ຂ່າວສານຈາກຝ່າຍປະທານສູງສຸດ, ເດືອນກໍລະກົດ 2015
ທຸກຢ່າງດີ
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງມໍລະດົກຈາກຜູ້ບຸກເບີກຂອງເຮົາ, ສິ່ງໜຶ່ງທີ່ປະທັບໃຈ ຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍແມ່ນເພງສວດ ຊື່ວ່າ “ສິດທິຊົນມາ” (ເພງສວດ ແລະ ເພງຂອງເດັກນ້ອຍ, ເລກທີ 2). ຜູ້ທີ່ໄດ້ເດີນທາງມາຢ່າງຍາວໄກ ເພື່ອມາຫາຫ່ອມພູເຊົາເລັກ ມັກຈະຮ້ອງເພງນີ້ ລະຫວ່າງການເດີນທາງຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ດີວ່າ ທຸກສິ່ງບໍ່ໄດ້ເປັນໄປດ້ວຍດີກັບໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າເຫລົ່ານັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະສົບກັບຄວາມປ່ວຍໄຂ້, ອາກາດທີ່ອົບເອົ້າ, ຄວາມອ່ອນເພຍ, ຄວາມໜາວເຢັນ, ຄວາມຢ້ານກົວ, ຄວາມຫິວໂຫຍ, ຄວາມເຈັບປວດ, ຄວາມສົງໄສ, ແລະ ແມ່ນຄວາມຕາຍ.
ເຖິງແມ່ນເຂົາເຈົ້າມີເຫດຜົນທີ່ຈະກ່າວອອກມາວ່າ “ທຸກສິ່ງບໍ່ໄດ້ເປັນໄປດ້ວຍດີ,” ແຕ່ເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ພັດທະນາທັດສະນະ ອັນທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນເຂົາເຈົ້າໃນທຸກວັນນີ້. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງຂ້າມບັນຫາຂອງເຂົາເຈົ້າ ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບພອນນິລັນດອນ. ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູໃນສະພາບການຕ່າງໆຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະສົບກັບສິ່ງກົງກັນຂ້າມ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຍັງໄດ້ຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃຈວ່າ, “ທຸກຢ່າງດີ!”
ການສັນລະເສີນຂອງເຮົາສຳລັບຜູ້ບຸກເບີກຄົງບໍ່ມີປະໂຫຍດອັນໃດ ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ເອົາມັນມາຄິດໄຕ່ຕອງ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວເຖິງຄຸນສົມບັດສອງສາມຢ່າງຂອງເຂົາເຈົ້າ ອັນທີ່ດົນໃຈຂ້າພະເຈົ້າ ຂະນະທີ່ຄິດໄຕ່ຕອງ ກ່ຽວກັບການເສຍສະລະ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ
ຜູ້ບຸກເບີກໄດ້ເປັນຫ່ວງເປັນໄຍຊຶ່ງກັນແລະກັນ ບໍ່ຄຳນຶງວ່າເບື້ອງຫລັງທາງສັງຄົມ, ຖານະ, ຫລື ການເມືອງຂອງເຂົາເຈົ້າຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ. ເຖິງແມ່ນວ່າສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ເຮັດໃຫ້ການເດີນທາງຂອງເຂົາເຈົ້າຊ້າລົງ, ໄດ້ສ້າງຄວາມບໍ່ສະດວກ, ຫລື ອາດຕ້ອງໄດ້ເສຍສະລະສ່ວນຕົວ ຫລື ຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກໜັກກໍຕາມ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າ ກໍໄດ້ຊ່ອຍເຫລືອກັນ.
ໃນໂລກທີ່ພະຍາຍາມໃຫ້ຂຶ້ນເຖິງຈຸດເປົ້າໝາຍ ແລະ ຖືພັກຖືພວກຂອງເຮົານີ້, ຈຸດປະສົງຂອງບາງຄົນ ຫລື ບາງກຸ່ມ ອາດມີຄວາມສຳຄັນກວ່າການດູແລຄົນອື່ນ ຫລື ການເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງ ໃຫ້ແກ່ອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນສັງຄົມປະຈຸບັນ, ການຂຶ້ນເຖິງຈຸດເປົ້າໝາຍແຫ່ງອຸດົມການໃດໜຶ່ງໂດຍສະເພາະ ອາດປະກົດຄືການວັດແທກຄຸນຄ່າຂອງເຮົາ.
