دعوت به یادگیری سخت‌کوشانه کنید

قطعاً تماشای راه رفتن منجی بر روی آب هیبت‌انگیز بوده است. اما این برای پطرس کافی نبود. او می‌خواست همان کاری را بکند که منجی کرده بود، همان جایی باشد که او بود و همان تجربه‌ای که او داشت را داشته باشد. او گفت: «به من دستور بده تا من هم بر روی آب نزد تو بیایم». منجی با یک دعوت ساده به او پاسخ داد: «بیا». با آن دعوت، پطرس از امنیت قایق بیرون جست و نشان داد که پیروی یک تجربهٔ منفعلانه نیست (رجوع کنید به متّی ۱۴: ۲۴–۳۳). نیازمند ایمان به مسیح و تلاش سخت‌کوشانه است. اما پاداش گرانبهای قدم برداشتن با منجی را نیز به همراه دارد.

«بیا.» «بیایید و ببینید.» «بیا از من پیروی كن.» «برو مثل او رفتار كن» (متّی ۱۴: ۲۹؛ یوحنا ۱: ۳۹؛ لوقا ۱۸: ۲۲؛ ۱۰: ۳۷). منجی از ابتدای خدمتش از پیروانش دعوت کرد تا حقایق، قدرت و عشقی که او پیشکش کرده بود را خودشان تجربه کنند. او این کار را به این خاطر کرد که یادگیری واقعی این است. صرفاً گوش کردن یا خواندن نیست؛ تغییر کردن، توبه کردن و پیشرفت کردن نیز هست. این سخن منجی است که یادگیری «با مطالعه کردن و همچنین با ایمان» بدست می‌آید (اصول و پیمان‌ها ۸۸: ۱۱۸؛ حالت تأکید اضافه شده است). و ایمان شامل آن می‌شود که ما شخصاً عمل کنیم، نه آنکه صرفاً بر ما عملی انجام شود (رجوع کنید به ۲ نیفای ۲: ۲۶).

هنگامی که ما از الگوی رفتاری منجی پیروی می‌کنیم، از کسانی که تحت آموزش ما هستند دعوت می‌کنیم تا بخواهند، بجویند و در بزنند — و سپس پیدا کنند (رجوع کنید به متّی ۷: ۷–۸). و ما خودمان این دعوت را می‌پذیریم. با یکدیگر، به واسطهٔ ایمان خود به مسیح و تلاش سخت‌کوشانه، شخصاً خواهیم فهمید که قدم برداشتن با او چه معنایی دارد.

دعوت به یادگیری سخت‌کوشانه کنید

• به فراگیرندگان کمک کنید تا مسئولیت یادگیری خود را بر عهده بگیرند.

• آنها را تشویق کنید تا با مطالعهٔ روزانهٔ مژده، به شناخت منجی برسند.

• آنها را دعوت کنید تا خود را آمادهٔ یادگیری کنند.

• آنها را تشویق به در میان گذاشتن حقایقی که می‌آموزند کنید.

• فراگیرندگان را دعوت کنید تا بر اساس آنچه می‌آموزند، زندگی کنند.

منجی به دیگران کمک کرد تا مسئولیت یادگیری خود را بر عهده بگیرند

ساختن قایقی که بتواند به سلامتی از اقیانوس عبور کند، برای هر کسی امری دشوار است. برادرِ یارِد «پیوسته بدست سَروَر هدایت» می‌شد (عاتِر ۲: ۶)، دستورالعمل‌هایی در مورد طرح کشتی و چگونگی بادگیری آن دریافت می‌کرد. اما زمانی که برادرِ یارِد در مورد چگونه روشن کردن فضای داخل قایق‌ها سؤال پرسید، در پاسخ سَروَر متوجه چه چیزی می‌شوید؟ (رجوع کنید به عاتِر ۲: ۲۲–۲۵). دعوت از برادرِ یارِد به ایمان ورزیدن به این شکل، چگونه برای او برکت به همراه داشت؟ (رجوع کنید به عاتِر ۳: ۱–۱۶).

احتمالاً راحت‌تر به نظر می‌رسد که همهٔ چیزهایی که فکر می‌کنید فراگیرندگان می‌بایست بدانند را به آنها بگویید. با این وجود، ارشد دیوید اِی. بِدنار توصیه کرده است: «نیت ما نباید این باشد که «چه چیزی را به آنها بگوییم؟» در عوض، سؤالاتی که باید از خودمان بپرسیم این است که من می‌توانم آنها را دعوت به چه کاری کنم؟ چه سؤالات الهام‌گرفته‌ای می‌توانم بپرسم که اگر آنها مایل به پاسخگویی باشند، آغاز دعوت روح‌القدس به زندگیشان خواهد بود؟» (evening with a General Authority، مورخ ۷ فوریه. ۲۰۲۰، به نشانی broadcasts.ChurchofJesusChrist.org).

