1 Hlýðið á mig, þér sem leggið stund á réttlæti. Lítið á hellubjargið, sem þér eruð af höggnir, og á brunnholuna, sem þér eruð úr grafnir.

2 Lítið á Abraham, föður yðar, og á Söru, hana sem ól yður, því að hann einan kallaði ég og blessaði.

3 Því að Drottinn huggar Síon, huggar allar rústir hennar. Hann gjörir auðn hennar sem Eden og heiði hennar sem aldingarð Drottins. Fögnuður og gleði mun finnast í henni, þakkargjörð og lofsöngur.

4 Hlýð þú á mig, þú lýður minn, hlusta á mig, ó þú þjóð mín, því að frá mér mun lögmál út ganga og ég mun láta rétt minn ríkja sem ljós fyrir fólkið.

5 Réttlæti mitt er nærri, hjálpræði mitt er á leiðinni og armleggur minn mun dæma fólkið. Fjarlægar heimsálfur vænta mín og leggja traust sitt á armlegg minn.

6 Hefjið augu yðar til himna og lítið á jörðina hér neðra. Því að himnarnir munu leysast sundur sem reykur og jörðin eldast sem klæði og þeir, sem á henni búa, deyja á sama hátt. En hjálpræði mitt varir að eilífu og réttlæti mínu mun ekki linna.

7 Hlýðið á mig, þér sem þekkið réttlætið, þú lýður, sem hefur lögmál mitt skráð í hjarta þínu. Óttist eigi spott manna og hræðist eigi smánaryrði þeirra.

8 Því að mölur mun eyða þeim eins og klæði og ormur éta þá sem ull. En réttlæti mitt varir að eilífu og hjálpræði mitt frá kyni til kyns.

9 Vakna þú, vakna þú! Íklæð þig styrkleika, þú armleggur Drottins. Vakna þú eins og fyrr á tíðum. Varst það ei þú, sem felldir Rahab og særðir drekann?

10 Varst þú eigi sá, sem þurrkaðir upp hafið, vötn hins mikla djúps, sem gjörðir sjávardjúpin að vegi, svo að hinir endurleystu gætu komist yfir?

11 Hinir endurleystu Drottins skulu því aftur hverfa og koma með fagnaðarsöng til Síonar, og ævarandi gleði og helgi skal hvíla yfir höfði þeim; þeir skulu öðlast fögnuð og gleði, en hryggð og andvarpan flýja.

12 En ég er sá, já, ég er sá, sem huggar yður. Sjá, hver ert þú, sem hræðist mennina, er eiga að deyja, og mannsins son, sem felldur verður eins og grasið?

13 En gleymir Drottni, skapara þínum, sem útþandi himnana og grundvallaði jörðina, og óttast stöðugt liðlangan daginn heift kúgarans, sem væri hann reiðubúinn til að tortíma þér. Og hvar er heift kúgarans?

14 Útlaginn fjötraði hefur hraðan á, svo að hann verði leystur og deyi ekki í gryfjunni, né heldur skorti hann brauð.

15 En ég er Drottinn Guð þinn, og mínar bylgjur gnúðu. Drottinn hersveitanna er nafn mitt.

16 Og ég hef lagt mín orð í munn þér og skýlt þér undir skugga handar minnar til þess að gróðursetja himnana og grundvalla jörðina og til þess að segja við Síon: Sjá, þú ert minn lýður.

17 Vakna, vakna, rís upp, Jerúsalem! Þú, sem drukkið hefur reiðibikar Drottins, er hönd hans rétti að þér. Vímubikarinn hefur þú teygað í botn —

18 Af öllum þeim sonum, sem hún hafði alið, var enginn til að leiða hana. Af öllum þeim sonum, sem hún hafði upp fætt, var enginn, sem tæki hana við hönd sér.

19 Þessir tveir synir eru komnir til þín, sem aumka þig — eyðingu þína, tortímingu, hungur og sverð — en með hverjum á ég að hugga þig?

20 Synir þínir liðu í ómegin, að þessum tveim undanskildum. Þeir liggja á hverju götuhorni eins og villiuxi í veiðineti, fullir af reiði Drottins, af hirtingarorðum Guðs þíns.

21 Heyr því þetta, þú hin aðþrengda, þú sem drukkin ert, en þó ekki af víni:

22 Svo segir herra þinn, Drottinn og Guð þinn, sem flytur mál lýðs síns: Sjá, ég tek úr hendi þinni vímubikarinn, dreggjarnar úr skál reiði minnar. Þú skalt ekki framar af henni bergja.

23 Ég fæ hana í hendur þeim, sem að þér þrengja, þeim er sögðu við sál þína: Varpa þér niður, svo að vér getum gengið á þér. Og þú varðst að gjöra líkama þinn sem gólf og götu fyrir vegfarendur.

24 Vakna þú, vakna þú og íklæð þig styrkleika þínum, ó Síon. Klæð þig skrautklæðum þínum, ó Jerúsalem, þú hin heilaga borg. Því að enginn óumskorinn eða óhreinn skal framar inn í þig ganga.

25 Hrist af þér rykið, rís þú og sest í sæti þitt, ó Jerúsalem. Losa af þér hálsfjötra þína, þú hin hertekna dóttir, Síon.