ການຕັ້ງ ແລະ ການບັນລຸເປົ້າໝາຍ ອາດເປັນສິ່ງທີ່ດີເດັ່ນ. ແຕ່ເມື່ອການໄດ້ຮັບຄວາມສຳເລັດຜົນ ໃນການຂຶ້ນເຖິງຈຸດເປົ້າໝາຍ ມາຈາກການບໍ່ຄຳນຶງເຖິງ, ຈາກການບໍ່ເອົາໃຈໃສ່, ຫລື ຈາກການເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນໄດ້ຮັບຄວາມເຈັບປວດ, ແລ້ວຄ່າຂອງຄວາມສຳເລັດຜົນນັ້ນ ອາດບໍ່ໄດ້ເປັນຄວາມລ້ຳຄ່າ.
ຜູ້ບຸກເບີກໄດ້ດູແລຜູ້ຄົນທີ່ເດີນທາງໄປດ້ວຍກັນ, ແລະ ເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຜູ້ທີ່ເດີນທາງມານຳຫລັງເຂົາເຈົ້າ, ໄດ້ປູກພືດພັນໄວ້ໃຫ້ຂະບວນລໍ້ກວຽນທີ່ກຳລັງເດີນທາງຕິດຕາມມາ.
ເຂົາເຈົ້າຮູ້ຈັກເຖິງພະລັງຂອງຄອບຄົວ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນ. ແລະ ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ເພິ່ງອາໄສກັນແລະກັນ, ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ. ໝູ່ເພື່ອນໄດ້ກາຍເປັນຄອບຄົວ.
ຜູ້ບຸກເບີກເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີ ໃນການເຕືອນເຮົາວ່າ ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງ ຫລີກເວັ້ນຈາກການລໍ້ລວງ ທີ່ຈະເອົາຕົວອອກຫ່າງ ແລະ ເອື້ອມອອກໄປຊ່ອຍເຫລືອຊຶ່ງກັນແລະກັນ ແລະ ມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ.
ວຽກງານ
“ສິດທິຊົນມາ, ຢ່າຢ້ານງານໜັກແບບໃດ.”
ສຳນວນນີ້ກາຍເປັນເພງສວດສຳລັບຜູ້ເດີນທາງທີ່ອ່ອນເພຍ. ມັນເປັນສິ່ງຍາກທີ່ຈະວາດພາບເຫັນວ່າ ຜູ້ບຸກເບີກທີ່ດີເລີດເຫລົ່ານີ້ໄດ້ເຮັດວຽກງານໜັກຫລາຍຂະໜາດໃດ. ການຍ່າງເປັນສິ່ງທີ່ງ່າຍທີ່ສຸດ ທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດ. ເຂົາເຈົ້າທຸກຄົນໄດ້ຊ່ອຍເຫລືອກັນເພື່ອຈັດຫາອາຫານການກິນ, ສ້ອມແປງລໍ້ກວຽນ, ລ້ຽງສັດ, ດູແລຄົນເຈັບປ່ວຍ ແລະ ຜູ້ອ່ອນກຳລັງ, ຊອກຫາ ແລະ ໄປຕັກນ້ຳ, ແລະ ປ້ອງກັນຕົນເອງຈາກດິນຟ້າອາກາດ ແລະ ສິ່ງອັນຕະລາຍຕ່າງໆຢູ່ໃນຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.
ທຸກເຊົ້າເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕື່ນນອນດ້ວຍຈຸດປະສົງ ແລະ ເປົ້າໝາຍທີ່ແຈ່ມແຈ້ງ ທີ່ທຸກຄົນເຂົ້າໃຈວ່າ: ທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ ແລະ ທີ່ຈະໄປເຖິງຮ່ອມພູເຊົາເລັກ. ທຸກມື້ຈຸດປະສົງ ແລະ ເປົ້າໝາຍເຫລົ່ານັ້ນ ໄດ້ແຈ່ມແຈ້ງຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ; ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວ່າ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເຮັດສິ່ງໃດ ແລະ ຄວາມກ້າວໜ້າແຕ່ລະວັນຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນສຳຄັນຫລາຍ.
ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ—ເມື່ອຄວາມປາດຖະໜາສ່ວນຫລາຍຂອງເຮົາແມ່ນຢູ່ໃກ້ພຽງແຕ່ເອື້ອມມື—ມັນຈຶ່ງງ່າຍສຳລັບເຮົາທີ່ຈະຫັນໜີ ຫລື ຍົກເລີກການເດີນທາງ ເມື່ອເຮົາເຫັນວ່າ ເສັ້ນທາງເດີນ ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ຫລື ຄ້ອຍເລີ່ມສູງຊັນ ຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຮົາ. ໃນເວລານັ້ນ, ມັນອາດດົນໃຈເຮົາ ໃຫ້ຄິດເຖິງຊາຍ, ຍິງ, ແລະ ເດັກນ້ອຍ ຜູ້ບໍ່ໄດ້ຍອມໃຫ້ ຄວາມປ່ວຍໄຂ້, ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ຄວາມເຈັບປວດ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ຄວາມຕາຍ ມາຢັບຢັ້ງເຂົາເຈົ້າ ຈາກການເດີນທາງໄປໃນເສັ້ນທາງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເລືອກແລ້ວ.
ຜູ້ບຸກເບີກໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ການເຮັດສິ່ງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ ຈະເພີ່ມພະລັງ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຮ່າງກາຍ, ຈິດໃຈ, ແລະ ວິນຍານ; ຂະຫຍາຍຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ ເຖິງທຳມະຊາດແຫ່ງສະຫວັນຂອງເຂົາເຈົ້າ; ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ຄົນອື່ນຫລາຍຂຶ້ນ. ນິໄສດັ່ງກ່າວໄດ້ເຮັດໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງເຂົາເຈົ້າໜັກແໜ້ນ ແລະ ກາຍເປັນພອນຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ ເປັນເວລາດົນນານຫລັງຈາກການເດີນທາງຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ຂ້າມທົ່ງພຽງ ແລະ ພູເຂົາ ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງ.
ການເບິ່ງໂລກໃນແງ່ດີ
ເມື່ອຜູ້ບຸກເບີກໄດ້ຮ້ອງເພງ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ບອກເຖິງບົດຮຽນບົດທີສາມ ທີ່ວ່າ: “ດຳເນີນຕໍ່ໂດຍສຸກໃຈ.”
ມັນກົງກັນຂ້າມກັບຍຸກສະໄໝຂອງເຮົາ ເມື່ອເຮົາມີທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ ແຕ່ເຮົາພັດບໍ່ມີຄວາມສຸກ. ຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ເທັກໂນໂລຈີ ເຮັດໃຫ້ເຮົາຕື້ນຕັນໃຈ ແລະ ກໍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມໝັ້ນຄົງ, ການບັນເທີງ, ຄວາມພໍໃຈແບບທັນທີທັນໃຈ, ແລະ ຄວາມສະດວກສະບາຍ. ແຕ່ເມື່ອເຮົາເບິ່ງໄປຮອບໆຕົວເຮົາ ເຮົາຈະເຫັນຜູ້ຄົນຢ່າງຫລວງຫລາຍທີ່ບໍ່ມີຄວາມສຸກ.
ຜູ້ບຸກເບີກ, ຜູ້ໄດ້ເສຍສະລະຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ໄດ້ຂັດສົນ ແລະ ປາດສະຈາກແມ່ນແຕ່ສິ່ງຂອງທຳມະດາ ເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດ. ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈວ່າ ຄວາມສຸກບໍ່ໄດ້ມາຈາກໂຊກຊາຕາ ຫລື ຄວາມບັງເອີນ. ແນ່ນອນວ່າ ຄວາມສຸກບໍ່ໄດ້ມາຈາກຄວາມປາດຖະໜາ ທີ່ໄດ້ເກີດເປັນຈິງທຸກຢ່າງ. ຄວາມສຸກບໍ່ໄດ້ມາຈາກສະພາບການພາຍນອກ. ມັນມາຈາກຂ້າງໃນ—ບໍ່ວ່າຈະມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນຢູ່ອ້ອມຮອບຕົວເຮົາກໍຕາມ.
ຜູ້ບຸກເບີກໄດ້ຮູ້ເລື່ອງນີ້ດີ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກນີ້ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງພົບຄວາມສຸກໃນທຸກສະພາບການ ແລະ ໃນການທົດລອງທຸກຢ່າງ—ແມ່ນແຕ່ໃນການທົດລອງ ເຫລົ່ານັ້ນທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໜັກໃຈຫລາຍກໍຕາມ.
