« នោះខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាចងចាំ » លីអាហូណា ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២៣ ។
« នោះខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាចងចាំ »
ម៉ូសាយ ៥:១២
យើងម្នាក់ៗត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវការរំឭកផ្ទាល់ខ្លួនអំពីព្រះគ្រីស្ទ ។ សូមមើលទៅពួកគេ ហើយចងចាំទ្រង់ ។
សេចក្ដីលម្អិតមកពី ព្រះគ្រីស្ទ និងកម្លោះអ្នកមាន ដោយ ហែនរិច ហូហ្វម៉ាន់
ដោយជាផ្នែកនៃបទពិសោធន៍នៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង យើងទាំងអស់គ្នាមិនត្រឹមតែស្ថិតក្រោមវាំងនននៃភាពភ្លេចប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ស្ថិតក្រោម ស្ថានភាព នៃការភ្លេចផងដែរ ។ វាំងនននៃភាពភ្លេចធ្វើឲ្យយើងភ្លេចទិដ្ឋភាព និងសេចក្តីពិតដែលយើងបានដឹងក្នុងស្ថានភាពជីវិតមុនផែនដីរបស់យើង ។ ស្ថានភាពនៃការភ្លេចរបស់យើងនាំឲ្យយើងភ្លេច និងវង្វេងចេញពីសេចក្តីពិតដែលយើងរៀន ឬបានរៀននៅក្នុងជីវិតនេះ ។ លុះត្រាតែយើងយកឈ្នះលើស្ថានភាពនៃការភ្លេចរបស់យើង នោះយើងនឹង « រហ័សធ្វើអំពើទុច្ចរិតណាស់ ប៉ុន្តែកម្រនឹកចាំដល់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ [ យើង ] » ដោយឯកឯង ( នីហ្វៃទី១ ១៧:៤៥ ) ។
ការរំឭកពីព្រះគ្រីស្ទ
រាល់ព្រះបញ្ញត្តិដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យ ព្រះបានសន្យាថា « នឹងរៀបចំផ្លូវ [ ដល់យើង ] ដើម្បីឲ្យ [ យើង ] អាចសម្រេចនូវអ្វីៗ ដែលទ្រង់បានបញ្ជា » ( នីហ្វៃទី១ ៣:៧ ) ។ ដើម្បីយើងអាចគោរពតាមបទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ក្នុងការចងចាំ ព្រះអម្ចាស់ដែលបានរៀបចំការរំឭកនេះ ។
ជាការពិតណាស់ អ្វីៗ គ្រប់យ៉ាងបានបង្កើតឡើង និងបានធ្វើឡើងដើម្បីកត់ត្រា និងរំឭកយើងពីព្រះគ្រីស្ទ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៦:៦៣; សូមមើលផងដែរ អាលម៉ា ៣០:៤៤ ) ។ ឧទាហរណ៍ វាមានគោលបំណងឲ្យយើងចងចាំទ្រង់ « កាលណា [ យើង ] ដើរឡើងភ្នំកាត់ព្រៃ ដុះដេរដាស ហើយឮបក្សីយំពិរោះលើព្រឹក្សា » ។១ ថ្មអាចស្រែកឡើងជាទីបន្ទាល់ និងការរំឭកអំពីព្រះយេស៊ូវ ( សូមមើល លូកា ១៩:៤០ ) ។ តាមពិតផែនដីទាំងមូល ទាំងការស្តាប់ និងទាំងដោយការមើលឃើញ ធ្វើជាសាក្សីដ៏អស្ចារ្យ ហើយផ្តល់នូវការរំឭកដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលអំពីអង្គបង្កើតរបស់ផែនដីនេះ ។
ការរំឭកដែលហាក់ដូចជាចៃដន្យនៅក្នុងការបង្កបង្កើតទាំងអស់ត្រូវបានបន្ថែមដោយការរំឭកជាផ្លូវការកាន់តែច្រើន ដែលយើងរកឃើញនៅក្នុងពិធីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋទាំងឡាយ ។ អ័ប៊ីណាដៃបានបង្រៀនថា អ៊ីស្រាអែលពីបុរាណត្រូវបានផ្តល់ឲ្យនូវពិធីបរិសុទ្ធដ៏តឹងរ៉ឹងដើម្បីអនុវត្តតាមលំដាប់លំដោយ « ដើម្បីធ្វើឲ្យគេនឹកចាំដល់ព្រះ និងសព្វកាតព្វកិច្ចរបស់គេចំពោះទ្រង់ » ( ម៉ូសាយ ១៣:៣០ ) ។ ពួកព្យាការីសម័យទំនើបបានបង្រៀនការណ៍ដដែលនេះ ។ ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល ( ឆ្នាំ ១៨៩៥–ឆ្នាំ ១៩៨៥ ) បានប្រកាសថា « ខ្ញុំគិតថានឹងគ្មានអ្នកក្បត់សាសនាទេ នឹងមិនដែលមានឧក្រិដ្ឋកម្មដែរ ប្រសិនបើមនុស្សចងចាំ ចងចាំយ៉ាងពិតប្រាកដ នូវអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាត្រៀមធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ឬនៅតុសាក្រាម៉ង់ និងនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនោះ » ។២
ដង្វាយធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺជាសកល និងជាបុគ្គល ។ ការរំឭករបស់ទ្រង់ក៏ដូច្នោះដែរ ។ ដូច្នេះហើយ បន្ថែមពីលើពិធីបរិសុទ្ធដូចគ្នាដែលផ្តល់ដល់មនុស្សទាំងអស់ ទ្រង់ផ្តល់ឲ្យយើងនូវការរំឭកខុសៗគ្នា និងផ្ទាល់ខ្លួនអំពីទ្រង់ ។ ឧទាហរណ៍ ដីឥដ្ឋធម្មតា ឬភក់ទំនងជាមិនធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនចងចាំដល់ព្រះយេស៊ូវ ឬមានមនោសញ្ចេតនា និងការដឹងគុណចំពោះទ្រង់នោះទេ ។ ប៉ុន្ដែ បុរសដែលភ្នែករបស់គាត់បានមើលឃើញឡើងវិញ ពេលព្រះយេស៊ូវយកភក់លាបភ្នែករបស់គាត់ ប្រហែលជាចងចាំព្រះយេស៊ូវដោយក្ដីស្រឡាញ់រាល់ពេលដែលគាត់មើលដីឥដ្ឋ—ភក់ ! ( សូមមើល យ៉ូហាន ៩:៦–៧ ) ។ ណាម៉ាន់ ទំនងជាមិនដែលមើលឃើញទន្លេ ជាពិសេសទន្លេយ័រដាន់ ដោយមិនគិតពីព្រះអម្ចាស់ដែលបានប្រោសគាត់ឲ្យជានៅទីនោះណាស់ ( សូមមើល ពង្សាវតារក្សត្យ ទី២ ៥ :១–១៥ ) ។ យើងម្នាក់ៗត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវការរំឭកផ្ទាល់ខ្លួនអំពីព្រះគ្រីស្ទមួយ ឬច្រើន ។ សូមមើលទៅពួកគេ ហើយចងចាំទ្រង់ ។
ថ្លែងទីបន្ទាល់ពីព្រះគ្រីស្ទ
កំណត់ត្រា និងប្រវត្តិសាស្រ្តជាដំណើររឿងបន្ថែមដែលព្រះអម្ចាស់បានបណ្តាលឲ្យកើតឡើងដើម្បីរៀបចំជួយយើងឲ្យគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ក្នុងការចងចាំ ។ ព្រះគម្ពីរ—គឺជាកំណត់ត្រានៃការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់ព្រះជាមួយនឹងបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់—និយាយជាញឹកញាប់អំពីការថ្លែងជាសាក្សី ឬ « ថ្លែងទីបន្ទាល់ » ពីទ្រង់ ( សូមមើល កូរិនថូស ទី២ ៨:៣; យ៉ូហាន ទី១ ៥:៧; នីហ្វៃទី១ ១០:១០; ១២:៧; គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ១០៩:៣១; ១១២:៤ ) ។
