Wybór z 
Księgi Mojżesza

1. Słowa Boga, które wypowiedział do Mojżesza, kiedy Mojżesz został zabrany na niezmiernie wysoką górę,

2. I zobaczył Boga twarzą w twarz, i rozmawiał z Nim, a chwała Boża ogarnęła Mojżesza; przeto Mojżesz mógł wytrzymać Jego obecność.

3. I przemówił Bóg do Mojżesza tymi słowy: Zaiste, Jam jest Pan Bóg Wszechmocny, a imię moje jest Nieskończony; bowiem jestem bez początku dni czy końca lat; i czyż nie jest to nieskończonością?

4. Oto jesteś moim synem; patrz przeto, a pokażę ci dzieło moich rąk, lecz nie wszystko; bowiem dzieła moje są bez końca, tak jak moje słowa, bo nigdy nie ustaną.

5. Przeto żaden człowiek nie może zobaczyć wszystkich moich dzieł, chyba że zobaczy całą moją chwałę; a żaden człowiek nie może zobaczyć całej mojej chwały i pozostać potem w ciele na ziemi.

6. I mam dla ciebie zadanie, Mojżeszu, mój synu, który jesteś na podobieństwo mojego Jednorodzonego; a mój Jednorodzony jest i będzie Zbawicielem, bo pełen jest łaski i prawdy; ale nie ma innego Boga poza mną, i wszystkie rzeczy są dla mnie teraźniejsze, bo znam je wszystkie.

7. A teraz patrz, pokazuję ci tę jedną rzecz, Mojżeszu, mój synu, bo żyjesz na świecie, i teraz pokazuję ci go.

8. I stało się, że Mojżesz spojrzał i zobaczył świat, na którym został stworzony; i Mojżesz zobaczył świat i jego krańce, i wszystkie dzieci ludzkie, które są i które były stworzone; i wielce go to zdumiało i zadziwiło.

9. A obecność Boga odsunęła się od Mojżesza tak, że chwała Boża nie ogarniała go; i Mojżesz pozostał sam. A gdy został sam, upadł na ziemię.

10. I stało się, że przez okres wielu godzin nie odzyskał Mojżesz swej naturalnej ludzkiej siły; i rzekł do siebie: Teraz, dzięki temu zdarzeniu, wiem, że człowiek jest niczym, a nigdy przedtem tak nie przypuszczałem.

11. Teraz jednak na własne oczy widziałem Boga; lecz nie były to moje naturalne oczy, lecz oczy duchowe, gdyż moje naturalne oczy nie mogłyby widzieć; bo zmarniałbym i umarł w Jego obecności; lecz chwała Jego ogarnęła mnie; i widziałem Jego twarz, gdyż zostałem przemieniony przed Nim.

12. I stało się, że gdy Mojżesz wypowiedział te słowa, przyszedł Szatan, kusząc go tymi słowy: Mojżeszu, synu człowieczy, oddaj mi cześć.

13. I stało się, że Mojżesz spojrzał na Szatana i rzekł: Kim jesteś? bo oto ja jestem synem Boga na podobieństwo Jego Jednorodzonego; i gdzie jest twoja chwała, że mam ci oddać cześć?

14. Bo przecież nie mogłem spojrzeć na Boga, chyba że Jego chwała ogarnęła mnie i byłem przemieniony przed Nim. Na ciebie jednak mogę patrzeć jako naturalny człowiek, czyż nie tak?

15. Błogosławione niech będzie imię mojego Boga, bo Duch Jego nie opuścił mnie zupełnie; bo gdzież jest twoja chwała, która jest dla mnie ciemnością? I mogę rozróżnić między tobą a Bogiem, bo Bóg rzekł do mnie: Oddawaj cześć Bogu, tylko Jemu będziesz służył.

16. Idź precz, Szatanie; nie zwódź mnie; gdyż Bóg powiedział mi: Ty jesteś na podobieństwo mojego Jednorodzonego.

17. I dał mi też przykazania, gdy wołał do mnie z gorejącego krzewu tymi słowy: Wołaj do Boga w imię mojego Jednorodzonego i oddawaj mi cześć.

18. I rzekł Mojżesz ponownie: Nie przestanę wołać do Boga, muszę Go zapytać o inne sprawy, bo chwała Jego spoczęła na mnie, dzięki czemu mogę rozróżnić między Nim a tobą. Odejdź precz, Szatanie.

19. A gdy Mojżesz wypowiedział te słowa, Szatan zawołał donośnym głosem i szalał po ziemi, i rozkazywał tymi słowy: Jam jest Jednorodzony, oddawaj mi cześć.

20. I stało się, że Mojżesz zaczął bać się niezmiernie; a gdy zaczął się bać, ujrzał gorycz piekła. Jednak zawoławszy do Boga, otrzymał siłę i wydał rozkaz: Odejdź ode mnie, Szatanie, bo temu tylko jednemu Bogu będę oddawał cześć, temu, który jest Bogiem chwały.

