„Myśli do zapamiętania: Przymierze”, Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną. Stary Testament, 2022 (2021)
„Myśli do zapamiętania: Przymierze”, Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną, 2022
Myśli do zapamiętania
Przymierze
Czytając Stary Testament, wielokrotnie natkniesz się na słowo przymierze. W dzisiejszych czasach zwykle myślimy o przymierzach jako o świętych obietnicach między nami a Bogiem, ale w starożytnym świecie przymierza były również ważną częścią interakcji międzyludzkich. Dla swojego bezpieczeństwa i aby przetrwać ludzie musieli sobie nawzajem ufać, a przymierza były sposobem na zapewnienie tego zaufania.
Kiedy więc Bóg rozmawiał z Noem, Abrahamem lub Mojżeszem o przymierzach, zapraszał ich do nawiązania z Nim relacji opartej na zaufaniu. Jednym z najbardziej znanych przykładów przymierza w Starym Testamencie jest to, które Bóg zawarł z Abrahamem i Sarą, a następnie odnowił z ich potomstwem: Izaakiem i Jakubem (zwanym także Izraelem). Często nazywamy je przymierzem Abrahamowym, chociaż w Starym Testamencie było znane po prostu jako „przymierze”. Przekonasz się, że Stary Testament jest zasadniczo historią ludzi, którzy uważali się za spadkobierców tego przymierza — za lud przymierza.
Przymierze Abrahamowe nadal obowiązuje, szczególnie pośród świętych w dniach ostatnich. Dlaczego? Ponieważ my także jesteśmy ludem przymierza, bez względu na to, czy jesteśmy bezpośrednimi potomkami Abrahama, Izaaka i Jakuba (zob. List do Galacjan 3:27–29), czy nie. Z tego powodu ważne jest, aby zrozumieć, czym jest przymierze Abrahamowe i jaki wpływ ma na nas w dzisiejszych czasach.
Czym jest przymierze Abrahamowe?
Abraham chciał „być lepszym naśladowcą prawości” (Ks. Abrahama 1:2), więc Bóg zaprosił go do zawarcia przymierza. Abraham nie był pierwszym, który miał takie pragnienie, i nie był pierwszym, który zawarł przymierze. Szukał on „błogosławieństw ojców” (Ks. Abrahama 1:2) — błogosławieństw, które zostały zaoferowane przez przymierze Adamowi i Ewie, a także innym osobom, które pilnie poszukiwały tych błogosławieństw.
Boże przymierze z Abrahamem to obietnice cudownych błogosławieństw: otrzymania ziemi dziedzictwa, licznego potomstwa, dostępu do obrzędów kapłańskich i szacunku przyszłych pokoleń dla jego imienia. Jednak samo przymierze to nie tylko dane Abrahamowi i jego rodzinie obietnice tego, co mieli otrzymać, ale także fakt, że sami będą błogosławieństwem dla reszty dzieci Bożych. „Staniesz się błogosławieństwem”, oświadczył Bóg, „i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi” (I Ks. Mojżeszowa 12:2–3).
Czy przymierze to zagwarantowało Abrahamowi i Sarze oraz ich potomkom uprzywilejowany status pośród dzieci Boga? Jedynie w tym sensie, że błogosławienie bliźnich to przywilej. Rodzina Abrahama poniosła „tę posługę i Kapłaństwo do wszystkich narodów”, dzieląc się „błogosławieństwami ewangelii, które są błogosławieństwami zbawienia, czyli życia wiecznego” (Ks. Abrahama 2:9, 11).
Przymierze jest błogosławieństwem, na które Abraham czekał. Po otrzymaniu go powiedział w swoim sercu: „Sługa Twój szukał cię gorliwie, a teraz Cię znalazłem” (Ks. Abrahama 2:12).
To wydarzyło się tysiące lat temu, ale przymierze zostało przywrócone w naszych czasach (zob. I Ks. Nefiego 22:8–12). I obecnie spełnia się w życiu ludu Bożego. Tak naprawdę wypełnienie przymierza nabiera rozpędu w dniach ostatnich, gdy dzieło Boże postępuje, błogosławiąc rodziny na całym świecie. I każdy, kto tak, jak Abraham, chce być lepszym naśladowcą prawości, każdy, kto szuka Pana gorliwie, może być jego częścią.
Jakie znaczenie ma dla mnie przymierze Abrahamowe?
Jesteś dzieckiem przymierza. Zawarłeś przymierze z Bogiem, kiedy zostałeś ochrzczony. Odnawiasz to przymierze za każdym razem, kiedy przyjmujesz sakrament. Zawarłeś też święte przymierza w świątyni. Te wszystkie przymierza razem czynią cię uczestnikiem przymierza Abrahamowego, pełni, która zawiera się w przymierzach świątynnych. Prezydent Russell M. Nelson nauczał: „W końcu, w świątyni możemy stać się współdziedzicami błogosławieństw wiecznej rodziny, tak jak zostało to obiecane Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi i ich potomkom”1.
Dzięki tym przymierzom i obrzędom stajemy się ludem Boga (zob. II Ks. Mojżeszowa 6:7; V Ks. Mojżeszowa 7:6; 26:18; Ks. Ezechiela 11:20). Zaczynamy odróżniać się od świata wokół nas. Nasze przymierza sprawiają, że możliwe jest bycie szczerze oddanymi uczniami Jezusa Chrystusa. „[Nasze] przymierza”, jak wyjaśnił Prezydent Nelson, „związują nas z Nim i dają nam boską moc”2. A kiedy Bóg błogosławi Swój lud Swoją mocą, wiąże się to z zachętą i oczekiwaniem, że ludzie będą błogosławić innych — że „[będą] błogosławieństwem” dla „[wszystkich rodzin] na ziemi” (Ks. Abrahama 2:9, 11).
Jest to cenne wyjaśnienie udzielone nam dzięki Przywróceniu przymierza Abrahamowego przez Proroka Józefa Smitha. Kiedy więc czytasz o przymierzach w Starym Testamencie, nie myśl jedynie o relacji między Bogiem a Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Pomyśl także o Jego relacji z tobą. Kiedy czytasz o obietnicy posiadania licznego potomstwa (zob. I Ks. Mojżeszowa 28:14) nie myśl jedynie o milionach osób, które dziś nazywają Abrahama swoim ojcem. Pomyśl także o Bożej obietnicy dotyczącej wiecznych rodzin i wiecznego przyrostu (zob. Doktryna i Przymierza 131:1–4; 132:20–24). Kiedy czytasz o obietnicy posiadania ziemi dziedzictwa, nie myśl jedynie o ziemi obiecanej Abrahamowi. Pomyśl także o niebiańskim przeznaczeniu samej ziemi — dziedzictwie obiecanym „pokornym”, którzy „pokładają nadzieję w Panu” (Ew. Mateusza 5:5; Ks. Psalmów 37:9, 11; zob. także Doktryna i Przymierza 88:17–20). A kiedy czytasz o obietnicy, że lud przymierza Bożego będzie błogosławił „wszystkie rodziny ziemi” (Ks. Abrahama 2:11), nie myśl jedynie o posłudze Abrahama czy proroków, którzy się od niego wywodzą. Pomyśl także o tym, co ty możesz zrobić — jako uczeń przymierza Jezusa Chrystusa — aby być błogosławieństwem dla rodzin, które są wokół ciebie.