فکر کنید که چگونه می‌توانید از فراگیرندگان دعوت کنید تا مسئولیت آموزش خودشان را بر عهده بگیرند. برای مثال، می‌توانید از آنها دعوت کنید تا سؤالات خودشان را بپرسند، به دنبال جواب بگردند، بیاندیشند و افکار و احساسات خود را با سایرین در میان بگذارند یا آنها را ثبت کنند. با انجام این کار، ایمانشان را تقویت خواهند کرد، حقایق را در کلام خدا کشف خواهند کرد و تجربیات خودشان را با این حقایق خواهند داشت. هنگامی که ما مسئولیت یادگیری خود را بر عهده بگیریم، می‌توانیم مانند جوزف اسمیت بگوییم: «من برای خودم یاد گرفته‌ام» (جوزف اسمیت — تاریخچه فصل ۱: ۲۰).

سؤالاتی برای اندیشیدن: چرا اهمیت دارد که فراگیرندگان در یادگیریشان فعال باشند، نه منفعل؟ شما چگونه می‌توانید به آنها کمک کنید مسئولیت یادگیری خود را بر عهده بگیرند؟ معلمان شما چگونه به شما برای این کار کمک کرده‌اند؟ چه نمونه‌هایی را در نوشته‌های مقدّس به خاطر می‌آورید که در آنها از مردم دعوت شده است برای خودشان یاد بگیرند؟ این نمونه‌ها چه تأثیری بر تدریس شما می‌گذارند؟

از نوشته‌های مقدّس: ۱ نیفای ۱۱؛ اصول و پیمان‌ها ۹: ۷–۸؛ ۵۸: ۲۶–۲۸؛ ۸۸: ۱۱۸–۱۲۵؛ جوزف اسمیت — تاریخچه فصل ۱: ۱۱–۲۰

منجی دیگران را تشویق کرد تا با مطالعهٔ کلام او، به شناخت او برسند

هنگامی که زمان آن رسید که منجی کلیسای خود در آخرین زمان را به طور رسمی سازماندهی کند، به خدمتگزارانش گفت: «بر چیزهایی که نوشته شده‌اند تکیه [کنید]» (اصول و پیمان‌ها ۱۸: ۳). حقیقتاً کتاب مورمون، که ترجمهٔ آن را تقریباً به پایان رسانده بودند، دربردارندهٔ دستورالعمل مفیدی برای این کار بود، از جمله چگونه تعمید دادن، چگونه بجا آوردن عشای مقدّس و سایر جزئیات ارزشمند دیگر. اما منجی همچنین می‌خواست که خدمتگزارانش وحی‌های او را به عنوان فرصتی برای شنیدن او و پیدا کردن شناخت عمیق‌تری از او ببیند. او در همان وحی به آنها گفت: «این صدای من است که [این سخنان] را به شما می‌گوید؛ … از این رو، شما می‌توانید گواهی دهید که صدای مرا شنیده‌اید، و سخنان مرا می‌دانید» (اصول و پیمان‌ها ۱۸: ۳۵–۳۶).

به کسانی که به آنها آموزش می‌دهید فکر کنید. آنها مطالعهٔ مژده را چطور می‌بینند؟ شما مطالعهٔ مژده را چطور می‌بینید؟ آیا چیزی بیش از یک الزام روزانه است؟ آیا هنگام مطالعهٔ نوشته‌های مقدّس، حس می‌کنید که منجی مستقیماً با شما سخن می‌گوید؟ رئیس راسِل اِم. نلسون آموخت: « ما کجا می‌توانیم برویم که او را بشنویم؟ ما میتوانیم به [سراغ] کتب مقدّس برویم. … غوطه‌وری روزانه در کلام خدا برای بقاء معنوی حیاتی است، مخصوصاً در این روزهای افزایش تحوّل. چنانکه ما روزانه از سخنان مسیح تغذیه می‌کنیم، سخنان مسیح به ما خواهند گفت چگونه به مشکلاتی که هرگز فکر نمی‌کردیم با آنها روبرو شویم، پاسخ دهیم» («به او گوش کن»، مجلهٔ Liahona، مه ۲۰۲۰، ۸۹). هنگام تدریس، فراگیرندگان را تشویق کنید تا نوشته‌های مقدّس را با هدف یافتن منجی مطالعه کنند — نه صرفاً با هدف یافتن آیات یا واقعیت‌هایی در مورد او، بلکه یافتن او. هر روز شنیدن صدای سَروَر در نوشته‌های مقدّس برای یک عمر یادگیری سخت‌کوشانه و مستقل مژده، امری اساسی است.

