W pismach świętych zadośćuczynić oznacza odcierpieć karę za grzeszny czyn i tym samym usunąć skutki grzechu z życia pokutującego grzesznika i umożliwić mu pojednanie z Bogiem. Jezus Chrystus jako jedyny był w stanie dokonać doskonałego zadośćuczynienia dla całej ludzkości. Mógł tego dokonać, ponieważ został wybrany i uprzednio ustanowiony do tego podczas Wielkiej Narady, zanim został uformowany świat (Eter 3:14; Mojż. 4:1–2; Abr. 3:27), a także dlatego, że jest Synem Boga i wiódł bezgrzeszne życie. Na Zadośćuczynienie Jezusa składa się Jego cierpienie za grzechy ludzkości, przelanie Jego krwi oraz Jego śmierć i późniejsze Zmartwychwstanie z grobu (Iz. 53:3–12; Łuk. 22:44; Mos. 3:5–11; Alma 7:10–13; DiP 19:16–19). Dzięki Zadośćuczynieniu wszyscy ludzie powstaną z martwych i będą mieli nieśmiertelne ciała (Ⅰ Kor. 15:22). Zadośćuczynienie umożliwia nam przebaczenie naszych grzechów i życie wieczne z Bogiem. Osoba, która osiągnęła wiek odpowiedzialności i otrzymała prawo, może otrzymać te błogosławieństwa tylko, jeśli ma wiarę w Jezusa Chrystusa, odpokutuje za grzechy, otrzyma obrzędy zbawienia i jest posłuszna przykazaniom Boga. Ci, którzy nie osiągną wieku odpowiedzialności, oraz ci, którzy nie otrzymają prawa, są odkupieni poprzez Zadośćuczynienie (Mos. 15:24–25; Mor. 8:22). Pisma święte jasno uczą, że jeśli Chrystus nie dokonałby zadośćuczynienia za nasze grzechy, żadne prawo ani żaden obrzęd czy poświęcenie nie zaspokoiłyby wymagań sprawiedliwości, i człowiek nie mógłby powrócić do obecności Boga (Ⅱ Nefi 2; 9).