កំណត់ត្រាដ៏ពិសិដ្ឋ រួមទាំងកំណត់ហេតុផ្ទាល់ខ្លួន ជួយថ្លែងទីបន្ទាល់ ។ គ្រាដ៏មានអត្ថន័យដែលមានជាមួយព្រះវិញ្ញាណ គឺជាអំណោយទានមួយ ដែលនៅក្នុងគ្រានេះ យើងជឿថា យើងនឹងមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ ។ ប៉ុន្តែស្ថានភាពនៃការភ្លេចរបស់យើងធ្វើឲ្យភាពរស់រវើកនៃបទពិសោធន៍ដ៏មានអត្ថន័យបំផុត សាបរលាបទៅតាមពេលវេលា ។ ការសរសេរកំណត់ហេតុ រូបថត ឬកំណត់ត្រាមួយ មិនត្រឹមតែអាចជួយយើងរំឭកពីគ្រាដ៏មានអត្ថន័យប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងនាំមកនូវអារម្មណ៍ និងព្រះវិញ្ញាណដែលយើងមានអារម្មណ៍មកវិញផងដែរ ។ ដូច្នេះ គ្មានអ្វីភ្ញាក់ផ្អើលទេដែលថាបញ្ញត្តិដំបូងបន្ទាប់ពីសាសនាចក្រត្រូវបានរៀបចំឡើងនៅគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រានេះ « នឹងមានបញ្ជីមួយកត់ទុកនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ២១:១ ) ។ កំណត់ត្រាដែលបានរក្សាទុកយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ពង្រីកការចងចាំរបស់យើង ហើយអាចបញ្ចុះបញ្ចូលយើងពីកំហុសរបស់យើង ហើយនាំយើងទៅរកព្រះ ( សូមមើល អាលម៉ា ៣៧:៨ ) ។
ពិតណាស់នៅទីបំផុត យើងអាចថ្លែងទីបន្ទាល់ពីសេចក្ដីពិត ដោយសារយើងបានទទួលសាក្សីនៃសេចក្ដីពិតពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលជា « ជាទីបន្ទាល់ពីស្ថានសួគ៌ » ( ម៉ូសេ ៦:៦១ ) ។ នៅក្នុងតួនាទីនេះ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកត់ត្រាសេចក្តីពិតនៅលើ « បន្ទះថ្មដែរ គឺក្នុងចិត្ត [ ជាច្រើន ]ខាងសាច់ឈាម [ របស់យើង ] វិញ » ( កូរិនថូស ទី២ ៣:៣ ) ។ ទ្រង់ជួយយើងឲ្យចងចាំអំពីព្រះគ្រីស្ទ និងអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្រៀនយើង ( សូមមើល យ៉ូហាន ១៤:២៦ ) ។
ទំនាក់ទំនងរវាងព្រះយេស៊ូវ កំណត់ត្រា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងការចងចាំត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុង មរ៉ូណៃ ១០:៣–៥ ។ យើងទទួលបានការសន្យាថា ប្រសិនបើយើងអានព្រះគម្ពីរមរមន ដែលជាកំណត់ត្រាដ៏ពិសិដ្ឋ ក្នុងវិញ្ញាណនៃការចងចាំ ហើយទូលសូមព្រះក្នុងព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទដោយដួងចិត្តស្មោះសរ ដោយចេតនា និងសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងបង្ហាញដល់យើង នូវភាពត្រឹមត្រូវនៃកំណត់ត្រានោះ ។ ហើយប្រសិនបើកំណត់ត្រាជាក់លាក់នោះជាការពិត នោះព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ។
