มานะบากบั่น
-
ไตร่ตรอง:เราเรียนรู้ที่จะทำงานต่อไปจนสำเร็จลุล่วงได้อย่างไร
-
ชมวีดิทัศน์:“เป็นเพียงช่างสลักหินคนหนึ่ง” (ไม่มีวีดิทัศน์ อ่านหน้าถัดไป)
-
สนทนา:เราเรียนรู้ที่จะดำเนินต่อไปแม้เมื่อเป็นสิ่งที่ยากได้อย่างไร การวางใจในพระเจ้าส่งผลให้เรามีความมานะบากบั่นได้อย่างไร
-
อ่าน:คำพูดโดยประธานเฟาสท์; ฮีบรู 12:1; หลักคำสอนและพันธสัญญา 58:4 (ด้านขวา)
-
ฝึกปฏิบัติ:ทำงานด้วยกันเพื่อเรียนรู้รูปแบบสู่ความมานะบากบั่นและเอาชนะความท้าทาย
-
อ่านแต่ละขั้นตอนในรูปแบบด้านล่างเป็นกลุ่ม
-
หันไปหาใครสักคนในกลุ่ม ถามกันและกันว่ามีหน้าที่หรืองานยากมากที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่หรือไม่
-
ช่วยกันทำตามสี่ขั้นตอนด้านล่าง พูดถึงหน้าที่หรืองานที่ยากนั้น
-
ให้คำมั่นต่อกันว่าท่านจะมานะบากบั่น—ว่าท่านจะทำต่อไปจนหน้าที่หรืองานนั้นสำเร็จลุล่วง
➊
รักษาเจตคติทางบวก
เขียนพรของท่าน
➋
ขอให้จำไว้ว่าต้องทำงานด้วยกัน
ขอความช่วยเหลือจากเพื่อน คนคุ้นเคย สมาชิกกลุ่ม และคนอื่นๆ
➌
แทนที่ความกลัวด้วยศรัทธา
หลีกเลี่ยงความสงสัย จำไว้ว่าพระเจ้าทรงมีเดชานุภาพทั้งปวง เรียกหาพระองค์และยอมรับพระประสงค์ของพระองค์
➍
มุ่งหน้าต่อไปด้วยความอดทนและความกล้าหาญ
อย่ายอมแพ้ อดทนด้วยศรัทธา
-
-
ฝึกปฏิบัติ:เลือกความท้าทายหนึ่งอย่างที่ครอบครัวของท่านกำลังเผชิญ ใช้รูปแบบข้างต้นและบอกสองหรือสามวิธีที่ท่านจะมุ่งหน้าต่อไปด้วยศรัทธา วางใจว่าพระผู้เป็นเจ้าจะทรงจัดหาทางให้:
-
ให้คำมั่น:ให้คำมั่นว่าจะทำสิ่งต่อไปนี้ระหว่างสัปดาห์ ทำเครื่องหมายในช่องเมื่อท่านทำแต่ละอย่างเสร็จสิ้น
-
ฝึกความมานะบากบั่นในวิธีที่ท่านระบุไว้ข้างต้น
-
สอนหลักธรรมนี้ให้ครอบครัวของท่าน
-
ฝึกหลักธรรมพื้นฐานก่อนหน้านี้ต่อไป
-
เป็นเพียงช่างสลักหินคนหนึ่ง
หากท่านไม่สามารถดูวีดิทัศน์ได้ ให้อ่านบทความนี้
เอ็ลเดอร์ฮอลแลนด์: จอห์น อาร์. มอยล์เป็นผู้บุกเบิกจากอังกฤษที่เดินทางข้ามสหรัฐโดยรถลาก เขาตั้งรกรากที่อัลไพน์ ยูทาห์ ประมาณ 22 ไมล์ (35 กิโลเมตร) จากพระวิหารซอลท์เลค
บริคัม ยังก์เรียกบราเดอร์มอยล์ให้เป็นหัวหน้าดูแลงานสลักหินระหว่างการก่อสร้างพระวิหารซอลท์เลค
เพื่อให้แน่ใจว่าเขามาทำงาน 8 โมงเช้าทุกวันจันทร์ บราเดอร์มอยล์จะเริ่มเดิน 22 ไมล์ประมาณตีสอง เขาจะทำงานเสร็จแต่ละสัปดาห์ตอนห้าโมงเย็นวันศุกร์และจากนั้นจะเริ่มเดินกลับบ้าน โดยถึงบ้านก่อนเที่ยงคืนเล็กน้อย ทุกสัปดาห์เขาทำตามตารางนั้นตลอด 20 ปีระหว่างการก่อสร้างพระวิหาร
ครั้งหนึ่งเมื่อเขาอยู่บ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์ วัวตัวหนึ่งวิ่งเตลิดขณะกำลังรีดนมและเตะเข้าที่ขาบราเดอร์มอยล์ ทำให้กระดูกใต้หัวเข่าแตก
เนื่องจากไม่มีความช่วยเหลือทางการแพทย์ในชนบทแถบนั้น ครอบครัวและเพื่อนของเขาจึงถอดบานประตูออกและรัดตัวเขาไว้บนโต๊ะผ่าตัดชั่วคราว จากนั้นพวกเขานำเลื่อยที่ใช้ตัดกิ่งไม้จากต้นไม้ใกล้ๆ มาตัดขาของเขาจากใต้หัวเข่าลงไปเพียงไม่กี่นิ้ว
เมื่อขาเริ่มหาย บราเดอร์มอยล์หาท่อนไม้มาประดิษฐ์เป็นขาเทียม ตอนแรกเขาเดินในบ้าน จากนั้นเขาเดินรอบๆ บ้าน ท้ายที่สุดเขาเดินไปรอบๆ ที่ดิน
เมื่อรู้สึกว่าสามารถทนความเจ็บปวดได้แล้ว เขาใส่ขาไม้ของเขาเดิน 22 ไมล์ไปพระวิหารซอลท์เลค ปีนขึ้นไปบนนั่งร้าน โดยมีสิ่วอยู่ในมือ และสกัดคำว่า “บริสุทธิ์แด่พระเจ้า”
(ดู เจฟฟรีย์ อาร์. ฮอลแลนด์, “เหมือนฝูงนกพิราบกรูเข้าทางหน้าต่างของเรา,” เลียโฮนา, ก.ค. 2000, 98 ด้วย)