Τι είναι η Εξιλέωση του Ιησού Χριστού και πώς με βοηθά;

Γιατί χρειαζόμαστε την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού

Ως απόγονοι του Αδάμ και της Εύας, όλοι οι άνθρωποι κληρονομούν τα αποτελέσματα της Πτώσης. Στην έκπτωτή μας κατάσταση, υποβαλλόμαστε σε αντίθεση και πειρασμό. Όταν υποκύπτουμε στον πειρασμό, αποξενωνόμαστε από τον Θεό, και εάν συνεχίσουμε εν αμαρτία, χάνουμε τη συντροφιά και την επιρροή του Πνεύματός Του, του Αγίου Πνεύματος, στη ζωή μας.

Ο μόνος τρόπος για να σωθούμε είναι να μας σώσει κάποιος. Χρειαζόμαστε κάποιον που μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της δικαιοσύνης – να σταθεί στη θέση μας και να αναλάβει το φορτίο της Πτώσης και να πληρώσει το τίμημα για τις αμαρτίες μας. Ο Ιησούς Χριστός πάντοτε ήταν ο μοναδικός που ήταν ικανός να κάνει μια τέτοια θυσία.

Πριν τη δημιουργία της γης, ο Σωτήρας ήταν η μόνη μας ελπίδα γιατί «ειρήνη σε τούτον τον κόσμο, και ζωή αιώνια στο μελλοντικό κόσμο» (Διδαχή και Διαθήκες 59:23)

Η θεραπευτική και ενδυναμωτική δύναμη του Ιησού Χριστού

«Η Εξιλέωση του Σωτήρα μας κάνει περισσότερα από το να μας διαβεβαιώνει για την αθανασία με μία παγκόσμια ανάσταση και μας δίνει την ευκαιρία να καθαριστούμε από την αμαρτία με μετάνοια και βάπτισμα. Η Εξιλέωσή Του μας παρέχει επίσης την ευκαιρία να ζητούμε από Εκείνον ο οποίος έχει βιώσει όλες τις θνητές ασθένειές μας να μας δώσει δύναμη να φέρουμε τα φορτία της θνητότητας. Γνωρίζει την οδύνη μας και είναι εκεί για εμάς. Όπως ο καλός Σαμαρείτης, όταν μας βρίσκει πληγωμένους στην άκρη του δρόμου, θα δέσει τις πληγές μας και θα μας φροντίσει (βλέπε Κατά Λουκάν 10:34). Η δύναμη ίασης και ενδυνάμωσης του Ιησού Χριστού και της Εξιλέωσής Του είναι για όλους μας που θα ζητήσουμε» (Ντάλλιν Όουκς, «Ενδυναμωμένοι από την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού», Λιαχόνα, Νοε 2015, 64).

Αυτή η ζωή είναι μια ευκαιρία να γίνουμε περισσότερο σαν τον Επουράνιο Πατέρα μας. Καθώς ασπαζόμαστε τον αιώνιο προορισμό μας ως τέκνα του Θεού, εισερχόμαστε σε μια διαδικασία συνεχούς ανάπτυξης και βελτίωσης. Όπως Πρεσβύτερος Ντέιβιντ Μπέντναρ δίδαξε:

«Το ταξίδι της θνητότητας είναι να πάμε από το κακό στο καλό στο καλύτερο και να έχουμε αλλάξει την ίδια μας τη φύση. Το Βιβλίο του Μόρμον βρίθει παραδειγμάτων μαθητών και προφητών που γνώρισαν, κατάλαβαν και μεταμορφώθηκαν από την επικουρική δύναμη της Εξιλέωσης στην πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού. Καθώς καταλαβαίνουμε καλύτερα αυτήν την ιερή δύναμη, η προοπτική μας του Ευαγγελίου θα διευρυνθεί και θα εμπλουτιστεί πολύ. Μια τέτοια προοπτική θα μας αλλάξει με αξιοσημείωτους τρόπους…

»…Καθώς εσείς και εγώ καταλαβαίνουμε και χρησιμοποιούμε την επικουρική δύναμη της Εξιλέωσης στην προσωπική μας ζωή, θα προσευχόμαστε και θα επιζητούμε δύναμη για να αλλάξουμε τις συνθήκες μας αντί να προσευχόμαστε για να αλλάξουν οι συνθήκες μας. Θα γίνουμε αντιπρόσωποι που ενεργούν παρά αντικείμενα επί των οποίων ενεργούν άλλοι (βλέπε Νεφί Β´ 2:14)» (“The Atonement and the Journey of Mortality”, Λιαχόνα, Απρ 2012, 15-16).

