Kobiety i moc przymierza
Jean B. Bingham
Generalna Prezydent Stowarzyszenia Pomocy
Możemy cieszyć się przywilejami i mocą, które otrzymujemy dzięki kapłaństwu.
Ilustracje — Amber Eldredge
Prezydent Russell M. Nelson powiedział, że niebiosa są otwarte w takim samym stopniu dla kobiet, które są obdarowane mocą kapłańską Boga płynącą z ich przymierzy kapłańskich, jak i dla mężczyzn, którzy dzierżą kapłaństwo.
Powiedział: „Modlę się o to, by ta prawda zapadła wam głęboko w serca, gdyż uważam, że zmieni to wasze życie […]. Chciałbym zostawić z wami błogosławieństwo rozumienia mocy kapłańskiej, którą zostałyście obdarowane, oraz rozwijania tej mocy poprzez wykazywanie się wiarą w Pana i w Jego moc”.
Prezydent Nelson zachęcał kobiety Kościoła, by „studiowały w duchu modlitwy” zagadnienie mocy kapłańskiej i „odkryły, czego Duch święty [je] nauczy”. Bardzo podoba mi się to, że nasz żyjący prorok poprosił każdą z nas, by uczyła się, otrzymała objawienie i lepiej „[zrozumiała] i [korzystała] z mocy, którą [została obdarowana]”1.
Wiele razy w moim życiu doświadczyłam obiecanych błogosławieństw, które przyszły po zastosowaniu się do rady proroków. I tym razem nie było inaczej. Gdy myślałam o propozycji Prezydenta Nelsona, mój umysł od razu zwrócił się ku świątyni — miejscu, gdzie byłam obdarowana mocą kapłaństwa, a dar tej mocy towarzyszył mi całe życie. Zajęło mi lata, by rozpoznać działanie tej mocy w moim życiu.
Moc kapłaństwa, podobnie jak dar Ducha Świętego, dana jest przez naszego kochającego Ojca w Niebie, ale wynika z naszej osobistej prawości. Gdy dochowujemy przymierzy z Panem, mamy możliwość otrzymywać objawienia dotyczące naszego życia, naszej rodziny, pracy, szkoły — wszystkiego, na temat czego potrzebujemy wskazówki. Nie ma niczego, co byłoby ważne dla nas, a nieważne dla Pana. A gdy zapraszamy Ducha, by był z nami, poprzez wskazówki Ducha Świętego możemy pogłębić swoje zrozumienie mocy kapłaństwa.
Im więcej dowiaduję się o mocy kapłaństwa poprzez osobiste studiowanie i doświadczenia, tym lepiej rozumiem, jak istotna jest ona we wszystkich aspektach życia. Moc kapłaństwa umożliwia nam objawienia, gdy mierzymy się z codziennymi wyzwaniami.
W moich powołaniach było mnóstwo sytuacji, w których przychodziły do mnie myśli i słowa bardzo potrzebne młodej kobiecie, siostrze ze Stowarzyszenia Pomocy czy dziecku z Organizacji Podstawowej. A służę z upoważnieniem kapłańskim danym mi przez osobę posiadającą klucze. Wiem, że te słowa, które wypowiadałam, przychodziły do mnie właśnie dzięki upoważnieniu kapłańskiemu, które otrzymywałam, gdy byłam wyświęcana na dane powołanie.
W małżeństwie, jak w każdej relacji, ludzie przechodzą stadia i fazy nauki i rozwoju. Nauczyłam się, że gdy pamiętam, kim jest mój mąż, kim jestem ja oraz co mamy robić jako dzieci Boga, zmienia się moje nastawienie. Wspólne zapieczętowanie mocą upoważnienia kapłańskiego dało moc i motywację nam obojgu, by dążyć do większej jedności. Gdy Zbawiciel mówi: „Jeżeli nie jesteście jednym, nie jesteście moi” (Doktryna i Przymierza 38:27), nie ma na myśli tylko układów kościelnych. Chodzi Mu także o nasze związki rodzinne.
Jako matka pamiętam troskę o dziecko, będące młodą dorosłą osobą, której czyny według mojej opinii nie wróżyły jej szczęścia. Ustaliliśmy, że porozmawiamy o tych obawach, i wybraliśmy czas na rozmowę. Przed czasem umówionej konwersacji telefonicznej miałam gotowy wykład — dokładnie wiedziałam, co powiem. I modliłam się, by Duch był przy mnie. To, co wyszło z moich ust od początku rozmowy i przez cały czas jej trwania, różniło się zupełnie od tego, co planowałam powiedzieć. Ale było właśnie tym, co potrzebowało usłyszeć to dziecko. Dar Ducha Świętego sprawił, że serca zmiękły i znalazły lepsze rozwiązanie. Tak właśnie działa moc kapłaństwa w naszym życiu.
Zbyt często kobiety porównują się z innymi. A nikt z nas nie czuje się dobrze, gdy porównuje się z innymi osobami. Każda kobieta ma unikalny melanż zdolności i talentów, a wszystkie one są darami pochodzącymi od Boga. To, że ty i ja nie jesteśmy takie same — tak jak żadne inne kobiety nie są takie same — nie czyni nas kimś gorszym lub lepszym. Musimy odszukać nasze dary i rozwijać je, pamiętając, kto nam je dał, a następnie wykorzystać je dla Jego celów. Gdy dzielimy się naszymi talentami, by wnosić błogosławieństwa w życie bliźnich, doświadczamy mocy kapłaństwa we własnym życiu.
Miałam zaszczyt spotkać tak wiele wyjątkowych kobiet, w których działaniu była wiara i moc. Kobiety dzielą się swoimi talentami i zdolnościami w sposób nieprawdopodobny i bardzo zróżnicowany. Mogą znacząco odmienić życie otaczających je ludzi — w rodzinach, miejscu pracy, kościele, szkole czy gdziekolwiek spędzają swój czas.
Jedną z rzeczy, których nauczyłam się o kapłaństwie, jest to, że najlepiej jest, gdy pracujemy współzależnie ze sobą. To Pan tak to obmyślił; to boski schemat. Nie potrzebujemy współzawodniczyć, bo wszystkie te różnorodne dary, talenty i zdolności są potrzebne — i od mężczyzn, i od kobiet. Pan prowadzi nas łagodnie ścieżką życia, by każdy mógł zrozumieć, jak działać razem i jak cenić swój wzajemny wkład. To naprawdę najlepszy sposób na wypełnianie Jego dzieła.
Kobiety nie muszą czekać na kogoś, kto ma powiedzieć im, co robić z ich darami, talentami i mocą. Możemy otrzymać objawienie dla siebie samych. Nie musimy czekać i podlegać działaniu; musimy mieć odwagę, by działać na podstawie objawienia, które otrzymujemy. Dążenie do uzyskania natchnienia i reagowanie na duchowe wskazówki to dowód, że korzystamy z mocy kapłańskiej, jaką nam obiecano, kiedy dotrzymujemy naszych przymierzy.
Jak mówił Prezydent Nelson: „Co może być bardziej radosnego niż współpraca z Duchem, by zrozumieć moc Boga — moc kapłańską?”. Obiecał on: „W miarę jak pogłębi się wasze zrozumienie i będziecie wykazywać się wiarą w Pana i w Jego moc kapłańską, wzrośnie także wasza umiejętność, by czerpać z tego duchowego skarbu, który Pan udostępnił”2 I ja wiem, że te obietnice naszego żyjącego proroka są prawdziwe.PRZYPISY