1 Kral Uzziya’nın öldüğü yıl, Rab’bi yüce ve yüksek bir taht üzerinde otururken gördüm ve giysisinin eteği tapınağı dolduruyordu.

2 Tahtın üzerinde seraflar duruyordu; her birinin altı kanadı vardı; ikisiyle yüzünü örtüyor ve ikisiyle ayaklarını örtüyordu; ve ikisiyle uçuyordu.

3 Ve biri diğerine haykırıp şöyle dedi: Orduların Rabbi kutsaldır, kutsaldır, kutsaldır; bütün dünya O’nun görkemiyle doludur.

4 Ve haykıranın sesinden kapı eşikleri sarsıldı ve ev dumanla doldu.

5 O zaman şöyle dedim: Vay halime! Çünkü mahvoldum; çünkü dudakları kirli bir adamım ve dudakları kirli bir halkın içinde yaşıyorum; çünkü gözlerim Kralı, Orduların Rabbini gördü.

6 Derken seraflardan biri bana doğru uçtu; elinde maşa ile sunaktan almış olduğu kızgın bir köz vardı.

7 Ve onunla ağzıma dokunup şöyle dedi: İşte dudakların buna değdi; ve kötülüklerin kaldırıldı ve günahlarından arındın.

8 Aynı zamanda Rab’bin sesini işittim: “Kimi göndereyim ve bizim için kim gidecek?” diyordu. O zaman ben: “İşte ben buradayım, beni gönder” dedim.

9 Ve O şöyle dedi: Git ve bu halka söyle: İyice dinleyin ve gözlerinizi iyice açın! Ama onlar anlamadılar, farkına bile varmadılar.

10 Bu halkın yüreğine yağ koy, kulaklarını ağırlaştır ve gözlerini kapa da gözleriyle görmesinler ve kulaklarıyla işitmesinler ve yürekleriyle anlamasınlar ve dönüp şifa bulmasınlar.

11 O zaman Rab’be: “Ne zamana kadar ya Rab?” dedim. Ve Rab: “Şehirler harap ve kimsesiz, evler insansız ve ülke tümüyle ıssız kalıncaya kadar” dedi.

12 Ve Rab insanları buradan alıp uzaklara götürdü; çünkü memleketin ortasında çok boş bırakılmış yerler olacak.

13 Fakat onda biri kalsa bile, onlar geri dönseler de yaprak döktükleri zaman kütüğü kalan meşe ve çitlembik ağacı gibi yutulacaklardır; onun kütüğü kutsal soydur.