ព្រះគម្ពីរ
អាលម៉ា 25


ជំពូក​ទី ២៥

អំពើ​ឈ្លានពាន​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ពួក​លេមិន​រាលដាល​ឡើង — ពូជ​របស់​ពួក​សង្ឃ​នៃ​ណូអេ ត្រូវ​វិនាស​ដូច​អ័ប៊ីណាដៃ​បាន​ព្យាករ​មក — ពួក​សាសន៍​លេមិន​ជា​ច្រើន​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ ហើយ​ចូល​រួម​ជាមួយ​នឹង​ប្រជាជន​អាន់តៃ-នីហ្វៃ-លីហៃ — ពួក​គេ​ជឿ​ដល់​ព្រះ​គ្រីស្ទ ហើយ​កាន់​តាម​ក្រឹត្យវិន័យ​លោក​ម៉ូសេ។ ប្រមាណ​ជា​ឆ្នាំ ៩០–៧៧ ម.គ.ស.។

ហើយ​មើល​ចុះ ឥឡូវ​នេះ ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​លេមិន​ទាំង​នោះ​កាន់តែ​ខឹង​ខ្លាំង​ឡើង ពី​ព្រោះ​ពួក​គេ​បាន​សម្លាប់​បង​ប្អូន​ខ្លួន ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ពួក​គេ​បាន​សច្ចា​ថា​នឹង​សងសឹក​ទៅ​លើ​ពួក​នីហ្វៃ ហើយ​ពួក​គេ​មិន​បាន​ខំ​សម្លាប់​ប្រជាជន​អាន់តៃ-នីហ្វៃ-លីហៃ​ទៀត​ទេ​នៅ​ពេល​នោះ។

ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​បាន​យក​ពល​ទ័ព​របស់​គេ ហើយ​បាន​ចូល​ទៅ​ឯ​ព្រំប្រទល់​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ដែនដី​សារ៉ាហិមឡា ហើយ​បាន​វាយ​មក​លើ​ប្រជាជន​ដែល​នៅ​លើ​ដែនដី​អាំម៉ូណៃហា ហើយ​បាន​បំផ្លាញ​ប្រជាជន​ទាំង​នោះ​ចោល។

ហើយ​បន្ទាប់​ពី​នោះ​មក ពួក​គេ​បាន​ប្រយុទ្ធ​ជា​ច្រើន​លើក​ជាមួយ​នឹង​ពួក​នីហ្វៃ​នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រយុទ្ធ​ទាំង​នោះ ពួក​គេ​ត្រូវ​រុញច្រាន ហើយ​ត្រូវ​ស្លាប់។

ហើយ​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​លេមិន​ដែល​ត្រូវ​ស្លាប់ នោះ​សឹង​តែ​ពូជ​ទាំង​អស់​នៃ​អាមូឡុន និង​បង​ប្អូន​ទ្រង់ ដែល​ជា​ពួក​សង្ឃ​នៃ​ណូអេ ហើយ​ពួក​គេ​ត្រូវ​បាន​សម្លាប់​ចោល​ដោយ​ដៃ​ពួក​នីហ្វៃ

ហើយ​ចំនួន​ដែល​នៅ​សល់ ដោយ​បាន​រត់​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន​ខាង​កើត ហើយ​ដោយ​បាន​ដណ្ដើមយក​អានុភាព និង​សិទ្ធិ​អំណាច​ទៅ​លើ​ពួក​លេមិន នោះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ពួក​លេមិន​ជា​ច្រើន​ត្រូវ​វិនាស​ដោយ​ភ្លើង ដោយ​សារ​តែ​ជំនឿ​របស់​គេ —

ព្រោះ​ពួក​គេ​ជា​ច្រើន​នាក់ ដោយ​បន្ទាប់​ពី​ត្រូវ​រង​ការ​ខូចខាត​ដ៏​ធ្ងន់ធ្ងរ និង​ការ​វេទនា​ដ៏​ច្រើន នោះ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​រំជួល​នឹក​ឃើញ​ដល់​ពាក្យ​សម្ដី​ដែល​អើរ៉ុន និង​បង​ប្អូន​លោក​បាន​ផ្សាយ​ដល់​ពួក​គេ​នៅ​ឯ​ដែនដី​គេ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ពួក​គេ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ឈប់​ជឿ​ដល់​សណ្ដាប់​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ពួក​អយ្យកោ​ខ្លួន ហើយ​ជឿ​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់ ហើយ​ជឿ​ថា ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ព្រះ​ចេស្ដា​ដ៏​ខ្លាំងក្លា​ដល់​ពួក​នីហ្វៃ ម្ល៉ោះ​ហើយ ទើប​ពួក​គេ​ជា​ច្រើន​បាន​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ​នៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន។

ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា ពួក​អ្នក​ត្រួតត្រា​ទាំង​នេះ ដែល​ជា​សំណល់​នៃ​កូន​ចៅ​របស់​អាមូឡុន បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​យក​ពួក​គេ​ទៅ​ប្រហារ​ចោល មែន​ហើយ គឺ​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ដល់​ការណ៍​ទាំង​នេះ។

ឥឡូវ​នេះ ទុក្ករកម្ម​នេះ​បាន​បណ្ដា​ល​ឲ្យ​បង​ប្អូន​គេ​ជា​ច្រើន​ចាក់​រុក​គ្នា​ឲ្យ​មាន​កំហឹង ហើយ​ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​មាន​ការ​ទាស់ទែង​គ្នា​នៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន ហើយ​ពួក​លេមិន​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ដេញ​ចាប់​ពូជ​របស់​អាមូឡុន និង​បង​ប្អូន​ទ្រង់ ហើយ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​សម្លាប់​ពួក​នោះ​ចោល ហើយ​ពួក​គេ​បាន​រត់​ភៀស​ខ្លួន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​រហោស្ថាន​ខាង​កើត។

ហើយ​មើល​ចុះ សព្វ​ថ្ងៃ​ពួក​គេ​ត្រូវ​ពួក​លេមិន​ដេញ​ចាប់។ ម្ល៉ោះ​ហើយ ពាក្យ​សម្ដី​នៃ​អ័ប៊ីណាដៃ​ត្រូវ​បាន​សម្រេច ដែល​លោក​បាន​និយាយ​អំពី​ពូជ​នៃ​ពួក​សង្ឃ ដែល​បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​លោក​ត្រូវ​រង​ទុក្ខ​ដល់​ស្លាប់​ដោយ​ភ្លើង​នោះ។

១០ព្រោះ​លោក​បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​ពួក​គេ​ថា ៖ អ្វី​ដែល​អ្នក​ធ្វើ​ដល់​ខ្ញុំ​នឹង​ទៅ​ជា​គំរូ​អំពី​អ្វី​ដែល​នឹង​កើត​ឡើង​នៅ​ថ្ងៃ​ក្រោយ។

១១ហើយ​ឥឡូវ​នេះ អ័ប៊ីណាដៃ​គឺជា​មនុស្ស​មុនដំបូង​បង្អស់ ដែល​ត្រូវ​រង​ទុក្ខ​ដល់​ស្លាប់​ដោយ​ភ្លើង ដោយ​ព្រោះ​ជំនឿ​របស់​លោក​ដល់​ព្រះ ឥឡូវ​នេះ នេះ​ហើយ​ដែល​មាន​ន័យ​ថា មនុស្ស​ជា​ច្រើន​នឹង​ត្រូវ​រង​ទុក្ខ​ដល់​ស្លាប់​ដោយ​ភ្លើង ដូចដែល​លោក​បាន​រង​ទុក្ខ​ដូច្នោះ​ដែរ។

១២ហើយ​លោក​បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​ពួក​សង្ឃ​របស់​ណូអេ​ថា ពូជ​របស់​គេ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ត្រូវ​គេ​យក​ទៅ​ប្រហារជីវិត​ចោល ដូច​របៀប​ដែល​លោក​ត្រូវ​ស្លាប់​ដូច្នោះ​ដែរ ហើយ​ថា ពួក​គេ​នឹង​ត្រូវ​ខ្ចាត់ខ្ចាយ​ទៅ​គ្រប់​ទិសទី ហើយ​ត្រូវ​ស្លាប់ គឺ​បី​ដូច​ជា​សត្វ​ចៀម​ដែល​គ្មាន​អ្នក​គង្វាល ត្រូវ​រុញច្រាន ហើយ​ត្រូវ​ស្លាប់​ដោយ​សត្វ​សាហាវ​ទាំង​ឡាយ ហើយ​ឥឡូវ​នេះ មើល​ចុះ ពាក្យ​ទាំង​នេះ​ត្រូវ​បាន​បញ្ជាក់ ព្រោះ​ពួក​គេ​ត្រូវ​រុញច្រាន​ដោយ​ពួក​លេមិន ហើយ​ត្រូវ​គេ​ដេញ​ចាប់ ហើយ​ពួក​គេ​ត្រូវ​គេ​វាយ។

