1. Oto stało się, że ja, Jakub, wiele czyniłem swojemu ludowi posługi słowem (i mogę zapisać tylko niewiele z moich słów, gdyż trudno jest wyryć nasze słowa na płytach), i wiemy, że te sprawy, o których piszemy na płytach, muszą pozostać.

2. Lecz cokolwiek zapiszemy na czymś innym, poza płytami, zginie i przepadnie. Jednak możemy zapisać kilka słów na płytach, które dadzą naszym dzieciom, a także naszym umiłowanym braciom, małą cząstkę wiedzy o nas, to jest ich ojcach.

3. Już radujemy się tym i trudzimy się pilnie, aby wyryć te słowa na płytach, mając nadzieję, że nasi umiłowani bracia i nasze dzieci przyjmą je z wdzięcznym sercem i będą rozpatrywać je, aby uczyć się o swych pierwszych rodzicach z radością, a nie z boleścią czy pogardą.

4. Albowiem zapisaliśmy te rzeczy, aby mogli wiedzieć, że wiedzieliśmy o Chrystusie i mieliśmy nadzieję Jego chwały kilkaset lat przed Jego przyjściem. I nie tylko my mieliśmy nadzieję Jego chwały, lecz także wszyscy święci prorocy, którzy byli przed nami.

5. Oto wierzyli oni w Chrystusa i oddawali cześć Ojcu w imię Jego; i my także oddajemy cześć Ojcu w imię Jego. I z tym zamiarem przestrzegamy prawa Mojżesza wskazującego naszym duszom na Niego; i dlatego jest nam ono uświęcone przez prawość, jak było ono przyznane Abrahamowi na pustkowiu, gdy był posłuszny przykazaniom Boga, ofiarując swego syna Izaaka, co było na podobieństwo Boga i Jego Jednorodzonego Syna.

6. Dlatego badamy proroków i mamy wiele objawień i ducha proroctwa; i mając te wszystkie świadectwa, dana jest nam nadzieja, a nasza wiara staje się niewzruszona, że naprawdę możemy rozkazać w imię Jezusa, i nawet drzewa, góry czy fale morza są nam posłuszne.

7. Jednak mimo to Pan Bóg ukazuje nam naszą słabość, abyśmy wiedzieli, że to dzięki Jego łasce i Jego wielkiej łaskawości wobec dzieci ludzkich mamy moc czynienia tych rzeczy.

8. Oto wielkie i zdumiewające są dzieła Pana. Niezbadane są głębie Jego tajemnic i niemożliwe jest dla człowieka poznanie wszystkich Jego dróg. I nikt nie zna Jego dróg, jeśli nie są mu objawione. Nie gardźcie więc, bracia, objawieniami Boga.

9. Oto mocą Jego słowa człowiek przyszedł na powierzchnię ziemi, a ziemia ta została stworzona mocą Jego słowa. Jeśli więc Bóg mógł przemówić, i powstał świat, i jeśli mógł przemówić, i człowiek został stworzony, och, czyż nie może On rozkazywać ziemi czy też dziełu Swych rąk na jej powierzchni według Swej woli i upodobania?

10. Przeto nie starajcie się, bracia, udzielać rad Panu, lecz przyjmujcie rady z ręki Jego, gdyż sami wiecie, że radzi mądrze i sprawiedliwie, z wielkim miłosierdziem nad wszystkimi Jego dziełami.

11. Przeto, umiłowani bracia, pojednajcie się z Nim poprzez zadośćuczynienie Chrystusa, Jego Jednorodzonego Syna, a będziecie mogli otrzymać zmartwychwstanie, zgodnie z mocą zmartwychwstania, która jest w Chrystusie; i będziecie przedstawieni Bogu jako pierwsi z plonu Chrystusa, mając wiarę i otrzymawszy pewną nadzieję chwały w Nim, zanim objawił się w ciele.

12. I teraz, umiłowani, nie dziwcie się, że mówię wam te rzeczy; dlaczego bowiem nie mielibyśmy mówić o zadośćuczynieniu Chrystusa i dążyć do zdobycia doskonałej wiedzy o Nim, tak jak dążymy do wiedzy o zmartwychwstaniu i o świecie, który nastanie?

13. Oto, moi bracia, ten, kto prorokuje, niech prorokuje tak, by ludzie rozumieli, bo Duch mówi prawdę i nie kłamie. Przeto mówi o rzeczach, jakie rzeczywiście są i jakie rzeczywiście się staną. Przeto rzeczy te zostały nam wyraźnie ukazane dla zbawienia naszych dusz. Lecz oto, nie jesteśmy jedynymi świadkami tych rzeczy, gdyż Bóg również powiedział o nich prorokom w dawnych czasach.

14. Lecz oto, Żydzi byli ludem o hardym karku; gardzili słowami prostoty i zabijali proroków, i chcieli tego, czego nie mogli pojąć. I przez swe zaślepienie, które to zaślepienie przyszło przez patrzenie poza cel, muszą upaść; albowiem Bóg odebrał im Swą prostotę i dał im wiele rzeczy, których nie mogą zrozumieć, ponieważ tego pragnęli. A ponieważ tego pragnęli, Bóg tak uczynił, żeby się potykali.

15. I teraz Duch nakłania mnie, Jakuba, do prorokowania, gdyż pod wpływem Ducha, który jest we mnie, pojmuję, że Żydzi, potykając się, odrzucą kamień, na którym mogliby budować i mieć bezpieczną podstawę.

16. Oto zgodnie z pismem świętym kamień ten stanie się wielką, ostateczną i jedyną pewną podstawą, na której Żydzi mogą budować.

17. I teraz, moi umiłowani, jak to jest możliwe, aby odrzuciwszy tę pewną podstawę, mogli kiedykolwiek budować na niej, aby stała się ich kamieniem węgielnym?

18. Oto, moi umiłowani bracia, odkryję wam tę tajemnicę, jeśli w jakiś sposób moja pewność w Duchu nie zostanie zachwiana i nie potknę się przez swój zbytni niepokój o was.