سؤالاتی برای اندیشیدن: به عادت‌های خود در مطالعهٔ مژده فکر کنید. مطالعهٔ کلام خدا چگونه ارتباط شما را با او تقویت کرده است؟ برای بهبود مطالعهٔ خود چه کاری می‌توانید انجام دهید؟ چگونه به دیگران الهام می‌بخشید که کلام خدا را سخت‌کوشانه و به طور منظم مطالعه کنند؟ انجام این کار برای آنها چه برکاتی به همراه خواهد داشت؟

از نوشته‌های مقدّس: یوشع ۱: ۸؛ ۲ تیموتاؤس ۳: ۱۵–۱۷؛ ۲ نیفای ۳۲: ۳؛ یعقوب ۲: ۸؛ ۴: ۶؛ اصول و پیمان‌ها ۳۳: ۱۶

منجی از دیگران دعوت کرد تا خود را آمادهٔ یادگیری کنند

حتی بهترین دانه‌ها نیز نمی‌توانند در یک زمین سخت، سنگلاخ یا پر از خار رشد کنند. به طور مشابه، گرانبهاترین و ایمان‌پرورترین اصول هم بعید است که بتوانند دلی که آمادهٔ پذیرش آنها نیست را دگرگون کنند. این بخشی از پیام مَثَل منجی دربارهٔ برزگر، دانه و خاک‌های با شرایط متفاوت است. در «خاک خوب» است — دلی که نرم شده و از سنگ و خارهای روحی پاک شده است — که کلام خدا میوهٔ زندگی‌بخش به بار می‌آورد (رجوع کنید به متّی ۱۳: ۱–۹، ۱۸–۲۳).

آمادگی روحی مهم است — هم برای شما و هم برای کسانی که به آنها آموزش می‌دهید. پس چگونه به آماده‌سازی دل خود کمک می‌کنیم تا برای کلام خدا یک «خاک خوب» باشد؟ به مبانی زیر برای آماده‌سازی فکر کنید. شما می‌توانید این مبانی را در زندگی خود بکار ببرید و بکارگیری آنها را در زندگی کسانی که تحت آموزش شما هستند، تشویق کنید. برای آنکه بفهمید سَروَر می‌خواهد شما چه بیاموزید، دعا کنید. به شیوه‌ای زندگی کنید که از حضور او در زندگی شما دعوت کند. هر روز توبه کنید. اشتیاق خود به یادگیری را با پرسیدن سؤالات صادقانه پرورش دهید. کلام خدا با ایمان به اینکه او شما را به سوی جواب هدایت خواهد کرد، مطالعه کنید. دل خود را به روی هر آنچه که او به شما آموزش خواهد داد، باز کنید.

هنگامی که فراگیرندگان آمادهٔ یادگیری در این مسیر می‌شوند، برای دیدن و شنیدن آنچه که سَروَر می‌خواهد آنها بدانند، چشم و گوش معنوی پیدا خواهند کرد (رجوع کنید به متّی ۱۳: ۱۶).

سؤالاتی برای اندیشیدن: شما برای آماده‌سازی خود جهت یادگیری چه می‌کنید؟ آماده‌سازی شما چه تأثیری بر شیوهٔ دیدن، شنیدن و فهم شما از کلام خدا می‌گذارد؟ چگونه می‌توانید به دیگران الهام ببخشید که آمادهٔ یادگیری شوند؟ این آماده‌سازی در شیوهٔ دریافت حقایق مژده توسط آنها چه تفاوتی می‌تواند ایجاد کند؟

از نوشته‌های مقدّس: انوش ۱: ۱–۸؛ آلما ۱۶: ۱۶–۱۷؛ ۳۲: ۶، ۲۷–۴۳؛ ۳ نیفای ۱۷: ۳

برای فراگیرندگان می‌تواند مفید باشد که فرصت‌هایی برای در میان گذاشتن آموخته‌های خود با یکدیگر داشته باشند.

