Βοήθεια από την άλλη πλευρά του καταπετάσματος
Καθώς ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου στο νοσοκομείο, αισθανόμουν μόνη μέχρι τη στιγμή που θυμήθηκα τους αγαπημένους προγόνους μου.
Φωτογραφία υπό Getty Images
Το 2017, έμεινα έγκυος στο πρώτο μας παιδί. Ο σύζυγός μου, Λούκας, κι εγώ ήμασταν ενθουσιασμένοι όμως φοβισμένοι για τον ερχομό του μικρού Χουάν Λιονέλ.
Αργά ένα βράδυ στις αρχές του Φεβρουαρίου του 2018 άρχισα να έχω συσπάσεις. Ήμουν ακόμα στον όγδοο μήνα μου, όμως όλα έδειχναν ότι το μωρό μας θα ερχόταν νωρίτερα από το αναμενόμενο. Μαζέψαμε βιαστικά δυο πράγματα και φύγαμε γρήγορα για την κλινική. Δεν αισθανόμουν έτοιμη για τοκετό, όμως προσευχόμουν, ζητώντας από τον Θεό να γίνει το θέλημά Του παρά τους φόβους μας.
Όταν φθάσαμε στην κλινική, ο γυναικολόγος μου είχε ενημερωθεί, αλλά είπε ότι θα ερχόταν αργότερα. Ο σύζυγός μου τηλεφώνησε και έστειλε γραπτά μηνύματα στους γονείς και τα αδέλφια μας, όμως κανείς δεν ήταν ξύπνιος. Εξακολούθησε να τηλεφωνεί και να στέλνει μηνύματα όλη τη νύχτα, όμως κανένας δεν απάντησε. Αυτό με έκανε να νιώθω πολύ μόνη.
Καθώς ο πόνος από τις συσπάσεις αυξανόταν, ένιωθα όλο και περισσότερο μόνη. Όμως, ξαφνικά, κάτι υπέροχο συνέβη. Άρχισα να σκέφτομαι τους προγόνους μου – ιδιαίτερα τη γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου, Ρόσα Μερκάντο, και τη μητέρα της, Χαβιέρα Μπαλμασέντα.
Καθώς τις θυμόμουν, αισθάνθηκα μέσα στην καρδιά και τον νου μου ότι ήταν και οι δύο κοντά μου εκείνη τη στιγμή. Αισθάνθηκα την παρουσία τους με τόσο έντονο και γλυκό τρόπο, που δεν μπορώ να περιγράψω απόλυτα με λόγια αυτό που βίωσα. Δεν τις είδα, αλλά τις αισθάνθηκα κοντά μου να μου δίνουν κουράγιο, να με στηρίζουν και να με αγαπούν ως μητέρες μου και ως μέρος της οικογένειάς μου. Αισθάνθηκα ότι ήταν άγγελοι που τελούσαν διακονία σε μένα την ώρα που είχα ανάγκη.
Πριν από χρόνια στον ναό, η μητέρα μου, ο πατέρας, τα αδέλφια, ο σύζυγός μου κι εγώ κάναμε το δικό τους έργο εξ υποκαταστάσεως και το έργο εξ υποκαταστάσεως άλλων προγόνων. Αισθάνομαι ότι το κουράγιο που έλαβα και το συναίσθημα που είχα ότι οι πρόγονοί μου ήταν κοντά ήταν ένα δώρο μέσω της δύναμης και της εξουσίας του Θεού.
Από τότε, έχω αισθανθεί το πνεύμα των προγόνων μου σε άλλες περιστάσεις να με βοηθά και να με καθοδηγεί ως μητέρα και σύζυγο και σε άλλες σημαντικές πτυχές της ζωής μου.
Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Θεός δεν θα μας αφήσει ποτέ μόνους στο μονοπάτι της ζωής μας. Αν κάνουμε το έργο Του, θα μας δοθεί βοήθεια από την άλλη πλευρά του καταπετάσματος. Θα λάβουμε αγάπη, γνώση, δύναμη και την ειρήνη «που υπερέχει κάθε νου» (Προς Φιλιππησίους 4:7).