១៣ហើយ​ហេតុការណ៍​បាន​កើត​ឡើង​ថា កាល​ពួក​លេមិន​បាន​ឃើញ​ថា ពួក​គេ​មិន​អាច​យកឈ្នះ​លើ​ពួក​នីហ្វៃ​បាន​ទេ នោះ​គេ​ក៏​ត្រឡប់​ទៅ​កាន់​ដែនដី​គេ​វិញ ហើយ​ពួក​គេ​ជា​ច្រើន​នាក់ បាន​មក​អាស្រ័យ​នៅ​ឯ​ដែនដី​របស់​អ៊ីសម៉ាអែល និង​ដែនដី​នីហ្វៃ ហើយ​បាន​ចូល​រួម​ជាមួយ​នឹង​រាស្ត្រ​នៃ​ព្រះ ដែល​ជា​ប្រជាជន​អាន់តៃ-នីហ្វៃ-លីហៃ

១៤ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​បាន​កប់​គ្រឿង​សស្ត្រាវុធ​ពិជ័យ​សង្គ្រាម​របស់​គេ​ផង ដូចដែល​បង​ប្អូន​គេ​បាន​ធ្វើ ហើយ​ពួក​គេ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ក្លាយ​ទៅ​ជា​មនុស្ស​មួយ​ដ៏​សុចរិត ហើយ​ពួក​គេ​បាន​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់ ហើយ​បាន​ប្រតិបត្តិ​តាម​ព្រះ​បញ្ញត្តិ និង​ក្រឹត្យ​ក្រម​ទាំង​ឡាយ​របស់​ទ្រង់។

១៥មែន​ហើយ ហើយ​ពួក​គេ​បាន​កាន់​តាម​ក្រឹត្យវិន័យ​លោក​ម៉ូសេ ត្បិត​ជា​ការ​ចាំ​បាច់​ថា ពួក​គេ​ត្រូវ​កាន់​តាម​ក្រឹត្យវិន័យ​លោក​ម៉ូសេ​សិន ត្បិត​ក្រឹត្យវិន័យ​នោះ​ពុំ​ទាន់​បាន​បំពេញ​នៅ​ឡើយ​ទេ។ តែ​ទោះ​ជា​មាន​ក្រឹត្យវិន័យ​លោក​ម៉ូសេ​ក៏​ដោយ គង់តែ​ពួក​គេ​បាន​ទន្ទឹង​ចាំ​ដល់​ការ​យាង​មក​នៃ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ដែរ ដោយ​ចាត់​ទុក​ថា ក្រឹត្យវិន័យ​លោក​ម៉ូសេ​ជា​គំរូ​អំពី​ការ​យាង​មក​របស់​ទ្រង់ ហើយ​ជឿ​ថា ពួក​គេ​ត្រូវ​កាន់​តាម​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ខាង​ក្រៅ​ទាំង​នេះ រហូត​ដល់​ពេល​ដែល​ទ្រង់​នឹង​សម្ដែង​រូបអង្គ​ទ្រង់​ដល់​ពួក​គេ។

១៦ឥឡូវ​នេះ ពួក​គេ​ពុំ​បាន​គិត​ស្មាន​ថា សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​បាន​មក​ដោយ​សារ​ក្រឹត្យវិន័យ​លោក​ម៉ូសេ​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ក្រឹត្យវិន័យ​លោក​ម៉ូសេ​បាន​ជួយ​ពង្រឹង​សេចក្ដី​ជំនឿ​របស់​គេ​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ ម្ល៉ោះ​ហើយ ទើប​ពួក​គេ​មាន​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​មួយ តាម​រយៈ​សេចក្ដី​ជំនឿ​ដល់​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច ដោយ​អាង​ទៅ​លើ​វិញ្ញាណ​នៃ​ការ​ព្យាករណ៍ ដែល​បាន​និយាយ​អំពី​ការណ៍​ទាំង​នេះ ដែល​នឹង​កើត​ឡើង។

១៧ហើយ​ឥឡូវ​នេះ មើល​ចុះ អាំម៉ូន និង​អើរ៉ុន និង​អោមណើរ និង​ហិមណៃ ហើយ​បង​ប្អូន​គេ​បាន​ត្រេកអរ​រីករាយ​ជា​អតិបរមា​ចំពោះ​ការ​ជោគជ័យ​ដែល​គេ​មាន​ទៅ​លើ​ពួក​លេមិន ដោយ​បាន​ឃើញ​ថា ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ដល់​គេ ស្រប​តាម​ការ​អធិស្ឋាន​ទាំង​ឡាយ​របស់​គេ ហើយ​ថា ទ្រង់​បាន​បញ្ជាក់​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ទ្រង់​ចំពោះ​គេ​នៅ​គ្រប់​ករណី​ទាំង​អស់៕