منجی دیگران را تشویق کرد تا حقایقی را که فرا می‌گرفتند با سایرین در میان بگذارند

هنگامی که سَروَر خنوخ را فراخواند تا مژدهٔ او را موعظه کند، او با تأسف گفت: «من در بیان قاصرم». اما فصاحت هیچ‌گاه پیش‌نیاز خدمتگزار سَروَر بودن نبوده است. در عوض سَروَر به خنوخ وعده داد که اگر ایمان کافی داشته باشد که زبان بگشاید، کلمات خواهند آمد. او گفت: «من به تو نُطق خواهم داد» (موسی ۶: ۳۱–۳۲). خنوخ ایمان ورزید و سَروَر حقیقتاً از طریق او سخن گفت، با کلماتی چنان قدرتمند که مردم با به لرزه انداخت (رجوع کنید به موسی ۶: ۴۷). در واقع، این کلمات خود زمین را به لرزه انداخت. کوه‌ها فرار کردند، رودها مسیر خود را تغییر دادند و ملت‌ها از مردم خدا هراسان شدند، «کلام خنوخ بسیار نیرومند بود و قدرت زبانی که خداوند بر او ارزانی داشت بس هنگفت بود» (موسی ۷: ۱۳).

سَروَر می‌خواهد که همهٔ ما — نه فقط پیامبرانش — قدرت آن را داشته باشیم که کلام او را به زبان آوریم. او این را برای همهٔ ما، از جمله کسانی که تحت آموزش شما هستند، می‌خواهد (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۱: ۲۰–۲۱). شاید کلمات ما کوه‌ها را جابجا نکنند یا مسیر رودها را تغییر ندهند، اما می‌توانند به دگرگونی دل‌ها کمک کنند. به همین خاطر بسیار مهم است که به فراگیرندگان فرصت دهیم تا آموخته‌های خود در مورد منجی و مژدهٔ او را با یکدیگر در میان بگذارند. انجام این کار به آنها در درونی کردن حقایقی که آموخته‌اند و بیان آنها کمک خواهد کرد. همچنین به آنها اعتماد لازم به توانایی‌شان را می‌دهد که مژده را در محیط‌های دیگر با دیگران در میان بگذارند.

سؤالاتی برای اندیشیدن: به یکی از زمان‌هایی فکر کنید که با کسی در مورد یکی از حقایق مژده صحبت کرده‌اید. از این تجربه چه آموختید؟ چه زمانی بوده است که به خاطر شهامت یک شخص در بیان افکار و باورهایش، شکرگزار بوده‌اید؟ فرصت صحبت کردن در مورد آموخته‌ها، چه منفعتی برای کسانی دارد که تحت آموزش شما هستند؟ شما چه فرصت‌هایی را می‌توانید برای آنها ایجاد کنید؟

از نوشته‌های مقدّس: آلما ۱۷: ۲–۳؛ مورونی ۶: ۴–۶؛ اصول و پیمان‌ها ۸۴: ۸۵؛ ۸۸: ۱۲۲؛ ۱۰۰: ۵–۸

منجی از دیگران دعوت کرد تا بر اساس آموزه‌های او زندگی کنند

«نور شما نیز باید همین‌طور در برابر مردم بتابد.» «دشمنان خود را دوست بدارید.» «بخواهید، به شما داده خواهد شد.» «از درِ تنگ وارد شوید.» (متّی ۵: ۱۶، ۴۴؛ ۷: ۷، ۱۳.) برخی از روشن‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین دعوت‌های منجی در سراسر خدمتش در این جهان هنگامی بیان شدند که در دامنهٔ کوهی با چشم‌انداز دریای جلیل، شاگردانش را تعلیم می‌داد. هدف منجی آن بود که زندگی‌ها را دگرگون کند، همانطور که در دعوت پایانی‌اش این امر واضح است: «کسی‌که سخنان مرا می‌شنود و به آنها عمل می‌کند، مانند شخص دانایی است كه خانهٔ خود را بر سنگ بنا نمود» (متّی ۷: ۲۴؛ حالت تأکید اضافه شده است).

