Przyjdź i naśladuj mnie
3–9 lutego. 2 Nefi 1–5: „Żyliśmy szczęśliwie”


„3–9 lutego. 2 Nefi 1–5: ‘Żyliśmy szczęśliwie’”, Przyjdź i naśladuj mnie — dla Szkoły Niedzielnej. Księga Mormona 2020 (2020)

„3–9 lutego. 2 Nefi 1–5”, Przyjdź i naśladuj mnie — dla Szkoły Niedzielnej, 2020

Adam i Ewa opuszczają Ogród Eden

Adam i Ewa — Douglas Fryer

3–9 lutego

2 Nefi 1–5

„Żyliśmy szczęśliwie”

Rozpocznij swoje duchowe przygotowanie od przeczytania rozdziałów 2 Nefi 1–5 i zapisania swoich odczuć. W rozdziałach tych znajduje się więcej zasad, niż jesteś w stanie omówić w trakcie jednej lekcji, więc podczas przygotowań kieruj się wskazówkami Ducha i zwracaj uwagę na przemyślenia członków klasy, aby określić, na których zasadach się skupić i w jaki sposób poprowadzić dyskusję.

Zapisz swoje odczucia

Ikona wymiany myśli

Zachęć do wymiany myśli

Członkowie twojej klasy prawdopodobnie zaznaczyli co najmniej jeden werset z rozdziałów 2 Nefi 1–5 lub napisali o nim notatkę. Na początku lekcji możesz poprosić członków klasy, aby opowiedzieli o wersetach, które są dla nich ważne. Poproś ich, aby podsumowali doktrynalną zasadę, jakiej nauczyli się z przedstawionych wersetów.

Ikona nauczania

Nauczaj doktryny

2 Nefi 2:11–30

Możemy sami o sobie decydować.

  • Ludzie zbyt często, korzystając z wolnej woli, sprawiają cierpienie innym. Dlaczego wolna wola jest tak ważna dla Ojca Niebieskiego? Możesz zapisać to pytanie na tablicy i poprosić członków klasy o odszukanie odpowiedzi we fragmencie 2 Nefi 2:11–30, a następnie zapisać ją na tablicy. W jaki sposób przeciwnik próbuje ograniczyć naszą wolną wolę? W jaki sposób Zbawiciel pomaga nam „wybierać wolność i życie wieczne” (2 Nefi 2:27)? Możecie wspólnie zaśpiewać hymn o wolnej woli, np. „Pamiętaj, dusza wolna jest” (Hymny, nr 149). Poproś członków klasy, aby uzupełnili listę tym, czego dowiedzieli się z hymnu.

  • Zarys lekcji na ten tydzień w podręczniku Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną określa cztery podstawowe warunki, które umożliwiają istnienie wolnej woli. Oto jeden ze sposobów, w jaki możesz oprzeć się na tym, czego członkowie klasy nauczyli się w domu: Zapisz te cztery warunki na tablicy. Następnie poproś klasę, aby przedstawiła stwierdzenia z rozdziału 2 Nefi 2, z których uczymy się, dlaczego warunki te są konieczne, byśmy mogli osiągnąć nasz boski potencjał.

2 Nefi 2:15–29

Upadek Adama i Ewy oraz Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa to kluczowe elementy planu Ojca Niebieskiego.

  • Wielu chrześcijan wierzy, że Upadek był tragedią oraz że Ewa popełniła straszny błąd. Te wersety z rozdziału 2 Nefi 2 wyjaśniają prawdy dotyczące Upadku Adama i Ewy oraz zawierają świadectwo o tym, że Jezus Chrystus zapewnia nam odkupienie od Upadku. Jednym ze sposobów omówienia tych zagadnień jest poproszenie członków klasy, aby przeszukali fragment 2 Nefi 2:15–25 i przygotowali listę prawd, których nauczyli się o tym, co stało się w Ogrodzie Eden. Jakie inne przemyślenia znaleźli w cytacie z wypowiedzi Prezydenta Dallina H. Oaksa, który znajduje się w „Dodatkowych materiałach”? W jaki sposób Jezus Chrystus zapewnia nam odkupienie od Upadku (zob. 2 Nefi 2:6–8, 26–29)?

  • Po przeprowadzeniu ćwiczenia, jak to proponowane powyżej, możesz zadać kilka z następujących pytań i poprosić członków klasy, aby opowiedzieli o swoich przemyśleniach:

    • W jaki sposób nauki Lehiego znajdujące się w tych wersetach korygują niektóre powszechne błędne wyobrażenia dotyczące Upadku?

    • W jakim sensie Upadek można uznać za błogosławieństwo?

    • W jaki sposób poprawne zrozumienie Upadku przybliża nas do zrozumienia tego, że potrzebujemy Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienia?

    • Dlaczego jesteście wdzięczni za wybór, którego Adam i Ewa dokonali w Ogrodzie Eden?

    • W jaki sposób podjęty przez was wybór, że przyjdziecie na ziemię, jest podobny do wyboru Adama i Ewy, którzy zdecydowali się spożyć owoc z drzewa poznania dobra i zła?

    • Jaki jest cel życia? Dlaczego Upadek był konieczny dla osiągnięcia tego celu?

2 Nefi 4:15–35

Możemy zwrócić się do Boga w naszych słabościach.

  • Zapisy Nefiego z fragmentu 2 Nefi 4:15–35 mogą dać nam nadzieję i pocieszenie, kiedy czujemy się przytłoczeni naszymi zmaganiami i słabościami. Członkowie klasy mogą przejrzeć te wersety w parach i odszukać fragmenty, których mogą użyć, by pocieszyć kogoś, kto czuje się przytłoczony swoją sytuacją. Następnie każda para może przedstawić te fragmenty na forum klasy. Być może ktoś będzie chciał opowiedzieć o tym, jak znalazł pocieszenie po zwróceniu się do Boga, tak jak to uczynił Nefi.

  • Możesz też nauczać rozdziału 2 Nefi 4 w inny sposób. Poproś z wyprzedzeniem kilka osób z klasy, aby w domu przygotowały werset lub zwrot z tego rozdziału, który ma dla nich szczególne znaczenie. Następnie poproś, aby opowiedzieli o tym, co robią, gdy czują się przytłoczeni przez swoje słabości. Uzupełnieniem dyskusji może być hymn dotyczący pocieszenia i nadziei, np. „Gdzie znajdę spokój swój?” (Hymny, nr 64). Na przykład: członkowie klasy mogą powiedzieć o tym, w jaki sposób ten hymn podkreśla przykład Nefiego, który polegał na Panu w chwilach zniechęcenia.

2 Nefi 5

Szczęście kryje się w życiu zgodnym z ewangelią.

  • Pomimo wyzwań, przed którymi stał Nefi wraz ze swoim ludem, był on w stanie zbudować społeczność opartą na zasadach, które prowadzą do szczęścia. Jakie zasady przyczyniające się do szczęścia, jakiego doświadczali Nefici, członkowie klasy mogą znaleźć podczas studiowania rozdziału 2 Nefi 5? Możesz wręczyć każdemu kartkę i poprosić, aby przejrzał rozdział 2 Nefi 5 w poszukiwaniu zasad, które prowadzą do szczęścia, a następnie zapisał je. Czym różni się światowy sposób poszukiwania szczęścia od tego, co znajdujemy w rozdziale 2 Nefi 5? Jakie cele mogą sobie postawić członkowie klasy, aby zastosować jedną z tych zasad?

Ikona uczenia się

Zachęć do nauki w domu

Powiedz członkom klasy, że w rozdziałach 2 Nefi 6–10 znajduje się jedno z najwspanialszych kazań z pism świętych na temat Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa. Możesz również przedstawić werset, który zachęca do przeczytania tych rozdziałów.

Ikona materiałów

Dodatkowe materiały

Upadek był częścią planu Boga.

Prezydent Dallin H. Oaks nauczał:

„Gdy Adam i Ewa otrzymali pierwsze przykazanie, znajdowali się w stanie przejściowym, nie byli już w świecie duchów, ale ich ciała jeszcze nie podlegały śmierci i nie były zdolne do prokreacji. Nie mogli wypełnić pierwszego przykazania Ojca bez przekroczenia granicy pomiędzy błogim stanem, jaki panował w Ogrodzie w Edenie, a strasznymi próbami i wspaniałymi możliwościami życia doczesnego […].

Prorok Lehi wyjaśnił, że ‘gdyby Adam nie popełnił wykroczenia, nie upadłby’ (2 Nefi 2:22), lecz pozostał w tym samym stanie, w jakim został stworzony […].

Lehi dodał, że Upadek został zaplanowany, ponieważ ‘wszystko stało się według mądrości Tego, który wie wszystko’ (2 Nefi 2:24).

Ewa jako pierwsza przekroczyła granice Edenu, by zainicjować warunki panujące w stanie śmiertelności. Jej czyn, bez względu na jego podłoże, był formalnie wykroczeniem, ale w kontekście wieczności był chwalebną koniecznością, by otworzyć drzwi wiodące ku życiu wiecznemu. Adam postąpił mądrze, czyniąc to samo. Tak oto upadek Adama i Ewy ‘nastąpił, aby ludzie mogli przyjść na świat’ (2 Nefi 2:25).

Niektórzy chrześcijanie potępiają Ewę za to, co zrobiła, sądząc, że ona i jej córki zostały w pewien sposób splamione. Święci w dniach ostatnich zapatrują się na to inaczej! Pouczeni przez objawienie opiewamy czyn Ewy, szanujemy jej mądrość i odwagę w tym wielkim wydarzeniu zwanym Upadkiem […].

Współczesne objawienie uczy nas, że nasi pierwsi rodzice rozumieli potrzebę Upadku. Adam oświadczył: ‘Błogosławione niech będzie imię boskie, bo przez moje wykroczenie otwarły się moje oczy i doznam radości w tym życiu, i znowu w ciele ujrzę Boga’ (Mojżesz 5:10)” („The Great Plan of Happiness”, Ensign, listopad 1993, str. 72–73).

Doskonalenie nauczania

Nawiąż kontakt z osobami, które nie uczęszczają na lekcje. Nauczanie jest czymś więcej niż prowadzeniem dyskusji w niedzielę. Obejmuje ono posługę z miłością oraz błogosławienie bliźnich ewangelią. Możesz pomyśleć o kimś, kto nie uczęszcza na zajęcia i w szczególny sposób zachęcić go do uczestnictwa w nadchodzącej lekcji. (Zob. Nauczanie na sposób Zbawiciela, str. 8–9).