« គំរូនៃសាមគ្គីភាពក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » លីអាហូណាខែតុលា ឆ្នាំ២០២៤ ។
សារលិខិតប្រចាំខែនៃទស្សនាវដ្ដី លីអាហូណា ខែតុលា ឆ្នាំ២០២៤
គំរូនៃសាមគ្គីភាព ក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
នៅពេលយើងរួបរួមនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដូចជាប្រជាជននៅក្នុង នីហ្វៃទី៤ នោះក្ដីប្រាថ្នារបស់យើងដើម្បីមានចិត្តតែមួយ កើតមានជំនួសឲ្យភាពខុសគ្នារបស់យើង ហើយនាំឲ្យមានសុភមង្គល ។
យើងរស់នៅក្នុងសម័យកាលដែលមានការកើនឡើងនៃភាពមិនចុះសម្រុងនឹងគ្នា និងការទាស់ទែងខ្វែងគំនិតកំពុងរីករាលដាលពាសពេញពិភពលោក ។ កម្លាំងឈ្លោះប្រកែកបានរីករាលដាលដោយសារបច្ចេកវិទ្យា និងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តដោយពួកអ្នកគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលបំពេញដួងចិត្តរបស់យើងដោយការមើលងាយ និងធ្វើឲ្យខូចទំនាក់ទំនងរបស់យើងដោយការទាស់ទែងគ្នា ។ ការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាលែងសូវមាន ។ សង្គ្រាមកំពុងផ្ទុះឡើង ។
នៅក្នុងបរិបទនេះ អ្នកដើរតាមដ៏ពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប្រាថ្នាចង់បានសេចក្តីសុខសាន្ត ហើយស្វែងរកយ៉ាងសកម្មដើម្បីស្ថាបនាសង្គមមួយដែលមានភាពខុសប្លែកពីនោះ—ជាសង្គមមួយដែលបានបង្កើតឡើងនៅលើការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការនេះបាន ព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់បង្គាប់ពួកយើងថា « ចូររួមគ្នាតែមួយ ហើយបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាមិនរួមគ្នាតែមួយទេ ឈ្មោះថាអ្នករាល់គ្នាពុំមែនជារបស់ផងយើងឡើយ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៣៨:២៧ ) ។ ជាការពិតណាស់ សាមគ្គីភាពគឺជានិមិត្តរូបនៃសាសនាចក្រពិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
តើយើងធ្វើដូចម្តេចដើម្បីប្រឆាំងនឹងកម្លាំងនៃការបែកបាក់ និងការឈ្លោះទាស់ទែងគ្នា ? តើយើងសម្រេចបាននូវសាមគ្គីភាពដោយរបៀបណា ?
ជាភ័ព្វសំណាង គម្ពីរនីហ្វៃទី៤ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនផ្តល់ឲ្យយើងនូវគំរូមួយ ។ នៅក្នុងជំពូកនេះកត់ត្រាដោយសង្ខេបពីរបៀបដែលប្រជាជនបានរស់នៅ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គសង្រ្គោះបានយាងទៅជួបពួកគេ បានបង្រៀនពួកគេ និងបានបង្កើតសាសនាចក្រឡើងនៅក្នុងចំណោមពួកគេ ។ ដំណើររឿងនេះ បង្ហាញពីរបៀបដែលប្រជាជនទាំងនេះសម្រេចបាននូវសាមគ្គីភាពមួយប្រកបដោយសុភមង្គល និងសេចក្តីសុខសាន្ត ហើយវាបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវគំរូមួយដែលយើងអាចធ្វើតាមដើម្បីទទួលបានសាមគ្គីភាពដូចគ្នានេះសម្រាប់ខ្លួនយើងផ្ទាល់ ។
ការប្រែចិត្តជឿ
នៅក្នុង នីហ្វៃទី៤ ១:១ យើងអានថា៖ « ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវបានតាំងសាសនាចក្រនៃព្រះគ្រីស្ទនៅពាសពេញលើដែនដីជុំវិញ ។ ហើយ [ ប្រជាជន ] ដែលបានមករកពួកគេ ហើយបានប្រែចិត្តយ៉ាងពិតប្រាកដពីអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ខ្លួន » ។