در زندگی هر کسی باران فرو می‌ریزد و سیل می‌آید و باد می‌ورزد. اگر قرار است فراگیرندگان در مواجهه با همهٔ آزمون‌هایشان تاب بیاورند، یادگیری در مورد مژده کافی نیست. به همین خاطر است که می‌بایست بدون تردید از فراگیرندگان دعوت کنیم به این فکر کنند که چگونه می‌توانند بر اساس آنچه می‌آموزند، زندگی کنند. از سر احترام به حق انتخاب دیگران، بسیاری از دعوت‌های ما کلی خواهد بود: «حس می‌کنید برای انجام چه کاری تحت تأثیر قرار گرفته‌اید؟» گاهی شاید لازم باشد که دعوت‌های ما صریح‌تر باشند: «آیا یکی از ویژگی‌های منجی که دوست دارید را انتخاب می‌کنید تا روی آن کار کنید؟» هنگامی که شما برای فراگیرندگان فرصت‌هایی را فراهم می‌کنید تا القائات روح‌القدس را بشنوند، تشخیص دهند و با سایرین در میان بگذارند، او به آنها خواهد آموخت که شخصاً چه کارهایی را لازم است انجام دهند. به فراگیرندگان کمک کنید به برکاتی فکر کنند که عمل کردن بر اساس آموخته‌هایشان به همراه خواهد داشت و آنها را تشویق کنید که حتی زمانی که کار سخت می‌شود، پافشاری کنند. زندگی بر اساس حقیقت، سریع‌ترین راه برای ایمان، گواهی و تحوّل بیشتر است. همانطور که منجی گفته است، زندگی بر اساس اصول پدر راهی برای همهٔ ماست که از طریق آن می‌توانیم براستی بفهمیم که این اصول حقیقت دارند (رجوع کنید به یوحنا ۷: ۱۷).

سؤالاتی برای اندیشیدن: چه زمانی بوده است که به خاطر دعوت کسی الهام به انجام کاری گرفته‌اید؟ در نتیجهٔ آن، زندگی شما چه تغییری کرد؟ به دعوت‌هایی که در نوشته‌های مقدّس آمده‌اند یا دعوت‌های رهبران کلیسا توجه کنید. چه می‌آموزید که می‌تواند به شما در دعوت از دیگران به عمل کردن، کمک کند؟ به چه روش‌هایی می‌توانید دعوت خود را پیگیری کنید؟

از نوشته‌های مقدّس: لوقا ۱۰: ۳۶–۳۷؛ یوحنا ۷: ۱۷؛ یعقوب ۱: ۲۲؛ موصایا ۴: ۹–۱۰؛ اصول و پیمان‌ها ۴۳: ۸–۱۰؛ ۸۲: ۱۰

چند روش برای بکارگیری آنچه که فرا می‌گیرید

• از سایرین بخواهید که قبل از کلاس یکی از چیزهایی که روح‌القدس به آنها آموخته است، مثلاً بینشی از یکی از بخش‌های پُرمعنای نوشته‌های مقدّس، آماده کنند تا آن را با دیگران در میان بگذارند.

• به فراگیرندگان فرصت بدهید که بخشی از یک درس را تدریس کنند.

• آنها را تشویق کنید که پیش از کلاس یک ویدئو، نوشتهٔ مقدّس یا یک پیام را مرور کنند.

• در برابر تمایل خود به پاسخ دادن همهٔ سؤالات، مقاومت کنید. سایرین را در جستجوی جواب مشارکت دهید.

• پیش از آنکه بینش خود را در مورد یک نوشتهٔ مقدّس بیان کنید، از فراگیرندگان بخواهید از بینش خود بگویند.

• سؤالاتی بپرسید که آنها را تشویق کند پاسخ را در کلام خدا پیدا کنند.

• از آنها دعوت کنید که سؤالات خودشان را در مورد آنچه که می‌آموزند، مطرح کنند.

• پیش از آنکه از آنها بخواهید به یک سؤال پاسخ دهند، به همهٔ آنها فرصت اندیشیدن به آن سؤال را بدهید.

• فراخور موضوع، می‌توانید آنها را به گروه‌های کوچک گفتگو تقسیم کنید.

• آنچه را که از آنها انتظار می‌رود به وضوح بیان کنید تا به رشد آنها کمک کنید.

• آنها را دعوت به انجام کارهایی کنید که به آنها الهام می‌بخشد خود را بهبود دهند، اما آنها را بیش از حد تحت فشار نگذارید. پیگیر باشید و از آنها دعوت کنید تا تجربیات خود را با سایرین در میان بگذارند.

• به آنها کمک کنید تا به روش‌های زیر از نوشته‌های مقدّس بیاموزند:

  • علامت‌گذاری قطعات پُرمعنا، در صورت تمایل.

  • دعوت وحی از طریق اندیشیدن و دعا کردن.

  • یادداشت کردن برداشت‌های روحی.

  • نوشتن در یک روزنگار مطالعه.

  • هدف‌گذاری برای عمل به آموخته‌هایشان.