Ελπίδα και παρηγοριά εν Χριστώ

Από τον Πρεσβύτερο Ρόναλντ Ράσμπαντ

Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων

Ας ελπίζουμε στην τήρηση της υπόσχεσης ότι ο Κύριος θυμάται και ανταμείβει τους πιστούς Αγίους Του.

Xέρι από το άγαλμα Christus — Μπορούμε να αγκυροβολήσουμε την υπέρτατη ελπίδα μας στον Ιησού Χριστό και στην Εξιλέωσή Του.

Ο Γενς και η Αν Κάθριν Άντερσεν είχαν μία βαθιά και διαρκή μαρτυρία για την αλήθεια του αποκατεστημένου Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Παρά τους οργισμένους όχλους και την καταδίωξη της κοινότητας και της ενορίας, προσεχώρησαν στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών το 1861.

Μέχρι την άνοιξη του επόμενου έτους, άκουσαν την κλήση της Σιών, που τους ζήτησε να μετακομίσουν 8.000 χιλιόμετρα μακριά, στην κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ. Η συνάθροιση στη Σιών σήμαινε να αφήσουν πίσω τους την καλή τους ζωή στη Δανία – συμπεριλαμβανομένων φίλων, ευρύτερης οικογένειας και ενός όμορφου αγροκτήματος που επί γενεές είχε περάσει από πατέρα σε μεγαλύτερο γυιο. Το αγρόκτημα που βρισκόταν στο χωριό Βέντουμ, κοντά στο Άαλμποργκ, στην εύφορη χερσόνησο της Γιουτλάνδης στη βόρεια Δανία, ήταν μεγάλο και παραγωγικό. Απασχολούσε δεκάδες και έχαιρε σεβασμού και μέσα στην οικογένεια Άντερσεν.

Με την από κοινού χρήση αυτών των μέσων με τους άλλους νεοφώτιστους ο Γενς και η Αν Κάθριν πλήρωσαν το κόστος μετανάστευσης περίπου 60 άλλων Αγίων που προχωρούσαν προς τη Σιών. Στις 6 Απριλίου 1862, οι Άντερσεν, με τον 18χρονο γυιο τους, Άντριου, ενώθηκαν με 400 άλλους Δανούς Αγίους στο μικρό ατμόπλοιο Αλμπιόν και ταξίδεψαν για το Αμβούργο της Γερμανίας. Φθάνοντας στο Αμβούργο δύο ημέρες αργότερα, ενώθηκαν με περισσότερους Αγίους που συγκεντρώνονταν σε ένα μεγαλύτερο πλοίο, για να αρχίσουν το υπερατλαντικό τους ταξίδι.

Η χαρά της συνάθροισης στη Σιών, ωστόσο, σύντομα μετατράπηκε σε θλίψη. Αρκετά παιδιά που είχαν επιβιβασθεί στο Αλμπιόν μετέφεραν τον ιό της ιλαράς. Καθώς η ασθένεια σάρωνε τις τάξεις των μεταναστών, 40 παιδιά και αρκετοί ενήλικοι πέθαναν και ετάφησαν στη θάλασσα. Ανάμεσά τους ήταν ο 49χρονος Γενς Άντερσεν, ο προ-προπάππος μου.

Το όνειρο του Γενς να φτάσει και να οικοδομήσει τη Σιών με την οικογένειά του και άλλους Δανούς Αγίους τελείωσε μόνον 10 ημέρες έξω από το Αμβούργο. Ένας ιστορικός έγραψε: «Ένας ελευθερωτής ο οποίος, όπως ο Μωυσής, ποτέ δεν πάτησε το πόδι του στη γη της επαγγελίας, ήταν ο Γενς Άντερσεν από το [Βέντουμ] του Άαλμποργκ, ο οποίος είχε βοηθήσει όχι λιγότερους από εξήντα από τους συνανθρώπους του να μεταναστεύσουν. Συνάντησε τον θάνατο στη Βόρειο Θάλασσα το 1862 λίγο μετά την αναχώρησή του από τη [Γερμανία]»¹.

