Już nie samotni: 7 sposobów na nawiązywanie kontaktów

Julianne Holt-Lunstad

Profesor psychologii na Uniwersytecie Brighama Younga

Samotność jest wyzwaniem, które można pokonać przy odrobinie wysiłku, energii emocjonalnej i pomocy Zbawiciela.

Każdy z nas doświadcza czasem samotności. Sporadyczne poczucie samotności może być w rzeczywistości zdrowe i produktywne, będąc biologicznym sygnałem, że musimy budować silniejsze relacje. Ale ciągła samotność jest często dużą przeszkodą na drodze do szczęścia.

Plan szczęścia Ojca Niebieskiego obejmuje gromadzenie nas w rodzinach i kongregacjach. Pomaga nam to nie tylko w naszym wiecznym rozwoju, ale także w naszej ludzkiej potrzebie przebywania wśród innych osób, poczucia przynależności, dawania i otrzymywania wsparcia emocjonalnego. Nauka zaczyna uznawać więzi społeczne za biologiczną potrzebę związaną z naszym zdrowiem i przetrwaniem.

Jest to również potrzeba duchowa. Potrzebujemy siebie nawzajem dla naszego duchowego dobrobytu i rozwoju. A szczególnie radosną koncepcją jest niebo wypełnione wiecznymi relacjami (zob. Doktryna i Przymierza 130:2).

Zastanów się nad poniższymi pomysłami na walkę z samotnością w twoim życiu:

Polegaj na Zbawicielu. Twój Ojciec Niebieski i Jezus Chrystus wiedzą o tym, że czujesz się samotny i chcą ci pomóc. Świadomość, że Zbawiciel jest zaznajomiony z bólem samotności, może pomóc ci zrozumieć, co odczuwasz. Zbliżanie się do Ojca Niebieskiego i Zbawiciela poprzez modlitwę, studiowanie pism świętych oraz oddawanie czci w dzień Sabatu i w świątyni pomoże ci przekonać się, że nigdy nie jesteś sam. Tak ja nauczał Prezydent Russell M. Nelson: „Kiedy skupiamy nasze życie na Jezusie Chrystusie i Jego ewangelii, możemy czuć radość niezależnie od tego, co się dzieje w naszym życiu”.
Bądź przyjacielski. Samotność może czasami sprawić, że wątpimy w to, że podjęcie wysiłku pomoże zmniejszyć nasz ból. Zrób samoocenę, aby sprawdzić, czy masz pesymistyczne podejście. Szukając przyjaźni, pamiętaj, że często wymagane jest posiadanie przyjaznego nastawienia. Zwykłe przywitanie się z sąsiadem może wiele zmienić. A szukanie okazji do błogosławienia życia bliźnich, którzy również zmagają się z samotnością, może być najpotężniejszą ze wszystkich interwencją.
Opieraj się na wspólnych zainteresowaniach. Poszukuj ludzi i grup, których zainteresowania, światopogląd i standardy są podobne do twoich. Możesz poszukać (lub nawet rozważyć założenie!) klubu książki, klubu wsparcia, klubu pieszych wędrówek, grupy śpiewaków, grupy wieczorów domowych lub grupy rodziców dorosłych dzieci.
Wzmacniaj istniejące relacje. Większość ludzi posiada już relacje z rodziną, przyjaciółmi, sąsiadami i członkami okręgu. Pielęgnowanie istniejących relacji to świetny punkt wyjścia do walki z samotnością. Naturalne budowanie przyjaźni wymaga czasu, więc bądź cierpliwy w pielęgnowaniu relacji. Pamiętaj, że jakość relacji jest ważniejsza niż ich ilość.
Szukaj okazji do służby i dzielenia się swoimi talentami i darami duchowymi. Istnieją niemal nieograniczone możliwości posługi i służby w Kościele, w naszych rodzinach i społeczności. Kiedy czujemy, że nasze wysiłki mają pozytywny wpływ na bliźnich, może to nadać naszemu życiu sens i cel. Poczucie, że nasze życie ma znaczenie dla innych osób, jest silnym czynnikiem zniechęcającym do samotności.
Miej plan na trudne czasy. Święta i ważne daty, takie jak rocznica śmierci ukochanej osoby, mogą być dla ciebie trudne. Spróbuj zaplanować zajęcia z przyjaciółmi lub rodziną w takie dni, aby nie rozpamiętywać relacji, które pragnąłbyś zachować.
Zaangażuj się w pracę świątynną i pracę nad historią rodziny. Jest to potężny sposób na poczucie otuchy i przynależności. Starszy Dale G. Renlund z Kworum Dwunastu Apostołów obiecał liczne błogosławieństwa, które możemy otrzymać, w tym „większą miłość i uznanie wobec przodków i żyjących krewnych, abyśmy już nie czuli się samotni”.

Dla większości ludzi samotność jest wyzwaniem, które można pokonać przy odrobinie wysiłku, energii emocjonalnej i pomocy Zbawiciela.