Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
De zin van het wachten
Christus geeft ons de kracht en genade om van onze huidige situatie te genieten en uit te kijken naar de toekomst.
Ik heb vijf oudere zussen die allemaal trouwden toen ze begin twintig waren. Toen ik opgroeide, ging ik ervan uit dat mijn leven ook zo zou lopen, maar dat gebeurde niet. Toen ik afstudeerde, had ik geen verloofde of zelfs maar een vaste relatie. Ik begon aan mijn carrière, ging weer een tijdje bij mijn ouders wonen, reisde, kocht een huis, had geweldige huisgenoten en zette mijn eigen koers uit. Ik voelde me nooit een buitenstaander in mijn familie, maar soms voelde ik me wel eenzaam en wilde ik net als mijn zussen een man en kinderen.
En wilde God dat niet ook voor mij?
Ik was natuurlijk niet altijd eenzaam. En natuurlijk wist ik dat God me niet in de steek had gelaten. Ik had immers veel om dankbaar voor te zijn. Ik kon me op mijn geestelijke en mentale gezondheid concentreren, deed vrijwilligerswerk en ontmoette fantastische mensen, en ik had de tijd en energie om op unieke manieren te dienen. Als ik ontmoedigd raakte, zei ik tegen mezelf dat ik leerde en groeide en dat God me kende.
Het wachten waard
Uiteindelijk ben ik wel getrouwd, en dat was absoluut het wachten waard. Een paar dagen na onze bruiloft kreeg ik deze duidelijke gedachte: ‘Ik ben heel dankbaar voor het wachten. Ik had het voor geen goud willen missen.’
Die openbaring verraste me eigenlijk een beetje. Had ik mijn man dan niet eerder willen ontmoeten? Misschien wel, maar ik vind dat ik een beter mens en een betere echtgenote ben geworden door alles wat ik heb geleerd en meegemaakt terwijl ik op deze eeuwige zegening wachtte. Zonder die tijd zou ik zoveel groei zijn misgelopen.
Natuurlijk is de timing van de één niet beter of slechter dan die van een ander. De timing van je huwelijk wordt bepaald door jou en God, en je kunt in elke fase van je leven groeien – getrouwd of ongetrouwd, met of zonder kinderen, enzovoort. En ik bleef leren en groeien; het huwelijk is uiteraard geen eindbestemming in onze groei en geestelijke ontwikkeling. Maar ik heb cruciale dingen meegemaakt die onder andere omstandigheden waarschijnlijk niet waren gebeurd, en ik ben dankbaar voor hoe die mij hebben gevormd.
Ruimte voor tevredenheid en hoop
Op een avond, jaren voordat ik mijn man ontmoette, kwam ik deze Schrifttekst tegen: ‘Want ik heb geleerd tevreden te zijn in de omstandigheden waarin ik verkeer. ‘En ik weet wat het is vernederd te worden, ik weet ook wat het is overvloed te hebben; in elk opzicht en in alles ben ik ingewijd, zowel in verzadigd te zijn als in honger te lijden, zowel in overvloed te hebben als in gebrek te lijden’ (Filippenzen 4:11–12).
Die Schrifttekst maakte veel indruk op mij. Paulus schreef over heel andere moeilijkheden dan de mijne, maar de boodschap die ik eruit haalde was dat we in onze huidige omstandigheden gemoedsrust en geluk en ook hoop voor de toekomst kunnen hebben – allemaal tegelijk. Ik kon verzadigd en hongerig zijn. Ik kon mijn leven ten volle leiden en dankbaar zijn voor de tijd om alleen te zijn, en ik kon hopen en me voorbereiden op een huwelijk. Er was ruimte voor beide.
En hoe was dat mogelijk? Het antwoord staat in het volgende vers: ‘Alle dingen kan ik aan door Christus, Die mij kracht geeft’ (Filippenzen 4:13). Christus geeft ons de kracht en genade om van onze huidige situatie te genieten en uit te kijken naar de toekomst.
Het wachten niet verspillen
Ik lees die verzen vaak opnieuw. Ze zijn op zo veel meer van toepassing dan alleen zijn. We wachten voortdurend op verschillende dingen: op zegeningen of antwoorden of mijlpalen in ons leven. Mijn man en ik wachten en hopen nu op kinderen. Ik heb mijn zussen en vriendinnen zwanger zien raken en kinderen zien krijgen, terwijl wij bidden om en wachten op dezelfde zegening.
Dat wachten is moeilijk en vaak hartverscheurend, maar tegelijkertijd worden we gezegend en hebben we veel kansen. Ik heb nog een universitaire graad afgerond, ben vooruitgegaan in mijn carrière, heb een thuis gesticht waarin familieleden en vrienden zich geliefd en welkom voelen, dien nog steeds in de kerk en als vrijwilliger, en streef naar persoonlijke openbaring en leiding. Mijn man en ik proberen deze tijd te gebruiken om het soort mensen (en hopelijk toekomstige ouders) te worden dat God van ons verwacht. We kunnen de wachttijd niet verkorten, maar wel proberen die niet te verspillen.
Soms is het moeilijk om dat perspectief te behouden. Zoals Paulus schreef, zijn we soms ‘verzadigd’ en hebben we op andere momenten ‘honger’. Door Christus en zijn genade zijn beide tegelijk mogelijk, en kunnen we de balans tussen tevredenheid en hoop vinden. Omdat we in dit leven zoveel moeten wachten, probeer ik de zegeningen en lessen die we tijdens het wachten ontvangen niet te missen.