Podążanie ścieżką szczęścia
Starszy Quentin L. Cook
Kworum Dwunastu Apostołów
Możemy wychować prawe, pełne nadziei dzieci w każdym miejscu na świecie, jeśli ich solidną podstawą jest Zbawiciel.
Zdjęcie — Jim Lillywhite
Wiele lat temu niektórzy moi młodsi kuzyni zostali wyznaczeni do wykonania pewnej pracy na farmie naszego dziadka Croziera Kimballa. W nagrodę obiecano im wspaniałe domowe ciasto babci Clary1.
Kiedy wykonali swoje zadania, udali się do kuchni po swoją nagrodę. Dziadek jednak zablokował drzwi do kuchni. Moja kuzynka Kathy Galloway, która miała wtedy około 14 lat, wspomina, że usiadł on na ławie przy pianinie i poprosił mych kuzynów, by usiedli na podłodze. Podziękował im za ich ciężką pracę, a następnie powiedział, że ma im coś ważnego do przekazania, zanim zjedzą ciasto.
„Nadejdzie taki czas w waszym życiu, kiedy będziecie musieli wiedzieć i postępować zgodnie z tym, czym się z wami zaraz podzielę”, powiedział.
Wyjaśnił, że jego dziadek, Heber C. Kimball (1801–1868), i inni przodkowie‑pionierzy stawiali czoła ciężkim fizycznym wyzwaniom. Dziadek powiedział, że pionierzy szybko nauczyli się, że aby przetrwać, muszą pracować razem, kochać się i służyć sobie nawzajem.
„To jest jeden z aspektów wielkiego dziedzictwa, które wam zostawili!”, powiedział, gdy łzy zaczęły mu płynąć po policzkach.
„Kiedy wypełniam powołanie patriarchy i waszego dziadka, to gdy patrzę w dół korytarzy czasu… serce mi się ściska”, powiedział. „Będziecie musieli stawić czoła emocjonalnym i duchowym wyzwaniom, których większość z waszych pionierskich przodków nie była w stanie sobie nawet wyobrazić”.
Jeśli młodsze pokolenie nie uszanuje wielkiego dziedzictwa miłości i służby pionierów, „wielu z was poniesie porażkę, ponieważ nie będziecie w stanie przetrwać na własną rękę”, dodał.
Następnie, gdy duchy zebranych połączyły się w jedności, dziadek Kimball podsumował: „Potrzebujemy siebie nawzajem. Oprócz dzielenia się ze sobą świadectwami ewangelii, naszym obowiązkiem jest kochać i służyć, wzmacniać i odżywiać, wspierać i podtrzymywać się nawzajem… zwłaszcza na łonie naszej rodziny. Pamiętajcie, proszę, że w ostatnich dniach wasze przetrwanie może zależeć od waszej gotowości do współpracy, miłości i służenia sobie nawzajem. A teraz, chodźmy zjeść ciasto!”.
Potrzebujemy siebie nawzajem
Zdjęcie — Wendy Gibbs Keeler
Jak pokazuje otaczający nas światowy zamęt i jak przewidział dziadek Crozier Kimball, potrzebujemy siebie nawzajem. Potrzebujemy kochających się rodzin, wypełnionych służbą kworów i Stowarzyszeń Pomocy oraz wspierających się gmin, okręgów i palików
„Bóg chce, abyśmy współpracowali i pomagali sobie nawzajem”, powiedział Prezydent Nelson. „Dlatego posyła nas na ziemię do rodzin i organizuje nas w okręgi i paliki. Dlatego prosi nas, abyśmy służyli i czynili posługę sobie nawzajem. Dlatego prosi nas, abyśmy żyli na tym świecie, ale nie byli z tego świata. Razem możemy osiągnąć dużo więcej niż w pojedynkę”2.
Życie w naszym drugim stanie jest trudne. Z powodu Upadku Adama i Ewy musimy stawiać czoła cierniom i ostom, próbom i pokusom. Takie doświadczenia są częścią planu szczęścia, ale pomagamy sobie nawzajem przetrwać życiowe burze.
Tak jak Adam i Ewa, którzy zostali „[odprawieni] […] z ogrodu Eden” (I Ks. Mojżeszowa 3:23), tak i my zostaliśmy odprawieni z naszego przygotowawczego domu, w którym byliśmy przed narodzeniem, na tę upadłą ziemię. I tak jak Adam i Ewa radujemy się z naszej wiedzy o Bożym planie dla Jego dzieci:
„I tego dnia błogosławił Adam Boga i został napełniony [Duchem Świętym], i zaczął prorokować o wszystkich rodzinach na ziemi tymi słowy: Błogosławione niech będzie imię Boga, bo przez moje wykroczenie otwarły się moje oczy, i w tym życiu doznam radości, i znowu w ciele ujrzę Boga.
A Ewa, jego żona, słyszała wszystko i cieszyła się, i rzekła: Gdyby nie nasze wykroczenie, nigdy nie mielibyśmy potomstwa ani nie poznalibyśmy dobra i zła, i radości odkupienia, i życia wiecznego, które Bóg daje wszystkim posłusznym” (Ks. Mojżesza 5:10–11; zob. także II Ks. Nefiego 2:25).
„Być częścią Jego boskiego celu”
Przyniesienie „nieśmiertelności i [życia] wiecznego człowiekowi” jest „[dziełem] i [chwałą]” naszego Ojca (Ks. Mojżesza 1:39). „Jesteśmy”, jak nauczał Prezydent Nelson, „częścią Jego boskiego celu”3.