21. I Szatan zaczął drżeć, a ziemia się zatrzęsła; i otrzymał Mojżesz siłę i wzywał Boga tymi słowy: W imię Jednorodzonego, odejdź precz, Szatanie.

22. I stało się, że Szatan zawołał donośnym głosem, płacząc i zawodząc, i zgrzytając zębami; i odszedł precz od Mojżesza, sprzed obecności Mojżesza, tak że ten go nie widział.

23. I złożył Mojżesz o tym świadectwo, lecz w wyniku niegodziwości nie zostało ono pośród dzieci ludzkich.

24. I stało się, że gdy Szatan odszedł od Mojżesza i nie przebywał w jego obecności, Mojżesz wzniósł oczy ku niebu, będąc napełniony Duchem Świętym, który składa świadectwo o Ojcu i Synu;

25. I zawoławszy imię Boga, ponownie ujrzał Jego chwałę, gdyż ogarnęła go ona; i usłyszał głos, mówiący: Błogosławiony jesteś, Mojżeszu, bo ja, Wszechmocny, wybrałem cię, i uczynię cię mocniejszym od wielu wód, bo będą słuchać twojego rozkazu tak, jak byś był Bogiem.

26. I oto, jestem z tobą aż do końca twoich dni; bo ty wyzwolisz mój lud z niewoli, mój wybrany Izrael.

27. I stało się, że gdy głos wciąż jeszcze mówił, spojrzał Mojżesz i ujrzał ziemię całą; i zaiste, nie było nawet jej drobnej cząstki, której by nie dojrzał, rozróżniając je mocą Ducha Boga.

28. I zobaczył też jej mieszkańców, a nie było ani jednej duszy, której nie zobaczył; i rozróżnił je mocą Ducha Boga; a była ich ogromna liczba, nawet niezliczona jak ziarnka piasku na brzegu morza.

29. I ujrzał wiele lądów; a każdy ląd nazywał się ziemia, a na jego powierzchni znajdowali się mieszkańcy.

30. I stało się, że Mojżesz zawołał do Boga tymi słowy: Powiedz mi, proszę, dlaczego tak jest i w jaki sposób to uczyniłeś?

31. I oto, chwała Pana spoczywała na Mojżeszu, tak że Mojżesz stał w obecności Boga i rozmawiał z Nim twarzą w twarz. I powiedział Pan Bóg do Mojżesza: Uczyniłem te rzeczy dla mojego własnego celu. Oto jest w tym mądrość i pozostaje ona we mnie.

32. I stworzyłem je przez słowo mojej mocy, czyli mojego Jednorodzonego Syna, który jest pełen łaski i prawdy.

33. I niezliczone światy stworzyłem; a stworzyłem je także dla mojego własnego celu; i stworzyłem je przez Syna, który jest moim Jednorodzonym.

34. I pierwszego człowieka ze wszystkich ludzi nazwałem Adam, co znaczy liczny.

35. Jednakże tylko z dziejami tej Ziemi i jej mieszkańców cię zapoznaję. Gdyż wiele światów przeminęło przez słowo mojej mocy. I wiele teraz istnieje, i niezliczone są one dla człowieka, lecz dla mnie są wszystkie policzone, bo moje są i znam je.

36. I stało się, że Mojżesz przemówił do Pana tymi słowy: Bądź miłościw Twojemu słudze, o Boże, i powiedz mi o tej Ziemi, jej mieszkańcach, a także o niebiosach, a wtedy sługa twój będzie zadowolony.

37. I Pan Bóg przemówił do Mojżesza tymi słowy: Wiele jest niebios i dla człowieka są one niezliczone, lecz dla mnie są policzone, bo moje są.

38. I gdy przemija jedna ziemia wraz ze swoimi niebiosami, inna powstaje; i nie ma końca moim dziełom ani słowom.

39. Albowiem to dzieło moje i chwała moja — by przynieść nieśmiertelność i życie wieczne człowiekowi.

40. A teraz, Mojżeszu, synu mój, powiem ci o tej Ziemi, na której stoisz; i zapiszesz to, co ci powiem.

41. I w dniu, kiedy dzieci ludzkie nie będą cenić moich słów i usuną one wiele z nich z tej księgi, którą napiszesz, oto ja wzbudzę innego na twoje podobieństwo; i słowa moje znowu będą pośród dzieci ludzkich — pośród tylu, ilu uwierzy.

42. (Słowa te wypowiedziane zostały do Mojżesza na górze, której nazwa nie będzie znana pośród dzieci ludzkich. A teraz wypowiedziane są do ciebie. Nie pokazuj ich nikomu, z wyjątkiem tych, którzy wierzą. Tak jest. Amen).