Moja podstawa: Wykazywanie się wiarą w Jezusa Chrystusa — maksymalny czas: 20 minut

Zastanów się:W jaki sposób wiara w Jezusa Chrystusa wpływa na moją samowystarczalność?

Obejrzyj:Film „Exercise Faith in Jesus Christ” dostępny na stronie srs.lds.org/video. (Jeśli nie masz dostępu do filmu, przeczytaj tekst na str. 21).

Wykazywanie się wiarą w Jezusa Chrystusa

Jeśli nie możesz obejrzeć filmu, przeczytaj poniższy tekst.

Starszy David A. Bednar: Podjęcie działań to wykazanie się wiarą. Dzieci Izraela niosą arkę przymierza. Dochodzą do rzeki Jordan. Obiecano im, że przejdą po suchym lądzie. Kiedy więc wody się rozstąpią? Kiedy ich stopy się zamoczą. Weszli do rzeki — podjęli działanie. Wówczas ukazana została moc — wody się rozstąpiły.

Często myślimy: „Osiągnę to doskonałe zrozumienie i wtedy zamienię je w działanie”. Chciałbym powiedzieć, że mamy już wystarczająco dużo, by zacząć. Znamy właściwy kierunek. Wiara jest zasadą — właśnie tą zasadą — działania i mocy. Prawdziwa wiara jest skupiona w Panu Jezusie Chrystusie i na Nim — i zawsze prowadzi do działania.

(Zob. „Seek Learning by Faith” [przemówienie skierowane do nauczycieli religii Kościelnego Systemu Edukacji, 3 lutego 2006], strona internetowa lds.org/media-library)

Wróć na str. 20.

Przedyskutuj:Dlaczego prawdziwa wiara zawsze prowadzi do działania? Dlaczego wiara jest konieczna, aby Bóg pomagał nam docześnie i duchowo?

Przeczytaj:Ew. Mateusza 6:30 oraz cytat z Lectures on Faith (po prawej)

„Jeśli więc Bóg tak przyodziewa trawę polną, która dziś jest, a jutro będzie w piec wrzucona, czyż nie o wiele więcej was, o małowierni?”

Ew. Mateusza 6:30

„Czyż wszystkie twoje wysiłki nie zależą od wiary? […]. Tak jak dzięki wierze otrzymujemy wszystkie błogosławieństwa doczesne, tak samo dzięki wierze otrzymujemy wszystkie błogosławieństwa duchowe. Zatem wiara nie jest jedynie zasadą działania, ale również mocy”.

Lectures on Faith (1985), str. 2, 3

Ćwiczenie

Ścieżka do samowystarczalności jest podróżą wypełnioną wiarą. Pierwsze Prezydium i Kworum Dwunastu Apostołów proszą nas, aby pogłębianie wiary w Ojca Niebieskiego i Jego Syna było naszym życiowym priorytetem.

Krok 1.: Przeczytajcie wspólnie znajdujące się poniżej priorytety wyznaczone przez proroków.

Krok 2.: Omówcie, w jaki sposób pełne gorliwości i szacunku nastawienie do sabatu, przyjmowanie sakramentu i czytanie Księgi Mormona sprawią, że staniecie się bardziej samowystarczalni.

Priorytety i obietnice dane przez proroków
„Wyobraźcie sobie, co to oznacza! Pełnia ziemi jest obiecana tym, którzy zachowują świętość dnia sabatu” (Russell M. Nelson, „Sabat jest rozkoszą”, Ensign lub Liahona, maj 2015, str. 130; zob. także NiP 59:16).
„Duchowość nie jest zastojem, tak jak przymierza [sakramentu] nie są zastojem. Przymierza przynoszą nie tylko zobowiązania, ale i duchową moc” (Neil L. Andersen, Szkolenie dla członków Władz Generalnych, kwiecień 2015).
„Składam świadectwo, że [Księga Mormona] może stać się osobistymi ‘urim i tummim’ w waszym życiu” (Richard G. Scott, „The Power of the Book of Mormon in My Life”, Ensign, październik 1984, str. 11).

Zobowiąż się:Zobowiąż się do podjęcia w ciągu tygodnia poniższych działań. Zaznacz kwadrat, kiedy ukończysz każde zadanie.

• Okażę swą wiarę w najbliższą niedzielę: uświęcę dzień sabatu i przyjmę sakrament w sposób pełen czci.

• Codziennie będę czytał Księgę Mormona.

• Przeczytam fragmenty pism świętych ze str. 21. Wybiorę jeden z tych fragmentów i opowiem o nim członkom rodziny lub przyjaciołom.

  Fragmenty z pism świętych o wierze w praktyce

  Ponieważ Daniel nie przestał się modlić, wrzucono go do jamy lwów, ale „Bóg posłał swojego anioła, by zamknął paszcze lwów […], [i] nie znaleziono na nim żadnego uszkodzenia, gdyż wierzył w swojego Boga” (Ks. Daniela 6:23–24; zob. także wersety 17–22).

  Pan dał Lehiemu Liahonę, aby prowadziła jego rodzinę i „służyła im zależnie od ich wiary w Boga […]. Gdy zaniedbywali swoją wiarę i nie przestrzegali przykazań […], nie czynili postępu w swej wędrówce” (Alma 37:40–41).

  „Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza […], i w ten sposób wystawcie mnie na próbę! […] Czy wam nie otworzę okien niebieskich i nie wyleję na was błogosławieństwa ponad miarę” (Ks. Malachiasza 3:10).

  Podczas głodu Eliasz poprosił wdowę, aby podała mu ostatnią porcję jedzenia, jaką miała. Eliasz obiecał tej kobiecie, że z powodu jej wiary Pan sprawi, że nigdy nie zabraknie jej jedzenia. (Zob. I Ks. Królewska 17).

  „Gdy biedacy i ubodzy szukają wody, a nie ma jej, gdy ich język usycha z pragnienia, Ja, Pan, ich wysłucham, Ja, Bóg Izraela, ich nie opuszczę” (Ks. Izajasza 41:17; zob. także werset 18.).