Alma Arise [ អាលម៉ាអើយ ចូរក្រោកឡើង ] ដោយ វ៉លធើរ រ៉េន
ចងចាំដើម្បីទទួលបានការសង្រ្គោះ
ការចងចាំពីព្រះយេស៊ូវ នាំឲ្យទទួលបានការប្រោសលោះ និងការសង្គ្រោះ ។ សូមពិចារណាអំពីតួនាទីការរំឭកដើរតួក្នុងការប្រោសលោះរបស់អាលម៉ាជាកូន ។ នៅពេលទេវតាបានបង្ហាញព្រះកាយចំពោះអាលម៉ា ទ្រង់បានប្រគល់បញ្ញត្តិឲ្យអាលម៉ាទៅ « ចូរកុំរកបំផ្លាញសាសនាចក្រទៀតឡើយ » ។ ប៉ុន្តែសូម្បីតែមុនចេញបញ្ញត្តិនោះ ទេវតាក៏បានប្រកាសថា « ចូរនឹកចាំ ពីការជាប់ឃុំឃាំងរបស់ពួកអយ្យកោអ្នក… ហើយ ចូរនឹកចាំ ពីការណ៍ដ៏មហិមាទាំងឡាយដែល [ ព្រះគ្រីស្ទ ] បានធ្វើដល់ពួកគេ ដ្បិតពួកគេបាននៅក្នុងសេវកភាព ហើយទ្រង់ … ដោះពួកគេឲ្យរួចផុត » ( ម៉ូសាយ ២៧:១៦ បានបន្ថែមការបញ្ជាក់ ) ។
ការណែនាំរបស់ទេវតាដែលត្រូវចងចាំ មិនមែនគ្រាន់តែជាការណែនាំដ៏ឈ្លាសវៃ ដោយមានការអនុវត្តទូលំទូលាយនោះទេ ។ សម្រាប់អាលម៉ា វាគឺជាតម្រុយជាក់លាក់មួយ ដែលជាតម្រុយដ៏ពេញ ដោយក្តីស្រឡាញ់ សម្រាប់របៀបដែលគាត់អាចរស់រានមានជីវិតពីបទពិសោធន៍ដែលស្ទើរតែស្លាប់ ។
ម្ភៃឆ្នាំក្រោយមក អាលម៉ាបានចែកចាយជាមួយនឹងកូនប្រុសរបស់គាត់ ហេលេមិនយ៉ាងលម្អិតអំពីអ្វីដែលលោកបានឆ្លងកាត់ខណៈគាត់សន្លប់ និងនិយាយមិនចេញអស់រយៈពេលបីថ្ងៃ « បានឆ្លងកាត់ការវេទនាជាច្រើន បានប្រែចិត្តនៅពេលជិតស្លាប់ » ( ម៉ូសាយ ២៧:២៨ ) ។ បន្ទាប់ពីទេវតាបានចាកចេញ អាលម៉ាបានចងចាំ អ្វីគ្រប់យ៉ាងប្រក្រតី ប៉ុន្តែអ្វីដែលគាត់អាចចងចាំបាននោះគឺអំពើបាបរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ ។
អាលម៉ាបានប្រកាសថា « តែឪពុកត្រូវញាំញីដោយសេចក្ដីទុក្ខវេទនាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ … មែនហើយ ឪពុកបានចាំនូវអំពើបាប និងអំពើទុច្ចរិតទាំងអស់របស់ខ្លួន ដោយហេតុនេះហើយ ឪពុកត្រូវទទួលទោសដោយការឈឺចាប់នៃស្ថាននរក » ( « អាលម៉ា ៣៦:១២–១៣ ) ។ គំនិតនៃការឈរនៅចំពោះព្រះបានបំពេញអាលម៉ា ដោយ « សេចក្ដីរន្ធត់ដ៏មិនអាចថ្លែងបាន » ដែលគាត់គិតចង់រត់គេច ដោយពុំចង់ស្លាប់ដោយងាយៗ ប៉ុន្តែដោយការប្រែក្លាយជា « រលត់ទៅទាំងព្រលឹងទាំងរូបកាយ »( អាលម៉ា ៣៦:១៤–១៥ ) ។
នៅត្រង់នេះ យើងគួរតែឈប់ ហើយស្វែងយល់ថា ៖ អាលម៉ា មិនមែនគ្រាន់តែបង់ពិន័យដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចរយៈពេលបីថ្ងៃ ដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនថា ជាលទ្ធផលត្រឹមត្រូវសម្រាប់អំពើបាបរបស់គាត់នោះទេ ។ អត់ទេ គាត់ចាប់ផ្ដើម—នៅបីថ្ងៃដំបូង—នៃការត្រូវបាន « ឡោមព័ទ្ធទៅដោយច្រវាក់ ដ៏អស់កល្បជានិច្ច នៃសេចក្ដីស្លាប់ » ( អាលម៉ា ៣៦:១៨ បានបន្ថែមការគូសបញ្ជាក់ ) ។
