Piekło

W objawieniu w dniach ostatnich jest mowa o piekle w przynajmniej dwóch kontekstach. W pierwszym znaczeniu jest to tymczasowe miejsce przebywania w świecie duchów tych, którzy byli nieposłuszni za życia doczesnego. W tym sensie piekło ma swój kres. Duchy te będą nauczane ewangelii, a po upływie jakiegoś czasu od ich pokuty zmartwychwstaną do stopnia chwały, którego są godni. Te, które nie odpokutują, ale nie są synami zatracenia, pozostaną w piekle na czas Milenium. Po upływie tysiąca lat męki zmartwychwstaną, by powstać w chwale telestialnej (DiP 76:81–86; 88:100–101).

W drugim znaczeniu jest to stałe miejsce przebywania tych, którzy nie będą odkupieni przez Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa. W tym kontekście piekło jest czymś permanentnym. Jest przeznaczone tym, którzy są „wciąż skalani” (DiP 88:35, 102). To miejsce, w którym Szatan i jego aniołowie oraz synowie zatracenia — ci, którzy wyparli się Syna po tym, jak Ojciec Go objawił — będą przebywać w wieczności (DiP 76:43–46).

W pismach świętych słowo piekło jest czasem określane jako ciemności na zewnątrz.