យើងរួបរួមគ្នានៅជុំវិញព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នៅពេលមនុស្សម្នាក់ៗរៀនអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ និងសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើជាសាក្សីអំពីសេចក្តីពិតនោះដល់ដួងចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ។ បន្ទាប់មក យើងម្នាក់ៗអាចទទួលយកការអញ្ជើញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដើម្បីមានជំនឿលើទ្រង់ ហើយដើរតាមទ្រង់ដោយការប្រែចិត្ត ។
ដូច្នេះហើយ បុគ្គលម្នាក់ៗចាប់ផ្តើមដំណើរនៃការប្រែចិត្តជឿរបស់ខ្លួន—ចេញពីភាពអាត្មានិយម និងបំណងប្រាថ្នានៃការប្រព្រឹត្តិអំពើបាប ហើយធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកព្រះអង្គសង្រ្គោះ ។ ទ្រង់គឺជាគ្រឹះនៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង ។ ហើយកាលយើងម្នាក់ៗមើលទៅទ្រង់ដោយនូវគ្រប់គំនិត ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៦:៣៦ ) ទ្រង់ក្លាយជាកម្លាំងបង្រួបបង្រួមក្នុងជីវិតរបស់យើង ។
សេចក្តីសញ្ញា
កំណត់ត្រានៅក្នុងនីហ្វៃទី៤ បន្តបញ្ជាក់ថា អស់អ្នកដែលមកសាសនាចក្រ ហើយបានប្រែចិត្តពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ « បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ ហើយពួកគេក៏បានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធផង » ( នីហ្វៃទី៤ ១:១ ) ។ ពួកគេបានចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញាមួយ—ដែលជាទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេស ចងភ្ជាប់—ជាមួយព្រះ ។
នៅពេលយើងធ្វើ និងរក្សាសេចក្ដីសញ្ញា យើងបានលើកដាក់លើខ្លួនយើងនូវព្រះនាមរបស់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងនាមជាបុគ្គលម្នាក់ៗ ។ លើសពីនេះ យើងក៏លើកដាក់លើខ្លួនយើងនូវព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ក្នុងនាមជាប្រជាជាតិផងដែរ ។ អស់អ្នកដែលធ្វើសេចក្តីសញ្ញា និងខិតខំគោរពតាមសេចក្តីសញ្ញាទាំងនោះ នឹងប្រែក្លាយជារាស្ត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ និងជារតនសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល និក្ខមនំ ១៩:៥ ) ។ ដូច្នេះ យើងធ្វើដំណើរនៅលើផ្លូវនៃសេចក្ដីសញ្ញាទាំងជាលក្ខណៈបុគ្គល និងរួមគ្នា ។ ទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីសញ្ញារបស់យើងជាមួយព្រះ ផ្ដល់ឲ្យយើងនូវបុព្វហេតុទូទៅ និងអត្តសញ្ញាណទូទៅមួយ ។ នៅពេលយើងចងភ្ជាប់ខ្លួនយើងទៅនឹងព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ជួយយើងឲ្យដួង« ចិត្ត [ របស់យើង ] ចងក្រងរួមគ្នាដោយសាមគ្គី ហើយស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក » ( ម៉ូសាយ ១៨:២១ ) ។
ភាពយុត្តិធម៌ សមភាព និងការជួយដល់ជនក្រីក្រ
