សារលិខិតគណៈប្រធានទីមួយ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ 201
ការចុះចតដោយសុវត្ថិភាពនៅក្នុងខ្យល់កួច
កន្លងទៅមិនជាយូរប៉ុន្មានទេ ភរិយាខ្ញុំ ហារីត និងខ្ញុំ បាននៅឯព្រលានយន្តហោះ កំពុងមើលយន្ដហោះដ៏ស្រស់ឆើតឆាយទាំងឡាយចុះចត ។ វាជាថ្ងៃមួយដែលមានខ្យល់ខ្លាំង ហើយកំសួលខ្យល់ដ៏សាហាវ បានបោកបក់ទៅនឹងយន្តហោះដែលកំពុងរំកិលទៅចំណតនោះ បណ្ដាលឲ្យយន្តហោះនីមួយៗបត់ឆែវយ៉ាងខ្លាំង ហើយញ័រនៅអំឡុងពេលរំកិលទៅមុខ ។
ពេលយើងបានសង្កេតពីការលំបាកនេះ រវាងធម្មជាតិ និងម៉ាស៊ីន គំនិតរបស់ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅគិតពីការបំពាក់បំប៉នហោះហើររបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ និងគោលការណ៍ទាំងឡាយដែលខ្ញុំបានរៀននៅទីនោះ—ហើយក្រោយមកបានបង្រៀនទៅកាន់អាកាសយានិកផ្សេងទៀតនៅក្នុងការបំពាក់បំប៉ន ។
ខ្ញុំធ្លាប់បានប្រាប់ពួកគេថា « កុំបង្ខំយន្តហោះតាមចិត្តរបស់អ្នកឡើយ នៅអំឡុងពេលខ្យល់កួច » ។ « ទប់ចិត្តឲ្យស្ងប់ កុំប្រតិកម្មជ្រុលពេក ។ ចូរអ្នកសម្លឹងផ្ដោតទៅលើបន្ទាត់កណ្ដាលនៃផ្លូវយន្តហោះ ។ បើសិនជាអ្នកងាកចេញពីផ្លូវចុះចតដែលអ្នកចង់ចុះ ចូររហ័សរហួន តែធ្វើការកែតម្រូវដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ។ សូមទុកចិត្តលើសក្ដានុពលភាពនៃយន្តហោះរបស់អ្នក ។ ចូរបន្តហោះហើរទាល់តែខ្យល់ស្ងប់ » ។
អាកាសយានិកដែលមានបទពិសោធន៍យល់ថា ពួកគេមិនតែងតែអាចគ្រប់គ្រងអ្វីៗដែលកើតឡើងជុំវិញពួកគេបានទេ ។ ពួកគេមិនអាចបញ្ឈប់ខ្យល់កួចបានទេ ។ ពួកគេមិនអាចធ្វើឲ្យភ្លៀង ឬព្រិលបាត់ទៅនោះទេ ។ ពួកគេមិនអាចធ្វើឲ្យខ្យល់ឈប់បក់ ឬផ្លាស់ប្ដូរទិសដៅរបស់វាបានទេ ។
ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏យល់ផងដែរថា វាជាកំហុសមួយដែលត្រូវភ័យខ្លាចខ្យល់កួច ឬខ្យល់បក់ខ្លាំងនោះ—ហើយជាពិសេសដែលត្រូវធ្វើឲ្យស្លន់ស្លោរដោយសារវានោះទេ ។ របៀបដើម្បីចុះចតដោយមានសុវត្ថិភាព ពេលស្ថានភាពមិនអំណោយផល នោះគឺត្រូវស្ថិតនៅលើដានហោះហើរត្រឹមត្រូវឲ្យបានល្អបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ។
ពេលខ្ញុំបានមើលទៅយន្តហោះមួយហើយមួយទៀតបានមកដល់ចំណតរបស់វា ហើយបាននឹកឃើញពីគោលការណ៍ទាំងឡាយដែលបានរៀនអស់ជាច្រើនឆ្នាំក្នុងនាមជាអាកាសយានិកមួយរូប នោះខ្ញុំឆ្ងល់ថាតើគ្មានមេរៀនមួយនៅក្នុងរឿងនេះសម្រាប់ជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងទេឬ ។
យើងមិនតែងតែអាចគ្រប់គ្រងខ្យល់ទាំងឡាយដែលមានក្នុងផ្លូវជីវិតយើងបានឡើយ ។ ពេលខ្លះ រឿងគឺមិនចេញពីផ្លូវរបស់យើងដោយងាយទេ ។ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថាត្រូវអង្រួន និងបក់បោកដោយខ្យល់កួចនៃការខកចិត្ត ការសង្ស័យ ការភ័យខ្លាច ការទុក្ខព្រួយ ឬភាពតានតឹង ។
អំឡុងពេលទាំងនោះ វាងាយនឹងធ្លាក់ចូលក្នុងអ្វីៗដែលខុស ហើយធ្វើឲ្យបញ្ហារបស់យើងក្លាយទៅជាការផ្តោតក្នុងគំនិតយើង ។ ការល្បួងនោះគឺផ្ដោតទៅលើការសាកល្បងទាំងឡាយ ដែលយើងកំពុងប្រឈមមុខ ជាជាងផ្តោតទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងទីបន្ទាល់របស់យើងអំពីសេចក្ដីពិត ។
ប៉ុន្តែ នោះមិនមែនជារបៀបដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីស្វែងរកទិសដៅឆ្លងកាត់ឧបសគ្គនៅក្នុងជីវិតយើងឡើយ ។
