije ich” (NiP 89:21).
Nie potrafię bez wzruszenia wyrazić słowami tego, jakie uczucia wywołuje we mnie Zadośćuczynienie. Dotyka ono najgłębszych emocji, wdzięczności i zobowiązania. Moja dusza lgnie do Tego, który go dokonał — Chrystusa, naszego Zbawiciela, którego jestem świadkiem. Składam o Nim świadectwo. On jest naszym Panem, naszym Odkupicielem, naszym Orędownikiem u Ojca. Wykupił nas Swą własną krwią.
Z pokorą polegam na Zadośćuczynieniu Chrystusa. Nie przynosi wstydu oddawanie na kolanach czci naszemu Ojcu i Jego Synowi. Bo mam wolną wolę i taki jest mój wybór!