Przygotujcie się na błogosławieństwa świątyni
Każda świątynia jest symbolem naszej wiary w Boga i dowodem naszej wiary w życie po śmierci. Świątynia jest tematem każdego działania, każdej lekcji, każdego kroku naprzód w Kościele.
Tak jak świątynia jest przygotowana na przyjęcie ludzi, tak i ludzie muszą przygotować się, by wejść do świątyni
Na fasadzie każdej świątyni widnieją słowa: „Świętość dla Pana”1. To zdanie odnosi się zarówno do świątyni, jak i jej świętego przeznaczenia. Ci, którzy wchodzą do świątyni, również mają charakteryzować się świętością2. Tak jak świątynia jest przygotowana na przyjęcie ludzi, tak i ludzie muszą przygotować się, by wejść do świątyni.
Świątynia różni się od innych miejsc, w których oddaje się cześć. W przeciwieństwie do kaplic świątynia jest zamknięta w dzień Sabatu, aby ludzie mogli iść do kościoła i być ze swoimi rodzinami w ten uświęcony dzień. Świątynie są otwarte w pozostałe dni tygodnia celem wykonywania w nich świętej pracy. Świątynia jest dosłownym domem Pana, w którym dokonywane są obrzędy o wiecznym znaczeniu. Zaliczają się do nich chrzty, małżeństwa, obdarowania i zapieczętowania.
Każda świątynia jest symbolem naszej wiary w Boga i dowodem naszej wiary w życie po śmierci. Świątynia jest tematem każdego działania, każdej lekcji, każdego kroku naprzód w Kościele. Wszystkie nasze wysiłki związane z głoszeniem ewangelii, doskonaleniem Świętych i odkupieniem zmarłych prowadzą do świętej świątyni. Obrzędy świątynne są absolutnie zasadnicze. Bez nich nie możemy powrócić do chwały Bożej.
Każdy obrzęd świątynny jest aktem uroczystej obietnicy
W świątyni otrzymujemy obdarowanie, które, mówiąc dosłownie, jest darem. Musimy zrozumieć jego duchowe znaczenie oraz ważność dochowania świętych przymierzy i zobowiązań, jakich się podjęliśmy otrzymując ten dar. Każdy „obrzęd świątynny jest nie tylko rytuałem, przez który trzeba przejść, lecz jest aktem uroczystej obietnicy”3.
Obdarowanie świątynne dane zostało przez objawienie. A zatem najlepiej się je rozumie przez objawienie — jeśli żarliwie się o nie stara z czystym sercem. Prezydent Brigham Young wyjaśnił, że „wasze obdarowanie jest po to, byście otrzymali w domu Pana wszystkie te obrzędy, które są wam potrzebne po odejściu z tego życia, aby umożliwiły one wam powrót do obecności Ojca, kiedy przechodzić będziecie obok aniołów, którzy stoją jako wartownicy, […] i uzyskanie wiecznego wyniesienia”4.
Posłuszeństwo świętym przymierzom zawartym w świątyniach kwalifikuje nas do życia wiecznego
W każdej świątyni korzysta się z pieczętującego upoważnienia kapłańskiego. Prezydent Gordon B. Hinckley wyjaśnił, że „żaden król, żaden prezydent jakiegokolwiek narodu, żaden przedstawiciel jakiejkolwiek grupy na świecie, której jesteśmy częścią, nie ma żadnej władzy nad kwestiami, które wykraczają poza grób. Każdy jest bezsilny wobec nadejścia śmierci, lecz najskromniejszy, dobry, prawy wyższy kapłan, który otrzymał upoważnienie do pieczętowania, może związać w niebiosach to, co jest związane na ziemi”5.
Tak jak kapłaństwo jest wieczne — nie ma początku ni końca — tak też jest z upoważnieniem kapłańskim6. W konsekwencji obrzędy i przymierza kapłańskie również wykraczają poza czas. Pierwsze objawienie dane Prorokowi Józefowi Smithowi przez anioła Moroniego odnosi się do upoważnienia kapłańskiego7. W późniejszych wskazówkach danych Prorokowi na temat świątyni Pan powiedział:
„Niechaj dom ten będzie zbudowany dla mego imienia, abym mógł objawić w nim moje obrzędy ludowi memu;
Bowiem raczę objawić Kościołowi memu rzeczy, które były w ukryciu od czasu przed powstaniem świata, rzeczy odnoszące się do dyspensacji pełni czasów”8.
