Święta świątynia
W świątyniach członkowie Kościoła, którzy są tego godni, uczestniczą w najwspanialszych obrzędach wyniesienia i zbawienia, jakie objawiono ludzkości.
W świątyniach możemy uczestniczyć w najwspanialszych i najświętszych obrzędach odkupienia
Jest wiele powodów, dla których można pragnąć pójść do świątyni. Już sam zewnętrzny wygląd budynku jest zapowiedzią głęboko uduchowionych celów, którym służy. Za jego murami stają się one tym bardziej widoczne. Nad drzwiami świątyni widnieje oddający hołd napis: „Świętość dla Pana”. Kiedy przekracza się próg jakiejkolwiek poświęconej świątyni, wchodzi się do domu Pana.
W świątyniach członkowie Kościoła, którzy są tego godni, uczestniczą w najwspanialszych obrzędach wyniesienia i zbawienia, jakie objawiono ludzkości. Tam, w trakcie uświęconej ceremonii osoba może zostać obmyta, namaszczona, poinstruowana, obdarowana i zapieczętowana. A jeśli sami otrzymaliśmy te błogosławieństwa, możemy służyć tym, którzy umarli, nie mając takiej możliwości. W świątyniach dokonuje się świętych obrzędów zarówno za osoby żyjące, jak i za zmarłe.
Obrzędy i ceremonie świątynne są proste, piękne i święte
Uważne studiowanie pism świętych odkrywa, że Pan nie wyjawiał wszystkiego wszystkim ludziom. Istniały pewne ustalone warunki, które należało spełnić przed otrzymaniem świętych informacji. Do tej kategorii zaliczają się ceremonie świątynne.
Nie rozmawiamy o obrzędach świątynnych poza świątynią. Nie było to nigdy niczyim zamiarem, żeby wiedza o ceremoniach świątynnych była udziałem jedynie wąskiej grupy osób, które byłyby zobowiązane dopilnować, aby inni nigdy się o nich nie dowiedzieli. W istocie jest wprost przeciwnie. Dokładamy wielkich wysiłków, aby zachęcić każdą duszę, aby spełniła wymagania i przygotowała się na doświadczenie świątyni. Ci, którzy byli w świątyni, otrzymali nauki dotyczące ideału: pewnego dnia każda żyjąca dusza i każda dusza, która żyła w przeszłości, będzie miała możliwość usłyszeć ewangelię i przyjąć bądź odrzucić to, co ofiaruje świątynia. Jeśli możliwość ta zostanie odrzucona, odrzucenie nastąpi ze strony danej osoby.
Obrzędy i ceremonie świątynne są proste. Są piękne. Są święte. Są zachowywane w tajemnicy, aby nie otrzymały ich osoby, które nie są na to przygotowane. Ciekawość nie jest przygotowaniem. Głębokie zainteresowanie samo w sobie również nie jest przygotowaniem. Przygotowaniem do tych obrzędów są wstępne kroki takie, jak: wiara, pokuta, chrzest, konfirmacja, godność, dojrzałość i powaga, które przystoją temu, kto przychodzi do domu Pana jako zaproszony gość.
Ci, którzy są godni, mogą wejść do świątyni
Wszyscy, którzy są tego godni i spełniają wszystkie warunki, mogą wejść do świątyni, aby tam poznać święte rytuały i obrzędy.
Kiedy choć w części pojmiecie, jak wielką wartość mają błogosławieństwa świątynne oraz jak święte są dokonywane tam obrzędy, z pewnością nie będziecie kwestionować wysokich standardów, jakie Pan ustanowił jako wymóg wejścia do świętej świątyni.
Aby wejść do świątyni musicie posiadać ważną rekomendację świątynną. Rekomendacja musi być podpisana przez właściwych urzędników Kościoła. Tylko osoby, które są tego godne, powinny pójść do świątyni. Wasz miejscowy biskup lub prezydent gminy ma obowiązek zadać wam pytania na temat waszej osobistej godności, zanim otrzymacie swoje obrzędy świątynne. Ten wywiad ma ogromne znaczenie, gdyż jest okazją do zbadania wraz z wyświęconym sługą Pana wzorca, na którym opiera się wasze życie. Jeśli coś w waszym życiu jest niewłaściwe, biskup pomoże wam rozwiązać ten problem. Dzięki tej procedurze możecie zadeklarować, że jesteście godni lub możecie otrzymać pomoc w ocenie swojej godności, aby wejść do świątyni za przyzwoleniem Pana.
