Միսիոներական աշխատանք, ընտանեկան պատմություն և տաճարային աշխատանք
Երեց Դեյվիդ Ա. Բեդնար
Տասներկու Առաքյալների Քվորումից
Ելույթից, որը տրվել է նոր միսիայի նախագահների սեմինարի ժամանակ 2013թ. հունիսի 25-ին:
1837թ. ապրիլի 6-ին Կիրթլանդի Տաճարում տեղի ունեցած հանդիսավոր հավաքի ժամանակ Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթն ասել է. «Այն ամենից հետո, ինչ ասվել է, ամենամեծ և ամենակարևոր պարտականությունը Ավետարանը քարոզելն է»:1
Գրեթե յոթ տարի անց, 1844թ. ապրիլի 7-ին նա հայտարարեց. «Այս աշխարհում ամենամեծ պարտավորությունը, որ Աստված դրել է մեզ վրա, մեր մահացածներին փնտրելն է: Առաքյալն ասում է. «Նրանք առանց մեզ չկատարուին» [տես Եբրայեցիս ԺԱ.40]; քանզի անհրաժեշտ է, որ կնքման զորությունը լինի մեր ձեռքերում՝ կնքելու մեր երեխաներին և մեր մահացածներին ժամանակների լրության տնտեսության համար. տնտեսություն, երբ պետք է իրականանան նախքան աշխարհի ստեղծումը մարդու փրկության վերաբերյալ Հիսուս Քրիստոսի տված խոստումները»:2
Որոշ մարդիկ կզարմանան, թե ինչպես կարող են ավետարանը քարոզելը և մեր մահացածներին փնտրելը երկուսն էլ միաժամանակ լինել ամենամեծ պարտավորություններն ու պարտականությունները, որոնք Աստված դրել է Իր զավակների վրա: Ես ուզում եմ առաջարկել այն միտքը, որ այս ուսմունքներն ընդգծում են վերջին օրերի փրկության աշխատանքի միասնականությունը և մեկ լինելու գաղափարը: Միսիոներական աշխատանքը, ընտանեկան պատմությունը և տաճարային աշխատանքը մեկ մեծ աշխատանքի իրար լրացնող և իրար հետ կապված մասեր են «Ժամանակների լրութեան տնտեսութեան համար, որ ամեն բան բովանդակուի Քրիստոսումը, ինչ որ երկնքումն է՝ եւ ինչ որ երկրումը, նորանում» (Եփեսացիս Ա.10):
Ես աղոթում եմ, որ Սուրբ Հոգու զորությունը աջակցի ձեզ և ինձ, մինչ մենք միասին կխորհենք վերջին օրերի փրկության հրաշալի աշխատանքի մասին:
Սրտերը և քահանայության արարողությունները
Ավետարանը քարոզելը և մեր մահացածներին փնտրելը Աստծո կողմից նշանակված երկու պարտականություններ են, որոնք կապված են մեր սրտերի և քահանայության արարողությունների հետ: Տիրոջ աշխատանքի էությունը կայանում է նրանում, որ փոխի, շրջի և մաքրագործի սրտերը ուխտերի և արարողությունների միջոցով՝ կատարված համապատասխան քահանայության իշխանության կողմից:
Կանոնիկ գրքերում սիրտ բառն օգտագործվել է ավելի քան 1000 անգամ և խորհրդանշում է անհատի ներքին զգացմունքները: Այսպիսով, մեր սրտերը՝ մեր ցանկությունների, սիրո, նպատակների, դրդապատճառների և վերաբերմունքի համագումարը, սահմանում են, թե ով ենք մենք, և որոշում, թե ինչ մենք կդառնանք:
Միսիոներական աշխատանքի հետ կապված Տիրոջ նպատակն է հրավիրել բոլորին գալ դեպի Քրիստոսը, ստանալ վերականգնված ավետարանի օրհնությունները և համբերել մինչև վերջ՝ առ Քրիստոսն ունեցած հավատքի միջոցով:3 Մենք չենք կիսվում ավետարանով պարզապես վերջին օրերի Եկեղեցու անդամների թիվը և ուժն ավելացնելու համար: Այլ մենք ձգտում ենք կատարել Աստծո կողմից նշված պարտականությունը՝ հայտարարելով Հոր երջանկության ծրագրի իրականության մասին, Նրա Միածին Որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի աստվածայնության մասին և Փրկչի քավող զոհաբերության գործող ուժի մասին: Բոլորին հրավիրելը, որ «գան Քրիստոսի մոտ» (տես Մորոնի 10.30–33), սրտի «հզոր փոփոխություն» ունենալը (տես Ալմա 5.12–14) և փրկության արարողություններն այն անձանց առաջարկելը, ովքեր մահկանացու կյանքում չեն գտնվել ուխտի մեջ, ավետարանը քարոզելու հիմնական նպատակներն են:
Ապրողների և մահացածների վեհացումը հնարավոր դարձնելու մեջ է տաճարներ կառուցելու և մահացածների համար ծեսեր կատարելու Տիրոջ նպատակը: Սուրբ տաճարներում մենք չենք երկրպագում միայն անձնական կամ ընտանեկան հիշարժան փորձառություն ունենալու համար: Այլ մենք փորձում ենք կատարել Աստծո կողմից տրված պարտականությունը՝ առաջարկելու փրկության և վեհացման արարողությունները ողջ մարդկության ընտանիքին: Զավակների սրտերում հայրերին՝ հենց Աբրահամին, Իսահակին և Հակոբին տրված խոստումները սերմանելը, զավակների սրտերն իրենց իսկ հայրերին դարձնելը և ընտանեկան պատմության որոնումներ ու տաճարում մահացածների համար արարողություններ կատարելը աշխատանքներ են, որոնք օրհնում են հոգևոր աշխարում գտնվող անհատներին, ովքեր դեռևս ուխտի մեջ չէին:
Քահանայության արարողությունները հարթում են աստվածայնության զորության ուղին.
«Եվ այս մեծագույն քահանայությունը սպասավորում է ավետարանը և կրում է արքայության խորհուրդների բանալիները, այսինքն՝ Աստծո գիտության բանալիները:
Հետևաբար, նրա արարողություններում է բացահայտվում աստվածայնության զորությունը:
Եվ առանց նրա արարողությունների և քահանայության իշխանության, աստվածայնության զորությունը չի բացահայտվում մարդկանց՝ մարմնում» (ՎևՈՒ 84.19–21):
Խնդրում ենք, խորհեք այս հատվածների զգաստացնող նշանակության մասին: Անհատը նախ պետք է անցնի մկրտության դռնով և ստանա Սուրբ Հոգու պարգևը, և հետո շարունակի առաջ շարժվել ուխտերի և արարողությունների արահետով, որը տանում է դեպի Փրկիչը և Նրա Քավության օրհնությունները (2 Նեփի 31): Քահանայության արարողություններն առանցքային դեր են կատարում, որպեսզի ամբողջությամբ գանք «Քրիստոսի մոտ և կատարելագործվենք նրանում» (տես Մորոնի 10.30–33): Առանց արարողությունների անհատը չի կարող ստանալ բոլոր օրհնությունները, որոնք հնարավոր են դարձվել Տիրոջ անսահման և հավերժական քավող զոհաբերության միջոցով (տես Ալմա 34.10–14), այսինքն՝ հենց աստվածայնության զորությունը:
Տիրոջ գործը մի փառահեղ գործ է՝ կենտրոնացած սրտերի, ուխտերի և քահանայության արարողությունների վրա:
Հետևանքներ
Այս աստվածային վարդապետությունը առաջարկում է երկու կարևոր հետևանքներ՝ Եկեղեցում կատարած մեր աշխատանքի համար:
Առաջինը, երբեմն մենք կարող ենք հաճախ պատշաճ կարևորություն չտալ փրկության ծրագրին և դրա հետ կապված օրենքներին և արարողակարգերին: Ես վախենում եմ, որ մեզանից շատերը կարող են բացառապես կենտրոնանալ Տիրոջ աշխատանքի առանձնակի կողմերի վրա այնպես, որ մենք չկարողանանք զգալ այս ընդգրկուն փրկության աշխատանքի ողջ զորությունը:
Մինչդեռ Տերը ցանկանում է ամեն բան միավորել Քրիստոսում և դարձնել մեկ, մենք կարող ենք հաճախ այնքան կենտրոնանալ մի որևէ բանի վրա, որ սահմանափակենք մեր հասկացողությունը և տեսլականը: Երբ դա ծայրահեղության է հասնում, առաջնահերթությունը տրվում է ծրագրեր ղեկավարելուն և վիճակագրության տվյալների ավելացմանը, այնպես, որ հետին պլան է մղվում անհատներին հրավիրելը մտնել ուխտի մեջ և արժանիորեն արարողություններ ստանալ: Այսպիսի մոտեցումը սահմանափակում է կատարելագործումը, ուրախությունը, շարունակական դարձը, ինչպես նաև հոգևոր ուժն ու պաշտպանությունը, որ առաջ են գալիս մեր «սրտերն Աստծուն ենթարկելուց» (Հելաման 3.35): Պարզապես ինչ-որ բան անելով և պարտավորվածությունից ելնելով ավետարանի պահանջները կատարելով չէ, որ մենք անպայման ընդունում ենք Նրա պատկերը մեր դեմքին կամ զգում հզոր փոփոխություն մեր սրտում (տես Ալմա 5.14):
Երկրորդը, Եղիայի հոգին առանցքային և արժեքավոր դեր ունի ավետարանը քարոզելու գործում: Հավանաբար Տերը շեշտում էր այս ճշմարտությունը հենց այն իրադարձությունների ընթացքում, երբ ավետարանի լրությունը վերականգնվում էր երկրի վրա այս վերջին օրերում:
Սրբազան Պուրակում Ջոզեֆ Սմիթը տեսավ Հավերժական Հորը և Հիսուս Քրիստոսին, և խոսեց նրանց հետ: Այս տեսիլքը տեղի ունեցավ «ժամանակների լրութեան տնտեսությունում» (Եփեսացիս Ա.10) և թույլ տվեց Ջոզեֆին սովորել Աստվածագլխի իսկական էության և շարունակական հայտնության մասին:
Մոտավորապես երեք տարի անց, ի պատասխան անկեղծ աղոթքի, 1823թ. սեպտեմբերի 21-ին Ջոզեֆի ննջասենյակը լցվեց լույսով, մինչև որ այն դարձավ «կեսօրից էլ լուսավոր» (Ջոզեֆ Սմիթ-Պատմություն 1.30): Մի անձնավորություն հայտնվեց նրա մահճակալի կողքին, կանչեց երիտասարդ տղային անունով և հայտարարեց, որ «ինքը սուրհանդակ է, Աստծո ներկայությունից ինձ մոտ ուղարկված, և որ նրա անունը Մորոնի է» (Ջոզեֆ Սմիթ-Պատմություն 1.33): Նա ցուցումներ տվեց Ջոզեֆին՝ Մորմոնի Գրքի առաջ գալու մասին: Եվ ապա Մորոնին մեջբերում կատարեց Հին Կտակարանի Մաղաքիայի գրքից, որտեղ կային լեզվական մի փոքր փոփոխություններ՝ ի տարբերություն Հակոբոս թագավորի տարբերակում օգտագործված լեզվի.
«Ահա, ես ձեզ կհայտնեմ Քահանայությունը, Եղիա մարգարեի ձեռքով, նախքան Տիրոջ մեծ ու ահեղ օրվա գալը: … Եվ զավակների սրտերում նա կսերմանի հայրերին տված խոստումները, և զավակների սրտերը կդառնան դեպի իրենց հայրերը: Եթե այդպես չլինի, ողջ երկիրն ամբողջովին կամայանա նրա գալստյան ժամանակ» (Ջոզեֆ Սմիթ-Պատմություն 1.38–39):
Երիտասարդ մարգարեին տրված Մորոնիի հրահանգները հիմնականում ներառում էին երկու հիմնական թեմա. (1) Մորմոնի Գիրքը և (2) Մաղաքիայի խոսքերը, որոնք նախապես հայտնել էին Եղիայի դերը՝ վերականգնելու «այն ամեն բաները … որոնց համար խոսեց Աստուած իր բոլոր սուրբ մարգարէների բերանովը յաւիտենից հետէ» (Գոր. Գ.21): Այսպիսով, Վերականգնման նախնական իրադարձությունները հայտնեցին ճիշտ հասկացողություն Աստվածագլխի մասին, հաստատեցին շարունակվող հայտնությունների իրականությունը, շեշտեցին Մորմոնի Գրքի կարևորությունը և կանխատեսեցին փրկության և վեհացման աշխատանքը ապրողների և մահացածների համար:
Խնդրում ենք այժմ խորհել Մորմոնի Գրքի դերի մասին սրտեր փոխելու և Եղիայի հոգու դերի մասին սրտերը դարձնելու գործընթացում:
Մորմոնի Գիրքը Տիրոջ Հոգու հետ միասին հանդիսանում են «միակ ամենամեծ գործիքը, որն Աստված տվել է մեզ աշխարհին դարձի բերելու համար»:4 Վերականգնման այս սուրբ գրությունը մեր կրոնի պորտաքարն է և առանցքային դեր ունի հոգիներին Փրկչի մոտ բերելու մեջ: Մորմոնի Գիրքը ևս մեկ վկայություն է Հիսուս Քրիստոսի մասին, Քավչի աստվածայնության արժեքավոր հաստատող վկայություն աշխարհում, որն ավելի աշխարհիկ ու եսամոլ է դառնում: Սրտերը փոխվում են, երբ անհատները կարդում և ուսումնասիրում են Մորմոնի Գիրքը և աղոթում են անկեղծ միտումով, որպեսզի իմանան գրքի ճշմարիտ լինելու մասին:
Եղիայի հոգին «Սուրբ Հոգու հաստատումն է, որ վկայում է ընտանիքի աստվածային բնույթի մասին»:5 Սուրբ Հոգու այս առանձնահատուկ ազդեցությունը զորեղ վկայություն է բերում Հոր երջանկության ծրագրի մասին և մղում է մարդկանց փնտրել և փայփայել իրենց նախնիներին և ընտանիքի անդամներին՝ անցյալի և ներկայիս: Եղիայի հոգին ազդում է Եկեղեցու ներսում և դրանից դուրս գտնվող մարդկանց վրա և սրտերին մղում է դառնալ դեպի հայրերը:
Եկել է ժամանակը, որ մենք ավելի արդյունավետորեն օգտագործենք սրտերի հզոր փոփոխության ազդեցիկ համակցությունը, որը հնարավոր է դարձվել հիմնականում Մորմոնի Գրքի հոգևոր ուժի միջոցով և սրտերը դեպի հայրերը դարձնելով, որն իրականացել է Եղիայի հոգու միջոցով: Մեր անցյալի հետ կապ ստեղծելու փափագը կարող է նախապատրաստել անհատին հասկանալ Աստծո խոսքի արժեքը և ամրացնել նրա հավատքը: Սիրտը հայրերին դառնալը անհատին առանձնակի ձևով օգնում է ընդդիմանալ հակառակորդի ազդեցությանը և ամրացնել դարձը:
Դիտեք այս սկզբունքը ցուցադրող երկրորդ տեսանյութը:
Սկզբունքներ
Ես այժմ ցանկանում եմ ներկայացնել չորս սկզբունքներ հոգևոր ուժի մասին, որը սրտերի փոփոխության և դարձի արդյունք է:
-
Սրտերը և դարձը: Հայրերին դառնալը արթնացնում և նախապատրաստում է սիրտը հզոր փոփոխության համար: Այսպիսով, Եղիայի հոգին օգնում է դարձի գալ:
Դիտեք այս սկզբունքը ցուցադրող երրորդ տեսանյութը:
4:33 -
Սրտերը և անդամներին պահպանելը: Հայրերին դառնալը աջակցում և ամրացնում է սրտերը, որոնք զգացել են հզոր փոփոխություն: Այսպիսով, Եղիայի հոգին օգնում է պահպանել նորադարձներին:
Դիտեք այս սկզբունքը ցուցադրող չորրորդ տեսանյութը:
1:58 -
Սրտերը և վերաակտիվացումը: Հայրերին դառնալը փափկացնում է սիրտը, որը կարծրացել էր հզոր փոփոխություն ունենալուց հետո: Այսպիսով, Եղիայի հոգին վերաակտիվացման բանալին է հանդիսանում:
Դիտեք այս սկզբունքը ցուցադրող հինգերորդ տեսանյութը:
3:59 -
Սրտերը և անվեհեր միսիոներները: Միսիոները, ով ունեցել է սրտի հզոր փոփոխություն և դարձ, կլինի ավելի դարձի եկած, սրբագործված և անվեհեր ծառա:
Դիտեք այս սկզբունքը ցուցադրող վեցերորդ տեսանյութը:
3:14