Η δοκιμασία της θνητότητας

Άξιζε η θυσία της οικογένειας Άντερσεν – που άφησαν το άνετο αγρόκτημά τους και έχασαν τον στοργικό σύζυγο και πατέρα τους; Είμαι πεπεισμένος ότι ο κόσμος θα έλεγε όχι. Όμως ο κόσμος στερείται πίστης, προνοητικότητας και «αιώνιας προοπτικής»² που προσφέρεται από το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.

Αυτή η προοπτική μάς βοηθά να καταλάβουμε τη θνητή ζωή μας και τις πολλές δοκιμασίες της. Αντιμετωπίζουμε φόβο, προδοσία, πειρασμό, αμαρτία, απώλεια και μοναξιά. Η ασθένεια, η καταστροφή, η κατάθλιψη και ο θάνατος κατακερματίζουν τα όνειρά μας. Μερικές φορές, τα βάρη μας φαίνονται μεγαλύτερα από ό,τι μπορούμε να ανθέξουμε.

«Αν και οι λεπτομέρειες θα διαφέρουν, οι τραγωδίες, οι απρόβλεπτες δοκιμασίες, τόσο σωματικές όσο και πνευματικές, έρχονται στον καθέναν μας, επειδή αυτή είναι η θνητότητα» είπε ο Πρεσβύτερος Νιλ Άντερσεν της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων. Προσέθεσε: «Αναζητούμε την ευτυχία. Λαχταρούμε την ειρήνη. Ελπίζουμε για την αγάπη. Και ο Κύριος μάς καταιονίζει με μία εκπληκτική αφθονία ευλογιών. Αλλά αναμεμιγμένο με τη χαρά και την ευτυχία, ένα πράγμα είναι βέβαιο: θα υπάρχουν στιγμές, ώρες, ημέρες, ενίοτε και χρόνια που η ψυχή σας θα είναι πληγωμένη»³.

Αψηφούμε το πικρό ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε το γλυκό (βλέπε Διδαχή και Διαθήκες 29:39). Με τα λόγια του προφήτη Ησαΐα, όλοι εξευγενιζόμαστε –και είμαστε εκλεκτοί– «στο χωνευτήρι τής θλίψης» (Ησαΐας 48:10).

Η υπόσχεση της εξιλέωσης

Η δοκιμασία είναι μέρος του «μεγάλου σχεδίου της ευδαιμονίας» του Πατέρα (Άλμα 42:8. Βλέπε, επίσης, Νεφί Β΄ 2:11). Όμως βασικό σε αυτό το σχέδιο είναι η παρηγοριά και η ελπίδα που προέρχονται από «τη μεγάλη και ένδοξη Εξιλέωση»⁴. Μέσω της Εξιλέωσής Του, ο Ιησούς Χριστός ήλθε προς διάσωσή μας. (Βλέπε Άλμα 36:3).

Ο Σωτήρας «κατέβηκε κάτω από τα πάντα» (Διδαχή και Διαθήκες 88:6), ώστε να μπορέσει να πάρει επάνω Του τις δυσχέρειες και τα λάθη μας. Ξέρει πώς να τελεί διακονία σε εμάς με πλήρη κατανόηση για το πού και γιατί υπάρχει πόνος.

«Εφόσον ο Σωτήρας υπέφερε οτιδήποτε και ό,τι θα μπορούσαμε ποτέ να αισθανθούμε ή να βιώσουμε, μπορεί να βοηθήσει τους αδύναμους να γίνουν δυνατότεροι» είπε ο Πρόεδρος Τζέιμς Φάουστ (1920-2007), Δεύτερος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία. «Έχει προσωπικά βιώσει όλα αυτά. Καταλαβαίνει τον πόνο μας και θα βαδίζει μαζί μας ακόμη και στις πιο σκοτεινές μας ώρες»⁵.

Γι’ αυτό μπορούμε να αγκυροβολήσουμε την υπέρτατη ελπίδα μας σε Εκείνον και την Εξιλέωσή Του.