ប្រាកដណាស់ គាត់នឹងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏អាក្រក់នេះលើសពីបីថ្ងៃ—ឥតកំណត់—ប្រសិនបើវាមិនបានកើតឡើងចំពោះកត្តាដែលថា គាត់បានចងចាំពីចំណុចណាមួយដោយក្ដីមេត្តាករុណា ដែលឪពុករបស់គាត់បានព្យាករ « ពីការយាងមកនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដើម្បីមកធ្វើឲ្យធួននឹងអំពើបាបទាំងឡាយនៃមនុស្សលោក » ។ បន្ទាប់មក លោកបានមានប្រសាសន៍ថា
« ឥឡូវនេះ នៅពេលដែលឪពុកនឹកគិតទៅលើរឿងនេះ នោះឪពុកបានយំនៅក្នុងចិត្ត ៖ ឱព្រះយេស៊ូវអើយ ព្រះអង្គជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ សូមព្រះអង្គមានសេចក្ដីមេត្តាករុណាមកលើទូលបង្គំផង ដែលជាអ្នកនៅក្នុងប្រមាត់ល្វីងជូរចត់ ហើយកំពុងតែឡោមព័ទ្ធទៅដោយច្រវាក់ដ៏អស់កល្បជានិច្ចនៃសេចក្ដីស្លាប់ ។
« ឥឡូវនេះ មើលចុះ នៅពេលដែលឪពុកកំពុងតែគិតយ៉ាងនេះ នោះឪពុកក៏ឈប់នឹកឃើញការឈឺចាប់ទៀត មែនហើយ ឪពុកក៏អស់កើតទុក្ខដោយការនឹកឃើញអំពើបាបរបស់ខ្លួនទៀត » ( អាលម៉ា ៣៦:១៧–១៩ ) ។
អាលម៉ាបានធ្វើតាមបញ្ជារបស់ទេវតាឲ្យចងចាំ ។ គាត់បានចងចាំព្រះយេស៊ូវ ។ ហើយដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានរំដោះពួកអយ្យកោរបស់អាលម៉ាឲ្យរួចពីការជាប់ឃុំឃាំងរបស់ពួកគេ នោះទ្រង់បានរំដោះអាលម៉ាចេញពីការជាប់ឃុំឃាំងរបស់គាត់ដែរ ។
ឱនោះជាសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការរំដោះដ៏ខ្លាំងក្លាណាស់ណា៎ ! ឱនោះជាការផ្លាស់ប្តូរដួងចិត្តនិងគំនិតដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ! អាលម៉ា ដែលប៉ុន្មាននាទីមុនបានគិតចង់រត់គេចចេញពីវត្តមានរបស់ព្រះ ដោយការរលត់ទៅ ឥឡូវនេះបានឃើញពួកទេវតាដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ និង « រំពឹងចង់បាននៅទីនោះ » ( អាលម៉ា ៣៦:២២ ) ។
អព្ភូតហេតុនៃការផ្លាស់ប្តូរនេះត្រូវបានធ្វើឲ្យសកម្មឡើងដោយការចងចាំដ៏សាមញ្ញមួយ ។ បទពិសោធន៍របស់អាលម៉ាផ្ដល់អត្ថន័យពិតដល់ពាក្យចុងក្រោយនៃសេចក្ដីអធិប្បាយចុងក្រោយរបស់ស្ដេចបេនយ៉ាមីនថា ៖ « ហើយឥឡូវនេះ ឱមនុស្សលោកអើយ សូមចងចាំ ហើយកុំវិនាសបង់ឡើយ » ( ម៉ូសាយ ៤:៣០ ) ។
ទ្រង់ចងចាំយើង
នៅពេលដែលយើងព្យាយាមចងចាំព្រះយេស៊ូវជានិច្ច វាជាការសំខាន់ដែលត្រូវចងចាំថា ទ្រង់ចងចាំយើងជានិច្ច ។ ទ្រង់បានឆ្លាក់យើងនៅលើព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល អេសាយ ៤៩:១៦ ) ។ សូមគិតអំពីការណ៍នេះ—ព្រះយេស៊ូវដ៏មានព្រះហឫទ័យសប្បុរសនឹងមិនអាចបំភ្លេចយើងបានឡើយ ប៉ុន្តែទ្រង់ងាយនឹងភ្លេចអំពើបាបរបស់យើងដែលធ្វើឲ្យព្រះកាយទ្រង់ជាំ ។
នោះ គឺជាកិច្ចការដ៏មានតម្លៃ ។