“ພາກຫ້ອຍທ້າຍ ຄ: ພະຍານສາມຄົນ” ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ—ສຳລັບບຸກຄົນ ແລະ ຄອບຄົວ: ພຣະຄຳພີມໍມອນ 2020 (2020)
“ພາກຫ້ອຍທ້າຍ ຄ,” ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ—ສຳລັບບຸກຄົນ ແລະ ຄອບຄົວ: 2020
ພາກຫ້ອຍທ້າຍ ຄ
ພະຍານສາມຄົນ
ເປັນເວລາຫລາຍກວ່າຫ້າປີ—ຈາກເວລາທີ່ທູດໂມໂຣໄນໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມໂຈເຊັບ ສະມິດ ເທື່ອທຳອິດ ຈົນເຖິງປີ 1829—ໂຈເຊັບເປັນພຽງຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ຖືກອະນຸຍາດໃຫ້ເຫັນແຜ່ນຈາລຶກຄຳ. ສິ່ງນີ້ໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການວິຈານ ແລະ ການຂົ່ມເຫັງຢ່າງໜັກ ຈາກຜູ້ທີ່ເຊື່ອວ່າເພິ່ນກຳລັງຕົວະຜູ້ຄົນ. ທ່ານຄິດວ່າ ໂຈເຊັບໄດ້ຮູ້ສຶກຊື່ນຊົມຫລາຍຂະໜາດໃດ, ຂະນະທີ່ເພິ່ນກຳລັງແປພຣະຄຳພີມໍມອນ, ເພິ່ນໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະອະນຸຍາດໃຫ້ຄົນອື່ນເຫັນແຜ່ນຈາລຶກ ແລະ ວ່າພວກເພິ່ນກໍຈະໃຫ້ “ຖ້ອຍຄຳເຖິງຄວາມຈິງຂອງໜັງສື ແລະ ສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນນັ້ນ” (2 ນີໄຟ 27:12–14; ເບິ່ງ 2 ນີໄຟ 11:3; ອີເທີ 5:2–4 ນຳອີກ).
ໃນເດືອນມິຖຸນາ 1829, ອໍລີເວີ ຄາວເດີຣີ, ເດວິດ ວິດເມີ, ແລະ ມາຕິນ ແຮຣິສ ໄດ້ຂໍອະນຸຍາດເປັນພະຍານສາມຄົນ ດັ່ງຄຳທຳນາຍທີ່ມີຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ອະນຸຍາດຕາມຄວາມປາດຖະໜາຂອງພວກເພິ່ນ (ເບິ່ງ ຄ&ພ 17) ແລະ ໄດ້ສົ່ງທູດອົງໜຶ່ງມາ, ຜູ້ຊຶ່ງໄດ້ສະແດງແຜ່ນຈາລຶກຕໍ່ພວກເພິ່ນ. ຊາຍເຫລົ່ານີ້ໄດ້ຖືກຮູ້ຈັກກັນວ່າເປັນພະຍານສາມຄົນ, ແລະ ປະຈັກພະຍານທີ່ເປັນລາຍລັກອັກສອນຂອງພວກເພິ່ນ ກໍລວມຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນທຸກສະບັບ.1
ປະທານດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌ ໄດ້ອະທິບາຍເຖິງເຫດຜົນທີ່ປະຈັກພະຍານຂອງພະຍານສາມຄົນ ຈຶ່ງມີພະລັງຫລາຍທີ່ສຸດ ດັ່ງນີ້: “ປະຈັກພະຍານຂອງສາມຄົນເຖິງພຣະຄຳພີມໍມອນ ຢືນເປັນພະຍານດ້ວຍພະລັງອັນຍິ່ງໃຫຍ່. ແຕ່ລະຄົນໃນທັງສາມ ໄດ້ມີເຫດຜົນ ແລະ ໂອກາດຢ່າງຫລວງຫລາຍ ທີ່ຈະຍົກເລີກປະຈັກພະຍານຂອງຕົນ ຖ້າຫາກມັນບໍ່ຈິງ, ຫລື ໃຫ້ລາຍລະອຽດທີ່ເປັນຕາສົງໄສ ຖ້າຫາກມັນບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ດັ່ງທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີ, ເພາະຄວາມຂັດແຍ້ງ ແລະ ຄວາມອິດສາບັງບຽດ ທີ່ກ່ຽວພັນກັບຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາຈັກຄົນອື່ນໆ, ສະນັ້ນຊາຍທັງສາມຄົນນີ້ ຈຶ່ງໄດ້ຖືກຕັດອອກຈາກສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ປະມານແປດປີຫລັງຈາກປະຈັກພະຍານຂອງພວກເພິ່ນ ໄດ້ຖືກຈັດພິມ. ຊາຍທັງສາມໄດ້ໄປຕາມທາງຂອງໃຜລາວ, ໂດຍທີ່ບໍ່ມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະຮ່ວມຫົວກັນແນວໃດເລີຍ. ແຕ່ຈົນເຖິງບັ້ນທ້າຍຊີວິດຂອງພວກເພິ່ນ—ປະມານ 12 ເຖິງ 50 ປີ ຫລັງຈາກທີ່ໄດ້ຖືກຕັດອອກຈາກສາດສະໜາຈັກ—ບໍ່ມີຄົນໃດໃນສາມຄົນນີ້ ທີ່ປ່ຽນແປງປະຈັກພະຍານຂອງຕົນ ທີ່ຖືກຈັດພິມ ຫລື ເວົ້າສິ່ງໃດທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມສົງໄສກ່ຽວກັບຄວາມຈິງນັ້ນ.”2
ຈົນເຖິງມື້ຕາຍ, ພະຍານສາມຄົນນີ້ກໍບໍ່ເຄີຍໂອ່ນເອນໃນຄວາມຊື່ສັດຂອງພວກເພິ່ນ ຕໍ່ປະຈັກພະຍານຂອງພວກເພິ່ນເຖິງພຣະຄຳພີມໍມອນ.
ອໍລີເວີ ຄາວເດີຣີ
ຫລັງຈາກໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາຄືນໃໝ່ ເພື່ອກັບເຂົ້າສາດສະໜາຈັກ ແລະ ບໍ່ດົນກ່ອນເພິ່ນເສຍຊີວິດ, ອໍລີເວີໄດ້ພົບປະກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາຄົນໜຶ່ງ ຊື່ແອວເດີ ເຈກັບ ເກດສ໌, ຜູ້ຜ່ານມາທາງເມືອງຣິຈ໌ມອນ, ລັດມີເຊີຣີ, ລະຫວ່າງການເດີນທາງໄປຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ຢູ່ປະເທດອັງກິດ. ແອວເດີ ເກດສ໌ ໄດ້ຖາມອໍລີເວີກ່ຽວກັບປະຈັກພະຍານຂອງເພິ່ນເຖິງພຣະຄຳພີມໍມອນ. ລູກຊາຍຂອງແອວເດີ ເກດສ໌ ໄດ້ເລົ່າເຖິງປະຕິກິລິຍາຂອງອໍລີເວີວ່າ:
“ໃນການຖາມເພິ່ນດັ່ງນັ້ນ ເບິ່ງຄືວ່າ ມັນເຮັດໃຫ້ອໍລີເວີປະທັບໃຈຫລາຍ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຕອບຈັກຄຳ, ແຕ່ໄດ້ລຸກຂຶ້ນຈາກຕັ່ງນັ່ງຂອງເພິ່ນ, ໄດ້ຍ່າງໄປຫາຕູ້ໄວ້ປຶ້ມ, ແລ້ວຈັບເອົາປຶ້ມພຣະຄຳພີມໍມອນສະບັບຊຸດພິມທຳອິດລົງມາ, ໄດ້ເປີດໄປຫາປະຈັກພະຍານສາມຄົນ, ແລະ ໄດ້ອ່ານມັນໃນລັກສະນະທີ່ໜັກແໜ້ນ, ຊຶ່ງເພິ່ນໄດ້ລົງນາມໄວ້ ເມື່ອຊາວປີກ່ອນ. ຂະນະທີ່ຈ້ອງໜ້າພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ: ‘ເຈກັບ, ຂ້ອຍຢາກໃຫ້ເຈົ້າຈື່ຈຳສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ກ່າວກັບເຈົ້າ. ບໍ່ດົນຂ້ອຍກໍຊິຕາຍແລ້ວ, ແລະ ມັນຊິມີປະໂຫຍດຫຍັງສຳລັບຂ້ອຍທີ່ຈະຕົວະເຈົ້າ? ຂ້ອຍຮູ້,’ ເພິ່ນເວົ້າ, ‘ວ່າພຣະຄຳພີມໍມອນໄດ້ຖືກແປໂດຍຂອງປະທານ ແລະ ໂດຍອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນກັບຕາ, ຂ້ອຍໄດ້ຍິນກັບຫູ, ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ສຳພັດດ້ວຍຄວາມເຂົ້າໃຈ, ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ວ່າ ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍກ່າວເປັນພະຍານ ເປັນຄວາມຈິງ. ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມຝັນ, ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມລະເມີເພີ້ຝັນຢູ່ໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍ—ມັນເປັນຄວາມຈິງ.’”3
ເດວິດ ວິດເມີ
ໃນຕອນເຖົ້າແກ່, ເດວິດ ວິດເມີ ໄດ້ຍິນຂ່າວລືວ່າ ເພິ່ນໄດ້ປະຕິເສດປະຈັກພະຍານຂອງເພິ່ນເຖິງພຣະຄຳພີມໍມອນ. ໃນການຕອບຕໍ່ຄຳກ່າວຫານັ້ນ, ເດວິດໄດ້ຢືນຢັນປະຈັກພະຍານຂອງເພິ່ນຄືນໃໝ່ ໃນຈົດໝາຍທີ່ລົງໜັງສືພິມຂອງທ້ອງຖິ່ນ, ຊື່ Richmond Conservator:
“ວ່າໂລກຈະຮູ້ຄວາມຈິງ, ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າຢືນເປັນພະຍານໃນເວລານີ້, ຄືກັນກັບໃນເວລານັ້ນ, ໃນບັ້ນທ້າຍຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແລະ ໃນຄວາມຢຳເກງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍ, ເພື່ອໃຫ້ຄຳຖະແຫລງສາທາລະນະນີ້:
“ບໍ່ວ່າຈະເປັນໃນເວລາໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍປະຕິເສດປະຈັກພະຍານນັ້ນ, ຫລື ພາກສ່ວນໃດໜຶ່ງໃນນັ້ນ, ຊຶ່ງຖືກຈັດພິມຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນມາໄດ້ດົນນານແລ້ວ, ໃນຖານະພະຍານຄົນໜຶ່ງໃນພະຍານສາມຄົນ. ຄົນທີ່ຮູ້ຈັກຂ້າພະເຈົ້າດີທີ່ສຸດ, ກໍຮູ້ດີວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍຶດໝັ້ນຢູ່ກັບປະຈັກພະຍານນັ້ນສະເໝີມາ. ແລະ ເພື່ອວ່າບໍ່ໃຫ້ຄົນໃດເຂົ້າໃຈຜິດ ຫລື ສົງໄສຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້າພະເຈົ້າກ່ຽວກັບພະຍານດັ່ງກ່າວ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຂໍຢືນຢັນຄືນອີກ ເຖິງຄວາມຈິງຢູ່ໃນບົດຄວາມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃນເວລານັ້ນ ແລະ ມັນໄດ້ຖືກຈັດພິມ.
“‘ຜູ້ໃດມີຫູ ກໍໃຫ້ຟັງເອົາ,’ ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນການລວງຕາ! ມັນໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ແລ້ວ—ແລະ ຜູ້ໃດທີ່ອ່ານມັນ ກໍໃຫ້ຜູ້ນັ້ນໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈ.”4
ມາຕິນ ແຮຣິສ
ຄືກັນກັບອໍລີເວີ ຄາວເດີຣີ, ມາຕິນ ແຮຣິສ ໄດ້ໜີໄປຈາກສາດສະໜາຈັກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ ແຕ່ໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາຄືນໃໝ່. ໃນຕອນເຖົ້າແກ່, ເພິ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນວ່າ ເປັນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຖືພຣະຄຳພີມໍມອນຕິດມືໄປນຳສະເໝີ ແລະ ເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງຂອງມັນ ຕໍ່ທຸກຄົນທີ່ຮັບຟັງວ່າ: “ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພຣະຄຳພີມໍມອນແມ່ນຈິງແທ້. ແລະ ເຖິງແມ່ນຖ້າຫາກມະນຸດທັງໝົດປະຕິເສດຄວາມຈິງຂອງປຶ້ມນັ້ນ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ມີວັນປະຕິເສດມັນ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດປ່ຽນໃຈ. ໂອ້ ພຣະອົງເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດປ່ຽນໃຈ! ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຮູ້ ຫລື ແນ່ໃຈຫລາຍໄປກວ່ານີ້.”5
ໂຈດ ກາດຟະຣີ, ເພື່ອນຄົນໜຶ່ງຂອງມາຕິນ, ໄດ້ຂຽນວ່າ: “ສອງສາມຊົ່ວໂມງກ່ອນເພິ່ນເສຍຊີວິດ … ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມ [ມາຕິນ] ຖ້າຫາກເພິ່ນຮູ້ສຶກແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍໜຶ່ງວ່າ ສິ່ງທີ່ຖືກຂຽນ ແລະ ຖືກບອກກ່ຽວກັບການອອກມາຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ ບໍ່ເປັນຄວາມຈິງ ຫລື ເປັນຄຳຕົວະ, ເພິ່ນຕອບດັ່ງທີ່ເຄີຍເຮັດ … ແລະ ເວົ້າວ່າ: ‘ພຣະຄຳພີມໍມອນບໍ່ແມ່ນຂອງປອມ. ຂ້ອຍຮູ້ແທ້ໆ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນກັບຕາ ແລະ ໄດ້ຍິນກັບຫູ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນແຜ່ນຈາລຶກຄຳ ຊຶ່ງພຣະຄຳພີມໍມອນ ຖືກຂຽນຂຶ້ນມາ. ທູດສະຫວັນອົງໜຶ່ງໄດ້ມາປະກົດຕໍ່ຂ້ອຍ ແລະ ຄົນອື່ນໆ ແລະ ໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງຄວາມຈິງຂອງບັນທຶກດັ່ງກ່າວ, ແລະ ຖ້າຫາກຂ້ອຍໄດ້ຕົວະຕົວເອງ ແລະ ໄດ້ສາບານເທັດຕໍ່ປະຈັກພະຍານທີ່ຂ້ອຍກຳລັງກ່າວຢູ່ນີ້ ຂ້ອຍຄົງຊິເປັນເສດຖີແລ້ວ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເປັນພະຍານໃນແບບອື່ນ ທີ່ນອກເໜືອໄປຈາກທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ ແລະ ກຳລັງເຮັດຢູ່ນີ້ ເພາະສິ່ງເຫລົ່ານີ້ເປັນຄວາມຈິງ.’”6
“ດ້ວຍປາກຂອງພະຍານຫລາຍປາກເທົ່າທີ່ພຣະອົງເຫັນວ່າດີ”
ປະຈັກພະຍານຂອງພະຍານສາມຄົນ ຖືວ່າໜ້າປະທັບໃຈຫລາຍທີ່ສຸດ ເມື່ອຄິດກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງພວກເພິ່ນ ທັງໃນ ແລະ ນອກສາດສະໜາຈັກ.7 ເຖິງແມ່ນທັງໝົດນີ້, ອໍລີເວີ, ເດວິດ, ແລະ ມາຕິນ ກໍບໍ່ເຄີຍຢຸດເປັນພະຍານເຖິງປະສົບການຂອງພວກເພິ່ນ ວ່າພຣະຄຳພີມໍມອນໄດ້ຖືກແປໂດຍຂອງປະທານ ແລະ ໂດຍອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ແລະ ພວກເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເປັນຄົນດຽວເທົ່ານັ້ນ.
ໃນສະໄໝບູຮານ, ນີໄຟໄດ້ປະກາດວ່າ, “ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະເລີ່ມນຳເອົາຂໍ້ຄວາມໃນໜັງສືອອກມາ; ແລະ ດ້ວຍປາກຂອງພະຍານຫລາຍປາກເທົ່າທີ່ພຣະອົງເຫັນວ່າດີ ພຣະອົງຈະສະຖາປະນາພຣະຄຳຂອງພຣະອົງໄວ້” (2 ນີໄຟ 27:14). ນອກເໜືອຈາກສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ແລະ ພະຍານສາມຄົນແລ້ວ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກໍຍັງໄດ້ເລືອກພະຍານອີກແປດຄົນ ໃຫ້ເຫັນແຜ່ນຈາລຶກ. ປະຈັກພະຍານຂອງພວກເພິ່ນກໍລວມຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນທຸກເຫລັ້ມຄືກັນ. ຄືກັນກັບອໍລີເວີ, ເດວິດ, ແລະ ມາຕິນ, ພະຍານແປດຄົນໄດ້ຍຶດໝັ້ນຢ່າງຈິງໃຈຕໍ່ປະຈັກພະຍານຂອງພວກເພິ່ນ ເຖິງພຣະຄຳພີມໍມອນ ແລະ ພະຍານຂອງພວກເພິ່ນເຖິງແຜ່ນຈາລຶກຄຳ.
