۱ و اینک من دربارۀ تعمید سخن می گویم. بنگرید، ارشدان، کشیشان، و آموزگاران تعمید یافتند؛ و آنها تعمید نمی یافتند مگر اینکه آنها میوه ای شایسته می آوردند که آنها شایستگی آن را داشتند.

۲ آنها هیچ کسی را برای تعمید یافتن نمی پذیرفتند مگر اینکه آنها با دلی شکسته و روانی پشیمان پیش می آمدند، و نزد کلیسا گواهی می دادند که آنها براستی از همۀ گناهانشان توبه کرده اند.

۳ و هیچ کسی برای تعمید پذیرفته نمی شد مگر اینکه آنها نام مسیح را بر خود می گذاشتند، مصمّم بوده تا او را تا پایان خدمت کنند.

۴ و پس از اینکه آنها برای تعمید یافتن پذیرفته می شدند، و بر آنها انجام می شد و با قدرت روح القُدس پاکیزه می شدند، آنها در میان مردم کلیسا شمرده می شدند؛ و نام آنها نوشته می شد، که آنها با سخن نیکِ خدا به یاد آورده شوند و پرورش یابند، تا آنها را در راه راست نگه دارند، تا آنها پیوسته در نیایش هایشان مراقب باشند، تنها بر شایستگی های مسیح، کسی که نویسنده و تمام کنندۀ ایمان آنها بود تکیه کنند.

۵ و اعضای کلیسا اغلب با همدیگر دیدار می کردند، تا روزه بگیرند و نیایش کنند، و با یکدیگر دربارۀ بهروزی روان شان سخن گویند.

۶ و آنها با همدیگر اغلب دیدار می کردند تا در به یاد آوردن سَروَر عیسی، از نان و شراب میل کنند.

۷ و آنها با هوشیاری کوشش می کردند که هیچ نابکاری ای در میان آنها نباشد؛ و اگر کسی در کار نادرست دیده می شد، و سه شاهداز کلیسا آنها را در برابر ارشدان محکوم می کردند، و اگر آنها توبه نمی کردند و اعتراف نمی کردند، نام آنها محو می شد و آنها در میان مردم مسیح شمرده نمی شدند.

۸ ولی هر چند بار که آنها توبه می کردند و با نیّت راستین جویای بخشش بودند، آنها بخشیده می شدند.

۹ و جلسات آنها بدست کلیسا برپایۀ کارهای روح مقدّس، و قدرت روح القُدس اداره می شد؛ زیرا آن گونه که قدرت روح القُدس آنها را خواه به موعظه یا به نصیحت، به نیایش یا به دعا، یا به خواندن هدایت می کرد، به همان گونه انجام می شد.