Objawienie Jana

Ostatnia księga w Nowym Testamencie, zawierająca objawienie, które otrzymał Apostoł Jan. Pozwolono mu zobaczyć historię świata, a w szczególności ostatnie dni (Obj. 1:1–2; Ⅰ Nefi 14:18–27; DiP 77). Objawienie Jana jest także znane jako Apokalipsa.

Jan otrzymał to objawienie w dniu Pana na wyspie Patmos (Obj. 1:9–10), za wybrzeżem Azji, niedaleko Efezu. Dokładna data objawienia nie jest znana.

Klucze do zrozumienia tej księgi są zawarte w Ⅰ Ks. Nefiego 14:18–27 i w Doktrynie i Przymierzach 77 (Eter 4:15–16).

Rozdziały 1–3 to wprowadzenie do tej księgi i listy do siedmiu jednostek kościoła w Azji. Jan napisał te listy, aby pomóc świętym rozwiązać pewne problemy. W rozdziałach 4–5 przytoczone zostały otrzymane przez Jana wizje, które ukazują majestat i prawą moc Boga i Chrystusa. W rozdziałach 6–9, 11, Jan zapisał, że ujrzał księgę zapieczętowaną siedmioma pieczęciami, a każda pieczęć symbolizuje tysiąc lat doczesnej historii ziemi. W rozdziałach tych jest głównie mowa o wydarzeniach związanych z siódmą pieczęcią (zob. Obj. 8–9; 11:1–15). W rozdziale 10. opisano księgę, którą zjadł Jan. Księga ta to symbol przyszłej misji, jaką ma on do spełnienia. W rozdziale 12. podana jest wizja zła, które zaczęło się w niebie, kiedy Szatan zbuntował się i został wypędzony. Wojna ta, która wówczas się rozpoczęła, nadal trwa i toczy się na ziemi. W rozdziałach 13., 17–19 Jan opisał niegodziwe ziemskie królestwa, które są kontrolowane przez Szatana i zapisał też ich los, łącznie z ostatecznym zniszczeniem zła. Rozdziały 14–16 opisują prawość świętych pośród otaczającego zła tuż przed Drugim Przyjściem Chrystusa. Rozdziały 20–22 to opis Milenium, pięknego miasta Nowa Jerozolima oraz ostateczne wydarzenia w dziejach ziemi.