Alma, syn Almy
W Księdze Mormona; pierwszy naczelny sędzia i prorok w narodzie nefickim. W młodości dążył do zniszczenia Kościoła (Mos. 27:8–10). Ukazał mu się jednak anioł i Alma nawrócił się do ewangelii (Mos. 27:8–24; Alma 36:6–27). Później zrezygnował z funkcji naczelnego sędziego, aby nauczać lud (Alma 4:11–20).
Księga Almy
Oddzielna księga w Księdze Mormona zawierająca streszczenie zapisów proroków: Almy, syna Almy oraz jego syna Helamana. Wydarzenia opisane w tej księdze w przybliżeniu obejmują lata od 91 r. p.n.e. do 52 r. p.n.e. Księga ta zawiera 63 rozdziały. Rozdziały 1–4 opisują bunt naśladowców Nehora i Amlikiego, którzy powstali przeciwko Nefitom. Wojny, które nastąpiły, były ze wszystkich dotychczasowych w historii Nefitów najbardziej niszczycielskie. Rozdziały 5–16 zawierają zapis z początkowych podróży misyjnych Almy, łącznie z kazaniem o Dobrym Pasterzu (Alma 5) oraz zapis, jak z Amulekiem głosił ewangelię w mieście Ammonihah. Rozdziały 17–27 zawierają zapis dotyczący synów Mosjasza i ich posługi pośród Lamanitów. Rozdziały 28–44 zawierają jedne z najważniejszych kazań Almy. W rozdziale 32. Alma przyrównał słowo do nasiona; w rozdziale 36. opowiedział historię swego nawrócenia swojemu synowi Helamanowi. Rozdziały 39–42 podają rady Almy przekazane synowi Koriantonowi, który dopuścił się wykroczenia natury moralnej; to istotne kazanie jest wyjaśnieniem następujących kwestii: sprawiedliwości, miłosierdzia, Zmartwychwstania i Zadośćuczynienia. W rozdziałach 45–63 opisane są ówczesne wojny Nefitów oraz migracje pod dowództwem Hagota. Wspaniali przywódcy tacy, jak: dowódca Moroni, Teankum i Lehi pomogli zachować Nefitów dzięki odwadze i podjętych na czas działaniach.