ການທົດລອງ
ບາງເທື່ອເຮົາຫວນຄິດເຖິງສິ່ງທີ່ຜູ້ບຸກເບີກໄດ້ອົດທົນຕໍ່ ແລະ ດ້ວຍຄວາມໂລ່ງໃຈ ໄດ້ກ່າວອອກມາວ່າ, “ຈັ່ງແມ່ນ ເຮົາໂຊກດີ ທີ່ບໍ່ໄດ້ມີຊີວິດຢູ່ໃນເວລານັ້ນ.” ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າສົງໃສວ່າ ຖ້າຫາກຜູ້ບຸກເບີກທີ່ກ້າຫານເຫລົ່ານັ້ນ ສາມາດຫລຽວເຫັນເຮົາໃນເວລານີ້, ເຂົາເຈົ້າອາດເວົ້າອອກມາ ດ້ວຍຄຳເວົ້າທີ່ເປັນຫ່ວງ ອັນດຽວກັນນັ້ນ.
ເຖິງແມ່ນວ່າເວລາ ແລະ ສະພາບການໄດ້ປ່ຽນໄປ, ແຕ່ຫລັກທຳ ສຳລັບການປະເຊີນໜ້າກັບການທົດລອງ ແລະ ການດຳລົງຊີວິດໄປດ້ວຍກັນຢ່າງມີຄວາມສຳເລັດຜົນ ໃນຖານະເປັນຊຸມຊົນທີ່ເປັນຫ່ວງເປັນໄຍຕໍ່ກັນ ແລະ ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງພຣະເຈົ້າ ຍັງບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ.
ຈາກຜູ້ບຸກເບີກ, ເຮົາສາມາດຮຽນທີ່ຈະມີສັດທາ ແລະ ໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າ. ເຮົາສາມາດຮຽນທີ່ຈະມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຕໍ່ຄົນອື່ນ. ເຮົາສາມາດຮຽນຮູ້ວ່າ ວຽກງານ ແລະ ຄວາມຂະຫຍັນໝັ່ນພຽນ ເປັນພອນໃຫ້ເຮົາ ບໍ່ພຽງແຕ່ທາງຮ່າງກາຍເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ທາງວິນຍານນຳອີກ. ເຮົາສາມາດຮຽນຮູ້ໄດ້ວ່າ ເຮົາສາມາດມີຄວາມສຸກໄດ້ ບໍ່ວ່າສະພາບການຂອງເຮົາຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ.
ວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດ ທີ່ເຮົາສາມາດໃຫ້ກຽດ ແລະ ສະແດງ ຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ຜູ້ບຸກເບີກ ແມ່ນໂດຍການລວມໃຫ້ເຂົ້າຢູ່ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ຄວາມຊື່ສັດຕໍ່ພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ, ການມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ມີຄວາມຮັກຕໍ່ເພື່ອນມະນຸດຂອງເຮົາ, ແລະ ການເປັນຄົນຂະຫຍັນໝັ່ນພຽນ, ການເບິ່ງໂລກໃນແງ່ດີ, ແລະ ຄວາມຊື່ນຊົມທີ່ຜູ້ບຸກເບີກ ໄດ້ສະແດງເປັນຢ່າງດີໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າເອງ.
ເມື່ອເຮົາເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ເຮົາຈະສາມາດເອື້ອມຂ້າມຜ່ານຍຸກສະໄໝ, ໄປຈັບມືຂອງຜູ້ບຸກເບີກທີ່ມີກຽດ, ແລະ ຕື່ມສຽງຂອງເຮົາໃສ່ກັບສຽງຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ຮ້ອງເພງທີ່ວ່າ: “ທຸກຢ່າງດີ! ທຸກຢ່າງດີ!”
© 2015 ໂດຍ Intellectual Reserve, Inc. ສະຫງວນລິຂະສິດທຸກປະການ. ຈັດພິມໃນສະຫະລັດອາເມຣິກາ. ສະບັບເປັນພາສາອັງກິດໄດ້ຮັບອະນຸຍາດ: 6/15. ການແປໄດ້ຮັບອະນຸຍາດ: 6/15. ແປຈາກ First Presidency Message, July 2015. Laotian. 12587 331