Żyjemy w tej dyspensacji. Świątynie, obrzędy, przymierza, obdarowania i zapieczętowania zostały przywrócone, dokładnie tak jak o tym prorokowano. Obrzędy świątyni zapewniają pojednanie z Panem i pieczętują rodziny razem na zawsze. Posłuszeństwo świętym przymierzom zawartym w świątyniach kwalifikuje nas do życia wiecznego — a jest to najwspanialszy dar Boga dla człowieka9.
Każdy, kto jest gotów dobrze się przygotować, może wejść do świątyni
Ponieważ świątynia jest święta, Pan prosi, aby chronić ją przed profanacją. Wejść może każdy, kto jest gotów dobrze przygotować się na ten przywilej. Koncepcja przygotowania dominuje w innych dziedzinach aktywności. Pamiętam, że kiedy byłem jeszcze młodym chłopcem, powiedziałem rodzicom, że chcę studiować na uniwersytecie. Powiedzieli, że mogę to zrobić, ale pod warunkiem, że będę pilnie się uczył, by przygotować się i sprostam wszystkim wymogom potrzebnym do tego, bym został przyjęty na uniwersytet. Podobnie musimy kwalifikować się do tego, by wejść do świątyni. Przygotowujemy się fizycznie, intelektualnie i duchowo. Prawo do ubiegania się o wejście do świątyni określane jest indywidualnie dla każdej osoby starającej się o rekomendację.
Ci, którzy dzierżą klucze upoważnienia kapłańskiego oraz na których spoczywa odpowiedzialność, pomagają nam przygotować się, przeprowadzając wywiady w celu uzyskania rekomendacji świątynnej. Ci przywódcy troszczą się o nas i pomagają nam określić, czy jesteśmy gotowi, by pójść do świątyni. Kochają też Pana i upewniają się, że „żadna nieczysta rzecz nie [będzie] miała pozwolenia wstępu do domu [Jego]”10. Tak więc te wywiady przeprowadza się w duchu odpowiedzialności.
W jaki sposób przygotować się do otrzymania rekomendacji świątynnej? Możecie skonsultować się z waszą radą biskupią, jak również ze swoimi rodzicami, rodziną, prezydium palika, nauczycielem lub doradcą kworum. Wymagania są proste. Mówiąc pokrótce: wymaga się, aby osoba przestrzegała przykazań Tego, do którego należy ów dom. On ustanowił normy. Wchodzimy do świątyni jako Jego goście.
Pan byłby wielce rad, gdyby każdy dorosły członek był godny rekomendacji świątynnej i posiadał ją. „Wywiady […] przeprowadzane celem wydania rekomendacji świątynnej przez [członków waszej rady biskupiej] oraz członków prezydium palika są cennym doświadczeniem. I w pewien sposób można je uznać za znamienną ‘próbę generalną’ przed tą wielką rozmową, kiedy staniecie przed Wielkim Sędzią”11.
Przygotujcie się do pójścia do świątyni pod względem fizycznym
Teraz, mając już rekomendację świątynną w ręku, jesteście gotowi, by rozpocząć dodatkowe przygotowania. Przygotowujecie się fizycznie do wejścia do świątyni poprzez odpowiedni ubiór. Nie jest to miejsce na niedbały strój. Prorocy w dniach ostatnich podkreślają ważność szacunku dla naszych ciał fizycznych. Ów szacunek powinien być szczególnie respektowany przez tych, którzy wchodzą do świętej świątyni12.
W świątyni wszyscy są ubrani w nieskazitelną biel. „Symboliczna czystość bieli w podobny sposób przypomina nam, że Bóg ma mieć czysty lud”13. Wiek, narodowość, język — nawet powołanie w Kościele — mają drugorzędne znaczenie. Brałem udział w wielu sesjach obdarowania, w których uczestniczył Prezydent Kościoła. Każdy człowiek na sali spotkał się z takim samym rodzajem szacunku, który okazano Prezydentowi. Wszyscy siedzą obok siebie i w oczach Pana uznani są za równych. Dzięki demokracji w ubiorze obecność w świątyni przypomina nam, że „Bóg nie ma względu na osobę”14.
