Η ομορφιά της γήρανσης

Από τη Λόρα Κίντερ

Προτιμώ να έχω ένα πρόσωπο που να δείχνει τις γραμμές γέλιου και δακρύων.

Θυμάμαι ως παιδί να κοιτάζω τα ρυτιδωμένα μάγουλα της γιαγιάς μου. Γραμμές ρυτίδωναν τις γωνίες των ματιών της και μικροσκοπικές γραμμές κοσμούσαν το άνω χείλος της. Την ρώτησα πώς θα μπορούσα να αποφύγω τις ρυτίδες.

«Μην χαμογελάς» είπε εκείνη. «Και μην κλαις».

Ακολούθησα τη συμβουλή της – για μία ημέρα. Τότε τα παράτησα. Πώς θα μπορούσε κάποιος να ζήσει χωρίς να χαμογελάσει ή να κλάψει; Αποφάσισα ότι θα προτιμούσα να έχω ένα πρόσωπο που να δείχνει τα γραμμές γέλιου και δακρύων.

Στο Βιβλίο του Μόρμον, ο Λεχί δίδαξε τον υιό του, Ιακώβ, ότι είμαστε εδώ στη θνητότητα για να έχουμε χαρά (βλέπε Νεφί Β΄ 2:25). Όμως δίδαξε επίσης ότι για να γνωρίσουμε τη χαρά, πρέπει να βιώσουμε θλίψη (βλέπε Νεφί Β΄ 2:22-23). Έχω δει την απόδειξη τόσο της χαράς όσο και της λύπης, όπως είναι χαραγμένα στα πρόσωπα εκείνων που έχουν ζήσει τη ζωή. Τα πρόσωπά τους δείχνουν τις ιστορίες της ζωής τους.

Συμφωνώ με το άτομο που είπε: «Οι όμορφοι ηλικιωμένοι είναι έργα τέχνης»¹. Μερικοί άνθρωποι αναπτύσσουν έναν χαρακτήρα στα γηρατειά που τους κάνει ξεχωριστούς. Για παράδειγμα, έχω ατενίσει τα μάτια των ασπρομάλληδων, ασπροντυμένων προϊσταμένων του ναού και έχω εντυπωσιαστεί από το απίστευτο φως που λάμπει στα μάτια τους και ακτινοβολεί στα χαμογελαστά πρόσωπά τους.

Τώρα που μεγαλώνω η ίδια, μαθαίνω ότι υπάρχουν ορισμένες χαρές που έρχονται με τα γηρατειά. Για παράδειγμα, έχω γίνει πιο άνετη με το σώμα μου. Είμαι απλώς ευγνώμων που εξακολουθεί να λειτουργεί! Μπορεί να βαδίζω πιο αργά και να μιλώ πιο αργά από ό,τι έκανα κάποτε. Η αγκαλιά μου μπορεί να φουσκώνει λίγο πιο πολύ και οι βραχίονές μου είναι πιο τρυφεροί. Όμως μου αρέσει να σκέπτομαι ότι το άγγιγμά μου είναι επίσης πιο απαλό.

Ξέρω ότι μπορώ ακόμη να συνεχίσω να προοδεύω και να μαθαίνω, ότι «οτιδήποτε στοιχείο διάνοιας αποκτήσουμε σε τούτη τη ζωή, θα αναστηθεί μαζί μας κατά την ανάσταση» (Διδαχή και Διαθήκες 130:18). Και έτσι, προσδοκώ τα μαθήματα που μπορώ ακόμη να μάθω. Επιπλέον, μπορώ να βοηθώ άλλους –όπως τα εγγόνια μου– να μάθουν από τις ιστορίες της ζωής μου που μπορώ να τους αναφέρω.

Ο σύζυγός μου και εγώ είμαστε ακόμη πιο ικανοί να αποδεχθούμε ο ένας τον άλλον και να ξέρουμε ότι και εμείς, επίσης, μπορούμε ακόμη να μαθαίνουμε και να μεγαλώνουμε μαζί. Ο γάμος μας έχει γίνει πλουσιότερος εξαιτίας των καταιγίδων που έχουμε ξεπεράσει μαζί. Τα παιδιά μας έχουν μεγαλώσει για να μας κάνουν υπερήφανους ή για να μας κάνουν να ανησυχούμε, αναλόγως της ημέρας. Τα εγγόνια φέρνουν στην κυριολεξία χαρά και αγαλλίαση.

Και με την ηλικία έρχεται η επίγνωση ότι η θνητή ζωή δεν διαρκεί για πάντα. Τώρα είναι ο καιρός να κάνω αυτά τα πράγματα που είχα σκοπό να κάνω. Αν όχι τώρα, τότε πότε; «Μάλιστα, ιδού, η ημέρα αυτής της ζωής είναι η ημέρα για να επιτελέσουν οι άνθρωποι τα έργα τους» (Άλμα 34:32). Ας ελπίσουμε με την ηλικία να συνειδητοποιούμε ότι τώρα είναι ο καιρός να πούμε τα ανείπωτα λόγια, να θεραπεύσουμε τις σχέσεις και να επιτύχουμε τους υπόλοιπους στόχους.

Καθώς μεγαλώνω, σκέπτομαι την κληρονομιά που θα αφήσω στους απογόνους μου. Ελπίζω ότι μέρος αυτού θα είναι ότι καθώς βίωνα χαρά και θλίψη, βρήκα σοφία. Και λόγω αυτού, βρήκα ομορφιά στα γηρατειά.

Η συγγραφέας ζει στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α.