Wywiad w sprawie rekomendacji świątynnej jest przeprowadzany na osobności i uczestniczą w nim biskup oraz dany członek Kościoła. Członkowi zadawane są pytania na temat jego osobistego zachowania, godności oraz lojalności wobec Kościoła i jego urzędników. Osoba musi potwierdzić, że jest czysta moralnie i że przestrzega Słowa Mądrości, że płaci pełną dziesięcinę, żyje w harmonii z naukami Kościoła i nie utrzymuje kontaktów ani nie sympatyzuje z żadną grupą odstępczą. Biskup otrzymuje instrukcje, że poufność w kwestii spraw omawianych w czasie wywiadu jest sprawą najwyższej wagi.
Pozytywne odpowiedzi na pytania biskupa prowadzą zazwyczaj do uznania osoby za godną otrzymania rekomendacji świątynnej. Jeśli osoba ubiegająca się o rekomendację nie przestrzega przykazań lub coś w jej życiu wymaga uporządkowania, przed wydaniem rekomendacji świątynnej konieczne będzie okazanie prawdziwej pokuty.
Po wywiadzie z biskupem, zanim otrzymacie swoje obrzędy świątynne, podobną rozmowę przeprowadza z wami prezydent palika.
Nauczanie w świątyni odbywa się za pomocą symboli
Zanim pójdziecie do świątyni po raz pierwszy, a nawet po tym jak będziecie tam wielokrotnie, pomocnym może okazać się zrozumienie, że nauczanie w świątyni odbywa się za pomocą symboli. Pan, Największy Nauczyciel, wiele ze Swoich nauk przekazał właśnie w ten sposób.
Świątynia jest wspaniałą szkołą. To dom nauki. W świątyniach jest utrzymywana atmosfera idealna dla udzielania wskazówek w sprawach, które są głęboko duchowe. Świętej pamięci Starszy John A. Widtsoe z Kworum Dwunastu Apostołów był szanowanym rektorem uniwersyteckim oraz uznanym w świecie uczonym. Żywił on głęboki szacunek dla pracy świątynnej i powiedział przy pewnej okazji:
„Obrzędy świątynne obejmują cały plan zbawienia, jak nauczają od czasu do czasu przywódcy Kościoła, oraz naświetlają sprawy trudne do zrozumienia. Wpasowanie nauk świątyni w wielki plan zbawienia nie wymaga ich naginania czy zniekształcania. Filozoficzna pełnia obdarowania jest jednym z argumentów przemawiających za prawdziwością obrzędów świątynnych. Co więcej, owa pełnia analizy i objaśnień planu Ewangelii sprawia, że oddawanie czci w świątyni jest jedną z najskuteczniejszych metod odświeżenia pamięci w odniesieniu do całości struktury Ewangelii” („Temple Worship”, Utah Genealogical and Historical Magazine, kwiec. 1921, 58).
Jeśli pójdziecie do świątyni, pamiętając, że jej nauki odbywają się przy pomocy symboli, idąc tam i mając właściwego ducha, wyjdziecie zawsze, mając szerszą wizję, czując się nieco bardziej wyniesieni, zaś wasza wiedza o rzeczach duchowych wzrośnie. Plan nauczania jest niezrównany. Jest natchniony. Sam Pan, Największy Nauczyciel, ciągle nauczał Swych uczniów przy pomocy przypowieści —zwerbalizowanego sposobu symbolicznego przedstawienia rzeczy, które w przeciwnym razie byłyby trudne do zrozumienia.
Świątynia sama w sobie staje się symbolem. Jeśli widzieliście którąś ze świątyń nocą, w pełni oświetloną, wiecie, jak wielkie wrażenie wywiera ten widok. Dom Pana, skąpany w świetle, wyróżniający się w mroku, staje się symbolem mocy i natchnienia ewangelii Jezusa Chrystusa, stojąc niczym latarnia morska w świecie, który coraz głębiej pogrąża się w ciemności.
Po wejściu do świątyni zmienia się swoje zwyczajne ubranie na białą odzież świątynną. Odbywa się to w przebieralni, gdzie każdy ma do dyspozycji szafkę i osobne, całkowicie prywatne miejsce na zmianę ubrania. W świątyni zwraca się szczególną uwagę na skromność. Wkładając swoje ubranie do szafki, zostawia się za sobą wszystkie ziemskie troski i zmartwienia. Wychodząc ze swojej niedużej, prywatnej przebieralni, odziany w biel człowiek ma poczucie jedności i równości z innymi osobami w świątyni, ponieważ wszyscy wokół są ubrani podobnie.