ដូចជាអាកាសយានិកមានបទពិសោធន៍ ដែលរក្សាការផ្ដោតរបស់គាត់ទៅលើចំណុចកណ្ដាលនៃផ្លូវយន្តហោះ មិនមែនទៅលើខ្យល់ព្យុះ ហើយកែតម្រូវចំណុចដែលយន្តហោះត្រូវចុះដែរ នោះយើងក៏គប្បីរក្សាការផ្ដោតរបស់យើងទៅសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងផងដែរ—គឺព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ និងផែនការនៃព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង—ហើយផ្ដោតលើគោលដៅដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតរបស់យើង—គឺដើម្បីត្រឡប់ទៅទិសដៅសួគ៌ារបស់យើងដោយសុវត្ថិភាព ។ យើងគប្បីទុកចិត្តលើព្រះ ហើយធ្វើឲ្យការបន្តនៅលើដាននៃភាពជាសិស្សជាការផ្ដោតនៃកិច្ចប្រឹងប្រែងរបស់យើង ។ យើងគប្បីផ្ដោតភ្នែក ដួងចិត្ត និងគំនិតរបស់យើងទៅលើការរស់នៅតាមរបៀបដែលយើងដឹងថាយើងគួរតែរស់នៅ ។
ការបង្ហាញសេចក្ដីជំនឿ និងការទុកចិត្តរបស់យើងទៅលើព្រះវរបិតាសួគ៌ ដោយការកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ដោយអំណរ នឹងនាំមកដល់យើងនូវសុភមង្គល និងសិរីរុងរឿង ។ ហើយបើសិនជាយើងបន្តនៅលើផ្លូវនោះ យើងនឹងឆ្លងកាត់រាល់ខ្យល់កួចបាន—មិនថាមើលទៅវាខ្លាំងប៉ុណ្ណានោះទេ—ហើយត្រឡប់ទៅដំណាក់ព្រះវរបិតាយើងវិញដោយសុវត្ថិភាព ។
មិនថាផ្ទៃមេឃនៅជុំវិញយើងស្រឡះល្អ ឬមានពពកខ្មៅនោះទេ ក្នុងនាមជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងស្វែងរកនគរនៃព្រះ និងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ទ្រង់ជាមុន ដោយដឹងថា បើសិនជាយើងធ្វើដូច្នោះ អ្វីៗផ្សេងទៀតដែលយើងត្រូវការ នឹងត្រូវបានប្រទានឲ្យនៅទីបំផុត ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៦:៣៣ ) ។
វាជាមេរៀនជីវិតដ៏សំខាន់មួយ !
យើងកាន់តែគិតមមៃអំពីការលំបាក ឧបសគ្គ ការសង្ស័យ និងការភ័យខ្លាចរបស់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា នោះអ្វីៗក៏នឹងកាន់តែពិបាកប៉ុណ្ណោះដែរ ។ ប៉ុន្តែ បើយើងកាន់តែផ្ដោតទៅលើទិសដៅចុងក្រោយនៅស្ថានសួគ៌របស់យើង និងទៅលើអំណរដែលបានមកពីការដើរតាមផ្លូវនៃសិស្សរបស់ទ្រង់—ដោយស្រឡាញ់ព្រះ បម្រើអ្នកជិតខាងរបស់យើង ច្រើនប៉ុណ្ណា—នោះយើងក៏ទំនងជាអាចស្វែងរកទិសដៅដោយជោគជ័យ ឆ្លងកាត់ពេលវេលានៃបញ្ហា និងខ្យល់កួចបានប៉ុណ្ណោះដែរ ។
មិត្តជាទីស្រឡាញ់អើយ មិនថាខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង បោកបក់សាហាវយ៉ាងណាទេ ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងតែងតែផ្ដល់នូវផ្លូវដ៏ល្អបំផុត ដែលនាំទៅកាន់ការចុះចតដ៏មានសុវត្ថិភាពនៅក្នុងនគរនៃព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ។
© ២០១៦ ដោយ Intellectual Reserve, Inc. រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង ។ បោះពុម្ពនៅ ស.រ.អា. ។ អនុមតិជាភាសាអង់គ្លេស ៖ ៦/១៥ ។ អនុមតិឲ្យបកប្រែ ៖ ៦/១៥ ។ ការបកប្រែនៃ First Presidency Message, February 2016 ។ Cambodian 12862 258
ការបង្រៀនចេញពីសារលិខិតនេះ
ប្រធាន អុជដូហ្វ ទូន្មានយើងឲ្យ « ទុកចិត្តលើព្រះ ហើយធ្វើឲ្យការបន្តនៅលើដាននៃភាពជាសិស្សជាការផ្ដោតនៃកិច្ចប្រឹងប្រែងរបស់យើង » ។ សូមគិតអំពីការសួរដល់ពួកអ្នកដែលអ្នកបង្រៀន ពីរបៀបដែលពួកគេអាចបន្តផ្ដោត « ទិសដៅចុងក្រោយនៅស្ថានសួគ៌របស់យើង និងទៅលើអំណរដែលបានមកពីការដើរតាមផ្លូវនៃសិស្សរបស់ទ្រង់ » នៅគ្រាទាំងឡាយដែលពួកគេបានប្រឈមមុខនឹងការសាកល្បងទាំងឡាយ ។ អ្នកអាចអញ្ជើញពួកគេឲ្យគិតពីរបៀបទាំងឡាយ ដែលពួកគេអាចផ្ដោតលើទីបន្ទាល់របស់ខ្លួន និងលើព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុងគ្រាលំបាកៗ ហើយសម្រេចចិត្តប្រកបដោយការអធិស្ឋាននូវរបៀបដើម្បីអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេនូវគំនិតមួយ ឬលើសពីនោះក្នុងចំណោមគំនិតទាំងនោះ ។