Posługa w duchu prawdziwej miłości

Możemy wiele zmienić, okazując miłość w naturalny sposób.

Przykład prawdziwej miłości

Tabita (znana również jako Dorkas) była uczennicą Jezusa Chrystusa, która mieszkała w Joppie. Znano ją z tego, że „życie jej wypełnione było dobrymi i miłosiernymi uczynkami” (Dzieje Apostolskie 9:36). Kochano ją, gdyż robiła wiele, aby okazywać miłość innym ludziom. Podobnie jak Zbawiciel, całe swoje życie spędziła na służbie. Używała swoich umiejętności i talentów, aby coś zmienić w życiu innych ludzi.

Jedną z tych umiejętności było szycie szat i płaszczy, z których część przekazywała wdowom w potrzebie. Była wybawieniem dla tych, którzy korzystali z jej dobroci. Kiedy Piotr przyszedł ją zobaczyć po jej śmierci, „obstąpiły go wszystkie wdowy, płacząc i pokazując suknie i płaszcze, które robiła Dorkas, gdy była z nimi” (Dzieje Apostolskie 9:39). Był tak poruszony, że wzbudził ją z martwych, co spowodowało, że wielu uwierzyło w Zbawiciela (Dzieje Apostolskie 9:40–42).

Posługa w duchu prawdziwej miłości

Prawdziwa miłość to miłość, jaką Jezus darzy nas i miłość, jakiej oczekuje od nas wobec innych ludzi. To miłowanie bliźniego jak siebie samego (zob. Ew. Mateusza 22:37–39), traktowanie bliźnich z takim samym współczuciem, cierpliwością i miłosierdziem, jakich sami byśmy sobie życzyli (zob. Ew. Mateusza 7:12). To służenie bliźnim tak, jak robiła to Tabita, korzystając z powierzonych nam darów i talentów.

Możemy wiele zmienić, okazując miłość w sposób, który jest dla nas naturalny — nawet jeśli to, co robimy, jest proste. Jeśli masz talent do szycia, może to być sposób na posługę, ale może lepiej radzisz sobie z obsługą kosiarki do trawy niż maszyny do szycia. A może twoim darem jest umiejętność słuchania i bycia prawdziwym przyjacielem.

Rozwijanie prawdziwej miłości

W jaki sposób możemy rozwijać Chrystusową cechę prawdziwej miłości?

Prawdziwa miłość to dar, który Ojciec Niebieski daje wszystkim tym, którzy są prawdziwymi naśladowcami Jezusa Chrystusa. „Módlcie się do Ojca z całego serca, aby przepełniała was ta miłość” (Ks. Moroniego 7:48).
Mormon nauczał, że „prawdziwa miłość jest cierpliwa i jest dobrotliwa, i nie zazdrości, i nie nadyma się, nie szuka swego, nie daje się łatwo sprowokować, nie myśli nic złego, i nie raduje się z niegodziwości, ale raduje się z prawdy, wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim ma nadzieję, wytrwa we wszystkim” (Ks. Moroniego 7:45). Zachowania te nie tylko pomagają nam w rozpoznaniu, kiedy jesteście napełnieni miłością, ale również stanowią powiązane cechy, które przyczynią się do spotęgowania zdolności do kochania, gdy będziemy je rozwijać.
Współczucie wynika z empatii¹. Kiedy staramy się zrozumieć bliźnich, pozwalamy, aby wzrastała w nas prawdziwa miłość. Ćwicz zadawanie pytań w pomocny i pełen miłości sposób, a następnie słuchaj z cierpliwością i zrozumieniem.
Ćwicz prawdziwą miłość. Poświęcaj czas i inne zasoby, w tym swoją zdolność do wybaczania ludziom, którzy tego potrzebują. Prezydent Thomas S. Monson (1927–2018) nauczał: „Przebaczenie powinno iść w parze z miłością […]. Obwinianie sprawia, że rany pozostają otwarte. Jedynie wybaczenie uzdrawia”².