Małżeństwo w świątyni jest koronnym obrzędem świątynnym
Ci z was, którzy oczekują na zawarcie ślubu w świątyni, mogą pragnąć dowiedzieć się, jak się on odbywa. Nie cytujemy słów obrzędu zapieczętowania (małżeństwa) poza murami świątyni, lecz możemy opisać pokój zapieczętowań jako piękny w swym przeznaczeniu, cichy i spokojny w duchu oraz podniosły ze względu na święty charakter pracy, jaka się w nim odbywa.
Zanim para podejdzie do ołtarza, aby dokonać obrzędu zapieczętowania, przywilejem prowadzącego jest udzielenie, a przywilejem młodej pary wysłuchanie, kilku rad. Oto niektóre z przemyśleń, które młoda para może usłyszeć przy tej okazji.
„Dziś jest dzień waszego ślubu. Przepełniają was emocje związane z małżeństwem. Świątynie zostały zbudowane jako sanktuaria dla obrzędów takich jak ten. Nie jesteśmy pośród świata. Sprawy tego świata nie mają tu znaczenia i nie powinny mieć wpływu na to, co tutaj robimy. Wyszliśmy ze świata do świątyni Pana. To najważniejszy dzień w waszym życiu.
Narodziliście się, zaproszeni na ziemię przez rodziców, którzy przygotowali śmiertelne przybytki, w których mogły zamieszkać wasze duchy. Każde z was zostało ochrzczone. Chrzest, święty obrzęd, jest symbolem oczyszczenia, symbolem śmierci i zmartwychwstania, symbolem powstania do nowego życia. Przywodzi na myśl pokutę i odpuszczenie grzechów. Sakrament Wieczerzy Pańskiej jest odnowieniem przymierza chrztu i możemy, jeśli żyjemy z nim w zgodzie, zachować owo odpuszczenie grzechów.
Ty, oblubieńcu, zostałeś ustanowiony do kapłaństwa. Najpierw nadano ci Kapłaństwo Aarona i prawdopodobnie przeszedłeś przez wszystkie jego stopnie — diakona, nauczyciela i kapłana. Później, pewnego dnia uznano cię za godnego otrzymania Kapłaństwa Melchizedeka. To kapłaństwo, wyższe kapłaństwo, jest określane jako kapłaństwo według najświętszego porządku Boga, czyli Święte Kapłaństwo podług Systemu Syna Bożego (zob. Alma 13:18; Helaman 8:18; Nauki i Przymierza 107:2–4). Otrzymałeś urząd w tym kapłaństwie. Teraz jesteś starszym.
Każde z was otrzymało swoje obdarowanie w świątyni. Podczas obdarowania otrzymaliście cząstkę o wiecznym potencjale. Jednak wszystkie te rzeczy były, w pewnym sensie, wstępem i przygotowaniem do tego, abyście podeszli do ołtarza i zostali zapieczętowani jako mąż i żona na życie doczesne i na całą wieczność. Stajecie się teraz rodziną, wolno wam tworzyć życie, macie możliwość, by dzięki oddaniu i poświęceniu sprowadzać na ten świat dzieci, wychowywać je i przeprowadzać bezpiecznie przez życie doczesne, aby pewnego dnia zobaczyć, jak podobnie do was, przyjdą do świątyni, aby wziąć udział w świętych obrzędach.
Przyszliście tu z własnej woli i zostaliście uznani za godnych. Zaakceptowanie siebie nawzajem w przymierzu małżeństwa to wielka odpowiedzialność, która niesie ze sobą nieprzebrane błogosławieństwa”.
Moc pieczętowania wiąże na ziemi i w niebie
Jeśli mamy zrozumieć zarówno historię, jak i doktrynę pracy świątynnej, musimy zrozumieć, czym jest moc pieczętowania. Musimy uzmysłowić sobie, przynajmniej do pewnego stopnia, dlaczego klucze upoważnienia, by korzystać z mocy pieczętowania, są niezbędne.
„A gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał uczniów swoich, mówiąc: Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego? […]
A odpowiadając Szymon Piotr rzekł: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego.
A Jezus, odpowiadając, rzekł mu: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jonasza, bo nie ciało i krew objawiły ci to, lecz Ojciec mój, który jest w niebie.
A Ja ci odpowiadam, że ty jesteś Piotr; a na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go.
I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie” (Ew. Mateusza 16:13, 16–19).