«Ο δικός μας είναι ένας απαισιόδοξος και κυνικός κόσμος – ένας κόσμος ο οποίος, σε μεγάλο βαθμό, δεν έχει ελπίδα στον Ιησού Χριστό ούτε στο σχέδιο του Θεού για την ανθρώπινη ευδαιμονία» είπε ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον. «Γιατί τέτοια παγκόσμια διαμάχη και κατήφεια; Ο λόγος είναι ολοφάνερος. Εάν δεν υπάρχει ελπίδα εν Χριστώ, δεν υπάρχει αναγνώριση ενός θείου σχεδίου για τη απολύτρωση της ανθρωπότητας. Χωρίς αυτήν τη γνώση, οι άνθρωποι λανθασμένα πιστεύουν ότι η ύπαρξη σήμερα ακολουθείται από την εξάλειψη αύριο – ότι η ευτυχία και οι οικογενειακές συναναστροφές είναι μόνον εφήμερες»⁶.

Βρίσκω ελπίδα και ίαση στον Ιησού Χριστό, όταν παρευρίσκομαι στον ναό και ακούω τα λόγια των ζώντων προφητών. Βρίσκω παρηγοριά όταν μελετώ γραφές που καταθέτουν μαρτυρία για Εκείνον και την Εξιλέωσή Του. Όταν η θνητότητα απειλεί «τη γαλήνη σας της ζωής»⁷, στραφείτε σε αυτό που αποκαλώ «γραφές προστασίας». Ορίστε μερικές από τις αγαπημένες μου:

Παλαιά Διαθήκη

«Θα καταπιεί τoν θάνατo με νίκη· και o Kύριoς o Θεός θα σφoυγγίσει τα δάκρυα από όλα τα πρόσωπα» (Ησαΐας 25:8).
«Aυτός, στην πραγματικότητα, βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφoρτίστηκε τις θλίψεις μας… Αυτός, όμως, τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας· ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ’ αυτόν· και διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς» (Ησαΐας 53:4-5).

Καινή Διαθήκη

«Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω» (Κατά Ματθαίον 11:28).
«Mέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο» (Κατά Ιωάννην 16:33).

Βιβλίο του Μόρμον

«Και θα πάρει επάνω του τον θάνατο, ώστε να λύσει τα δεσμά του θανάτου τα οποία δένουν τον λαό του. Και θα πάρει επάνω του τις αδυναμίες τους, ώστε τα σπλάχνα του να γεμίσουν με έλεος, σύμφωνα με τη σάρκα, ώστε να μάθει σύμφωνα με τη σάρκα πώς να συμπαρίσταται στον λαό του σύμφωνα με τις αδυναμίες τους» (Άλμα 7:12).
«Και τι είναι εκείνο για το οποίο πρέπει να ελπίζετε; Ιδού, σας λέω θα έχετε ελπίδα μέσω της εξιλέωσης του Χριστού και της δύναμης της αναστάσεώς Του, για να αναστηθείτε σε ζωή αιώνια, και αυτό χάρη στην πίστη σας προς Εκείνον σύμφωνα με την υπόσχεση» (Μορόνι7:41).

Διδαχή και Διαθήκες

«Γι’ αυτό, να έχετε θετική σκέψη και να μην φοβάστε, γιατί εγώ ο Κύριος είμαι μαζί σας, και θα σταθώ δίπλα σας. Και θα δώσετε μαρτυρία για εμένα, δηλαδή για τον Ιησού Χριστό, ότι είμαι ο Υιός του ζώντος Θεού, ότι ήμουν, είμαι και ότι πρόκειται να έρθω» (Διδαχή και Διαθήκες 68:6).
«Επομένως, μην φοβάστε ούτε καν τον θάνατο. Γιατί σε αυτόν τον κόσμο η χαρά σας δεν είναι πλήρης, μόνο σε εμένα η χαρά σας είναι πλήρης» (Διδαχή και Διαθήκες 101:36).

Αυτά και ένα τεύχος άλλων εδαφίων καταθέτουν μαρτυρία, με τα λόγια του Προέδρου Μπόιντ Πάκερ (1924-2015), Προέδρου της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων, για την «υπόσχεση της εξιλέωσης του Χριστού»⁸.

