Aby zawsze o Nim pamiętali

Starszy Claudio R. M. Costa

Siedemdziesiąty

Uwielbiam zgłębiać wiedzę i rozważać życie Tego, który poświęcił wszystko dla mnie i dla każdego z nas.

Bardzo lubię następujące słowa pieśni Organizacji Podstawowej:

Opowiedz mi o Jezusie, o sprawach bliskich Mu
Jego zapytałbym o to, gdyby był tu.
Wędrówki wspomnij, pomogę ci,
O mym Jezusie, opowiedz mi1.

Jestem przekonany, że jeżeli stworzymy w naszych domach tradycję opowiadania historii o Jezusie, to w wymowny sposób okażemy, że święcimy dzień sabatu.

To z pewnością wniesie do naszego domu wyjątkowe uczucia i sprawi, iż każdemu z nas pozostanie w pamięci przykład Zbawiciela.

Uwielbiam zgłębiać wiedzę i rozważać życie Tego, który poświęcił wszystko dla mnie i dla każdego z nas.

Uwielbiam czytać fragmenty z pism świętych, ukazujące Jego bezgrzeszne życie i doświadczenia, które przeżył. Zamykam wtedy oczy i próbuję wyobrazić sobie te wyjątkowe zdarzenia, które pogłębiają wiedzę i wzmacniają mego ducha.

Oto kilka z nich:

Splunął na ziemię i ze śliny uczynił błoto, które nałożył na oczy niewidomego i rzekł do niego: „Idź i obmyj się w sadzawce Syloe”. A człowiek ten, będąc Mu posłuszny, „obmył się i wrócił z odzyskanym wzrokiem”².
Kobieta cierpiąca na krwotok, dotknąwszy kraju Jego szaty, została uzdrowiona dzięki swej wierze³.
Ukazał się Swoim uczniom, kiedy chodził po morzu⁴.
Kiedy uczniowie zmierzali do Emaus, objawił się im i otworzył ich umysły na rozumienie pism świętych⁵.
Ukazał się ludziom na starożytnym kontynencie amerykańskim i powiedział, by podchodzili do Niego, wkładali ręce w Jego bok i dotykali ran po gwoździach w Jego rękach i stopach, aby dzięki temu poznali, że jest „Bogiem Izraela i Bogiem całej ziemi i że [został] zabity za grzechy świata”⁶.

Raduję się na myśl o tym, że są tacy rodzice, którzy opowiadają swoim dzieciom historie o Chrystusie. Widzę to, kiedy obserwuję dzieci podczas różnych zajęć w Organizacji Podstawowej oraz przy innych okazjach.

Jestem wdzięczny za to, że moi rodzice nauczyli mnie o Chrystusie. Wciąż widzę, jak przykład Zbawiciela pomaga mojej drogiej żonie i mnie nauczać nasze dzieci.

Moje serce przepełnia radość, gdy widzę, jak moje dzieci kontynuują tę tradycję. Od razu na myśl przychodzi mi jeden z moich ulubionych fragmentów pism świętych, znajdujący się w III Liście Jana w rozdziale 1. w wersecie 4.: „Nie ma zaś dla mnie większej radości, jak słyszeć, że dzieci moje żyją w prawdzie”. A dlaczego nie nasze wnuki?

Jestem wdzięczny za naszych przywódców, którzy stale nauczają nas o Chrystusie, o święceniu dnia sabatu, a także o przyjmowaniu sakramentu w każdą niedzielę, by oddać w ten sposób cześć Zbawicielowi.

W miarę jak studiujemy historie o Chrystusie, coraz bardziej radujemy się dniem sabatu oraz sakramentem. W ten sposób powstają budujące naszą wiarę i świadectwo tradycje, które chronią rodzinę.

Kilka tygodni temu, studiując po raz kolejny przesłanie Prezydenta Russella M. Nelsona — które wygłosił podczas ostatniej generalnej konferencji — a jednocześnie rozmyślając nad dniem sabatu, odczułem głęboką wdzięczność za błogosławieństwo i zaszczyt bycia godnym przyjmowania sakramentu. Dla mnie to niezwykły, święty i duchowy czas. Bardzo lubię uczestniczyć w spotkaniu sakramentalnym.

Kiedy tak rozmyślałem, szczególną uwagę poświęciłem błogosławieniu chleba i wody. Przeczytałem te modlitwy i rozważałem je, podobnie jak sam obrzęd sakramentu. Zacząłem w sercu i umyśle szukać wydarzeń z nim powiązanych.

Pomyślałem wtedy o pierwszym dniu święta Przaśników, w którym Jezus, odpowiadając Swoim uczniom na pytanie, gdzie mają przygotować Paschę, rzekł: „Idźcie do miasta, do wiadomego nam człowieka i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój bliski, u ciebie urządzę Paschę z uczniami moimi”⁷.

Próbowałem wyobrazić sobie, jak uczniowie kupują żywność i starannie przygotowują tego wyjątkowego dnia stół do wspólnej wieczerzy: stolik dla 13 osób, On i Jego uczniowie, 12, których umiłował.

Łzy popłynęły po moich policzkach, kiedy oczami wyobraźni ujrzałem wieczerzającego z nimi Chrystusa, który rzekł: „Zaprawdę powiadam wam, iż jeden z was wyda mnie”⁸.