Panny młode i panowie młodzi wchodzą do świątyni, aby zawrzeć małżeństwo na ten ziemski czas i na całą wieczność. W świątyni panny młode zakładają białe suknie, uszyte z niewyszukanego materiału, o skromnym fasonie, z długimi rękawami i bez wymyślnych ozdób. Mężczyźni nie zakładają smokingów czy garniturów. Prezydent Boyd K. Packer, który obecnie jest Prezydentem Kworum Dwunastu Apostołów, napisał: „Panu jest miło, kiedy wykąpiemy się i założymy czyste ubranie — i nie jest istotne, że jest ono niezbyt drogie. Powinniśmy ubrać się tak, jak byśmy szli na spotkanie sakramentalne czy spotkanie, które jest właściwe i dostojne”15.
Matki i babcie mogą wywierać wielki pozytywny wpływ na swe dzieci i wnuki, mówiąc im o stroju do świątyni. Jeśli pozwalają im na to ich umiejętności i okoliczności, mogą zapewnić konkretną motywację swojej rodzinie. Ręcznie haftowana chusteczka czy inna część ubioru świątynnego, jaką wręczy matka, może być silnym bodźcem dla kochającego dziecka czy wnuka, który będą sobie cenić.
Odzienie świątynne symbolizuje trwałe zobowiązanie
Noszenie odzienia świątynnego ma wielkie znaczenie symboliczne i ucieleśnia trwałe zobowiązanie. Tak jak Zbawiciel dał nam przykład możliwości wytrwania do końca, tak noszenie odzienia jest jednym ze sposobów, w jaki okazujemy trwałą wiarę w Niego oraz w Jego wieczne przymierza zawarte z nami.
Rada Prezydenta Kościoła wystosowała list do Kościoła w tej kwestii. Napisali:
„Zwyczaje często obserwowane pośród członków Kościoła sugerują, że niektórzy członkowie nie w pełni rozumieją przymierze, jakie zawierają w świątyni w kwestii noszenia odzienia w zgodzie z duchem świętego obdarowania.
Członkowie Kościoła, którzy zostali ubrani w odzienie w świątyni, zawarli przymierze, że będą je nosili przez całe swe życie. Zostało to zinterpretowane w taki sposób, że ma być noszone jako bielizna zarówno w dzień, jak i w nocy. […] Obietnica ochrony i błogosławieństw jest uwarunkowana godnością i wiernością w dochowaniu przymierza.
Fundamentalną zasadą powinno być noszenie odzienia oraz nie szukanie okazji do zdejmowania go. Dlatego członkowie nie powinni zdejmować go, ani w całości, ani częściowo, by pracować w ogródku czy leniuchować w domu w kostiumach kąpielowych czy nieskromnym ubraniu. Ani nie powinni zdejmować go celem uczestniczenia w zajęciach rekreacyjnych, w których można w rozsądny sposób brać udział nosząc we właściwy sposób odzienie pod normalnym ubraniem. Kiedy odzienie musi być zdjęte, jak w przypadku pływania, powinno zostać założone tak szybko, jak jest to możliwe.
Zasady skromności i właściwego okrywania ciała wypływają z przymierza i powinny zawsze zarządzać sposobem ubierania się. Obdarowani członkowie Kościoła noszą odzienie jako przypomnienie świętych przymierzy, jakie zawarli z Panem oraz jako ochronę przed pokusą i złem. To, w jaki sposób jest ono noszone, jest zewnętrznym wyrazem wewnętrznego zobowiązania się do naśladowania Zbawiciela”16.
Przygotujcie się psychicznie i duchowo do pójścia do świątyni
Oprócz przygotowania fizycznego musimy być przygotowani psychicznie i duchowo. W związku z tym, że obrzędy i przymierza świątynne są święte, mamy bezwzględny zakaz rozmawiania poza świątynią o tym, co się dzieje w świątyni. Święte sprawy zasługują na święte traktowanie.