Արագ ընդլայնվող և ավելի լավ նախապատրաստված միսիոներական ուժով մենք պարզապես չենք կարող մեր հույսը բացառապես դնել անցած քարոզչական հաջողությունների վրա, որ դրանք որոշեն մեր ապագա ուղին և մեթոդները: Տերն առաջարկում է ոգեշնչված տեխնոլոգիաներ և գործիքներ, որոնք մեզ թույլ են տալիս ավելի մեծ օգուտ քաղել միսիոներական աշխատանքի և տաճարային ու ընտանեկան պատմության աշխատանքի միասնությունից այս տնտեսության մեջ, ի տարբերություն որևէ այլ ժամանակաշրջանի: Եվ պատահական չէ, որ այս նորամուծություններն առաջ եկան հատկապես այն պահին, երբ դրանց կարիքը մեծ էր ողջ երկրով մեկ միսիոներական աշխատանքը բարելավվելու համար: Տիրոջ աշխատանքը մեկ փառահեղ աշխատանք է, կենտրոնացած սրտերի վրա, որոնք փոխվում են սրբազան ուխտերի և աստվածային զորության միջոցով, որն առաջ է գալիս քահանայության արարողությունների միջոցով:
Ամփոփում և վկայություն
Տերը հայտարարել է. «Ես ի վիճակի եմ անել իմ սեփական գործը» (2 Նեփի 27.21) և «Ես կարագացնեմ իմ աշխատանքն իր ժամանակին» (ՎևՈՒ 88.73): Մենք վկաներն ենք այն բանի, թե ինչպես է Նա արագացնում Իր աշխատանքը:
Մենք ապրում և ծառայում ենք ժամանակների լրության տնտեսությունում: Հատկանշական տնտեսության հավերժական կարևորությունը գիտակցելը, որում մենք ապրում ենք, պետք է ազդի այն ամենի վրա, ինչ մենք անում ենք և ձգտում ենք դառնալ: Փրկության աշխատանքը, որը պետք է կատարվի այս վերջին օրերում, փառահեղ է, հսկայական, միանգամայն անհրաժեշտ և անհետաձգելի: Որքան երախտապարտ պետք է լինի մեզանից յուրաքանչյուրը վերջին տնտեսության այս յուրահատուկ ժամանակներում ապրելու օրհնությունների և պարտականությունների համար: Որքան խոնարհ մենք պետք է լինենք, իմանալով, որ «նրանից, ում շատ տրվել է, շատ էլ պահանջվում է» (ՎևՈՒ 82.3):
Ավետարանը քարոզելը և մեր մահացածներին փնտրելը մի մեծ աշխատանքի իրար լրացնող մասեր են, սիրո աշխատանքի, որի նպատակն է փոխել, դարձնել և մաքրագործել ճշմարտությունն ազնվորեն փնտրողների սրտերը: Արհեստական սահմանագիծը, որը մենք շատ հաճախ դնում ենք միսիոներական աշխատանքի և տաճարային ու ընտանեկան պատմության աշխատանքի միջև, ջնջվում է. սա փրկության մեկ մեծ աշխատանք է:6
Կարո՞ղ ենք մենք սկսել հասկանալ տաճարային և ընտանեկան պատմության աշխատանքի դերը, օգնելով հետաքրքրվողին կամ քիչ-ակտիվ անդամին ձեռք բերելու ավելի խորը հասկացողություն փրկության ծրագրի մասին: Մենք գիտակցո՞ւմ ենք, որ նորադարձին պահելու ամենամեծ ազդեցություններից մեկը Եղիայի հոգին է: Կարո՞ղ ենք մենք ավելի լիարժեքորեն գնահատել սրտերը դարձնող պահերի կարևորությունը, որոնք կապված են ընտանեկան պատմություններ կիսելու հետ, որպես անդամների և միսիոներների կողմից ուսուցանելու համար մարդկանց գտնելու միջոցներ: Կարո՞ղ ենք մենք օգնել նրանց, ում ծառայում ենք, ավելի հաճախ զգալ աստվածայնության զորությունները, արժանիորեն մասնակցելով այնպիսի արարողությունների, ինչպիսին են հաղորդությունը և մահացածների համար մկրտություններն ու հաստատումները:
Թող որ դուք պարզ տեսնեք, անսխալ լսեք և միշտ հիշեք ձեր ծառայության կարևորությունը սրտերը փոխելու, դարձնելու և մաքրագործելու Տիրոջ աշխատանքում: