نام ابراهیم با خوشنویسی نوشته شده و پس از آن «درود بر او (علیه السلام)» نوشته شده است.

نوادگانِ ابراهیم

مسلمانان و مقدسین آخرین زمان ابراهیم را نمونه‌ای از وفاداری، صداقت و اطاعت از خدا می‌دانند. آنها پیوندی بین اسلام، مسیحیت و یهودیت می‌بینند، به خاطرِ میراث معنوی مشترکی که به ابراهیم مرتبط است. به همین دلیل، از این سه دین اغلب به عنوان «ادیان ابراهیمی» یاد می‌شود.

مسلمانان

مسلمانان باور دارند که ابراهیم (علیه السلام (ع)) پیامبری است که در اسلام به عنوان نمونه‌ای از ایمان و اطاعت از خدا نقش برجسته‌ای دارد. او هرگز خدایان یا بت‌های دیگر را نمی‌پرستید (به قرآن ۳: ۶۷ مراجعه کنید). پسرش اسماعیل را به مکه آورد. مسئولیتِ ابراهیم (ع) ساختن کعبه در مکه برای عبادت خدای یگانه بود. اسلام می‌آموزد که شخصیت ابراهیم و تمایل او به تسلیم شدن در برابر اراده خدا به او جایگاه ویژه‌ای به عنوان دوست خدا داده است.

مقدسینِ آخرین زمان

مقدسین آخرین زمان باور دارند که ابراهیم یک پیامبر استثنایی و نمونه‌ای از اطاعت بود. او جویای شادی، آرامش و دانش بود. ابراهیم بواسطهٔ نیکوکاری و ایمانش به خدا، برکاتی را برای نوادگانِ خود فراهم کرد و پدر بسیاری از ملل شد. خدا به ابراهیم وعده داد که نوادگان او [ابراهیم] حقیقتِ او [خدا] را دریافت کرده و در روزهای آخر به مردم جهان خواهند آموخت (رجوع کنید به مروارید گرانبها، ابراهیم ۱: ۲، ۱۹).