Pomyślałem, jak wielce musieli być zasmuceni, kiedy pytali Go: „Chyba nie ja, Panie?”⁹.

A kiedy Judasz zadał Mu to samo pytanie, rzekł: „Ty powiedziałeś”¹⁰.

Wyobraziłem sobie dłonie Jezusa — które uleczały, pocieszały, wzmacniały i błogosławiły — łamiące chleb, kiedy mówił: „Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje”¹¹.

Potem wziął kielich napełniony winem, podziękował i dał im, mówiąc: „Pijcie z niego wszyscy; albowiem to jest na pamiątkę krwi nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów”¹².

Oczami wyobraźni spoglądałem na twarze każdego z uczniów i dostrzegłem w ich oczach troskę o ukochanego Mistrza. Obserwując to wszystko, miałem wrażenie, że jestem pośród nich. Moje serce — pełne smutku i żalu wobec tego, co miał dla mnie przeżyć — przeszył silny ból.

Moją duszę przepełniło pragnienie bycia lepszym człowiekiem. W duchu pokuty i skruchy pragnąłem zaniechać przelania co najmniej kilku kropel Jego krwi, wylanej w ogrodzie Getsemane.

I wtedy pomyślałem o sakramencie, który przyjmujemy każdego tygodnia na Jego pamiątkę. Czyniąc to, bacznie zwracałem uwagę na każde słowo modlitwy błogosławienia chleba i wody. W dużej mierze koncentrowałem się na słowach: „zawsze o Nim pamiętać” z modlitwy błogosławienia chleba oraz: „że zawsze o Nim pamiętają” z błogosławienia wody¹³.

Rozważałem, co to znaczy zawsze o Nim pamiętać.

Dla mnie oznacza to, aby mieć w pamięci:

Jego życie przed przyjściem na świat, kiedy tworzył tę piękną planetę¹⁴.
Ubogie narodziny w żłobie w judzkim Betlejem¹⁵.
Nauki, których udzielał biegłym w piśmie w świątyni, mając niespełna 12 lat¹⁶.
Kiedy samotnie oddalił się na pustynię, by przygotować się do doczesnej posługi¹⁷.
Jego przemianę przed uczniami Swoimi¹⁸.
Kiedy ustanowił sakrament podczas Ostatniej Wieczerzy¹⁹.
Gdy udał się do ogrodu Getsemane i cierpiał tak intensywnie za nasze grzechy, boleści, rozczarowania, choroby, iż krwawił z każdego poru skóry²⁰.
Kiedy po doświadczeniu cierpienia i bólu, jeszcze w Getsemane, ten, którego zwał Swym przyjacielem, jednym pocałunkiem wydał Go w ręce oprawców²¹.
Gdy zaprowadzono Go przed oblicze Piłata i Heroda²².
Kiedy upokarzali Go, popychali, bili, pluli na Niego i biczowali tak mocno, że bat rozrywał Jego ciało²³.
Gdy brutalnie wciśnięto Mu na głowę koronę z cierni²⁴.
Kiedy niósł Swój krzyż na Golgotę, na której został ukrzyżowany i cierpiał niemożliwy do opisania ból zarówno fizyczny, jak i duchowy²⁵.
Gdy przepełniony miłosierdziem spojrzał na tych, którzy Go ukrzyżowali, wzniósł oczy ku niebu i błagalnie prosił: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią”²⁶.
Kiedy, wiedząc, że wypełnił Swą misję ocalenia całej ludzkości, oddał ducha Swego na ręce Jego Ojca, naszego Ojca²⁷.
I w końcu Jego zmartwychwstanie, które zapewnia nam nasze zmartwychwstanie i daje możliwość życia w Jego obecności przez całą wieczność, w zależności od dokonanych przez nas wyborów²⁸.

Ponadto rozważanie modlitwy sakramentalnej, a w szczególności jej znaczących słów, uświadomiło mi, jaka wspaniała wiąże się z tym obietnica, mówiąca, że jeżeli będziemy zawsze o Nim pamiętać, będziemy mieli z sobą Jego Ducha²⁹.

Wierzę, że Pan umożliwia nam otrzymywanie objawień w czasie właściwym dla każdego z nas. Pojąłem to dogłębnie, studiując słowa Ks. Kaznodziei Salomona 3:1, 6, które głoszą:

„Wszystko ma swój czas i każda sprawa pod niebem ma swoją porę: […]

Jest czas szukania i czas gubienia; jest czas przechowywania i czas odrzucania”.

Sakrament to wyjątkowy czas, kiedy Ojciec Niebieski poprzez objawienie naucza nas o Zadośćuczynieniu Swego Jednorodzonego Syna — naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Jest to czas, aby „[kołatać], a otworzą wam”³⁰ i prosić, aby otrzymać tę wiedzę. To jest czas dla nas, aby w należnym skupieniu prosić Boga o tę wiedzę. I wiem to z całą pewnością, że jeśli tak uczynimy, to otrzymamy mądrość, która pobłogosławi nasze życie ponad miarę.

Uwielbiam dzień sabatu, tak jak sakrament i jego znaczenie. Kocham Zbawiciela całą duszą. W imię Jezusa Chrystusa, amen.