Jeremiasz
Starotestamentowy prorok, który urodził się w rodzinie kapłańskiej i prorokował w Judzie od 626 r. p.n.e. do 586 r. p.n.e. Żył blisko czasów innych wspaniałych proroków: Lehiego, Ezechiela, Ozeasza i Daniela.
Jeremiasz został ustanowiony prorokiem podczas życia przedziemskiego (Jer. 1:4–5). W czasie około czterdziestu lat, kiedy był prorokiem, nauczał, przestrzegając przed bałwochwalstwem i niemoralnością pośród Żydów (Jer. 3:1–5; 7:8–10). Ciągle stawiał czoła przeciwnościom i znieważaniu (Jer. 20:2; 36:18–19; 38:4). Po upadku Jerozolimy Żydzi, którzy uciekli do Egiptu, wzięli ze sobą Jeremiasza (Jer. 43:5–6), gdzie, według tradycji, ukamienowali go na śmierć.
Księga Jeremiasza
Rozdziały 1–6 zawierają proroctwa dane za panowania Jozjasza. Rozdziały 7–20 to proroctwa za czasów Jojakima. Rozdziały 21–38 są na temat panowania Sedekiasza. Rozdziały 39–44 zawierają proroctwa i opisują historyczne wydarzenia po upadku Jerozolimy. Rozdział 45. zawiera obietnicę daną Baruchowi, jego skrybie, że życie Barucha zostanie zachowane. Końcowe rozdziały 46–51 to proroctwa przeciw obcym narodom. Rozdział 52. to historyczne zakończenie. Niektóre z proroctw Jeremiasza były zawarte na mosiężnych płytach Labana, które zabezpieczył Nefi (Ⅰ Nefi 5:10–13). O Jeremiaszu jest jeszcze mowa dwa razy w Księdze Mormona (Ⅰ Nefi 7:14; Hel. 8:20).
Księga Jeremiasza także zawiera uznanie przedziemskiego istnienia człowieka oraz uprzednie ustanowienie Jeremiasza (Jer. 1:4–5); proroctwo powrotu Izraela ze stanu rozproszenia, zgromadzenie po jednym z miasta i po dwóch z rodziny do Syjonu do przyjemnej krainy, gdzie Izrael i Juda mogą bezpiecznie i w pokoju przebywać (Jer. 3:12–19); i proroctwo o tym, że Pan zgromadzi Izrael z krajów północnych, wysyłając wielu „rybaków” i „łowców”, by ich odnaleźć (Jer. 16:14–21). Wydarzenie to w dniach ostatnich będzie jeszcze na większą skalę niż wyprowadzenie z Egiptu Izraela przez Mojżesza (Jer. 16:13–15; 23:8).