Pierwsze Prezydium Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów wydało oświadczenie, że jako duchowi synowie i córki w przedziemskim królestwie „[znaliśmy] i [czciliśmy] Boga jako swojego Wiecznego Ojca i [przyjęliśmy] Jego plan, dzięki któremu Jego dzieci mogą otrzymać fizyczne ciało i zdobyć doświadczenia podczas życia na ziemi, aby czynić postępy ku doskonałości i ostatecznie osiągnąć swoje boskie przeznaczenie jako dziedzice życia wiecznego”4. Prezydent Dallin H. Oaks, Pierwszy Doradca w Pierwszym Prezydium, niedawno nauczał: „Zgodnie z planem naszego Ojca Niebieskiego [Jezus Chrystus] ‘stworzył niebiosa i ziemię’ (Doktryna i Przymierza 14:9), żeby każdy z nas mógł zdobyć doczesne doświadczenie niezbędne do osiągnięcia naszego boskiego przeznaczenia”5.
Pisma święte i prorocy w dniach ostatnich wyraźnie wskazują na istotną rolę, jaką nasze ciała odgrywają w planie Boga. Naszym przeznaczeniem jest powrócić do Jego obecności ze zmartwychwstałymi, wywyższonymi ciałami i żyć jako rodziny na zawsze.
„Nasze związki z ludźmi, zdolność do rozpoznawania i działania zgodnego z prawdą oraz możliwość przestrzegania zasad i obrzędów ewangelii Jezusa Chrystusa są spotęgowane ze względu na nasze fizyczne ciała”, powiedział Starszy David A. Bednar z Kworum Dwunastu Apostołów. „W tej szkole doczesności zaznajemy czułości, miłości, dobroci, szczęścia, smutku, rozczarowania, bólu, a nawet wyzwań, jakie niosą ze sobą fizyczne ograniczenia, a wszystko to przygotowuje nas do wieczności”6.
Nauczajcie o Chrystusie
W tych czasach pełnych wątpliwości i niepewności, znajomość planu szczęścia jest niezbędna dla naszego duchowego przetrwania. Nie możemy jednak oczekiwać, że świat będzie karmił nasze dzieci zasadami wiecznego szczęścia. Jako rodzice musimy uczyć nasze dzieci o ich boskim pochodzeniu i boskim przeznaczeniu.
Zaczynamy od pomagania im, kiedy rozwijają świadectwo o Jezusie Chrystusie i Jego Zadośćuczynieniu — centralnych elementach planu zbawienia. Wierzę, że możemy wychować prawe, pełne nadziei dzieci w każdym miejscu na świecie, jeśli mają solidny fundament w Zbawicielu.
Podczas domowych wieczorów, rodzinnej modlitwy i studiowania pism świętych, poprzez rodzinne zajęcia i tradycje, a nawet w chwilach, gdy korygujemy ich zachowanie, „mówimy o Chrystusie, radujemy się w Chrystusie, głosimy o Chrystusie, prorokujemy o Chrystusie […], aby nasze dzieci wiedziały, z jakiego źródła mogą oczekiwać odpuszczenia grzechów” (II Ks. Nefiego 25:26).
Pomagamy naszym dzieciom zrozumieć, że w planie zbawienia pokuta jest „[planem] nauczania na całe życie”7, który przynosi nadzieję i uzdrowienie, ponieważ uwalnia duszę od obciążeń i rozjaśnia przyszłość.
Gdy nasze dzieci rozwiną wiarę w Zadośćuczynienie Chrystusa, będą wiedziały, że nic nie jest stracone na zawsze i że Pan czeka na nie z otwartymi ramionami. Pomagamy im zrozumieć, że „cokolwiek [musimy] zostawić za sobą, aby podążyć ścieżką do [naszego] niebiańskiego domu — pewnego dnia okaże się, że to żadne poświęcenie”8.
Gromadźcie dzieci Boga
Nie osiągamy naszego boskiego przeznaczenia w pojedynkę. Jako święci w dniach ostatnich mamy szczególny obowiązek zapraszania innych ludzi w naszą podróż do naszego niebiańskiego domu. Świat potrzebuje świętych w dniach ostatnich, którzy są gotowi pozwolić, aby światło Przywrócenia świeciło poprzez ich świadectwa, przykłady i gotowość do dzielenia się ewangelią. Kiedy świecimy, gromadzimy.
„Gdy mówimy o gromadzeniu”, powiedział Prezydent Nelson, „stwierdzamy po prostu następującą fundamentalną prawdę: każde z dzieci naszego Niebieskiego Ojca po obu stronach zasłony zasługuje na to, by usłyszeć przesłanie przywróconej ewangelii Jezusa Chrystusa. One zdecydują, czy chcą dowiedzieć się więcej”9.
I tak, jak radził dziadek Crozier, dzielimy się naszymi świadectwami o ewangelii Jezusa Chrystusa. Kochamy i służymy, wzmacniamy i odżywiamy, wspieramy i podtrzymujemy naszych bliskich i naszych bliźnich.
Pomagając innym ludziom na ścieżce prowadzącej do ich boskiego przeznaczenia, pomagamy sobie zmierzać tą samą ścieżką, abyśmy „[zostali przyjęci] do królestwa Ojca, aby pozostać z Bogiem na wieczność w niebiosach” (III Nefi 28:40).