ដំណើររឿងនៅក្នុង នីហ្វៃទី៤ បន្តថា ៖ « គ្មានការទាស់ទែងខ្វែងគំនិតគ្នារវាងពួកគេឡើយ ហើយមនុស្សគ្រប់រូបមានការទាក់ទងគ្នាយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ។
« ហើយពួកគេមានរបស់របរទាំងអស់រួមគ្នាទូទៅនៅក្នុងចំណោមពួកគេ ហេតុដូច្នេះហើយ គ្មានអ្នកមាន ឬអ្នកក្រ គ្មានអ្នកបម្រើគេ ឬអ្នកសេរីឡើយ តែពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានធ្វើឲ្យមានសេរីភាព ហើយជាអ្នកទទួលអំណោយទានខាងឯស្ថានសួគ៌ » ( នីហ្វៃទី៤ ១:២–៣ ) ។
នៅក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នារបស់យើងខាងសាច់ឈាម ព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យចង់ឲ្យយើងមានភាពយុត្តិធម៌ និងស្មើភាពគ្នាទោវិញទៅមក ហើយមិនធ្វើខុស ឬកេងចំណេញលើនរណាម្នាក់ឡើង ( សូមមើល ថែស្សាឡូនីច ទី១ ៤:៦ ) ។ នៅពេលយើងរីកចម្រើនខិតទៅជិតព្រះអម្ចាស់ យើង « នឹងពុំមានគំនិតចង់ព្យាបាទគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ ប៉ុន្តែចង់រស់នៅដោយសុខសាន្ត ហើយឲ្យដល់មនុស្សគ្រប់រូប ស្របតាមអ្វីដែលជារបស់ផងអ្នកនោះ » ( ម៉ូសាយ ៤:១៣ ) ។
ព្រះអម្ចាស់ក៏បានបញ្ជាដល់យើងឲ្យមើលថែជនក្រីក្រ និងអ្នកខ្វះខាត ។ យើងគួរតែ « ចែករំលែកនូវទ្រព្យ [ របស់យើង ] » ដើម្បីជួយដល់ពួកគេទៅតាមលទ្ធភាពដែលយើងមាន ដោយពុំមានការវិនិច្ឆ័យដល់ពួកគេឡើយ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៤:២១–២៧ ) ។
យើងម្នាក់ៗត្រូវតែ « គោរពបងប្អូនខ្លួន ដូចជាខ្លួនឯងផ្ទាល់ » ដែរ ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៣៨:២៤ ) ។ ប្រសិនបើយើងជារាស្រ្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយរួបរួមគ្នា នោះយើងមិនគ្រាន់តែត្រូវប្រព្រឹត្តដាក់គ្នាដោយស្មើភាពនោះទេ គឺយើងក៏ត្រូវតែមើលគ្នាដោយស្មើភាព និងមានអារម្មណ៍នៅក្នុងចិត្តរបស់យើងថា ពួកយើងស្មើៗគ្នាដែរ—គឺស្មើគ្នាចំពោះព្រះភ័ក្រ្តព្រះ គឺស័ក្តិសមស្មើគ្នា និងមានសក្តានុពលស្មើគ្នា ។
ការគោរពប្រតិបត្តិ
មេរៀនបន្ទាប់ពី នីហ្វៃទី៤ មានរៀបរាប់នៅក្នុងការបង្ហាញដ៏សាមញ្ញនេះថា ៖ « ពួកគេបានដើរតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ ដែលពួកគេបានទទួលពីព្រះអម្ចាស់ និងពីព្រះរបស់គេ » ( នីហ្វៃទី៤ ១:១២ ) ។
ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនប្រជាជនទាំងនេះ នូវគោលលទ្ធិរបស់ទ្រង់ ដោយបានប្រទានបញ្ញត្តិដល់ពួកគេ និងបានហៅពួកអ្នកបម្រើឲ្យបង្រៀនដល់ពួកគេ ។ ព្រះរាជបំណងមួយរបស់ទ្រង់ក្នុងការធ្វើបែបនេះគឺដើម្បីឲ្យប្រាកដថានឹងគ្មានការទាស់ទែងខ្វែងគំនិតនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាឡើយ ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១១:២៨–២៩; ១៨:៣៤ ) ។