W tym domu nauki jesteśmy nauczani na sposób Pana. Jego ścieżki nie są naszymi17. Nie powinniśmy być zdziwieni, jeśli techniki nauczania różnią się od tych, które stosowane są w szkołach i z którymi jesteśmy lepiej zaznajomieni. Obrzędy i przymierza świątynne stanowią integralną część ewangelii od czasów Adama i Ewy. W starożytności używano symboli do nauczania głębokich prawd i tej metody używa się we współczesnych świątyniach.
Zatem konieczne jest, byśmy zastanawiali się nad symbolami przedstawionymi w świątyni oraz dostrzegali niezwykłe realia, które się za nimi kryją18. „Obrzędy świątynne są tak przepojone znaczeniem symbolicznym, że zapewniają trwającą całe życie owocną kontemplację i naukę”19. Nauki świątynne są w piękny sposób proste i w prosty sposób piękne. Są zrozumiałe dla tych, którzy mieli niewielkie możliwości zdobycia wykształcenia, a mimo to mogą pobudzać intelekt osób dobrze wykształconych.
Zachęcam, aby członkowie udający się po raz pierwszy do świątyni przeczytali w Bible Dictionary [Słowniku Biblijnym] hasła odnoszące się do świątyni, takie jak: „Anoint”, „Covenant”, „Sacrifices” oraz „Temple”. Można też przeczytać II Ks. Mojżeszową, rozdziały 26–29 i III Ks. Mojżeszową, rozdział 8. Stary Testament, podobnie jak księgi Mojżesza i Abrahama w Perle Wielkiej Wartości, podkreśla starożytne pochodzenie pracy świątynnej oraz trwałą naturę tych obrzędów.
Dochowanie przymierza z Bogiem daje zarówno ochronę, jak i możliwości
Kiedy przygotowujemy się do pójścia do świątyni, musimy szczególnie mieć na uwadze dwa pojęcia. Pierwszym jest przymierze. Musimy pamiętać, że przymierze jest obietnicą. Przymierze zawarte z Bogiem powinno być postrzegane nie jako restrykcja, lecz jako ochrona. Przymierza z Nim zawarte chronią nas przed niebezpieczeństwem.
Ta koncepcja nie jest nowa. Jeśli na przykład nasze zasoby wody mają budzącą wątpliwości jakość, filtrujemy wodę. W podobny sposób boskie przymierza stanowią naszą tarczę przed krzywdą. Kiedy decydujemy się wyprzeć z siebie całą bezbożność20, nie tracimy nic wartościowego, a zdobywamy chwałę znaną jedynie tym, którzy zyskują życie wieczne. Dochowywanie przymierza świątynnego nie ogranicza, lecz daje możliwości. Wznosi nas ponad ograniczenia naszej własnej mocy i perspektywy. Jest to jak różnica pomiędzy brodzeniem po błotnistym polu a wznoszeniem się ku niebiosom w odrzutowcu ponaddźwiękowym. Dochowanie przymierza z Bogiem daje zarówno ochronę, jak i możliwości.
Drugim pojęciem, które jest ważne w naszym umysłowym przygotowaniu, jest Zadośćuczynienie. Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa jest głównym aktem całej historii ludzkości. Jest rdzeniem planu zbawienia. Bez nieskończonego Zadośćuczynienia, cała ludzkość byłaby nieodwracalnie stracona. Obrzędy i przymierza świątynne nauczają o odkupicielskiej mocy Zadośćuczynienia.
Dzięki posłuszeństwu przymierzom zawartym w świątyni mamy możliwość osiągnięcia życia wiecznego
Służba w świątyni wnosi błogosławieństwa w nasze obecne życie, jak i życie w wieczności. Starszy Neal A. Maxwell z Kworum Dwunastu Apostołów powiedział, że „praca świątynna nie jest ucieczką od świata, ale wzmocnieniem naszej potrzeby udoskonalenia świata poprzez przygotowywanie się na inny i dalece lepszy świat. Zatem przebywanie w domu Pana może nam pomóc odróżnić się od świata po to, aby ten świat zmienić”21.
