Odnajdowanie Jezusa Chrystusa w Starym Testamencie
Te pięć prawd może pomóc nam poznać naszego Zbawiciela podczas studiowania pism świętych w tym roku.
Światłość świata — Walter Rane. Nie można kopiować. Images
Pewnego dnia Jezus Chrystus spotkał dwóch Swoich uczniów na drodze pomiędzy Jerozolimą a Emaus. Kiedy szli, nauczał ich o wypełnianej przez siebie roli opisanej w pismach świętych, które teraz nazywamy Starym Testamentem.
„I począwszy od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co o nim było napisane we wszystkich Pismach” (Ew. Łukasza 24:27). Uczenie się o Zbawicielu i Jego misji było dla uczniów głębokim duchowym doświadczeniem i błagali Go, aby pozostał dłużej (zob. Ew. Łukasza 24:28–32).
Podobnie jak ci pierwsi naśladowcy Chrystusa, mamy okazję poznać naszego Zbawiciela w bardziej znaczący sposób, kiedy w tym roku badamy Stary Testament. Zapis ten, w połączeniu z księgami Mojżesza i Abrahama znajdującymi się w Perle Wielkiej Wartości, daje nam pełniejsze zrozumienie tego, kim On jest — jaka jest Jego natura, misja i relacja z Jego Ojcem i z każdym z nas. Musimy to zrozumieć, aby otrzymać dar życia wiecznego (zob. Ew. Jana 17:3).
Poniżej znajduje się pięć prawd, które pomogą nam rozpoznać Jezusa Chrystusa w tej pradawnej, świętej księdze i lepiej Go zrozumieć.
Prawda 1.: Jezus Chrystus jest Jehową
W Nowym Testamencie czytamy o tym, jak Jezus Chrystus określił siebie jako Jehowę (zob. Ew. Jana 8:58, przypis b w anglojęzycznym wydaniu pism świętych Biblii Króla Jakuba). Ludzie byli oburzeni i próbowali Go ukamienować za bluźnierstwo (zob. Ew. Jana 8:59). Nie zdawali sobie sprawy z cennej prawdy, która w dzisiejszych czasach nadal jest błędnie rozumiana przez wielu ludzi: że Jezus Chrystus jest Jehową, Bogiem Starego Testamentu1.
Być może jednym z powodów, dla których tożsamość Zbawiciela w Starym Testamencie jest często błędnie rozumiana, jest to, że imię „Jezus Chrystus” nie jest używane w tej księdze. Zamiast tego autorzy używali wielu tytułów, aby odnieść się do Niego, na przykład: „Bóg”, „Jam jest” lub „Pan”2. Kiedy już to wiemy, zaczynamy wyraźniej dostrzegać Jezusa Chrystusa we wszystkich pismach świętych. Na przykład:
-
Kiedy Mojżesz przemawiał do „Boga” w płonącym krzewie, rozmawiał z Jezusem Chrystusem (zob. II Ks. Mojżeszowa 3:6)3.
-
W podobny sposób Jezus Chrystus określił siebie jako „Wielkiego Jam jest”, mówiąc do Józefa Smitha (Doktryna i Przymierza 29:1).
-
Jan Chrzciciel został powołany, aby przygotować „drogę Pańską” (Ew. Mateusza 3:3). Jest to wypełnienie proroctwa o Jezusie Chrystusie zawartego w wersecie Ks. Izajasza 40:3.
-
Zobacz tabelę na str. 25, aby poznać inne przykłady tytułów Jehowy w pismach świętych.
Prawda 2.: Przedmioty i wydarzenia mogą być dla nas źródłem wiedzy o naszym Zbawicielu
Adamowi i Ewie nakazano, aby składali ofiary ze zwierząt w ramach oddawania czci Bogu. Takie ofiary przypominają nam, że Jezus Chrystus, Baranek Boży, zgodził się, by Go zabito, aby wypełniło się Zadośćuczynienie.
Adam i Ewa składają ofiarę — Keith Larson
Stary Testament jest pełen symboli i historii, które przypominają nam o pomocy, jaką oferuje nam Zbawiciel. Na przykład:
-
Wiele fragmentów z pism świętych opisuje czasy, kiedy wierni mieli przykazane, aby składać w ofierze zwierzęta w ramach oddawania czci Bogu. Na przykład dzieci Izraela miały złożyć w ofierze baranka i oznaczyć swoje odrzwia krwią. Ci, którzy to uczynili, byli chronieni przed śmiercionośną plagą, która dotknęła Egipt. Takie ofiary przypominają nam, że Jezus Chrystus, Baranek Boży, zgodził się, aby Go zabito, żeby wypełniło się Zadośćuczynienie. Jego ofiara wybawia nas od śmierci fizycznej i duchowej. (Zob. II Ks. Mojżeszowa 12:13).