ការគោរពប្រតិបត្តិរបស់យើងចំពោះការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់ និងពួកអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ គឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ក្នុងការមានសាមគ្គីភាពរបស់យើង ។ ការណ៍ទាំងនេះរួមទាំងការតាំងចិត្តរបស់យើងក្នុងការគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិដើម្បីប្រែចិត្ត នៅគ្រប់ពេលដែលយើងមិនបានធ្វើតាមព្រះបញ្ញត្តិ ហើយដើម្បីជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ពេលដែលយើងខិតខំធ្វើឲ្យបានកាន់តែល្អប្រសើរឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។
ការជួបជុំគ្នា
បន្ទាប់មក យើងបានរៀនថា ប្រជាជននៅក្នុង នីហ្វៃទី៤ « [ បានបន្ត ] ការតមអាហារ និងការអធិស្ឋាន ហើយបានប្រជុំគ្នាជាញឹកញាប់ ដើម្បីអធិស្ឋាន ហើយស្ដាប់ព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់ » ( នីហ្វៃទី៤ ១:១២ ) ។
យើងត្រូវជួបជុំគ្នា ។ ការប្រជុំថ្វាយបង្គំប្រចាំសប្តាហ៍របស់យើង គឺជាឱកាសដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់ពួកយើងដើម្បីស្វែងរកកម្លាំង ទាំងសម្រាប់បុគ្គល និងសម្រាប់សមូហភាព ។ យើងទទួលទានសាក្រាម៉ង់ រៀន អធិស្ឋាន ច្រៀងរួមគ្នា និងគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ការជួបជុំផ្សេងទៀតក៏ជួយលើកកម្ពស់អារម្មណ៍នៃការចូលរួមចំណែក មិត្តភាព និងគោលបំណងរួមគ្នាផងដែរ ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់
បន្ទាប់មក ក្នុងកំណត់ត្រានៅក្នុង នីហ្វៃទី៤ ផ្តល់ឲ្យយើងនូវអ្វីដែលអាចជាគន្លឹះដ៏សំខាន់សម្រាប់អ្វីៗទាំងអស់នេះ—ដែលជារឿងមិនអាចសម្រេចបានដោយគ្មានសាមគ្គីភាពដ៏ពិតប្រាកដ នោះគឺ ៖ « គ្មានការទាស់ទែងគ្នានៅក្នុងដែនដីឡើយ ដោយព្រោះមកពីសេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះ ដែលបានស្ថិតនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស » ( នីហ្វៃទី៤ ១:១៥ ) ។
យើងទទួលបានសេចក្តីសុខសាន្តផ្ទាល់ខ្លួននៅពេលយើង ចុះចូលដោយរាបសា ស្រឡាញ់ព្រះដ៏ពិតប្រាកដ ។ នេះជាបទបញ្ញត្តិដ៏ធំទីមួយ ។ ការស្រឡាញ់ព្រះច្រើនជាងនរណាម្នាក់ ឬអ្វីផ្សេងទៀតទាំងអស់គឺជាលក្ខខណ្ឌដែលនាំមកនូវសេចក្តីសុខសាន្ត ការលួងលោម ទំនុកចិត្ត និងអំណរយ៉ាងពិតប្រាកដ ។ ពេលយើងអភិវឌ្ឍសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគ្រួសារ និងអ្នកជិតខាងនឹងកើតមានឡើងដោយឯកឯង ។
អំណរដ៏ធំបំផុតដែលយើងនឹងដកពិសោធ កើតឡើងនៅពេលដែលយើងនឹងទទួលបានអារម្មណ៍នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និងចំពោះបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ ។
សេចក្ដីសប្បុរស សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ គឺជាថ្នាំព្យាបាលការទាស់ទែងគ្នា ។ វាគឺជាលក្ខណៈសំខាន់នៃអ្នកដើរតាមដ៏ពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នៅពេលយើងបន្ទាបខ្លួនយើងនៅចំពោះព្រះ ហើយអធិស្ឋានដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្តយើង នោះទ្រង់នឹងប្រទានដល់យើងនូវសេចក្ដីសប្បុរស ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ៧:៤៨ ) ។