Piotr miał dzierżyć klucze. Piotr miał dzierżyć moc pieczętowania, upoważnienie, które ma moc wiązania czy pieczętowania na ziemi lub rozwiązywania na ziemi, a to samo miało stać się w niebie. Te klucze należą do Prezydenta Kościoła — proroka, widzącego i objawiciela. Ta święta moc pieczętowania jest teraz w Kościele. Nic nie jest traktowane z bardziej uświęconym szacunkiem przez tych, którzy pojmują znaczenie jej upoważnienia. Niczego nie strzeże się z większą troską. W danym momencie na ziemi jest relatywnie niewielu mężczyzn, którzy zostali obdarzeni mocą pieczętowania — w każdej świątyni są bracia posiadający moc pieczętowania. Można zostać nią obdarzonym jedynie przez proroka, widzącego i objawiciela Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.
Prorok Józef Smith powiedział, że często zadawano mu pytanie: „’Czy nie możemy być zbawieni, nie przechodząc przez te wszystkie obrzędy itp.?’ Odpowiadałem: Nie, nie w przypadku pełnego zbawienia. Jezus powiedział: ‘W domu Ojca mego wiele jest mieszkań […]. Idę przygotować wam miejsce’. [Zob. Ew. Jana 14:2]. Wspomniane tu słowo dom powinno być przetłumaczone jako ‘królestwo’; i każda osoba, która jest wyniesiona do najwyższego mieszkania, musi stosować się do prawa celestialnego, jak również do całego prawa” (w: History of the Church, 6:184).
Praca w świątyni jest źródłem duchowej siły
Świątynie są centrum duchowej siły Kościoła. Powinniśmy spodziewać się, że przeciwnik będzie starał się przeszkodzić nam jako Kościołowi i nam indywidualnie, w naszych staraniach o to, by brać udział w tej świętej i natchnionej pracy. Praca świątynna napotyka na znaczny opór, ponieważ jest źródłem tak wielkiej duchowej siły dla Świętych w Dniach Ostatnich i dla całego Kościoła.
Podczas poświęcania kamienia węgielnego Świątyni Logan w Utah Prezydent George Q. Cannon, będący wówczas członkiem Rady Prezydenta Kościoła, wygłosił następujące oświadczenie:
„Każdy kamień złożony w fundamentach Świątyni i każda Świątynia ukończona według porządku, jaki Pan objawił dla Swego świętego Kapłaństwa, umniejsza moc Szatana na ziemi, i powiększa moc Boga i Boskości, porusza potężną moc niebios w naszym imieniu, wzywa i przynosi nam błogosławieństwa Wiecznych Bogów i tych, którzy mieszkają w ich obecności” (w: „The Logan Temple”, Millennial Star, 12 listopada 1877, 743).
Kiedy członkowie Kościoła zmagają się z kłopotami lub kiedy ciążą im ważne decyzje, które muszą podjąć, często zanoszą swe troski do świątyni. Jest to dobre miejsce dla naszych zmartwień. W świątyni możemy zdobyć wieczną perspektywę. Tam, podczas ceremonii świątynnej jesteśmy „poza światem”.
Czasami nasze umysły są tak zaprzątnięte problemami i tak wiele rzeczy na raz domaga się naszej uwagi, że w ogóle nie jesteśmy w stanie jasno i logicznie myśleć. W świątyni to, co nas rozprasza, wydaje się oddalać, mgła i opary wydają się podnosić i możemy „widzieć” rzeczy, których wcześniej nie dostrzegaliśmy oraz znaleźć wyjście z naszych kłopotów, którego wcześniej nie znaliśmy.
Pan będzie nas błogosławił, kiedy będziemy brali udział w świętych obrzędach w świątyni. Te błogosławieństwa nie będą się ograniczać do naszej służby świątynnej. Będziemy błogosławieni we wszystkich naszych sprawach.
Nasze trudy w świątyni okrywają nas ochronną tarczą
Żadna praca nie chroni tego Kościoła bardziej niż praca świątynna i badania genealogiczne, które ją wspierają. Żadna praca bardziej nie rozwija duchowo. Żadna praca nie daje nam większej mocy. Żadna praca nie wymaga wyższych standardów prawości.
Nasze trudy w świątyni okrywają nas ochronną tarczą, zarówno jako indywidualne osoby i jako lud.
Więc chodźcie do świątyni — chodźcie i odbierzcie swoje błogosławieństwa. To uświęcona praca.
Świątynia Panama City w Panamie. Poświęcona 10 sierpnia 2008 roku.
Świątynia Tokio w Japonii. Poświęcona 27 października 1980 roku.
Świątynia Curitiba w Brazylii. Poświęcona 1 czerwca 2008 roku.