-
Kiedy prorok Eliasz musiał uciekać, aby zachować swe życie i ukryć się na pustyni, poczuł smutek i powiedział, że chciałby umrzeć. Kiedy zasnął, w cudowny sposób pojawiły się chleb i woda, aby nakarmić i pokrzepić go, wzmacniając go, by mógł kontynuować swą misję. To może być dla nas przypomnieniem, że Jezus Chrystus jest Żywą Wodą i Chlebem Żywota. On jest naszym najlepszym źródłem nadziei. (Zob. I Ks. Królewska 19:1–8)4.
-
„Słowo twoje jest pochodnią nogom moim”, napisał pewien psalmista (Ks. Psalmów 119:105; wyróżnienie dodane). Micheasz zaś świadczył: „Chociaż siedzę w ciemności, jednak Pan jest moją światłością” (Ks. Micheasza 7:8; wyróżnienie dodane). Ich słowa przypominają nam, że Jezus Chrystus jest Światłością świata, prowadząc nas z powrotem do naszego niebiańskiego domu.
Podczas czytania możesz odkryć inne rzeczy, które przypominają ci o Jezusie Chrystusie i Jego możliwości wybawienia nas — na przykład, kiedy rodzina Noego została ocalona przed potopem w arce lub kiedy Jonasz otrzymał czas na pokutę, kiedy przebywał w brzuchu wieloryba. Te sytuacje mogą przypominać nam o tym, że Zbawiciel może przeprowadzić nas przez życiowe burze i że zawsze da nam okazje do powrotu na właściwy kurs. (Zob. I Ks. Mojżeszowa 7:1; Ks. Jonasza 2:1).
Prawda 3.: Jehowa jest osobistym Bogiem
Czasami może się wydawać, że Bóg Starego Testamentu jest rozgniewany i mściwy. Powinniśmy pamiętać, że pierwsi autorzy tej księgi należeli do starożytnych kultur i mieli zwyczaje oraz używali opisów, które mogą być dla nas trudne do całkowitego zrozumienia w dzisiejszych czasach. Podręcznik Przyjdź i naśladuj mnie, dyskusje w grupie i oświecenie od Ducha Świętego mogą pomóc nam pogodzić to, co czytamy w Starym Testamencie, z tym, co wiemy o Jezusie Chrystusie z innych ksiąg pism świętych.
Oto jedna z zauważalnych cech Jehowy, która będzie znana uczniom Zbawiciela: jest On osobistym Bogiem. Jego interwencje — zarówno te majestatyczne, jak i drobne — pokazują, że jest On zawsze gotowy na wyzwolenie tych, którzy Mu ufają. Oto kilka przykładów Jego starotestamentowej posługi:
-
Po tym, jak Adam i Ewa popełnili wykroczenie, Pan okrył ich szatami ze skór (zob. I Ks. Mojżeszowa 3:21). Hebrajskie słowo Zadośćuczynienie oznacza „okryć” lub „przebaczyć”.
-
Poprosił Enocha, aby szedł z Nim (zob. Ks. Mojżesza 6:34). Podniósł lud Syjonu (zob. Ks. Mojżesza 7:69).
-
Przygotował Józefa, aby wyzwolił od głodu swoją rodzinę i niezliczoną rzeszę innych ludzi (zob. I Ks. Mojżeszowa 37–46).
-
Prowadził dzieci Izraela przez pustynię (zob. II Ks. Mojżeszowa 13:21–22).
-
Odwiedził Aarona i Miriam, aby wzmocnić ich wiarę w żyjącego proroka (zob. IV Ks. Mojżeszowa 12:5).
-
Prowadził Rut i zachował Swoich przodków poprzez jej potomstwo (zob. Ks. Rut 3:10–11; 4:14–17).
-
Wezwał chłopca Samuela po imieniu (zob. I Ks. Samuela 3:3–10).
-
Dał Esterze moc, aby z odwagą wybawiła swój lud (zob. Ks. Estery 2:17; 8:4–11).