នៅពេលយើងទាំងអស់គ្នាស្វែងរកសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគង់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង នោះអព្ភូតហេតុនៃសាមគ្គីភាពវាហាក់ដូចជាមានយ៉ាងពេញលេញចំពោះយើង ។
អត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាព
ជាចុងក្រោយនេះ ប្រជាជននៅក្នុង នីហ្វៃទី៤ បានបង្ហាញសញ្ញាសាមគ្គីភាពដែលសមនឹងទទួលបាននូវការផ្តោតយកចិត្តទុកដាក់របស់យើង ៖ « គ្មានចោរប្លន់ គ្មានឃាតករ ហើយក៏គ្មានចែកទៅជាពួកលេមិន ឬពួកណាផ្សេងទៀតឡើយ តែគេទាំងអស់គ្នាទៅជារូបមួយ គឺជាកូនចៅនៃព្រះគ្រីស្ទ និងជាអ្នកគ្រងនគរព្រះទុកជាមរតករបស់ព្រះ » ( នីហ្វៃទី៤ ១:១៧ ) ។
ស្លាកសញ្ញាដែលបានបែងចែកប្រជាជនរាប់រយឆ្នាំបានបាត់ទៅវិញ មុនពេលមានអត្តសញ្ញាណយូរអង្វែង និងអស្ចារ្យជាងនេះ ។ ពួកគេបានមើលទៅខ្លួនគេ—និងអ្នកដទៃ—ទៅតាមទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
លក្ខណៈខុសៗពីគ្នា និងផ្សេងៗពីគ្នា អាចជាការណ៍ល្អ និងសំខាន់សម្រាប់យើង ។ ប៉ុន្តែអត្តសញ្ញាណដ៏សំខាន់បំផុតរបស់យើង គឺជាអត្តសញ្ញាណដែលទាក់ទងនឹងដើមកំណើត និងគោលបំណងដ៏ទេវភាពរបស់យើង ។
ជាដំបូង និងដ៏សំខាន់បំផុតនោះគឺ យើងម្នាក់ៗគឺជាបុត្ររបស់ព្រះ ។ ទីពីរ ក្នុងនាមជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ យើងម្នាក់ៗគឺជាបុត្រនៃសេចក្ដីសញ្ញា ។ ហើយទីបី យើងម្នាក់ៗជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំសូមជំរុញយើងទាំងអស់គ្នាកុំអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកកំណត់អត្តសញ្ញាណណាមួយផ្សេងទៀត « ប្ដូរ ជំនួស ឬមានអាទិភាពខ្លាំងជាងងារដ៏និរន្តរ៍ទាំងបីនេះឡើយ » ។
មានចិត្តតែមួយ
ព្រះបានអញ្ជើញមនុស្សទាំងអស់ឲ្យមករកទ្រង់ ។ ទ្រង់មានកន្លែងសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ។ យើងអាចមានភាពខុសគ្នានៅក្នុងវប្បធម៌ នយោបាយ ជាតិសាសន៍ រសជាតិ និងអ្វីផ្សេងជាច្រើនទៀតរបស់យើង ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលយើងរួបរួមគ្នាក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះភាពខុសគ្នាបែបនេះវានឹងលែងសំខាន់ទៀតហើយ ហើយវាត្រូវបានជំនួសដោយបំណងប្រាថ្នាដ៏លើសលុបរបស់យើង ដើម្បីមានចិត្តតែមួយ—ដើម្បីយើងអាចក្លាយជារាស្ត្រទ្រង់។
សូមយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមេរៀនដែលបានបង្រៀននៅក្នុង នីហ្វៃទី៤ ។ នៅពេលដែលយើងម្នាក់ៗខិតខំបញ្ចូលធាតុសំខាន់ៗនៃសាមគ្គីភាពទាំងនេះទៅក្នុងជីវិតរបស់យើង នោះធាតុសំខាន់ៗទាំងនេះអាចនិយាយអំពីយើង ក៏ដូចជាវានិយាយអំពីពួកគេអ៊ីចឹងដែរ « ពិតជាគ្មានប្រជាជនណាដែលរីករាយសប្បាយជាងប្រជាជនដែលបានត្រូវបង្កើតដោយព្រះហស្តនៃព្រះឡើយ » ( នីហ្វៃទី៤ ១:១៦ ) ។
© ឆ្នាំ២០២៤ ដោយ Intellectual Reserve, Inc. All rights reserved. បោះពុម្ពនៅ ស.រ.អា. ។ ការអនុម័តជាភាសាអង់គ្លេស ៖ ៦/១៩ ។ ការអនុម័តឲ្យបកប្រែ ៖ ៦/១៩ ។ ការបកប្រែនៃ Monthly Liahona Message, October 2024. Cambodian. 19359 258