Οι παρακλήσεις ενός Προφήτη

Όταν καταλαβαίνουμε τον σημαντικό ρόλο που ο Σωτήρας παίζει στην ευδαιμονία μας τώρα και στον μελλοντικό κόσμο, καταλαβαίνουμε γιατί ο Πρόεδρος Νέλσον μας παρακαλεί να Τον κάνουμε το πνευματικό θεμέλιο της ζωής μας:

«Σας παρακαλώ να αφιερώσετε χρόνο για τον Κύριο! Κάντε το πνευματικό σας θεμέλιο γερό και ικανό να ανθέξει στη δοκιμασία του χρόνου, κάνοντας αυτά τα πράγματα που επιτρέπουν στο Άγιο Πνεύμα να είναι μαζί σας πάντοτε». Η αφιέρωση χρόνου στον Κύριο, προσέθεσε ο Πρόεδρος Νέλσον, περιλαμβάνει να αφιερώσουμε «χρόνο για τον Κύριο στον άγιο οίκο Του» μέσω της υπηρέτησης και λατρείας στον ναό⁹.

«Και προς τον καθέναν από εσάς που έχει συνάψει διαθήκες ναού, σας παρακαλώ να επιζητήσετε –με προσευχή και με συνέπεια– να καταλάβετε τις διαθήκες και τις διατάξεις του ναού…

»…Όποτε συμβαίνει οποιαδήποτε αναταραχή στη ζωή σας, το ασφαλέστερο μέρος για να βρίσκεστε πνευματικώς είναι να ζείτε μέσα στις διαθήκες σας του ναού!

»Παρακαλώ πιστέψτε με, όταν λέω ότι όταν το πνευματικό σας θεμέλιο οικοδομείται γερά επάνω στον Ιησού Χριστό, δεν χρειάζεται να φοβάστε»¹⁰.

Χαραγμένο στις παλάμες Του

Τι απέγιναν η Αν Κάθριν και ο γυιος της, Άντριου; Απελπίστηκαν και επέστρεψαν στη Δανία μετά το θλιβερό ταξίδι των έξι εβδομάδων στη Νέα Υόρκη; Όχι. Βασιζόμενοι στη μαρτυρία τους για τον Σωτήρα και στο σχέδιο σωτηρίας και εμπιστευόμενοι τον Θεό, με θάρρος προχώρησαν εμπρός με τρένο, ατμόπλοιο και άμαξα. Έφθασαν στην κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ στις 3 Σεπτεμβρίου 1862 και συμμετείχαν στην οικοδόμηση της Σιών.

Εγκαταστάθηκαν στο Εφραΐμ της Γιούτας, όπου ο Άντριου παντρεύτηκε και ξεκίνησε μία οικογένεια. Αργότερα, ο Άντριου μετέφερε την οικογένειά του, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας του, στο Λεχί της Γιούτας, όπου έγινε επιτυχημένος αγρότης, τραπεζίτης και δήμαρχος. Υπηρέτησε μία τριετή ιεραποστολή στην πατρίδα του, περισσότερες από δύο δεκαετίες σε επισκοπικές ηγεσίες και περισσότερες από τρεις δεκαετίες στο ανώτερο συμβούλιο ή στην απαρτία αρχιερέων. Τρεις από τους γυιους του υπηρέτησαν ιεραποστολές στη Δανία και στη Νορβηγία.

Με τα θνητά μάτια, δεν μπορούμε να δούμε το ένδοξο τέλος από τη λυπητερή αρχή. Αλλά με πίστη στον Χριστό, μπορούμε να προσβλέπουμε προς το μέλλον με ελπίδα. Και μπορούμε να κρατήσουμε την υπόσχεση ότι ο Κύριος θυμάται και ανταμείβει τους πιστούς Αγίους Του, συμπεριλαμβανομένων των Γενς, Αν Κάθριν και Άντριου. Ο Κύριος τους θυμήθηκε και μας θυμάται. Έχει υποσχεθεί:

«Όμως δεν θα σε λησμονήσω.

Δες, σε έχω ζωγραφίσει επάνω στις παλάμες μoυ» (Ησαΐας 49:15-16).