ວິວລຽມ ອີ ມິກລີລິນ ໄດ້ເປັນຜູ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສລຸ້ນທຳອິດ ເຂົ້າໃນສາດສະໜາຈັກ ທີ່ຮູ້ຈັກພະຍານຫລາຍຄົນຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ ເປັນສ່ວນຕົວ. ໃນທີ່ສຸດວິວລຽມກໍໄດ້ໜີໄປຈາກສາດສະໜາຈັກ, ແຕ່ລາວຍັງຮູ້ສຶກຊາບຊຶ້ງກັບປະຈັກພະຍານທີ່ມີພະລັງຫລາຍທີ່ສຸດ ທີ່ລາວໄດ້ຍິນຈາກພະຍານເຫລົ່ານັ້ນ.
“ບັດນີ້ຂ້າພະເຈົ້າຈະຖາມ,” ທ່ານມິກລີລິນ ໄດ້ຂຽນໃນບັ້ນທ້າຍຊີວິດຂອງເພິ່ນ, “ຂ້າພະເຈົ້າຈະສົງໄສກຸ່ມພະຍານທີ່ຊື່ສັດເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ແນວໃດ, ຜູ້ໄດ້ເປັນພະຍານຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນ ແລະ ໜັກແໜ້ນນັ້ນ? ຊາຍເຫລົ່ານີ້ຂະນະທີ່ຊີວິດກຳລັງກ້າວໜ້າ, ໄດ້ເຫັນພາບນິມິດຂອງທູດສະຫວັນ, ແລະ ໄດ້ເປັນພະຍານຕໍ່ຜູ້ຄົນທັງປວງ. ແລະ ຊາຍແປດຄົນໄດ້ເຫັນແຜ່ນຈາລຶກ, ແລະ ໄດ້ຈັບບາຍມັນ. ດັ່ງນັ້ນ ຊາຍເຫລົ່ານີ້ທັງໝົດຈຶ່ງຮູ້ວ່າ ສິ່ງທີ່ພວກເພິ່ນປະກາດນັ້ນເປັນຄວາມຈິງ. ແລະ ພວກເພິ່ນໄດ້ປະກາດເຖິງສິ່ງນັ້ນ ຕອນທີ່ພວກເພິ່ນຍັງໜຸ່ມ, ແລະ ໃນເວລານີ້ຕອນທີ່ພວກເພິ່ນເຖົ້າແກ່ ກໍຍັງປະກາດເລື່ອງດຽວກັນນັ້ນ.”8
ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຮົາບໍ່ເຄີຍເຫັນແຜ່ນຈາລຶກຄຳ ດັ່ງທີ່ຜູ້ເປັນພະຍານໄດ້ເຫັນ, ແຕ່ເຮົາກໍສາມາດໄດ້ຮັບພະລັງຈາກປະຈັກພະຍານຂອງພວກເພິ່ນໄດ້. ເຖິງແມ່ນເວລາຊື່ສຽງຂອງພວກເພິ່ນຖືກທ້າທາຍ ແລະ ຄວາມປອດໄພ ແລະ ຊີວິດຂອງພວກເພິ່ນຖືກຂູ່ເຂັນ ເພາະປະຈັກພະຍານຂອງພວກເພິ່ນ, ຊາຍຜູ້ຊື່ສັດທີ່ກ້າຫານເຫລົ່ານີ້ ກໍຍັງຍຶດໝັ້ນຢ່າງຈິງໃຈເໝືອນເດີມ ຕໍ່ພະຍານຂອງພວກເພິ່ນ ຈົນເຖິງມື້ຕາຍ.