Prawda 4.: Jezus Chrystus pomaga nam toczyć nasze bitwy
Czasami codzienne życie przypomina bitwę. Naprawdę znajdujemy się w trakcie duchowej bitwy toczącej się pomiędzy dobrem a złem, która nie jest odmienna od wojen opisanych w Starym Testamencie. Razem z dawnymi żołnierzami wołamy: „Prowadź nas, o wielki Jahwe”5. W poniższych fragmentach słyszymy Jego uspokajającą odpowiedź:
-
„Nie odstąpię cię ani cię nie opuszczę” (Ks. Jozuego 1:5).
-
„Wy się nie bójcie i nie lękajcie tej licznej tłuszczy! Gdyż nie wasza to wojna, ale Boża” (II Ks. Kronik 20:15).
-
„Wzmocnię cię […], podeprę cię” (Ks. Izajasza 41:10).
-
„Ja jestem z tobą, aby cię ratować” (Ks. Jeremiasza 1:8).
Prawda 5.: Obietnice Pana nie ustają
Jesteśmy bardziej połączeni z wiernymi ludźmi ze Starego Testamentu, niż może nam się wydawać. Pradawni widzący wyczekiwali doczesnego życia Jezusa Chrystusa i pisali o nim. Na przykład Izajasz opisał Pana słowami tak pełnymi mocy, że stały się częścią muzyki, którą często słuchamy podczas Wielkanocy i Bożego Narodzenia (zob. Ks. Izajasza 7; 9; 40 i 53)6.
Podobnie jak ci prorocy, my także czekamy na przyjście Chrystusa — tym razem oczekując Jego powrotu, aby osobiście panował na ziemi7. Kiedy przygotowujemy świat na Jego Drugie Przyjście, czerpiemy siłę z prawd i obietnic wspomnianych po raz pierwszy w Starym Testamencie, takich jak:
-
Błogosławieństwa patriarchalne, w których podane jest, do którego domu Izraela należymy. Przymierze, które Pan zawarł z Abrahamem tysiące lat temu, odnosi się do nas jako członków Kościoła zawierających przymierza w dzisiejszych czasach, niezależnie od tego, jakiego plemienia jesteśmy częścią. (Zob. I Ks. Mojżeszowa 13:14–17; Ks. Abrahama 2:9–11).
-
Przykazanie, by zachowywać świętość dnia sabatu, o którym Pan powiedział: „[będzie] znakiem między mną a wami po wszystkie pokolenia wasze; abyście wiedzieli, żem Ja Pan, który was poświęcam” (II Ks. Mojżeszowa 31:13).
-
Święte obmycia, namaszczenia i ubrania, które są częścią oddawania czci w świątyni w dzisiejszych czasach, zostały najpierw dane Aaronowi i jego potomstwu (zob. III Ks. Mojżeszowa 8).
Pomyśl o tym, ilu prawych mężczyzn i kobiet poświęciło się, aby doprowadzić nas do tego punktu w historii ludzkości. Budujemy na ich świętych wysiłkach i podzielamy ich wizję świata prowadzonego przez Zbawiciela. Jak nauczał Prezydent Russell M. Nelson: „Po około 4000 lat oczekiwania i przygotowania nadszedł ten wyznaczony dzień, w którym ewangelia ma zostać zaniesiona do plemion ziemi. To jest wyznaczony czas obiecanego zgromadzenia Izraela. I my możemy w tym uczestniczyć!”8.
Cudowny rok studiowania
Chrystus w czerwonej szacie — Minerva Teichert; dzięki uprzejmości Muzeum Historii Kościoła.
W naszych rękach znajduje się historia początków ludzkości — naszej historii jako chrześcijan przymierza. Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa wiemy, jak zakończy się ta cudowna podróż. Szatan zostanie zniszczony, a prawi zwyciężą. Jak jednak potoczy się nasza osobista historia?
Czy wybierzemy, że będziemy w tym roku kroczyć z Jezusem Chrystusem? Czy będziemy błagać Go, aby pozostał z nami, gorliwie słuchając tego, czego On naucza?
Jest kochającym, osobistym Zbawicielem, którego głos słyszymy w Doktrynie i Przymierzach, którego życie jest zapisane w Nowym Testamencie i którego nauki są jasno nauczane w Księdze Mormona. Przy odrobinie wprawy będziemy potrafili odnaleźć Jego posługę wplecioną także w strony Starego Testamentu. On zajmuje centralne miejsce w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości ludzkości. On był — i zawsze będzie — obok nas na każdym kroku postawionym na naszej drodze.