Moroni, syn Mormona
Ostatni neficki prorok w Księdze Mormona (około 421 r. n.e.). Tuż przed śmiercią Mormona, przekazał on historyczne zapisy zwane płytami Mormona swemu synowi Moroniemu (Sł. Morm. 1:1). Moroni dokończył opracowanie płyt Mormona. Dodał rozdziały 8. i 9. do księgi Mormona (Morm. 8:1). Streścił i dołączył księgę Etera (Eter 1:1–2) oraz dodał swoją księgę zwaną księgą Moroniego (Mor. 1). Moroni zapieczętował płyty i ukrył je we wzgórzu Kumorah (Morm. 8:14; Mor. 10:2). W 1823 r. Moroni jako zmartwychwstała istota został posłany, aby ujawnić Księgę Mormona Józefowi Smithowi (DiP 27:5; J.S. — Hist. 1:30–42, 45). Instruował młodego proroka, każdego roku od 1823 do 1827 r. (J.S. — Hist. 1:54) i w końcu przekazał mu płyty w 1827 r. (J.S. — Hist. 1:59). Po ukończeniu tłumaczenia Józef Smith zwrócił płyty Moroniemu.
Księga Moroniego
Ostatnia księga w Księdze Mormona. Została napisana przez ostatniego nefickiego proroka, Moroniego. W rozdziałach 1–3 jest mowa o ostatecznym zniszczeniu Nefitów, podane są instrukcje odnośnie do nadawania Ducha Świętego i kapłaństwa. Rozdziały 4–5 to szczegółowy i dokładny opis sposobu udzielania sakramentu. Rozdział 6. podsumowuje dzieło Kościoła. Rozdziały 7–8 to kazania na temat podstawowych zasad ewangelii, które zawierają nauki Mormona o wierze, nadziei i prawdziwej miłości oraz traktują o sposobie odróżniania dobra od zła (Mor. 7), a także zawierają wyjaśnienie Mormona, że małe dzieci mają życie w Chrystusie i nie potrzebują chrztu (Mor. 8). W rozdziale 9. opisano zdeprawowanie narodu nefickiego. Rozdział 10. to ostatnie przesłanie Moroniego, w którym podany jest sposób, jak poznać, czy w Księdze Mormona jest zawarta prawda (Mor. 10:3–5).