Jeśli jesteśmy oddani i wierni w tym życiu, możemy zyskać życie wieczne. Nieśmiertelność to życie na zawsze. Życie wieczne to coś więcej niż być nieśmiertelnym. Życie wieczne to zdobycie wyniesienia w najwyższym niebie i życie w gronie rodzinnym. Bóg oświadczył, że Jego wielką misją — o której powiedział „dzieło moje i chwała moja” — jest „przynieść nieśmiertelność i wieczny żywot człowiekowi”22. Jego dar nieśmiertelności jest bezwarunkowy — jest za darmo danym darem zbawienia dla całej ludzkości. Możliwość życia wiecznego — samego wyniesienia — jest dla nas osiągalna dzięki naszemu posłuszeństwu zawartym przymierzom oraz obrzędom przyjętym w świętych świątyniach Boga.
Błogosławieństwa świątyni stają się najbardziej znamienne, kiedy śmierć zabiera naszych bliskich z kręgu rodzinnego. Wiedza, że okres rozdzielenia jest jedynie tymczasowy, zapewnia nam spokój, który przekracza powszechne zrozumienie23. Prezydent Joseph Fielding Smith napisał: „Dzięki mocy tego kapłaństwa, które nadał Eliasz, mąż i żona mogą zostać zapieczętowani, czyli poślubieni sobie na wieczność; dzieci mogą być zapieczętowane do swoich rodziców na wieczność; tym samym rodzina jest wieczna, a śmierć nie rozdziela jej członków”24. Pobłogosławieni wiecznymi zapieczętowaniami możemy stawić czoła śmierci jako koniecznemu elementowi wielkiego planu szczęścia, przygotowanemu przez Boga25.
Wieczna perspektywa, jaką zyskujemy w świątyni, daje nam siłę, by przetrwać próby życia
Wieczna perspektywa pomaga nam zachować całkowitą wierność zawartym przez nas przymierzom. Prezydent Packer podkreślił, że „obrzędy i przymierza stają się naszymi referencjami pozwalającymi wstąpić do obecności [Boga]. Godne ich przyjęcie jest życiowym dążeniem; późniejsze ich dochowanie jest wyzwaniem życia doczesnego”26.
Obrzędy świątynne związane są nie tylko z naszą wieczną chwałą, lecz także z chwałą naszych zmarłych przodków. „Jako że ich zbawienie jest konieczne i niezbędne dla naszego zbawienia, […] bez nas nie mogą być udoskonaleni — ani my nie możemy być udoskonaleni bez naszych przodków”27. Służba w ich imieniu daje nam możliwość ciągłego oddawania czci w świątyni, bezinteresownej służby wyświadczonej w pracy w ich zastępstwie na wzór ofiary Pana, który wypracował Zadośćuczynienie, aby pobłogosławić wszystkich żyjących.
Któregoś dnia na pewno spotkamy naszego Stworzyciela i staniemy przed Nim na sąd. Pisma święte uczą nas, że „sam Święty Bóg Izraela pilnuje bramy, i nie zatrudnia tam żadnego sługi. Nie ma innego wejścia jak przez tę bramę i nie można Go oszukać, bo Jego imię jest Pan Bóg”28. Sam Pan określi, czy byliśmy wierni przymierzom, jakie zawarliśmy z Nim w świątyni, i czy zasłużyliśmy na wspaniałe błogosławieństwa, jakie obiecał tym, którzy dotrzymali swoich przymierzy.
Ta perspektywa daje nam siłę potrzebną, by przetrwać życiowe próby. Prezydent Packer, oświadczył: „Ostatecznym celem wszystkich naszych nauk jest zjednoczenie rodziców i dzieci w wierze w Pana Jezusa Chrystusa, aby byli szczęśliwi w domu, zapieczętowani na wieczność, połączeni ze swymi pokoleniami i pewni wyniesienia w obecności naszego Ojca Niebieskiego”29.
Każda świątynia jest symbolem naszego członkostwa w Kościele, jest znakiem naszej wiary w życie po śmierci oraz kamieniem milowym ku wiecznej chwale dla nas i naszej rodziny. Modlę się, aby każdy członek Kościoła przygotował się na cudowne błogosławieństwa świątyni.
Świątynia Houston w Teksasie. Poświęcona 26 sierpnia 2000 roku.
Świątynia Johannesburg w Afryce Południowej. Poświęcona 24 sierpnia 1985 roku.
Świątynia Helsinki w Finlandii. Poświęcona 22 października 2006 roku.
Świątynia Recife w Brazylii. Poświęcona 15 grudnia 2000 roku.