Αλλαγή στην καρδιά

Καθώς έχουμε πρόσβαση στη δύναμη του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού για να μας ενδυναμώσει και να μας θεραπεύσει, Εκείνος μπορεί να αλλάξει την καρδιά μας.

Ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλλαντ ανέφερε την ακόλουθη ιστορία:

«Μιλώ για έναν νέο άνδρα ο οποίος εισήλθε στο ιεραποστολικό πεδίο άξια, όμως με δική του επιλογή επέστρεψε στο σπίτι νωρίτερα, εξαιτίας έλξης προς το ίδιο φύλο και το ψυχικό τραύμα που βίωσε από αυτό. Ήταν ακόμα άξιος, όμως η πίστη του διερχόταν κρίση, το συναισθηματικό φορτίο του έγινε ακόμη βαρύτερο και ο πνευματικός πόνος του γινόταν όλο και βαθύτερος. Τα συναισθήματά του εναλλάσσονταν από τον πόνο στη σύγχυση, τον θυμό και την απελπισία.

»Ο πρόεδρος ιεραποστολής του, ο πρόεδρος πασσάλου του και ο επίσκοπός του δαπάνησαν αμέτρητες ώρες ερευνώντας, θρηνώντας και ευλογώντας τον καθώς τον βοηθούσαν, όμως ένα μεγάλο μέρος του ψυχικού τραύματός του ήταν τόσο προσωπικό, ώστε τουλάχιστον τμήματα αυτού τα κρατούσε μακριά τους. Ο αγαπημένος πατέρας στην ιστορία αυτή έδωσε όλη την ψυχή του για να βοηθήσει αυτό το παιδί, όμως οι απαιτητικές περιστάσεις του επαγγέλματός του άφηναν αυτό το αγόρι και τη μητέρα του να αντιμετωπίζουν μόνοι τους την πνευματική πάλη που ζούσε τα ατέλειωτα σκοτεινά βράδια. Ημέρα και νύχτα, στην αρχή επί εβδομάδες, μετά επί μήνες που έγιναν χρόνια, επιζητούσαν ίαση και υγεία μαζί. Σε περιόδους πικρίας (κυρίως δικές του, αλλά κάποιες φορές και δικές της) και ατελείωτου φόβου (κυρίως δικού της, αλλά κάποιες φορές και δικού του), έφερε το βάρος –ξανά αυτή η όμορφη, με φορτίο λέξη– κατέθεσε μαρτυρία στη μαρτυρία του γιου της για τη δύναμη του Θεού, για την Εκκλησία Του, όμως ιδιαίτερα για την αγάπη Του προς αυτό το παιδί. Συγχρόνως, έδωσε μαρτυρία και για τη δική της ακλόνητη, ανυποχώρητη, άσβεστη αγάπη για εκείνον. Για να ενώσει εκείνους τους δύο απόλυτα κρίσιμους, ουσιώδεις πυλώνες της ίδιας της ύπαρξής της –το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και την οικογένειά της– κατέφυγε σε ατελείωτη, από βάθους ψυχής, προσευχή. Νήστεψε και θρήνησε, θρήνησε και νήστεψε και μετά άκουσε προσεκτικά ξανά και ξανά καθώς ο γιος αυτός τής επαναλάμβανε πώς ράγιζε η καρδιά του. Έτσι τον έφερε –ξανά– μόνον που τη φορά αυτή δεν ήταν για εννέα μήνες. Τη φορά αυτή πίστευε ότι ο κόπος να τον βγάλει από το τσακισμένο τοπίο της απελπισίας του θα κρατούσε για πάντα.

»Όμως με τη χάρη του Θεού, τη δική της εμμονή και τη βοήθεια αμέτρητων ηγετών της Εκκλησίας, φίλων, μελών της οικογένειας και επαγγελματιών, αυτή η επίμονη μητέρα είδε τον γιο της να επιστρέφει στη γη της επαγγελίας. Δυστυχώς αναγνωρίζουμε ότι μια τέτοια ευλογία δεν έρχεται, ή τουλάχιστον δεν έχει έρθει ακόμα, σε όλους τους γονείς που αγωνιούν για πάμπολλες περιστάσεις, αλλά εδώ υπήρχε ελπίδα. Και πρέπει να πω ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός αυτού του γιου δεν άλλαξε κάπως κατά τρόπο θαυμαστό – κανείς δεν υπέθεσε ότι θα άλλαζε. Όμως λίγο-λίγο, η καρδιά του άλλαζε» («Να η μητέρα σου», Λιαχόνα, Νοε 2015, 49).